Gisteravond vond ik al vreemd dat het lampje in de koelkast ‘t niet meer deed, het lampje dat aangaat wanneer je de deur opent. Het haperde wel eens, maar deed het uiteindelijk altijd. Nu helemaal niet meer. Kapot?

Vanmorgen was het water van de boiler lauw. Toen ging bij mijzelf wel een lampje branden. Ja hoor, het ‘koelkastprobleem’ bleek niet het lampje, maar de koelkast was uitgevallen. Dat moest zo goed als zeker een kwestie van een doorgebrande zekering zijn. Om daar zelf aan te gaan sleutelen, leek me niet verstandig, dus belde ik weer met de verhuurmaatschappij. Gelukkig kreeg ik dezelfde persoon, ene Thomas, weer aan de lijn. We spraken elkaar inmiddels aan bij onze voornaam. Ik moest Alvin, de technische man die ons de vorige keer had geholpen, maar weer bellen. Dat deed ik en op weg naar Banff, onze volgende stop, konden we bij hem langskomen. Het was wat ik al dacht: een doorgebrande zekering. Alvin plaatste een nieuwe en alles was weer in orde.

Alvin woont in een z.g. Mobile Home Park, zoals er zoveel zijn in Canada (en Amerika). Het zijn vaste verblijfplaatsen met woningen op wielen. Qua grootte variëren ze enorm. Er zijn erbij die op een klein paleisje lijken. Maar over het algemeen zijn het schamele en betrekkelijk kleine ‘woningen’. Hier wonen de mensen die zich geen gewone woning kunnen permitteren. Alvin vertelt dat door de doorgeschoten marktwerking steeds meer inwoners aangewezen zijn op dit soort bewoning. En dan te bedenken dat Alvin een excellente vakman is die bij ons in Nederland zeker in staat zou zijn een fatsoenlijke bewoning te verwerven. Hier (maar nog meer in Amerika) zijn de effecten van het neoliberalisme groter dan bij ons. De rijken worden rijker en de armen armer.

Naar Banff is 295 km; goed te doen in één dag. Onderweg hebben we een aantal stops gepland: twee wandelingetjes en twee informatiecentra. De wandelingen waren nog gesloten omdat er nog teveel sneeuw of omgevallen bomen de weg versperden. De informatiecentra waren meer dan de moeite waard.

We hadden tot nu toe al veel mooie routes, maar deze versloeg alle, ook wat vanwege het prachtige weer. Wat moet ik er nog meer van zeggen. Wilma reed het overgrote deel zodat ik extra kon genieten. Ik zag zelfs een beer die over de spoorbaan liep.

Niet ver voor de eindbestemming is Johnston Canyon een must. We lopen het pad van 1,2 km naar de ‘Lower Falls’. Volgens de beschrijving goed te doen. Aanvankelijk door bos en vervolgens over loopbruggen lopen we langs Johnston Creek nog behoorlijk omhoog de kloof in. Het valt mij enorm tegen. Met mijn hartritmestoornis moet ik regelmatig op adem komen voordat ik verder kan.

Op de camping, 850 plekken in een enorm stuk bos, krijgen we een prima plek. Bij binnenkomst worden we gewaarschuwd dat gisteren hier een grizzlybeer is gespot. Wilma durft nauwelijks meer naar buiten.

Algemene informatie