Na een redelijke nacht slaap (ik wel in ieder geval) staan we om 07:00 op.
Na wat gerommel en de laatste bagage checks staat om 08:00 het vervoer voor de deur (Mam en Henk). Na een redelijke rustige rit arriveren we rond 09:30 op Schiphol.
Het inchecken bij United Airlines gaat vlug en 15 minuten later drinken we een kopje koffie met mam en Henk. Weer iets later nemen we afscheid en gaan wij de tax free zone in terwijl mam en Henk een ritje richting Marken en Volendam maken om hun dag niet als verloren te beschouwen. Uiteraard wordt er weer het een en ander gekocht voordat we het vliegtuig instappen. Je merkt nu wel dat de Amerikanen erg panisch zijn geworden na 9-11. Je wordt per groep of persoon ingecheckt bij de gate, en moet allerlei bagage vragen beantwoorden.
Alsof een terrorist netjes aangeeft dat hij voor iemand anders een pakketje heeft meegenomen, zijn bagage niet zelf heeft ingepakt en zijn bagage verder onbeheerd heeft achtergelaten (duh).

De vlucht op zich is weer een belevenis apart. De captain gaat met pensioen en dit is zijn laatste vlucht. In Amerika moeten piloten voor hun 60 met pensioen en morgen word captain Tuck Tucker (zo heet hij echt) 60 dus vandaag is zijn laatste vliegdag. Er zijn tevens 14 familieleden bij deze laatste vlucht De bemanning maakt er een hele happening van en we krijgen te horen wat Tuck zijn leven zoal heeft uitgespookt. Ook de captain maakt er een emotioneel moment van door op te stijgen met de woorden “Well Patty, lets bring her home for the last time”  (Patty is dus zijn vrouw) Iedereen aan boord mag 1 v/d 2 afscheidskaarten tekenen met een persoonlijke boodschap.  Ook wij hebben dus een krabbeltje op de kaart gezet. (we liggen nu waarschijnlijk in Maryland ergens in een la.) Ik had ooit op tv gezien dat als een piloot zijn laatste vlucht maakt hij bij de landing een leuke afscheidsceremonie krijgt. En inderdaad krijgen we de (on)bekende “douche” van 2 bluswagens op het vliegveld die met hun waterkannonen een ereboog maken waar we onderdoor taxiën. Toch wel mooi om mee te maken en de kans is heel klein dat we zoiets nog eens meemaken.Het overstappen na de vlucht van bijna 8 uur, gaat vlot en zelfs de immigration is super vriendelijk (ze zijn normaal erg chagrijnig en staan zo ook bekend in de reiswereld) We maken een leuk praatje met de vrouwelijke beambte als ze ziet dat we doorreizen naar Las Vegas. Ze is er zelf ook geweest en is vertrokken met alleen haar kleren nog aan. Ze wenst ons veel plezier en geluk in Las Vegas. Verwonderd over zoveel (onverwachte) vriendelijkheid lopen we door. Hierna komt het panische gedeelte van de Amerikanen weer in beeld, waar we door de scan moeten. Alle spullen moeten in bakken en de schoenen moeten ook uit. Ook hier komen we weer ongeschonden uit en de bagage die we opgehaald hebben gaat hier weer door de scan om hierna doorgeboekt te worden naar onze volgende vlucht.

Onze vlucht blijkt een half uur vertraging te hebben. We eten dus onze eerste fastfood hap op het vliegveld om daarna te wachten op het vliegtuig naar Las Vegas. We raken in gesprek met iemand uit Eindhoven (kleine wereld)die nu voor de derde keer naar Las Vegas gaat. Hij slaapt in Downtown Las Vegas en reist alleen. Als eindelijk ons vliegtuig arriveert checken we  in recordtijd  in. (het grondpersoneel had ook om onze medewerking gevraagd om de vertraging in te lopen.) We vertrekken een uur te laat voor onze vlucht van 5 uur, maar arriveren een kwartier later dan gepland. De bagage gaat niet al te vlot maar als deze arriveert zitten onze spullen bij de eerste lading. Onze koffer blijkt flink beschadigd en sluit niet goed meer maar we kunnen er nog mee de shuttle bus in zonder dat deze opengaat. De shuttlebus blijkt ons voor $7 naar het hotel te brengen In de shuttlebus stapt de Eindhovenaar ook in omdat zijn hotel ook op onze route ligt. Een kwartier later checken we in het Stratosphere hotel. We vragen een kamer met stripview. Dit kost $15 extra  maar aangezien dit hotel al erg goedkoop is doen we dit. We krijgen een kamer op de 21e  verdieping met inderdaad een uitzicht op de strip We zien het nieuwe Wynn liggen en kijken verder op Circus Circus. Verder is er niet veel meer te zien, maar ja het Stratosphere hotel ligt dan ook op het einde v/d strip. (wat wil je ook voor die paar $ ) Op de kamer blijkt de reden voor de beschadigde koffer. Deze blijkt ivm een inspectie geforceerd geopend te zijn ter controle ! (lang leve de panische Amerikaan)
Aangezien het volgens onze biologische klok al rond 07:00 Nederlandse tijd is gaan we snel even wat te drinken en eten halen om op onze kamer hierna van onze welverdiende rust te genieten. Na 2 slices pizza en 2 flesjes Foster bier vallen we moe maar voldaan in slaap.

We worden rond 07:00 lokale tijd wakker. We besluiten om het buffet in ons hotel te proberen. Het blijkt $10 pp te kosten en is zijn geld dik waard. De vorige keer hebben we dit gedaan in het Excalibur hotel maar dat kan niet tippen aan dit hotel qua prijs en buffet! Het ziet er allemaal erg verzorgd uit en zelfs de Amerikaanse koffie (uit een Douwe Egberts automaat) smaakt prima. Volop keus en een erg net buffet. Na het ontbijt schrijven we ons in bij “goodies” balie waar we een kaart krijgen tbv de gokkasten om zo punten te krijgen tbv gratis extra’s (goodies) zoals: ontbijt, mokken, petten enz enz. tot aan gratis kamers e.d (aangezien Gerda op de centen kasten speelt zal het hooguit een mok worden) Gerda probeert een kwartiertje de kaart uit en ik bel met Road Bear om af te spreken hoe laat en waar ze ons donderdag oppikken tbv de Motorhome. Als we allebei klaar zijn lopen we een stukje de strip op om hierna in de bus te stappen. Tot onze verbazing treffen we hier de eindhovenaar weer aan in de bus. We kletsen wat bij en nemen bij het Caesars Palace afscheid waar hij uitstapt. Wij besluiten tot het einde v/d strip te gaan om hier onze tour v/d hotels te gaan doen. Mbv een uiterst vriendelijke buschauffeuse die voor ons extra stop maakt, stappen we uit bij het Las Vegas welcome sign waar we een paar foto’s maken tbv het plakboek. Ik stel voor om meteen naar het vlakbij gelegen outlet center te gaan tbv een petje en zonnebril. Daar eenmaal aangekomen wordt het toch iets meer aangezien ik de Reebok Levis’s en Converse store niet zonder schade voorbij kom. Gerda laat er een zonnebril klep op maat maken, en we kopen nog een grote tas op wielen om de kapotte koffer te vervangen.

Veel later dan gepland komen we weer aan in ons hotel. Ik werk het verslag bij en Gerda probeert een uurtje slaap mee te pikken. Om 20:00 gaat de wekker en we staan allebei op na een hazenslaapje van een uur. De biologische klok blijkt toch niet te foppen. We besluiten naar Fremont street te gaan aangezien de strip toch teveel wordt voor een hele avond zeker nu onze biologische klok aangeeft dat we dit nooit zullen halen. We besluiten om het buffet nog eens te proberen maar nu als avondmaal. Ook dit keer is het prima en Gerda neemt een gok met de aanbieding van $6 voor een fles rode wijn en zelfs deze blijkt prima te smaken. Gegeten met 2 personen inclusief een fles wijn voor $38 wat wil je nog meer. Het is geen haute cuisine maar het bedrag in acht genomen is het zeker dik waar voor je geld! We stappen op de bus om nog eens op fremont street te kijken. De bus zit al aardig vol en uiteraard stapt 99% op fremont uit ! We vinden de show minder spectaculair dan de 2004 versie maar aan de reacties om ons heen te horen vinden de meeste mensen het prachtig. Ik moet toegeven als je niet weet wat je moet verwachten is het toch wel indrukwekkend! Op de weg terug staat er een enorme rij voor de bus terug maar gelukkig zijn er 3 bussen dus passen we er allemaal in. Eenmaal terug in het hotel zijn we aardig bekaf en slapen snel.

Vandaag zij we rond 08:00 wakker. We besluiten om maar weer van het buffet gebruik te maken en daarna de strip eens goed te gaan verkennen. Na het eten (wat wederom goed bevallen is) pakken we de bus richting Caesars Palace. We treffen de buschauffeuse die de eerste dag ook getroffen hebben en die ons bij het Las Vegas welcome sign heeft afgezet. Ze herkent ons en we begroeten elkaar extra vriendelijk. Bij het Caesars Palace stappen we uit. Eenmaal binnen zijn we toch wel erg onder de indruk van dit hotel. We wisten dat dit in de duurdere klasse valt, maar het spat er dan van alle kanten vanaf . Wat een mooi hotel en aankleding. In het midden zit zelfs een restaurant wat is gebouwd rond een romeins schip als decor, erg mooi. We lopen even naar het zwembad en ook dit is geheel in de romeinse stijl met fonteinen en zuilen. Zelfs de snackbar (snackus maximus!) is gebouwd in een romeins gebouw. Ook het casino is hier van enorme afmetingen maar dan wel verdeeld over het hotel.
We lopen naar buiten om naar het Bellagio te gaan. Ook dit hotel is erg mooi maar we vinden het Caesars Palace toch net iets mooier met net iets meer stijl/kitsch wat mooier op elkaar is afgestemd. De lobby en de Efteling expositie (zoals ik het noem)van het Bellagio zijn wel erg mooi, met zijn waterpartijtjes en houten mini replica’s van Amerika’s meest opvallende gezichten. Of zoals Gerda het verwoord : Net de droomvlucht van de Efteling, maar dan anders. Ook wordt er weer getrouwd door een Japans uitziend stel met jurk en pak wat bij de mooiste plekjes foto’s laat maken. Als je zo door Las Vegas loopt kom dit toch wel vaak tegen, maar hee het is dan ook Las Vegas! Na het Bellagio steken we over naar het Paris hotel. Van binnen vind ik het nogal tegenvallen. Er zijn wat Parijse straatjes nagebouwd met een kunstmatig geschilderde hemel. Gerda vind het wel mooi maar zij is dan ook Parijs fan ! Wel boeken we de Eiffel tower experience waar je met een lift naar de top van de replica v/d Eifel toren gaat. Ook al is dit maar de helft v/h origineel, het is toch aardig hoog! Onderweg vertelt de liftbediende Dat de toren gebouwd is naar de blauwdrukken v/h origineel maar dan alles de helft kleiner. Het is de enige replica buiten Frankrijk wat door de franse regering wordt erkend als een originele kopie (who cares !) Eenmaal op het dek heb je een fantastisch uitzicht over de strip. Jammer dat alles is afgezet met gaas maar wat wil je ook met die maffe Amerikanen.
Hierna besluiten we het Aladdin hotel te bezoeken. Hier kom je binnen via de mall. Het Casino hebben we niet gezien maar in de mall hebben we wat hebbedingetjes gekocht en keer naar Sientje gebeld. (het huis staat er nog !) De regenbui binnen bij een klein gedeelte van het shopping center was net geweest en er nog 50 minuten op wachten vonden we toch teveel van het goede. We besluiten de strip af zakken naar het MGM grand. Onderweg lopen we nog even binnen bij het M&M museum/shop en de Adidas winkel maar echt bijzonder vinden we het niet. Binnen in het MGM nemen we in het regenwoud café een cocktail met souvenir glas. Erg leuk, maar $35 lichter verlaten we wel enigszins verkoeld en de smaakpapillen verwend het hotel. Hierna lopen we New York New York binnen. Ik had gehoord dat de achtbaanrit (Manhattan  express) nogal duur was maar we lopen er toch  heen. Ook hier is het casino erg groots opgezet met boven voor de kinderen nog een leuke arcade hall met oude en nieuwe speelkasten. Ik besluit ter plekke toch een ritje te maken in de achtbaan. Het kost $12.50 maar was de ervaring toch waard. (Niet het geld maar wel de ervaring !) Als ik de uit de achtbaan stap zie ik een leuk shirt hangen en besluit dit ook te nemen om de ervaring ook als herinnering te bewaren. Hierna steken we via het Excalibur hotel over naar het Luxor. De piramide lijkt van binnen niet zo groot maar als ik de verdiepingen tel, en op ongeveer 25 uitkom zal de illusie ons wel parten spelen. Ook hier hangt binnen weer een gigantische Amerikaanse vlag zoals je ze wel meer tegenkomt (ik schat formaat 10 bij 5 meter) De vermoeidheid begint nu wel toe te slaan en via recordtijd lopen we via het casino en een binnendoor route  via het Excalibur weer terug naar een bushalte om bij te komen op de kamer en hierna weer een poging te wagen om de fonteinen van het Belaggio te zien en de Mirage te bezoeken.

We bezoeken na een kleine rustpauze het buffet weer eens om hierna de strip weer eens te verkennen. Ook The Mirage is erg mooi van binnen maar helaas is de secret Garden en de dolphin habitat gesloten. We lopen weer terug maar besluiten toch maar naar het hotel terug te keren aangezien de vermoeidheid groter is dan we gedacht hadden. We slaan de fonteinen dus over om deze een andere keer te zien. Gelukkig heeft Gerda haar doel wel gehaald door in elk hotel een paar dollar in de gokkast stoppen! Eenmaal terug in ons hotel pakken we nog een snel gekocht flesje bier om moe maar voldaan in slaap te vallen.

Vandaag is het de dag dat we onze Motorhome gaan ophalen. De afspraak is dat we tussen 11:45 en 12:15 worden opgehaald. We nemen voor de verandering nog maar eens het buffet om daarna rustig de koffers in te pakken en uit te checken. Gerda dood de tijd nog maar eens door haar klanten kaart van het Stratosphere op te waarderen voor de gratis mok. Helaas wordt dit doel vandaag niet gehaald.

Iets over tijd (12.20) stopt het busje van Road Bear voor het hotel en worden we door Kurt spontaan begroet. Na mijn vraag of hij Duits is geeft hij aan dat hij een Zwitser is. (het accent was aardig te horen dus) De bus is al bezet door 2 Duitsers en kort hierna raken we dus in gesprek. zij zijn pas een dag hier en trekken via arches NP naar de Mexicaanse grens. Samen worden we ingecheckt en Kurt vraagt of we de uitleg in het Duits of Engels willen. Aangezien Duits goed te volgen is geef ik aan dat het mij niet uitmaakt en dat Kurt de uitleg dus maar 1 X hoeft te doen. Eenmaal bij de Motorhome aangekomen valt mijn mond open van verbazing. De 26 footer Motorhome is nagenoeg nieuw met slechts 6000 mijl op de teller en ziet er hagelnieuw uit. Wat een fantastische Motorhome ! Alles zit erop en eraan. Een slide out, een zonwering ,airco en alles is automatisch behalve het kookgedeelte. Kurt geeft aan dat koken voor de Amerikanen te veel werk is en dat dit daarom waarschijnlijk zo sober is uitgevoerd.
Alles is vanuit de Motorhome te regelen en deze is geheel zelf voorzienend (generator) met ook nog eens erg veel bagage ruimte.

We nemen afscheid van de Duitsers en even later gaan we zelf op pad. Na wat gewenning stoppen we bij een  supermarkt voor de eerste inkopen . Wijs geworden door ervaring van de vorige keer loopt Gerda natuurlijk eerst naar de klanten balie om een klantenkaart te halen. Hollanders zoals we zijn buiten we natuurlijk elke gelegenheid tot besparen uit !  daarna zijn we snel nog even gestopt bij de AAA  voor wat gratis wegenkaarten.

We besluiten te stoppen in Mesquite de laatste grensplaats van Nevada om niet teveel mijlen te maken en op tijd een kampeerplaats te vinden voor de Motorhome. Zeker nu dit onze eerste dag is. We nemen een plek bij het Oasis Casino/hotel en richten alles een keer goed in. Na het eten nemen we voor de verkoeling een paar biertjes en werk ik het verslag bij.  Hierna gaan we onze eerste nacht in de Motorhome slapen.

We worden op tijd wakker (rond 07:00) we proberen als eerste de douche v/d Motorhome uit aangezien de lokale douches en Wc op slot zijn. Dit gaat prima en na het afrekenen zijn we op tijd weg. In het plaatsje Washington vullen we ontbrekende boodschappen aan en vind ik nog 2 opvouwbare campingstoeltjes voor $9,- per stuk. Buiten maak ik nog een praatje met een Amerikaan die onze Motorhome bewonderd en leg uit dat met de benzineprijzen in Europa je deze types daar nooit zal zien Verwonderd over onze benzineprijzen en een uitleg van hem over de beste route naar Zion nemen we afscheid. We nemen de route via Zion NP en onder langs Brice Canyon NP via de 89 south en zo op weg naar Page. Als we in Zion aankomen moeten we $15,- extra betalen omdat de Motorhome te groot is om met het gewone verkeer door de tunnel te reizen. Gelukkig komt onze van te voren bestelde Nationale parkpass nu ook van pas zodat we de entree van $20,-  niet extra hoeven te betalen. De kaart wordt meteen gemerkt voor het eerste gebruik. We moeten ons dus melden bij de parkranger vlak voor de tunnel ingang zodat deze de tunnel voor ons vrij maakt en wij in het midden v/d weg door de tunnel kunnen rijden. Eenmaal buiten Zion pakken we de 89 South richting Page. We rijden door een mooie heuvelachtige en  beboste omgeving. De grootste verassing krijgen we als we via een bergweg een bord krijgen met “Scenic view 1 mile” Dit panorama verrast ons compleet als we via een beboste slingerweg in 1 keer vanuit zo’n 2 km hoogte over een vallei uitkijken met aan de overkant een rode rotswand. Het is niet te beschrijven hoe een mooi uitzicht dit geeft. Ook de foto’s die ik er van gemaakt heb komen niet in de buurt v/d werkelijkheid!
Hierna rijden we over een echte Amerikaanse weg naar Page. Zo een van het nummer: “The road ahead is empty “ Mijlen ver zie je de weg voor je uit lopen met amper verkeer erop af en toe krijg je een flauwe bocht maar dat is dan ook alles.

Eenmaal in Page aangekomen besluiten we op zoek te gaan naar een kampeerplek. We hadden gehoopt een beetje op tijd aan te komen in Page zodat we nog een bezoekje aan de Antilope Canyone konden brengen. Helaas is het hier nu te laat voor en we besluiten dit dus morgen te doen. Gerda heeft in 1 v/d reisgidsen gelezen dat vlak na de Glenn Canyon dam een campground is. We gaan er op goed geluk heen. Het blijkt dat Wah weap campground in het Lake Powell park ligt en wederom komt onze parkpass weer van pas ! De ranger bij de ingang gaf al aan dat er geen full hookup of stroom en water plaatsen meer waren maar we gokken het er maar op om te kijken of er iets anders is. Helaas blijkt dit niet zo te zijn en moeten we genoegen nemen met een veredelde parkeerplaats met bankje en BBQ. Gelukkig beschikt de Motorhome over een generator zodat we airco toch nog even kunnen laten draaien om de Motorhome af te koelen. Veel helpt het niet en we liggen dan ook aardig te puffen v/d hitte in bed. (De Generator mag ook maar draaien tot 22:00 uur en moet daarna uit ivm geluidsoverlast) Gelukkig blijkt later die nacht de temperatuur nog te zakken tot 18 graden dus we hebben al met al een redelijke nachtrust.

Vandaag staan we iets later op dan we gewend zijn (08:00)  Gerda haalt nog even de was binnen die buiten hing te drogen, om er later achter te komen dat dit verboden was.
We keren eerst nog even  terug naar de Wall mart om shirtjes te ruilen die qua maat niet helemaal klopte. De winkel blijkt 24 uur per dag open te zijn ! Navraag in een ander filiaal blijkt dat ze deze tijd vnml gebruiken tbv bevoorrading en klanten te helpen die overdag werken.
Even later zijn we op weg naar Mesa Verde NP. Aangezien onze campground hier vlakbij ligt zijn we er in 15 minuten. De entree blijkt echter nog 15 mijl v/h visitor center te liggen. Hier moeten we de kaarten kopen tbv de guided tours met ranger.  We besluiten om 2 tours te boeken aangezien we redelijk op tijd in Durango willen zijn. 3 tours kan, maar dan moet je op tijd aanwezig zijn en geluk hebben met boeken zodat de tours ook vlak na elkaar of in de loop v/d dag vallen. Wij boeken de palace - en de balcony house tour.
Mesa Verde (groen plateau of tafel) is een nationaal park wat bestaat uit rotswoningen of opslagplaatsen. In  de jaren 1200 tot 1400 hebben indianen stammen hier geleefd. Toen deze rotswoningen pas in 1889 ontdekt werden, leek het net of de indianen ze pas net  verlaten hadden. In werkelijkheid bleek naderhand aan de archeologische vondsten dat ze al een paar honderd jaar verlaten waren. Door heel de canyon worden nog steeds ontdekkingen gedaan en men schat dat er tussen de 300 en 1000 rotswoningen geweest moeten zijn.
Het valt Gerda op dat er veel bomen verbrand lijken. Navraag bij een Ranger leert ons dat 85% v/h park verbrand is ! In de jaren 30 heeft men geprobeerd een heuvel te herplanten met 500 stuks nieuwe bomen. Geen een hier van heeft het overleefd. Hierna heeft men besloten de natuur haar eigen gang maar te laten gaan. Het gaat tenslotte al duizenden jaren goed.
Bij de tours valt het ons op dat veel Rangers hun verhaal met een kwinkslag en humor vertellen dit was de vorig reis ook al maar ook nu valt het ons weer op. Het maakt de uitleg wat minder serieus en voor veel mensen ook beter te begrijpen. Let wel, de Rangers weten daadwerkelijk waar ze over praten en zijn zeer goed op de hoogte van alle ins en outs. Er worden veel vragen gesteld en het valt me op dat deze zeer professioneel en onderbouwd beantwoord worden. De eerste tour wordt geleid door een oudere Ranger. Deze probeert met iedereen een praatje te maken voor de tour begint. Ook wij komen aan de beurt en hij verteld ons dat hij Nederlands als 1 v/d weinige talen kan herkennen aan het gehoor. (het zal wel)
De tour en de site zijn erg interessant en het blijkt niet om woningen te gaan maar om opslagplaatsen voor voedsel. Rond 1200 was er een  bloeiende gemeenschap die van alleen jagen is overgestapt naar een agrarische gemeenschap. Deze werd echter zo succesvol dat het voedsel voor de groeiende bevolking niet meer voldoende was. Een droogte periode heeft de zaken nog ingewikkelder gemaakt zodat waarschijnlijk de overlevenden gevlucht zijn naar andere gebieden. Er is erg veel onderzoek gedaan en nog steeds zijn er andere theorieën.
De 2e tour word geleid door een veel jongere Ranger en behelst ook meer kruip en klimwerk. Ook hier is de uitleg en  beantwoording van vragen professioneel en vakkundig. Dit Balcony house was een woon en opslag gebied en ook dit is een erg interessant stuk . We zijn beide onder de indruk van dit park en praten er nog over op de weg terug naar de ingang.

De route naar Durango is kort en na wederom een kort bezoek aan de Wall mart zijn we we rond 18:00 op de KOA campground. Hier check ik even de reserveringen tbv de stoomtrein. Deze zijn gelukkig goedgekeurd en we worden rond 08:30 verwacht op het station.
Bij de receptie ontmoet ik nog 2 echtparen uit friesland. Ze zijn hier met een auto met tent en een huur motor. We maken een kort praatje en even later zitten we in onze Motorhome een magnetron pizza Amerikaanse makelij te proberen. Ze vallen niet tegen maar vers is duidelijk beter. We sluiten de avond af met de gebruikelijke blikjes Coors en het bijwerken van dit verslag.

Vandaag is het een rustdag. We slapen uit tot ongeveer 08:30 en beginnen hierna aan het ontbijt. Ik help Gerda met de was naar het was/drooghok te brengen en ga hierna de boel opruimen en afwassen. Na dit alles pak ik het Boek de Da Vinci code (wat ik allang een keer wilde lezen) en begin te lezen. Na een 1,5 uur ga ik eens bij Gerda kijken of ik ergens mee moet helpen . Alsof ik een 6e zintuig heb kom ik net binnen als Gerda klaar is. We lopen samen met de was richting de Motorhome. Beide gebruiken we de resterende uren tot het eten met lezen en luieren. Ik probeer ondertussen nog vriendjes te worden met een grondeekhoorn deze komt tot op enkele centimeters bij me. Maar als het begint te regen en ik naar binnen vlucht is hij of zij waarschijnlijk teleurgesteld en zie hem\haar niet meer terug. Zelfs het eten is gemakkelijke en lui, we eten een pizzabroodje uit de magnetron. Wat later controleren we de mail en sturen nog een kleine update naar huis. je weet nooit wanneer je weer over een aansluiting beschikt. We lezen en luieren tot ongeveer 22:30 om hierna te gaan slapen.

We staan rond 08:00 op. Na het ontbijt ruimen we de Motorhome op om als eerste te gaan tanken en naar huis te bellen. De Motorhome wordt weer voorzien van 40 gallon (150 liter) brandstof en Gerda spreekt haar zus. We hebben vlak bij Page een telefoonkaart gekocht en deze blijkt erg goedkoop qua kosten. We hebben al flink gebeld en tot nu toe pas $3 v/d $20 opgemaakt. Ik probeer mijn moeder te bellen maar deze is niet thuis. Ik spreek op haar antwoord apparaat in dat ik het zaterdag of zondag nog eens probeer.
Hierna gaan we op weg naar Rocky Mountain NP. De route voert ons weer door flinke passen en bergwegen waar de Motorhome weer flink moet werken om boven te komen. Veel wegen worden gerepareerd en een paar keer staan we te wachten tot we door mogen. De route voert ons via de 285 de 40 en de 34 naar Rocky Mountain NP. Onderweg stoppen we nog even bij een Safeway voor de boodschappen. Gerda scoort hier meteen weer een customer kaart en zo besparen we weer $ 30 op de boodschappen. Ik had al wat bier ingeladen maar toen Gerda vroeg waar de wijn te vinden was gaf de medewerker aan dat ze via de staatwet alleen maar de 3,2 procent alcohol mogen  verkopen. De liqour stores mogen alleen de “echte” alcohol verkopen  Ik controleer het bier en na de ontdekking dat het 3,2 procent is leg ik dit terug. We rijden verder en jawel 4 mijl verderop vinden we een liqour store. We koppen “echt” bier en rijden voldaan verder. Een klein uur later rijden we het Rocky Mountain NP in. We vinden een kampeerplaats net buiten het park wat wel alleen via het park te bereiken is. Terwijl we net opgesteld staan ontdekt Gerda wat tumult op de weg. Er blijkt 50 meter van onze Motorhome een Eland te grazen. Voorzichtig filmen we onze eerste “wilde” gebeurtenis in de hoop in dit park meer te zien. We besluiten de avond met een  potje kaarten om hierna te gaan slapen.

We staan rond 08:30 op. Als we eenmaal aan het ontbijt zitten veert Gerda op kijkt verwonderd uit het raam. Met de kreten kijk nou, kijk nou ! kijk ik niets vermoedend naar buiten.  Op nog geen 3 meter van onze Motorhome komen er 2 elanden (1 mannetje met gewei en 1 vrouwtje zonder dus) door de Campground gerend. Schijnbaar niet op hun plaats en geschrokken rennen ze heen en weer tot ze het bos 10 meter verderop weer in rennen. Nog een beetje opgewonden en beduusd gaan we verder met ons ontbijt.
Hierna is het tijd om het thuisfront eens te  bellen en we krijgen mijn moeder te pakken. We kletsen even lekker bij en beloven later in de week nog eens te bellen. De telefoon kaart van $20 is een geweldige aankoop want na opgeteld een dik uur bellen met Nederland blijken we pas $5 opgebeld te hebben !
We ruimen de Motorhome op en maken ons op om het Rocky Mountain NP in te gaan.
Bij de ingang treffen we een Ranger (is een vrouwelijke een Rangster ?) die ons hoe kan het ook anders verteld dat haar “grandmother” ook uit Nederland komt en wel uit “Vreeslend”  (Friesland dus) en ze kent het woord Oma. Lachend en vriendelijkheden uitwisselend nemen we afscheid.
De eerste indruk v/h park is nogal saai en we hopen er allebei op dat het wel de betere kant op gaat. Als je al 2 dagen door de bergen rijdt en het ene mooie panorama na het andere ziet ben je natuurlijk nogal verwend. Gelukkig blijkt onze vrees ongegrond en naarmate we de hoogte ingaan wordt de omgeving mooier. Vlak bij een uitzichtpunt steken 2 herten de weg over om het altijd groenere gras aan de overkant te proeven.
We blijven even stilstaan op een uitvoegstrook om dit te bekijken.
Even later staan we op een wandelpunt in de sneeuw en kan Gerda zich uitleven in dit witte wonder. We staan in korte broek op de foto en film aangezien bij het vertrek beneden in het park de temperatuur nog rond de 20º was.
Wat later passeren we de continent scheidingslijn (volgens de Amerikanen dan) tussen de pacifische- en de grote oceaan.
We rijden verder in de sneeuw tot aan het Alpine visitor center wat een mooi uitkijkpunt rond het park heeft. De klim is niet gemakkelijk, zeker niet op 4 km hoogte met de ijlere lucht (wat je zeker merkt.) We zien beneden in de vallei nog een aantal herten grazen en beklimmen daarna het uitkijkpunt. Het uitzicht hier is werkelijk fantastisch met rondom bergen van 4 km hoog met nog besneeuwde toppen.
We rijden 1 uitkijkpunt verder en genieten hier v/d lunch (lang leve de Motorhome)
Iets later bekijken we nog een uitkijkpunt en dankzij onze meegebrachte verrekijker ontwaren we zelfs nog echte bergmarmotten ! Je merkt goed dat je boven de boomgrens zit want alleen ruim onder ons groeien nog bomen.
Even later dalen we weer af en aan de bomengroei te zien zitten we al flink lager.We besluiten de doodlopende weg verder in het park richting Bear Lake te nemen.
Dit kleine meer is een uitloper v/e gletsjer en wordt door het park beschermd en gebruikt om de plaatselijke groene forel weer verder te laten uitgroeien.
Iets laten stoppen we bij de Glacier gorge waar ik de Alberta Falls wil bekijken. Navraag bij wandelaars leert ons dat dit nog zeker 1 mijl v/d parkeeerplaats is. Gerda heeft geen puf meer en ik besluit alleen te gaan aangezien ik dit stukje natuur toch wel graag wil zien. Door een mooi bospad en over kleine stroompjes kom ik na een klein kwartier klimmen aan bij de Alberta Falls. Ik heb er zeker geen spijt van want dit is toch wel een mooi plaatje voor op het toch al verwende netvlies. Ik maak er een paar foto’s en  film een stukje. Hierna is het weer op weg naar de Motorhome waar Gerda al een beetje ongerust zit te wachten.
Allebei blij rijden we het park uit om een Campground te zoeken. We vinden weer een KOA met internet en maken kennis met een stel leuke Amerikanen.
Jennifer (Jenn) is erg geintresseerd in Europa en Nerderland en vraagt ons de oren van het hoofd. We leren wat van de Amerikaanse “way of live” en zijn blij dat we in Europa wonen. Qua sociaal leven is het bij ons een stuk beter !
We drinken de nodige blikken bier en gaan veel later als gepland als vermoeide vrienden naar ieders bed.

Vandaag wordt het een reisdag. De bedoeling is om zover mogelijk richting South Dakota te komen waar Jennifer en haar man vandaan komen. We vragen nog wat reistips en vertrekken via de 34 naar het noorden. Het begin van deze weg is werkelijk schitterend en we volgen door de rotswanden een rivier naar lager gelegen gebied. Ik vind deze omgeving zo mooi dat ik besluit te stoppen voor wat foto’s en filmmateriaal. De route schiet goed op, en onderweg worden we nog overvallen door een regenstorm met flinke wind. Je merkt dat de grote vierkante Motorhome hier duidelijk niet blij mee is en ik moet alle zeilen bijzetten om deze op de weg te houden. Even later voorzien we onze trouwe reisgenoot van de noodzakelijke brandstof en na een kleine 40 gallon houd deze het voor gezien. De tank is dan nog een kwart vol! We stoppen vlak voor de staatsgrens met South Dakota nog voor een kleine lunch met soep (wat een gemak zo’n Motorhome) en besluiten door te gaan tot Hot springs waar weer een KOA zit. We rijden een kleine 3 uur door de prairies en waar wij thuis dode konijnen tegenkomen zie je hier aangereden antilopes liggen ! We tellen er wel een stuk of  8.
Rond 17:00 komen we op de KOA aan en besluiten er 2 nachten te blijven om zo Mount Rushmore en Crazy Horse op 1 dag te doen en Custer state park op de 2e dag. Gerda neemt meteen een duik in het verwarmde zwembad en ik werk het verslag bij. Na een potje kaarten en 2 pizza’s gaan we slapen.

Vandaag weer lekker uitgeslapen tot 08:30 en langzaam aan het ontbijt begonnen.
Terwijl ik de Motorhome een beetje opruim belt Gerda nog even met haar zus.
Rond 10:00 breken we de boel af en besluiten naar Custer state park te gaan.
Als we daar rond 11:00 aankomen maken we de traditionele foto bij de ingang en rijden naar het visitor center.
Hier aangekomen blijken er 2 bizons buiten op het grasveld te grazen. Op zo’n 5 meter v/d weg en blijkbaar niet aangedaan door niets of niemand. We maken er een foto van van en rijden richting de wildlife loop een 16 mijl lange weg door het park. In het Visitor center vertelden ze dat er een kudde vlak in het begin v/d weg moest zitten. Dit blijkt ook zo te zijn, echter de weg is klein en het park is erg groot. We zien 3 keer een kleine kudde met jongen met de dichtstbijzijnde op zo’n 300 meter van de weg. Gelukkig kunnen we ze met de filmcamera en de verrekijker goed bekijken maar het is niet wat er van verwacht hadden. Een beetje teleurgesteld verlaten we 1,5 uur later het park en besluiten dan maar richting Crazy Horse Monument te gaan.
Al op 2 mijl afstand zien we de berg met daarin het gezicht van Crazy Horse opdoemen  Even later draaien we de parkeerplaats op, na $20 lichter gemaakt te zijn bij de toegangspoort. Vlak voor het visitor center staat een  bus klaar om bij het monument in wording te mogen kijken. $4 p.p later komen we tot vlak onder de berg maar niet zo dichtbij als we gehoopt hadden. Een beetje teleurgesteld over dit ritje gaan we het visitor center binnen en gelukkig maakt dit veel goed. We kijken de film over het begin en wording van dit imposante monument. De Lakota (Sioux) indianen hebben Korzack Ziolkowski in 1947 gevraagd dit monument te maken : “omdat de blanken mogen weten dat indianen ook helden hebben”  Deze man met een ijzeren wil heeft 7 jaar alleen en zonder financiën aan het monument gewerkt. De film laat een stukje interview zien en we waren toch aardig onder de indruk van deze man. Wat een volharding en doorzetting had deze man. Gelukkig is hij later getrouwd en hebben zijn 10 kinderen ! het werk lichter gemaakt. Na zijn overlijden in 1982 werken er nu nog steeds 7 v/d 10 fulltime aan het monument. Gelukkig waren de plannen en tekeningen tbv het monument al klaar zodat na zijn overlijden dit levenswerk door kon gaan. In het visitor center staat een schaalmodel van een paar meter hoog wat het uiteindelijke werk moet worden. De uiteindelijke versie wordt 150 meter hoog en 200 meter lang ! Het wordt het grootste monument ter wereld ! Nu is alleen het gezicht klaar wat al wel 9 verdiepingen hoog is ! Er moet dus nog veel werk verzet worden. Niemand weet wanneer dit werk klaar is en het wordt uitsluitend betaald door giften en inkomsten van het bezoek. Er wordt al sinds 1947 aan gewerkt en te zien aan wat er nog moet gebeuren zal het nog wel 50 jaar duren !
Korzack Ziolkowski  heeft al 2 keer een regeringsfinanciering van $ 10 miljoen afgeslagen omdat hij sterk gelooft in het zelf bewerkstelligen van dit werk. “Het is voor mensen en door mensen” was zijn sterke overtuiging en zijn weduwe Ruth bouwt verder op deze geloofsovertuiging.
Een kleine 3 uur later besluiten we Mount Rushmore ook nog te bezoeken aangezien dit slechts op 10 mijl afstand ligt. Wat een afknapper is dit na het zien van Crazy Horse ! Het monument is veel kleiner dan verwacht en misschien was het beter geweest om de volgorde om te draaien. Mount Rushmore is een nationaal monument en is voorzien van een parkeergarage en bijbehorende imponerende entree met alle staatsvlaggen. De entree is mooier dan het monument en na enkele minuten hebben we het dan ook gezien.
Niks ten nadele van meneer Borglund de bouwer van Mount Rushmore maar ik heb nu nog meer respect voor Korzack Ziolkowski en zijn familie. Wat een groots monument zijn ze daar aan het maken.
We besluiten de Campground in Hot springs achter ons te laten en een KOA in Rapid City te zoeken. De terugweg is meer dan 60 mijl en aangezien we morgen toch richting Deadwood willen besparen we ons een rit van 120 mijl.
De KOA ligt schijnbaar midden in een woonwijk en tegen een racebaan want de hele avond horen we opgevoerde motoren brullen. Het is niet de beste campground die we kennen maar gelukkig is het maar voor 1 avondje.

Vandaag staan we rond 09:45 op en doen het rustig aan. De planning vandaag is om Deadwood te bezoeken en daarna te kijken wat we gaan doen. Gerda belt na het ontbijt nog even met Jacqueline en ik ruim de Motorhome op en peil de olie een keer.
Rond 10:30 verlaten we de Campground en via een kleine omweg verlaten we Rapid City.
Na een klein uur arriveren we in Deadwood. Dit kleine Ex goudmijn en western stadje. Is nu omgetoverd tot toeristen trekpleister en Casino stadje. Van onze Amerikaanse vrienden een paar dagen geleden hadden we te horen gekregen dat we dit niet over moesten slaan ! Schijnbaar is hun idee van amusement van een ander kaliber dan het onze. Of we zijn er gewoon op de verkeerde tijd. Nou is maandagmiddag 13:00 nooit een feesttijd geweest dus zal het wel aan ons liggen. Na het verder weg parkeren van de Motorhome wat vlak bij de hoofdstraat onmogelijk is lopen we de hoofdstraat op Deze is erg klein (400 meter) en op enkele interessante plekken na zoals de moord op Wild Bill Hickock en het  naspelen van de arrestatie van diens moordenaar, zijn de meeste gebouwen souvenirshops en Casino’s.
De meeste Casino’s worden rond deze tijd bezocht door bejaarden dus veel aanspraak hebben we ook niet. Onze Amerikaanse vrienden hadden er ons op gewezen dat The Midnight Star Eigendom was van Kevin Costner en tevens foto’s en kostuums van zijn films bevatten.
Dit casino was inderdaad het meest interessante van alle casino’s. Het was best leuk om door de 3 verdiepingen te zwerven en veel foto’s en kostuums te zien. Wat heeft hij in veel beroemde films gespeeld nu je dit allemaal ziet.
We lopen de kleine straat een keer op en neer en vermaken ons in de vele souvenirshops waar je veel replica’s van oude revolvers en geweren vind, T-shirts van dit stadje, en herdenkingen van de jaarlijkse Sturgis-Deadwood motor ontmoeting.
Ik laat mijn memory stick van de camera op CDrom zetten zodat ik minimaal een backup heb en kom er gratis mee weg aangezien 4 personen er zich mee bemoeien en niemand precies weet wat de ander gezegd heeft ! (ik ben en blijf Nederlander dus ik laat me dit koopje niet ontgaan !)
Na een kleine 3 uur houden we het voor gezien en besluiten richting Yellowstone te reizen. We zien wel hoe ver we komen of hoe laat het wordt. Einddoel is Buffalo Wyoming precies in het midden en goed te rijden via de snelweg.
Onderweg komen we nog langs Devils Tower waar de beroemde film Encounters of the third kind is opgenomen en wat eigenlijk een mooie gevormde brok magma is op een onwaarschijnlijke plek. Het visitor center gaat vnml op de geologische oorsprong in en laat niets blijken van de film. Wel wordt de indiaanse sage verteld dat de berg ontstaan is door een groep indianen die gevlucht voor een beer de berg op klimmen. De aparte groeven in de berg zijn ontstaan doordat de beer met zijn klauwen probeerde omhoog te komen de berg op. De berg wordt nog wel regelmatig door klimmers bedwongen en een aparte Ranger hut voor klimmers getuigt hier ook van. Een leuke anekdote is dat er rond 1941 een  parachutist als eerste op de berg geland is. Aangezien er geen trappen oid zijn is een bergbeklimmingsploeg er 6 dagen mee bezig geweest om hem er weer af te krijgen. Erg goed voorbereid leek me deze sprong dus niet !
We maken de nodige foto’s en op de terugweg stoppen we nog even bij een open weiland waar volop prairie dogs leven. We spotten er enkele met jongen met filmen dit tafereel. Je mag ze niet voederen maar erg onder de indruk zijn ze niet van auto’s of mensen want je kan ze ongestoord bekijken. Op een redelijke afstand dat wel maar toch je kan ze goed zien.
We vervolgen onze weg en na een korte doch niet snelle fastfood stop komen we rond 19:15 aan in Buffalo. We mailen een keer naar huis en na een potje kaarten met enkele biertjes gaan we slapen.

We doen het weer rustig aan omdat het vandaag een reisdag wordt. We ruimen rond 10:00 de Motorhome op om te vertrekken. Gerda maakt een praatje met de buurman en deze verteld ons dat het beter is te reserveren in Yellowstone omdat dit een heel populaire plek is en veel mensen er al lang van te voren reserveren. Nu zijn er nogal wat parken in Yellowstone maar ze hebben allemaal hun beperkingen en/of luxes. Van de 17 parken kan je er 7 niet bespreken omdat deze werken met de methode wie het eerst komt het eerst maalt (of op zijn Amerikaans :First come First served) Dit systeem wordt gehanteerd in de meeste Nationale Parken. Er blijven er dus 10 over om te reserveren. Onze buurman raadt aan er 3 dagen te blijven om alles te zien. Vlak voor het vertrek probeer ik de reserveerlijn te bellen maar krijg geen gehoor. We besluiten het later nog eens te proberen als we moeten tanken. De planning is om de 240+ mijl naar Yellowstone vandaag af te leggen en proberen er een kampeerplaats te vinden. Als dit niet lukt proberen we er 1 te vinden zo dicht mogelijk in de buurt.
Vlak buiten Buffalo merk ik dat we onze reisplanning moeten bijstellen. We moeten flink de bergen in waardoor het gemiddelde flink naar beneden gaat. We besluiten te kijken of Cody een 60 mijl voor Yellowstone te halen is.
We rijden de route over de 16 wat geadverteerd wordt als een scenic highway to Yellowstone. De eerste 100 mijl is dit zeker niet gelogen en de rit gaat door een prachtig berggebied. Hierna komen de vlaktes en wordt het uitzicht minder spectaculair en op sommige plekken soms saai en van hetzelfde. Maar over het algemeen genomen is dit zeker een schitterende route. Je komt er dorpen tegen met 400 inwoners die waarschijnlijk allemaal van de landbouw leven, want 50 mijl rondom is er verder totaal niets! Als je hier even naar een grote winkel moet trek er dan maar een halve dag voor uit! We stoppen onderweg nog even voor een lunch en het valt ons op hoe anders het reizen hier is. Je ziet soms voor en achter je geen auto op de weg en het rijden met zo weinig verkeer en de Cruise control maakt alles veel relaxter. Je legt hier afstanden af zonder moe te worden of te balen van het in de auto te zitten. 50 mijl (80 km) hier rijden is net alsof je van Best naar Eindhoven moet! Het wordt al vaker gezegd maar het is echt anders.
Rond 15:00 uur komen we in Cody aan en we besluiten niet verder te reizen. Ik rijd de geplande KOA voorbij om te tanken. Gerda neemt deze tijd meteen waar om de reserveringslijn van Yellowstone te bellen. Als ze na 20 minuten wachten eindelijk verbinding krijgt. Moet er een extra dollar in de telefoon. De telefoon pakt het kleingeld niet en na de bevestiging dat er plek is wordt de verbinding verbroken. Gefrustreerd besluiten we het op de camping nog eens te proberen. Op de KOA meldt ik ons aan en Gerda belt de reserveringslijn weer gewapend met 3 dollar extra kleingeld. Het zal haar niet nog eens gebeuren! Even later heb ik een plek toegewezen gekregen en Gerda heeft op 2 verschillende plekken in Yellowstone een plek weten te bemachtigen.
Als we op onze plek staan ga ik de mail controleren en Gerda besluit even in het zwembad af te koelen.Als ze terugkomt is ze met een Amerikaanse aan de praat geraakt en ze hebben besloten de plaatselijke Rodeo te gaan bekijken. Kaartjes kunnen we kopen bij de receptie waar tevens een bus ons naar de rodeo brengt. Om 19:00 verzamelen we en rijden we met een kleine groep naar het Stampede stadion. Ons gezelschap verzekert ons dat de plaatsen tegenover de boxen het beste zijn, aangezien hier de cowboys op de stieren en paarden klimmen, en als het fout gaat kan je dit mooi zien! Zoals verwacht begint de show met de Amerikaanse eed, het volkslied gevolgd door een gebed voor de cowboys en girls en de troepen overzee. Hierna begint de rodeo met als eerste de paarden. Deze stampen zo wild door de Bucking strap. Dit is een riem rond de edele delen van de paarden (of stieren.) Hierdoor gaan ze wild tekeer omdat ze dit kwijt willen. Zodra de cowboy de tijd heeft vol gemaakt of van de rug geworpen is, rijden er 2 helpers op paarden richting stier/paard om deze riem los te maken. Hier worden de dieren een stuk rustiger van!
We volgen de verschillende disciplines die de rodeo heeft. Gerda vind het vangen v/d kalfjes,(met of zonder lasso) nogal zielig aangezien dit niet zachtzinnig gaat of lijkt te gaan. De kalveren zelf lijkt het niet veel uit te maken want zodra ze los zijn lopen ze schijnbaar onaangedaan de kooi weer in. Verder is het net tv met tussen elk evennement reclame. Dit gaat dan per paard waar de rijder een  vlag v/d sponsor vasthoud. Verder wordt de tijd gedood door de stadionspeakers die regelmatig een leuke anekdote of mop vertellen. Ook de jeugd komt er aan te pas en je ziet dat ze hier opgroeien op paarden i.p.v. driewielers. Kinderen van 4 tot 14 jaar zie je hier wedstrijdjes rijden of ze nooit anders gedaan hebben (wat waarschijnlijk ook zo is!) Als een soort pauze mochten de kinderen in de ring komen om een ijsje te verdienen. Er werden 2 kalveren met een geel lintje in hun staart losgelaten en diegene die als eerste een lintje te pakken kreeg had een ijsje verdiend. Volgens de stadion omroeper werd dit ook wel Daycare Wyoming style genoemd. Het stier rijden besloot de avond en dit is schijnbaar moeilijker dan de paarden. Hier bleef namelijk niemand de vastgestelde tijd zitten.
Rond 22:30 waren we weer terug op de camping met toch weer een leuke ervaring rijker.

De wekker gaat inderdaad op het ingestelde tijdstip af. Gerda kan dit precies aangeven aangezien ze al eerder wakker was, bang dat de wekker niet af zou gaan!
Na de gebruikelijke opfrisbeurt pakken we onze koffers om richting shuttlebus te gaan. Deze arriveert mooi op tijd en hoewel de busstop aardig vol zit stapt niet iedereen in.
Wij dus wel en een klein kwartier later stappen we uit bij onze terminal.
Dankzij ons e ticket kunnen we meteen m.b.v. een terminal inchecken en hoeven hierna alleen maar onze bagage af te geven. 1 tas is te zwaar en de medewerkster vraagt wat ik er uit wil halen. Ik doe alsof ik opeens geen Engels begrijp en na een stilte van 10 seconden mag de tas gewoon de band op! In de terminal nemen we een ontbijt aangezien we nog niet gegeten hebben en even later besteed Gerda nog wat losse dollars aan de bekende apparaten. Jawel dit is Vegas  (of Nevada dan) dus je vind de automaten echt overal van supermarkt tot luchthaven. De vlucht richting Washington verloopt mooi op tijd en enkele uren later landen we op Washington. De aansluitende vlucht wacht nog even omdat een andere vlucht met 20 aansluitende passagiers vertraging heeft. Deze groep omboeken kost waarschijnlijk teveel en is het wachten voor de maatschappij wel waard. 45 minuten later dan gepland vertrekken we en 7 uur later zijn we op schiphol waar onze wederom schitterende vakantie tot een einde is gekomen!