Gisterenavond zijn we na een lange vlucht van Schiphol via Chicago aangekomen in Las Vegas. Nadat we de koffers van de band gehaald hadden, werden we door een shuttle van het vliegveld naar het Best Western McCarran Inn gebracht. Hier hebben we ons gauw even opgefrist en omgekleed, want ondanks de lange reis wilden we toch graag nog even Vegas in! Daar hebben we de beroemde fonteinshow gezien bij het Bellagio hotel. Daarna hebben we over de strip gelopen om wat sfeer te proeven. Bij hotel New York New York zijn we in de rollercoaster geweest. Wat was dat vet! Deze achtbaan staat midden op the Strip en van boven hadden we een adembenemend uitzicht over the partyscene van Las Vegas. Vervolgens hebben we in het Excalibur hotel (een groot nagebouwd kasteel) nog een gokje gewaagd en een drankje gedronken aan de roulette tafel. Uiteindelijk vertrokken we om 01.30 uur terug naar het hotel voor een korte nacht.

 

Ons ontbijt was voor Amerikaanse begrippen redelijk gezond: toast met scrambled eggs voor Bob en een bagel met cream cheese voor mij. Vanmiddag gaan we boodschappen doen bij Walmart zodat we ergens in het zonnetje aan een picknickbankje kunnen lunchen. We hebben nog even tijd voordat we onze RV mogen oppikken, dus misschien nemen we nog een duik in het zwembad. Om 12.00 uur checken we uit en nemen we een Uber naar het verhuurbedrijf. En dan kan onze trip echt beginnen! We hebben twee overnachtingen geboekt op de camping bij Grand Canyon en zullen behoorlijk moeten doorrijden om daar voor het donker te zijn. Als alles mee zit arriveren we rond 19.00 uur. Na ons eerste nachtje kamperen willen we dan morgen gaan hiken bij de Canyon. Ik kan niet wachten!

Wij zijn net terug van een dag hiken bij Grand Canyon. Het is bijna etenstijd en Bob stookt een vuurtje op om op te barbecueën, terwijl ik aan de picknicktafel van het zonnetje geniet. Na een uurtje zwemmen zijn we gisteren rond het middaguur uitgecheckt in ons hotel in Las Vegas. We waren rond 13.00 uur bij Cruise America, het bedrijf waar we ons huis op wielen mochten ophalen. Na een korte uitleg en check mochten we onze RV meenemen en hebben we boodschappen gedaan bij Walmart. Ondanks ons voornemen om niet te veel rond te snuffelen en alleen de broodnodige dingen te halen, begonnen we toch veel te laat aan onze trip richting Grand Canyon. De reis van ongeveer vier uur liep over een oud stuk van de bekende Route 66. Her en der stonden langs de weg nog oude autowrakken en onderweg kwamen we tankstations en diners tegen in Route 66-stijl. Halverwege het rijden werd het donker en ben ik in slaap gevallen. We hebben beiden nog wat last van het tijdsverschil: Bob is steeds erg vroeg wakker en ik ben 's avonds vroeg moe. Nadat we ons gestationeerd hadden op onze campingplaats in het bos, zijn we lekker naar bed gegaan. Vanmorgen hebben we aan de picknickbank bij onze campingplaats genoten van een ontbijtje bestaande uit broodjes met beleg, een gekookt ei en een kop koffie en thee.

 

Na het ontbijt reden we naar het Visitor Center, waar we een shuttlebus genomen hebben naar de South Kaibab Trail Head. Vanaf hier is het mogelijk om helemaal naar de Colorado River te lopen op de bodem van de Canyon. Omdat afgeraden wordt om in één dag van boven naar beneden en weer terug te lopen, besloten we een uurtje naar beneden te lopen en dan te beslissen of we nog verder wilden. Na een uur bereikten we Cedar Ridge, op ongeveer 2,5 km van het beginpunt. De afdaling was niet vermoeiend, maar volgens de informatieboekjes moest je per uur dat je gedaald was rekenen op twee tot tweeënhalf uur terug omhoog. Op de weg naar beneden passeerden we een heleboel mensen die puffend en zwetend naar boven gestrompeld kwamen, dus we besloten terug te gaan. Na een stevige klim in de bloedhete zon, kwamen we moe maar voldaan weer boven. We namen een shuttlebus naar het uitkijkpunt Yaki Point en vervolgens een shuttlebus naar het Visitor Center. Vanaf daar hebben we een wandeling van 5 km van Mather Point naar Bright Angel Lodge gemaakt. Vervolgens hebben we een shuttlebus terug naar het Visitor Center genomen, waar onze RV stond te wachten om ons terug te brengen naar onze campingplaats.

 

Ik heb net het typen even onderbroken omdat tien meter verderop 'elk' voorbij gelopen kwamen. Behalve de elk hebben we nog meer wildlife gezien: prachtige gekleurde kleine vogeltjes, eekhoorntjes en ook een prachtige grijze eekhoorn met zo'n grote dikke staart dat hij wel weggelopen leek uit een Disneyfilm. Tijdens het hiken zagen we vanmiddag zelfs een paar ratelslangen! Na de barbecue staat er een gezellig avondje kampvuur onder het genot van een drankje en een snackje op het programma. Morgen willen we vroeg opstaan en voor 08.00 uur vertrekken richting Horseshoe Bend en Page. We hopen vervolgens voor zonsondergang bij Monument Valley te zijn. Het ondergaan van de zon moet daar adembenemend mooi zijn.

We hebben de camping bij Grand Canyon vandaag direct na het ontbijt verlaten en koers gezet naar Monument Valley. Onderweg passeerden we de nodige scenic views. Ondanks dat we de Canyon voor ons gevoel van voor tot achter gezien hadden, verveelt het uitzicht over deze gigantische aardkloof nooit. Grand Canyon is met stip de allermooiste en indrukwekkendste plek die ik ooit in m'n leven gezien heb. Wat voel je je nietig en klein als je daar aan de rand van de oneindige afgrond staat!

 

Tussen Grand Canyon en Page passeerden Horseshoe Bend, waar we ook nog even gestopt zijn. Op dit uitkijkpunt over een groot gesteente waar de Colorado River met de jaren de vorm van een hoefijzer omheen geslepen heeft, waren we vorig jaar ook. Voor Bob was dat toen het hoogtepunt van onze reis. Het tafereel was nog net zo spectaculair als in onze herinnering. Verheugd (en een beetje opgelucht dat we niet over de rand gevallen zijn - man, wat is dat hoog en steil) vervolgden we onze reis naar Page. Page is een beetje het Valkenburg van Arizona: een heel toeristisch dorpje met leuke winkels en restaurantjes. In Page ligt 'Big John's Texas BBQ', een restaurant waar je vlees krijgt dat al de hele dag op grote zwarte barbecues ligt te garen. Afgelopen jaar hadden we hier gedineerd en dat was ons zo goed bevallen dat we hier koste wat kost terug wilden komen. We deelden een bord met brisket, pulled pork en spareribs.

 

Vanuit Page was het nog ongeveer twee uurtjes rijden naar Monument Valley, waar we graag de zon onder wilden zien gaan. Helaas kwamen we onderweg in een enorme file terecht die veroorzaakt werd door modderstromen. Een dik uur vertraagd kwamen we uiteindelijk net op tijd aan bij onze camping, genaamd 'The View'. We bekeken de zonsondergang en aten daarna heerlijke zelfgemaakte pasta. Na het eten ben ik gaan douchen. 'The View' beschikte over een ultramodern toiletgebouw met douches die niet onderdoen voor onze douche thuis. En helemaal luxe: zonder tijdrestrictie! Bij Grand Canyon betaalde ik vier dollar om vijf minuten te mogen douchen, en die heb ik niet volgemaakt omdat het water ijskoud was. Een hele verademing om hier dus een lekkere lange, warme douche te nemen.

We zijn vanmorgen al om 06.00 uur opgestaan om de zon te zien opkomen. Dit was nog veel mooier dan de zonsondergang en was het vroege opstaan meer dan waard! Na een gezond ontbijtje (we hebben bij Walmart na enig speurwerk bruin brood gevonden) lieten we 'The View' achter ons. Net zijn we door het land van cowboys en indianen gereden, en gestopt bij een paar trading posts waar de inheemse bevolking zelfgemaakte traditionele spulletjes verkoopt. Bij een trading post was een authentieke nederzetting uit 1800 gerestaureerd en te bezoeken als openluchtmuseum. Heel leuk om te zien hoe de cowboys vroeger leefden! Verder is er onderweg niet veel te stoppen. Om ons heen is zo ver je kunt kijken enkel rotsachtig gebergte, uitgestrekte vlaktes en woestijnlandschap. Af en toe staat er een eenzaam huisje en zo nu en dan passeren we een klein dorpje. Mobiel netwerk is hier niet en van grote ketens zoals McDonald's, Subway en Starbucks ontbreekt ieder spoor. Precies het Amerika waarvoor wij teruggekomen zijn. Wat een pracht.

 

Na onze rit door niemandsland, arriveerden we aan het begin van de middag in Moab. Voor ons was het de eerste echte beschaving die we na uren rijden tegen kwamen. Het was wel duidelijk dat alle toeristen die de vlaktes van Utah komen bewonderen, naar Moab trekken: in het kleine dorpje was zo ongeveer iedere grote Amerikaanse keten terug te vinden. Met een Americano en Pumpkin Spice Latte van Starbucks in de hand gingen wij op ontdekkingstocht langs alle restaurantjes en toeristische winkeltjes. Uiteindelijk streken we neer bij een diner waar we een typisch Amerikaanse lunch nuttigden die geheel volgens de norm zwom in het vet. Heerlijk zondigen!

 

Na de lunch vervolgden we onze weg richting Yellowstone. Het was bizar om het landschap voor onze ogen te zien veranderen: van de grote aardkloof bij Grand Canyon via de oneindige rotsachtige woestijn in Arizona naar weilanden en bossen in Utah. Het laatste uur leek het net alsof we door het Sauerland in Duitsland reden! Bob had op internet tijdens de voorbereiding op onze reis een hike van 8 km gevonden die precies op onze route lag. Om 18.00 uur kwamen we bij het beginpunt van deze route aan en met een stevige tred begonnen we onze wandeling. Onderweg bleek dat Bob het hoofddoel van de hike als verrassing verzwegen had. Na 50 minuten wandelen langs een kabbelend beekje in het bos kwam ons een doordringende zwavelgeur tegemoet. Er lagen hier natuurlijke heetwaterbronnen! Prachtige, azuurblauwe baden aan een kleine waterval. Een plaatje was het.

 

Inmiddels zitten we onder het genot van een biertje en een kop thee op de camping na te genieten van een zelf bereid broodje kalkoenburger als avondeten. Straks gaan we nog even naar Walmart voor wat late night shopping. We hebben boodschappen voor de komende vier dagen nodig, want we vermoeden dat in Yellowstone weinig tot niks te krijgen is. Morgenochtend gaan we ontbijten bij iHop: International House of Pancakes. Ik ben al sinds m'n tripje naar New York in 2011 verknocht aan deze keten. Nu we de woestijn vaarwel gezegd hebben en stedelijk gebied in gereden zijn, liggen de iHops voor het oprapen!  Vannacht droom ik vast over stapels pancakes met stukjes chocolade en zoete siroop.

Na een lange dag reizen zijn we net gearriveerd bij Gros Ventre Campground, bij Grand Teton National Park in Wyoming. Vanmorgen om 08.30 uur kregen wij een heerlijk ontbijtje geserveerd bij iHop. Ik was aanvankelijk een klein beetje teleurgesteld: mijn favoriete gerecht van vorig jaar, pancakes met stukjes witte chocolade, warme kersen en een saus van witte chocolade was van de kaart gehaald! Gelukkig was de nieuwste special, pancakes met gekleurde sprinkles en cupcake frosting, ook heel erg lekker.

 

Na het ontbijt vertrokken we richting Grand Teton. Volgens de navigatie een rit van 5 uur, maar in de praktijk is dit altijd langer omdat je onderweg nog verschillende stops maakt. Vrij snel verlieten we het stedelijk gebied en reden we weer langs uitgestorven vlaktes. Wederom werden we verrast door de vele gedaanten die het Amerikaanse landschap kent. Gisteren reden we nog voornamelijk langs woestijn en rotsformaties, vandaag hebben we vooral weilanden gezien. Grote, uitgestrekte gele velden met koeien, paarden en ranches met daarachter hoge bergen. Dit landschap hadden we zowel tijdens deze reis als de trip van vorig jaar nog niet gezien, dus we hebben onze ogen uitgekeken. 's Middags hebben we geluncht aan een picknickbankje bij Cokeville Meadows. Daarna zijn we in een keer doorgereden richting Grand Teton, waar we vlakbij het dorpje Jackson de camping gevonden hebben waar we nu staan. Gestopt hebben we nauwelijks vandaag, alleen om foto's te nemen van het moois dat onderweg te zien was. We waren voor de verandering dan ook eens ruim op tijd op de plaats van bestemming, zonder nachtelijke ritten! Een hele prestatie voor ons.

 

Morgen leggen we de laatste kilometers naar Yellowstone af. We nemen de route die door Grand Teton loopt, want dat park moet ook prachtig zijn! Wat hebben wij in korte tijd al veel gezien en veel kilometers afgelegd! De teller staat inmiddels al op meer dan 2000 km... We zijn begonnen in Nevada en zijn vervolgens door Arizona naar Utah gereden. Vandaag zijn we gearriveerd in Wyoming nadat we onderweg een klein stukje van Idaho doorkruist hebben. Dat zijn vijf staten in vijf dagen met nog twee staten op de planning! En dan Canada nog…

'Hoi allemaal! Hier een berichtje uit het zonovergoten Yellowstone. Wij zitten buiten aan de picknicktafel te genieten van de laatste zonnestralen terwijl er lapjes vlees liggen te garen op de barbecue!' …is wat ik waarschijnlijk zou schrijven als we Yellowstone in juni of juli bezocht zouden hebben. Helaas zit de 'R' in de maand en blijkt dat Nederland niet het enige land ter wereld is waar het geregeld regent. Toen we vanmorgen vertrokken richting Grand Teton stonden de ruitenwissers al op de hoogste stand en gedurende de dag is het weer er niet veel beter op geworden. De temperatuur ligt hier een stuk lager dan in de staten die we tot nu toe bezocht hebben. Vannacht hebben we voor het eerst moeten slapen onder een dekbed, terwijl tot nu toe een dunne deken prima voldeed.

 

Toen we vanmorgen in de rij stonden voor het 'dump station', om de afvaltank van de RV te legen, kwam een Amerikaanse man een praatje maken met ons. Na wat 'small talk' vroeg hij of we klaar waren voor de sneeuw die voorspeld is. Bob en ik keken elkaar verbouwereerd aan. Sneeuw?! Wij liepen nog altijd in shorts en t-shirts na een week van temperaturen boven de 30 graden... 'Ja', gebaarde de man enthousiast naar de donkere wolken boven ons, 'this is the first touch of winter!' Schijnbaar moet het komend weekend dus gaan sneeuwen hier in Yellowstone... Bizar.

 

Nadat de afvaltank geleegd was en de watertank gevuld, reden wij via Grand Teton National Park naar Yellowstone. Op de plaats van bestemming zijn we als eerste naar Lake Lewis Campground gereden om een plek voor vanavond te reserveren. Op de campingplaats aten we lunch en bestudeerden we de parkplattegrond. Omdat het zo hard regende, besloten we vandaag de geisers te gaan bekijken en het hiken te bewaren voor morgen. Met de RV reden we naar ‘Old Faithful', een geiser die tot wel 15 meter hoog de lucht in spuit. Toen we op een kleine afstand van de geiser de RV parkeerden, zagen we al dat hij actief was. In plaats van een sprintje te trekken, besloten we eerst even in een naastgelegen souvenirwinkel te kijken. Die geiser zou over 10 minuten nog wel eens spuiten, toch? Niet dus. ‘Kom over anderhalf uur maar terug’, kregen we te horen.

 

Tijdens het wachten besloten we met de RV naar 'Grand Prismatic Spring' te rijden. De gigantische felgekleurde geiser is zo'n beetje hét icoon van Yellowstone, het eerste waar mensen aan denken als je de naam van het park noemt. Als je 'Yellowstone' intoetst bij Google afbeeldingen, krijg je honderden afbeeldingen van deze geiser te zien. Wij hadden er dan ook hoge verwachtingen van! Helaas moesten we concluderen dat die niet helemaal aan de verwachtingen voldeed. Door alle stoom en doordat de geiser gigantisch groot is, kun je niks zien van de bijzondere kleuren. Je staat er vanaf te grond veel te dicht bovenop. Vanuit de lucht is het ongetwijfeld wel heel spectaculair.

 

We keerden terug naar 'Old Faithful', die na een klein half uurtje wachten wel de moeite waard van het bezoeken bleek. Het was super gaaf om te zien hoe een ogenschijnlijke stomende, sputterende poel water ineens metershoog de lucht in spuit! Een uniek beeld dat we niet snel meer zullen vergeten.

 

Als avondeten hebben we wraps gemaakt en binnen in de RV opgegeten. Zonde van onze leuke campingplaats in het bos, maar met dit weer is buiten zitten geen optie. Toch heeft het wel iets. We hebben net gezellig een potje kaart gespeeld onder het genot van een chipje en een drankje. Nu liggen we in bed onder een dikke deken te luisteren naar de regen die op het dak van de RV tikt. Met z'n tweetjes in een warm bed terwijl buiten in de regen beren, wolven, bizons en elanden rondlopen... Misschien wel dichterbij dan we denken! Knusser kan niet, toch?

Na een leuke eerste dag in Yellowstone, ontwaakten wij vrijdagochtend op de Lewis Lake Campground en concludeerden we dat het nog altijd regende. We smeerden een broodje en verlieten de camping. De eerste dag hadden we ons vooral gericht op het bekijken van de geisers die in het westen van het park liggen. Op de tweede dag wilden we via het oosten van het park naar de noordkant rijden en onderweg stoppen bij de bekendste bezienswaardigheden. Met een beetje geluk zouden we tijdens het rijden iets van Yellowstone's wildlife zien! Tijdens de rit naar het noorden beseften we dat het niet langer regende: de nattigheid die uit de lucht kwam vallen was natte sneeuw. Zou de voorspelling van de Amerikaan dan uitkomen...? Het was pas vrijdag, de man had het over sneeuw tijdens het weekend gehad. De tijd zou het leren!

 

Al vrij snel stuitten we op een kudde bizons die naast de weg stond te grazen. Wat een immens grote, lompe beesten zijn dat! We bezochten 'Grand Canyon of Yellowstone', een grote kloof die qua schoonheid nog niet eens in de buurt kwam van de echte Grand Canyon, maar toch zeker het bezoeken waard was. Datzelfde gold voor de Lower and Upper Falls, een paar imposante watervallen waar het water met bulderend geweld naar beneden stortte. Op de weg tussen 'Canyon Village' en 'Tower Fall' wachtte ons een echte verrassing: hier sneeuwde het! Onze kaart van het park leerde ons dat we ons hier op meer dan 3000 meter hoogte bevonden. De sneeuwvlokken bedekten het landschap en de groene dennenbomen onder een prachtige witte deken. Wat een plaatje om te bekijken! Na enige tijd leidde de weg ons weer het dal in. Daar was alles weer groen en geel. Als we het niet met eigen ogen gezien hadden, zouden we niet geloofd hebben dat het elders in Yellowstone sneeuwde.

 

Door het herhaaldelijke in- en uitstappen bij de bezienswaardigheden in de natte sneeuw, hadden we het koud gekregen. We parkeerden de RV op een leuke plek aan een klein meer en aten een warm broodje hotdog. Met onze magen weer gevuld, vervolgden we onze weg naar Mammoth Hot Springs. Hier lagen een aantal geisers, maar we vonden ze niet zo mooi als de geisers die we eerder al gezien hadden. We besloten het Visitor Center te bezoeken om te vragen naar de weersverwachting van zaterdag. Als die goed was, wilden we nog een nacht blijven om eventueel zaterdag te gaan hiken. De rangers in het Visitor Center konden ons geen goed nieuws brengen over het weer. Ze wisten ons wel te vertellen dat in de Lamar Valley, helemaal ten oosten van het park, de meeste beren gezien worden. De grootste kans om ze te zien zouden we hebben met zonsondergang en met zonsopkomst. Na even wikken en wegen besloten we richting Lamar Valley te rijden, daar te overnachten en met het krieken van de dag op te staan. Tijdens de rit naar de uitgang van het park zouden we dan wellicht beren zien.

 

Vanmorgen ontwaakten we om 06.00 uur op Pebble Creek Campground. Toen we de gordijntjes van de RV open schoven, zagen we dat de camping veranderd was in een Winter Wonderland. Alles was gehuld in zeker 5 cm sneeuw! Terwijl we over de Lamar Valley reden, zagen we bizons, elk, gaffelantilopes en muilherten. Al veel te snel naar onze zin arriveerden we bij de uitgang van het park. Bij het Visitor Center woonden we als afsluiter een interessante presentatie over wildlife bij.

 

Inmiddels hebben we Yellowstone National Park vanmorgen via de North Entrance verlaten. Dit betekent dat we ons nu in de staat Montana bevinden. We zijn onderweg naar het stadje Spokane. Daar in de buurt woont een kennis van Bob, die wij een dag gaan bezoeken. De rit naar Spokane is er een van dik zeven uur en willen we in twee dagen rijden. Vanavond willen we overnachten op een luxe camping in Missoula. Voor de lunch zijn we net gestopt bij iHop, waar ik heerlijke New York Cheesecake Pancakes gegeten heb. Nu nippen we van een Starbucks Americano en Pumpkin Spice Latte terwijl we genieten van het zicht op besneeuwde bergtoppen in de verte. Nog twee uur tot Missoula!

Wij zijn gearriveerd in Missoula, Montana. Het gebergte dat we vanaf de snelweg in de verte zagen liggen, bleef na het verlaten van Yellowstone nog een tijdje wit. Naarmate de tijd verstreek, kleurden de bergtoppen langzaam bruin en groen en bestond de sneeuw slechts nog in onze herinnering. De reis van 4 uur vanuit Yellowstone naar Missoula verliep vlekkeloos. We hebben tijdens de trip nog niet meegemaakt dat de navigatie er qua tijdsinductie naast zat. Files zie je hier niet en vrachtverkeer is er nauwelijks. Wel ligt naast veel snelwegen een treinrails waar meterslange goederentreinen over rijden. Ieder wagonnetje dat voorbij raast, is een vrachtwagen minder op de weg.

 

Toen we op de camping arriveerden scheen de zon. Het is nog altijd te koud om in shorts en een t-shirt te lopen, maar de jassen en en dikke sokken hebben we voorlopig weer opgeborgen. De camping die we uitgekozen hebben, is zoals ik eerder al schreef luxe met veel voorzieningen. We hebben heerlijk gebadderd in de hot tub terwijl onze vuile was in de wasserette gewassen en gedroogd werd. Na het bubbelen besloten we een hapje buiten de deur te gaan eten. Onze keus viel op een plaatselijk barbecue restaurant: 'Famous Dave's bbq'. Een gezellig ingerichte houten blokhut met binnen een knisperend haardvuur. Bij de ingang stond een tafel vol trofeeën die het restaurant binnen gesleept had: 'beste spareribs', 'beste saus', ga zo maar door. Ik bestelde een combinatie van spareribs en brisket en Bob een combinatie van brisket en pulled pork. Hoewel ik een goede eter ben, bleek ik niet opgewassen tegen de Amerikaanse portie. Ik heb met lange tanden m'n laatste ribje naar binnen gewerkt!

 

Inmiddels zijn we terug op de camping en hebben we de verwarming van de RV lekker opgestookt. We hebben betaald voor een campingplaats met 'full hookups' (een eigen afvoer, wateraansluiting en elektriciteit), dus nu we niet zuinig hoeven te doen met de elektra genieten we er ook maar van! Een behoorlijk verschil met de camping in Yellowstone, waar we gisteren gestoken in een dikke pyjama onder twee dekens in bed lagen te bibberen. Hopelijk blijft er wat van de warmte hangen en worden we morgen wakker in een aangename temperatuur.

Wij zijn op dit moment onderweg naar Campground The Beaver Lodge in Colville National Forest. Morgen staat het bezoek aan de kennis van Bob gepland. Die komt oorspronkelijk uit het geboortedorp van Bob en woont sinds een paar jaar met zijn Amerikaanse vrouw in het dorp Colville. Ik verheug me er op om bij een echt Amerikaans huishouden binnen te kijken!

 

Gisteren heb ik geen update geschreven, omdat wij twee relatief 'saaie' dagen achter de rug hebben. Door het bezoek in Colville, rijden we met een omweg naar Canada en passeren we geen toeristische trekpleisters. In staten als Nevada, Utah en Arizona vingen we continu flarden van Nederlandse en Duitse gesprekken op. Op iedere straathoek lagen hotelketens, campings en RV sites. Hier zie je geen enkele andere toerist. Alleen in de grotere dorpen ligt één hotel. RV sites en campings moeten we via een app op onze telefoon zoeken. In winkels en restaurants vragen medewerkers waar we vandaan komen en wat we komen doen. Ze vinden het stuk voor stuk 'awesome' dat we Europees zijn. Gisteren reden we door dorpen die leken te bestaan uit uitsluitend een paar huisjes en een kerk. Sommige bestonden zelfs alleen uit trailers. Een uithangbord moedigde de gemeenschap aan een vrome Christen te zijn: 'Yelling 'oh God' doesn't count, come to church'. Door een billboard naast de snelweg kwamen we in een boekwinkel terecht waar meer dan 100.000 tweedehands boeken verkocht werden. Na een korte inspectie bleek dat het aantal boeken uit de 21e eeuw op twee handen te tellen was. Het leven van alledag in dit gedeelte van Amerika schetst een ongelooflijk contrast met de 24-uurs economie die we in andere delen van het land gezien hebben. Te gek om ook deze manier van leven te zien en ervaren.

 

Na een overnachting in Spokane Valley, zetten we vanmorgen koers naar Spokane. Deze trip staat in het teken van kamperen in de natuur en nationale parken. Nu we in de buurt waren, vonden we het toch ook wel leuk om een stad te bezoeken. Parkeren in Spokane bleek een uitdaging, want garages kwamen we qua hoogte niet in en aan de meter mocht je maar twee uur staan. Na drie rondjes door het centrum is Bob heel brutaal bij een bedrijf in de stad gaan vragen of we hun parkeerplaats niet mochten gebruiken. Dat was akkoord, zolang de RV niet 's nachts op de parkeerplaats zou blijven staan.

 

Spokane bleek een gezellige stad te zijn. Qua architectuur en uitstraling deed hij ons erg denken aan San Francisco. De stad is verdeeld in blokken, net zoals veel andere grote steden. Het bekendste voorbeeld van deze bouwstijl is natuurlijk New York. Als je eenmaal door hebt hoe het systeem werkt, is het heel gemakkelijk om aan de hand van de 'blocks' de weg te vinden. In de binnenstad zagen we veel appartementen waar aan de buitenkant de iconische brandtrappen bevestigd waren, zoals je vaak in Amerikaanse films en series ziet. De buitenwijken bestonden uit typisch Amerikaanse huizen, gemaakt van hout en geverfd in pastelkleuren. Aan de buitenzijde van veel woningen wapperende een Amerikaanse vlag. We slenterden door de stad, bezochten de watervallen van Spokane, snuffelden rond in wat winkels en haalden koffie bij Starbucks.

 

Inmiddels zijn we in Colville gearriveerd en naderen we The Beaver Lodge. Zojuist kwamen er midden in het dorp ineens drie herten de weg over gerend. Een eindje verderop stonden twee herten in de voortuin van een huis te grazen. We rijden nu buiten de bebouwde kom over een weg die door het bos loopt. In de berm zagen we een eindje terug ook een paar hertjes staan. The Beaver Lodge ligt midden in het bos. Hopelijk is dit een voorbode en gaan we nog veel meer wildlife zien tijdens onze nacht hier! Er zouden in het bos ook beren zitten. We hadden gehoopt een kampvuur te kunnen maken, maar door de lokale droogte heerst er in de hele staat Washington een verbod op het stoken van vuurtjes. Dan maar een spelletje kaart. Dat blijft, ondanks dat ik maar blijf verliezen van Bob, een heel gezellige bezigheid in ons knusse mobiele huisje. Morgen staan wij redelijk vroeg op om in Colville op visite te gaan. We hebben nog helemaal niks afgesproken en er is hier geen mobiel bereik, dus we zullen zien wat de dag ons brengt!

Gisteren hebben wij een geweldig leuke dag gehad in Colville. De kennis van Bob en zijn vrouw, hebben ons met open armen ontvangen. Na onze overnachting bij The Beaver Lodge, stonden wij om 11.00 uur bij ze voor de deur. Onder het genot van een kop koffie hebben we bijgekletst. Daarna kregen we een rondleiding door het dorp. In het gezellige centrum hebben we wat gedronken. ’s Avonds zijn we met zijn vieren uit eten gegaan in een gezellig restaurant in het dorp. Als afsluiting van de avond bezochten we de lokale kroeg. Daar hebben wij dames honderduit gekletst terwijl Bob en zijn kennis herinneringen ophaalden. Na een nacht in de camper gingen we nog terug voor een gezamenlijk ontbijt. Veel te snel was het tijd om afscheid te nemen!

 

Momenteel rijden we door een prachtig bosrijk gebied. Overal waar je kijkt staan dennenbomen. We zijn onderweg naar Banff National Park en hebben zojuist de RV volgetankt, de afvaltank geleegd en het gas en water bijgevuld. Voorlopig zijn we dus voorzien! Over twee uur bereiken we de Canadese grens. De reis naar Banff is te lang om in een dag af te leggen. Daarom rijden we nu tot aan Radium Hot Springs en leggen we morgen de rest van de afstand af. Als alles mee zit zijn we vandaag in totaal zo'n vijf uur onderweg. De route naar Banff moet adembenemend mooi zijn. We hopen voor het donker bij Radium Hot Springs te arriveren, zodat we niks van het natuurschoon missen. Hopelijk worden we dus niet te lang opgehouden aan de grens!

We hebben Amerika gisteren gedag gezwaaid en zijn zonder problemen de Canadese grens gepasseerd. Na een tussenstop bij Lussier Hot Springs, namen we ergens een verkeerde afslag, waardoor we pas heel laat op de camping kwamen. Om 23.00 uur zaten we eindelijk aan de chili waarop ik me al de hele dag verheugd had. Na een goede nachtrust en een koffie bij Tim Hortons, bereikten we Radium Hot Springs. Vlak hierna betraden we Kootenay National Park. Helaas werden we verwelkomd door een bui natte sneeuw.

 

Na tien minuten rijden wachtte ons het eerste natuurschoon in de vorm van Lake Olive. Een meer met water zo heldergroen, dat je de takken op de bodem kon tellen. Echt prachtig, zeker met de besneeuwde dennen er omheen. Tijdens onze rit door het park kwamen we nog meer prachtige blauwe meren en rivieren tegen. We bezochten na een korte hike de 'Paint Pots, drie okerkleurige vijvers in het bos. De modder werd vroeger door de Kutenai-indianen gebruikt om hun lichaam te beschilderen. Nog mooier dan Lake Olive en de 'Paint Pots' was volgens onze reisgids Marble Canyon. Over een wandelpad liepen we naar de smalle aardkloof. Door het gesteente kabbelde een rivier van lichtblauw water. Waanzinnig! Omdat het afwisselend sneeuwde en regende, besloten we niet de hele trail te lopen, maar Kootenay uit te rijden en het plaatsje Banff te bezoeken.

 

In Banff aten we een late lunch. We bestelden pork croquettes, een soort bitterballen gevuld met pulled pork en bezochten we een winkel die het hele jaar door helemaal in het teken van Kerstmis staat. Toen we uitgekeken waren in Banff, zetten we koers naar een RV park in Canmore. We kwamen terecht bij restaurant Gaucho, waar je vlees kon eten tot je er bij neer viel: personeelsleden liepen rond met in totaal 14 verschillende soorten vlees op een spies. Daar sneden ze naar behoeven een stuk voor je af. Daarnaast was er een bar met zeker 10 verschillende soorten salades en een warm buffet. We aten vier verschillende soorten steak, picanha, shortribs, varkensvlees, kip en zelfs hert en bizon! Geheel verzadigd gingen we na een drankje bij de naastgelegen kroeg ‘huiswaarts’.

Vandaag stond Lake Louise, het beroemdste meer van de Rocky Mountains, op de planning. We reden er naartoe over de zogenaamde Bow Valley Parkway. Deze panoramische weg loopt parallel aan de Trans-Canada Highway, maar biedt onderweg veel mooiere uitzichten en uitwijkmogelijkheden dan de snelweg. We bezochten de Johnston Canyon en wandelden langs tal van watervallen tot aan de 'upper falls', een route van in totaal 6 km. Onderweg zagen we talloze eekhoorntjes en zelfs een vos. Daarna vervolgden we onze rit over de Bow Valley Parkway naar Lake Louise.

 

Bij aankomst in Lake Louise reden we als eerste naar de camping. We betaalden voor onze campingplaats en zetten toen koers naar het meer. Lake Louise is een prachtig verschijnsel. Het water is turkoois en zo helder dat je vanaf de oever de bodem kunt zien. De Rocky Mountains worden weerspiegeld in het wateroppervlak. Langs het meer loopt een pad van een paar kilometer lang. Dit liepen we op en af, terwijl we de natuurlijke pracht in ons opnamen. Aan onze rechterhand lag een bos en aan de overzijde van het meer de kolossale Rockies. We twijfelden of we nog een wandelroute zouden lopen. Gezien het tijdstip zouden we niet voor het donker het bos uit zijn, dus besloten we dit te bewaren voor morgen. We hopen nog altijd beren te zien, maar willen niet in een donker bos verrast worden door een hongerige grizzly.

Vandaag hebben wij de Rocky Mountains bekommen. Oké, de top hebben we niet bereikt, maar het scheelde niet heel veel!

 

Met de serveerster van Gaucho besproken we eergisteren onze vakantieplannen. Zij vertelde ons over Moraine Lake, het ‘kleine zusje’ van Lake Louise. Als we daar naartoe wilden, dan moesten we volgens haar vroeg opstaan. Er is namelijk weinig parkeergelegenheid. Toeristen uit de wijde omgeving proberen tijdens het krieken van de dag een parkeerplaats te bemachtigen. Vanmorgen stonden wij om 06.00 uur op om naar Moraine Lake te gaan. Het was makkelijk te vinden: we hoefden alleen maar aan te sluiten in de lange rij auto's die al die kant uit reed. Om 07.00 uur reden we de parkeerplaats op en claimden de op één na laatste RV plaats. De laatste parkeerplek werd nog geen seconde later ingenomen. We hadden geen minuut later moeten komen! Ontbijten, aankleden en tandenpoetsen deden we ter plaatse.

 

Om 08.00 uur begonnen we aan de 'Sentinel Pass' wandeltocht. De wandeling was 6 km lang en bestond volgens de serveerster uit 'just a couple of switch-backs to the top'. Een eitje! Misschien volgens Canadese begrippen, want wij en alle andere toeristen hadden het best zwaar! 6 km bergop is best vermoeiend. Onderweg was gelukkig genoeg te zien: dichtgegroeid bos en later gele en groene dennenbomen. De gele dennen zouden maar twee weken per jaar te zien zijn: na het verkleuren van groen naar geel vallen de naalden af. Het was een prachtig gezicht.

 

Na een flinke klim stegen we tot boven de bosrand. Het was hier behoorlijk fris en er lag flink wat sneeuw. Er was geen enkele begroeiing meer. Via een stijl, zigzaggend pad was het mogelijk helemaal tot de top van de berg te klimmen. Qua afstand was het nog maar een klein stukje. Wij hadden ons alleen niet gerealiseerd dat we zo hoog zouden gaan en waren niet voorbereid om door sneeuw en ijs te ploeteren. De meeste anderen hadden sneeuwprikkers bij zich en sommige mensen hadden zelfs ijzeren sneeuwkettingen onder hun schoenen gebonden. Het smalle pad naar boven was spekglad. Eén verkeerde stap en je gleed honderden meters naar beneden. Dapper probeerden we aanvankelijk toch hogerop te komen. Helaas bleek het zonder uitrusting echt niet haalbaar. We daalden het steile stuk dus weer af. Wankelend, glijdend en zelfs kruipend stonden we een tijdje later weer op vaste ondergrond. Ondanks dat we de top niet gehaald hadden, hadden we toch een slordige 625 meter geklommen en bevonden ons op ongeveer 2500 meter hoogte. Helemaal niet niks! Trots begonnen we aan de terugweg van nog eens 6 km. Uiteindelijk bereikten Moraine Lake na een totale tijd van 4,5 uur.

 

In het bezit van koffie en zoete broodjes voor onderweg, reden wij even later richting de Icefield Parkway. Deze verbindingsweg tussen Banff National Park en Jasper National Park staat bekend als een van de mooiste wegen ter wereld. Omgeven door de kolossale Rocky Mountains, blauwe meren en groene bebossing, was het inderdaad geen straf om over deze weg te rijden. We reden van Lake Louise tot aan Rampart Creek Campground, waar we een prachtige campingplaats aan de blauwe Rampart Creek rivier boekten.

 

Door de zware hike van vanmorgen en alle extra meters die we bij de bezienswaardigheden hadden afgelegd, knorden onze magen. Sinds onze eerste overnachting bij Grand Canyon, hebben we nergens vuur mogen maken. Het risico op bosbranden was in het gehele noorden van de Verenigde Staten en Canada te groot. Dit verbod is dankzij alle sneeuw- en regenval van afgelopen week per direct opgeheven. Terwijl ik dit schrijf is Bob dan ook buiten aan het grillen op de barbecue. Vanavond stoken wij natuurlijk een kampvuur. Morgen rijden we de rest van de Icefields Parkway tot aan Jasper National Park. Daar zijn in deze tijd van het jaar nog maar twee campings open, dus we moeten er vroeg bij zijn. Vervolgens keren we om tot het begin van de route en rijden we via alle bezienswaardigheden weer terug naar Jasper. Hopelijk is het daar net zo mooi als in Banff en omstreken!

 

'Hello-bonjour!'

 

Met bovenstaande uitdrukking worden we hier in Canada overal begroet. Een beetje opmerkelijk, want hoewel Canada tweetalig is, hebben we nog niemand Frans horen spreken.

 

Gisteren zijn we over de Icefield Parkway naar Jasper National Park gereden. De enige twee campings die in deze tijd van het jaar open zijn, liggen bij het plaatsje Jasper. Vanaf de camping waar we gisteren overnacht hebben, was dit een rit van ongeveer 2 uur. Halverwege stopten we bij het zogenaamde Icefield Centre om informatie over Jasper in te winnen. Vanaf Icefield kon je met een tourbus een enorme gletsjer op. Omdat het heel druk was en we het zonde vonden om uren in de rij te staan, besloten we dit te laten schieten. Wel stopten we onderweg bij diverse uitkijkpunten en watervallen, waarvan de majestueuze Sunwapta Falls veruit het mooist en indrukwekkendst waren.

 

Halverwege de middag arriveerden we in Jasper. Na het reserveren van de camping, besloten we dat wat over was van middag, goed te besteden. We reden richting het bekende Maligne Lake, 45 km ten noorden van Jasper. Onderweg bezochten we Maligne Canyon, een enorme aardkloof waar kolkend water doorheen sloeg. Heel indrukwekkend! Het meer bleek helaas een misser te zijn. Op de zonnige foto in onze reisgids zag het er prachtig uit. De maand september deed het meer echter geen eer aan: de grauwe lucht, regen en sneeuw maakten dat het er troosteloos bij lag. Veel mooier vonden we het iets lager gelegen Medicine Lake. Dit meer was half bevroren en op het ijs lag een pak sneeuw. De Rocky Mountains op de achtergrond leken bedekt onder een dikke laag poedersuiker.

 

We stopten in het centrum van Jasper voor koffie en deden boodschappen. Met een taxichauffeur spraken we af dat hij ons later op de camping zou komen oppikken, zodat we ’s avonds een drankje konden doen in Jasper. Op de camping aten voor de tweede avond achter elkaar van de barbecue. Het was zo'n lekker weer dat we de maaltijd buiten aan onze picknicktafel konden opeten. Hierna liepen we naar de ingang van de camping waar de taxi op ons ophaalde. Tien minuten later zaten we bij The Jasper Brewing Company aan een cocktail en een bierproeverij. Na een gezellige avond bracht de taxi ons weer terug naar de camping. Daar maakten we een klein kampvuur voordat we naar bed gingen.

 

Vanmorgen regende het, dus buiten ontbijten was geen optie. In het dorp had ik een restaurant gezien met pancakes op de menukaart. Die smaakten heerlijk! Na het ontbijt gingen we naar Jasper Tramway, een kabelbaan waarmee je Whistlers Mountain op kunt. Eenmaal daar was het droog en scheen zelfs de zon. Bij het instappen werd verteld dat de inzittenden van de vorige karretjes tijdens de rit naar boven een beer gezien hadden. Wij hielden onze ogen strak gericht op het bos onder ons, maar helaas ontdekten we hem niet tussen de bomen. Het uitzicht vanuit het karretje was desalniettemin adembenemend. Voor we het wisten waren we boven. Daar stapten we uit en maakten we al banjerend door de sneeuw de 1,5 km lange wandeling naar de top van de berg. Het uitzicht op Jasper was fantastisch.

 

Na een toch al heel leuke middag, zagen we vanuit de RV dan eindelijk ook de eerste beer. Hij liep vanuit het water het achterliggende bos in. Toen Bob hem me aanwees, zag ik hem nog net achter de bomen verdwijnen. Nu we én gehoord hadden dat er een beer op de Whistlers Mountain zat én er zelf een gezien hadden, besloten we nog een nachtje in Jasper te blijven. Toen het begon te schemeren verlieten we de camping en reden we door het nationaal park in de hoop nog meer beren te spotten. Helaas hadden we geen geluk en spotten we 'slechts' een paar elk. Ook leuk!

Om 06.00 uur ging onze wekker. Na een snel ontbijt en vlugge douche reden wij om 07.00 uur in een slakkentempo richting de uitgang van Jasper, in de hoop toch nog meer beren te spotten. Een half uur na ons vertrek, zagen we het landschap veranderen. In Banff en Jasper heeft het vorige week gesneeuwd. Omdat het in de hooggelegen gebieden niet snel dooit, waren beide parken bedekt onder een witte laag. Met het verlaten van Jasper reden we de provincie Alberta uit en de provincie British Columbia in. Hier bestond het uitzicht uit een bonte verzameling van rood, bruin, geel en oranje. Door het palet van kleuren meanderden donkere riviertjes. Een vroege Indian Summer!

 

Halverwege onze rit van 6 uur, stond een stop gepland in het dorp Blue River. Daar kochten we twee tickets om op ‘River Safari’ te gaan door een gebied dat ‘Grizzly Bear Valley’ heet. Na de korte introductie voeren we de rivier op. Meteen na de eerste bocht, zagen we drie beren. Een jonge beer speelde aan de waterkant en iets verderop liep een moeder met een welpje. Even later spotten we een andere beer. We keken hoe hij naar het water liep en uit de rivier dronk. Volgens de gids hadden we veel geluk. Vaak werd er een uur gevaren voordat er een beer gezien werd en soms werd er geen enkele beer gespot. Nadat we ‘geluncht hadden als een beer’ (met pancakes met blauwe bessen en een stoofpotje van bizon), vervolgden onze tocht.

 

Zaterdag vliegen we naar huis. We moeten we de RV inleveren bij een vestiging van CruiseAmerica in Seattle. Het wordt dus langzaam tijd om ons richting de Verenigde Staten te begeven. We zijn momenteel op doorreis naar Snoqualmie. In dit dorp en omgeving is de serie Twin Peaks opgenomen. Als echte fans willen we enkele filmlocaties bekijken. Vanavond overnachten we in Hope en morgen hopen we na een rit van 3 uur te arriveren in het Twin Peaks walhalla!

Wij zijn weer in Amerika! Vanmorgen haalden we voor de laatste keer koffie en een donut bij Tim Hortons. Nu we Canada verlaten hebben, is het ook gedaan met de prachtige natuur. De majestueuze Rockies, de kletterende watervallen, de azuurblauwe meren... Het land is echt adembenemend mooi. Een ding dat ik zeker niet zal missen, zijn de Canadese temperaturen. Hoewel het niet zo koud geworden is als in Yellowstone, was het behoorlijk fris de afgelopen dagen. Vandaag schijnt de zon en heb ik voor het eerst sinds twee weken weer een t-shirt en korte broek aan. Heerlijk!

 

De oversteek van Canada naar Amerika ging vlotjes. Halverwege de middag arriveerden we in Snoqualmie, het dorp waar Twin Peaks opgenomen is. Bob had thuis opgezocht welke locaties als decor voor de serie gediend hebben. Als eerste bezochten we de Snoqualmie Falls, de watervallen die in het intro van de serie te zien zijn. Niet alleen was het leuk om de watervallen te bezoeken als herkenningspunt, ze waren ook heel mooi om te zien. Na ons bezoek aan de Snoqualmie Falls, gingen we naar The Road House en vervolgens naar The Sheriff’s Department. Bij deze locatie stond een auto geparkeerd die net zo bestickerd was als de politiewagens in de serie. Op de auto was een uitnodiging bevestigd om binnen te komen kijken. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen! Tegenwoordig is een rally-school in het gebouw gevestigd. Met een beetje fantasie was het echter niet moeilijk om het politiebureau uit de serie voor de geest te halen. We bezochten de brug uit de serie en zetten koers naar Twede’s Café, ofwel ‘the Double R Diner’ uit de serie, waar we uiteraard een stukje kersenvlaai aten!

Hierbij alweer het laatste deel van ons reisverslag vanuit Amerika. Het is vrijdagavond en ons avontuur loopt langzaam ten einde. Gisteren hebben we een heerlijke dag gehad. Na het ontbijt zijn we naar ‘Bass Pro Shop’ gegaan, een keten die attributen voor de jacht en hengelsport verkoopt. Bob heeft zich lange tijd vermaakt met het alleen maar vasthouden van de wapens. Een gietijzeren broodblik en dito pannetjes rijker, verlieten we de zaak een uur later. Op een paar meter afstand bleek een iHop te liggen. Ik had vorige week in Spokane al afscheid genomen van mijn geliefde pancakes, maar toen Bob voorstelde om daar te lunchen zei ik natuurlijk geen nee! Ik nam voor de tweede keer deze reis de cupcake pancakes. Ook mocht ik een hapje proeven van Bob z’n herfstspecial: pancakes met salted caramel smaak. Een iHop mok ging mee als souvenir voor thuis.

 

Omdat het buiten inmiddels 28 graden was, besloten we de rest van de middag bij een dagstrand door te brengen. We installeerden ons aan een picknicktafel bij het meer en genoten van een goed boek. Toen de zon onder was, begaven we ons naar onze RV waar we avondeten bereidden. Een ijsje in het winkelcentrum en een paar drankjes later, hadden we het gevoel een echte vakantiedag te hebben gehad.

 

Vanmorgen begonnen we na het ontbijt met het inpakken van de koffers. Zoals we al verwacht hadden was dit een tijdrovende en frustrerende activiteit. Hoewel we niet veel gekocht hebben (we zijn immers vooral in de natuur geweest), waren we bang dat het lastig zou worden om al onze bagage mee naar huis te nemen. Tot onze aankopen behoren een gietijzeren pan, een broodvorm van hetzelfde materiaal en enkele flessen lokaal gebrouwen whiskey. Die wegen samen nogal wat! Uiteindelijk is het gelukt om het gewicht van de koffers binnen de norm te krijgen. We mogen ieder 23 kg aan ruimbagage meenemen. Bob z’n koffer weegt 22,5 kg en de mijne 22,8 kg. Hopelijk wijkt de weegschaal op het vliegveld niet te veel af van de onze!

 

De laatste middag brachten we in het centrum van Seattle door. Parkeren bleek een ramp met de RV en de parkeertarieven waren niet gering, dus we besloten ons bezoek te beperken tot drie uurtjes. We wandelden door downtown, namen de monorail naar de beroemde Space Needle en trakteerden onszelf op koffie bij Starbucks. Om geen tijd te verliezen voordat we naar het vliegveld gaan, hebben we een overnachtingsplaats zo dicht mogelijk bij de inleverplaats gekozen. Morgenochtend leveren we de RV om 09.00 uur in. En dan zit de vakantie er alweer op… We kijken terug op een prachtige reis, waar we nog lang van gaan nagenieten. Een camperrondreis door Amerika en Canada… ik kan het iedereen aanbevelen!