Deelnemers: Travelhomie Karlijn en haar man Eric

Campertype: C25 van Cruise America

Kosten Excursies: 
Entree Acadia National Park: 35 dollar
Ferry naar Martha’s Vineyard: 30 dollar p.p. + 8 dollar per fiets
Parkeren camper bij Cruise terminal: 20 dollar per dag
Martha’s Vineyard museum (Jaws expositie): 21 dollar p.p.
Entree Mount Battie Camden Mountain State Park: 6 dollar p.p. 
John F. Kennedy Museum Boston: 21 dollar p.p. 

Totaal aantal kilometer: 1243 mijlen is 1988 km

Weersomstandigheden: Het weer was wisselvallig. De temperatuur was over het algemeen aangenaam, ook op de dagen dat het minder zonnig was. In de avond koelt het wel wat af, maar de temperatuurwisselingen zijn niet enorm. We hebben regenachtige dagen gehad, waarbij de temperatuur tussen de 15-19 graden lag en warme, zonnige dagen met temperaturen tussen de 20-30 graden. Als de zon volop scheen was het ook meteen echt warm met een vrij hoge luchtvochtigheid. 

Na een niet zo beste nacht vertrekken we op tijd richting onze gereserveerde parkeerplaats vlakbij Schiphol. Na een goede ervaring vorig jaar sparen we graag 100€ uit vergeleken bij het lang parkeren van Schiphol zelf. De rit gaat voorspoedig en eigenlijk verloopt de rest van de dag precies zo. De transferbus staat al op ons te wachten. Bij de incheck is het rustig en we leveren snel onze bagage in. De security verloopt ook snel. Geen drukte en al gauw nemen we een broodje aan de andere kant van de douane.

 

Dan is de vakantie altijd begonnen voor mijn gevoel. We zijn ruim op tijd maar liever dat dan moeten haasten. Ook het boarden gaat soepeltjes. Het vliegtuig verlaat om exact 11.45 de gate en even later hangen we in de lucht. De vliegreis naar Boston duurt zo’n 7 uur. Geen gekke dingen, geen turbulentie. Alles verloopt volgens plan. Bij aankomst gaan we naar de paspoortcontrole. We hebben de MPC-app gedownload en die rij is zo goed als leeg. (De andere rijen eigenlijk ook haha). Binnen 5 minuten hebben we dat gehad. De koffers liggen al op de band en als we naar buiten lopen voor de hotelshuttle die ons naar ons hotel zal brengen staat die al klaar. Alsof het zo getimed is.

 

Binnen een kwartier zijn we bij het Comfort Inn and Suites. Een net airporthotel eigenlijk ook deze is volgens het boekje. De kamer is standaard, maar schoon en comfortabel. Het voelt een beetje gek dat we rond de middag vertrokken zijn en het hier nu 14:00 uur is. Eric neemt een duik in het binnenzwembad en daarna willen we toch nog even wat sfeer proeven in de stad. De shuttlebus brengt ons naar de trein en voor 5 dollar p.p. kopen we retourtje. Bij Waterfront gaan we eruit. Het zonnetje schijnt heerlijk dus ook dat past in het perfecte plaatje. We slenteren wat rond. Krijgen nog niet een heel goed beeld en omdat we trek hebben strijken we neer op een terrasje aan het water. De fish and chips vallen een beetje tegen, maar als dat de enige domper van de dag is, valt het allemaal reuze mee. We slenteren verder en komen uit bij een leuke markt met leuke winkeltjes, terrasjes en eettentjes. Die onthouden we voor volgende week dan komen we terug.

 

Rond een uur of zes komt de man met de hamer en we besluiten terug te gaan naar het hotel. Mooie afsluiting van deze eerste dag. We frissen ons op. Kijken nog heel even een serie en dan sluiten de luikjes.

Vliegreis: Amsterdam naar Boston met Delta Airlines
Hotelovernachting: Comfort Inn & Suites Logan Airport

Op zich hebben we redelijk geslapen. Wel vaak wakker geworden, maar daarna toch weer lekker in slaap geraakt. Rond half 8 worden wakker en dat is op zich best netjes. We doen kalm aan, Eric neemt nog een duik, we pakken de spulletjes in en gaan dan ontbijten. Dat is inbegrepen. Het wordt beneden geserveerd. Het is eenvoudig maar prima. We missen alleen de bacon, dat hoort wat ons betreft wel bij een Amerikaans ontbijt.

 

Na het ontbijt lopen we nog een rondje om daarna een Uber te bellen. We kunnen om half twaalf de camper ophalen. De rit gaat voorspoedig. Geen geld: voor nog geen 60 dollar worden we 80 kilometer verderop afgezet. Deze locatie van Cruise America in New Hampton, ook wel Boston North genoemd is een dealer schap. Het is dus geen eigen locatie, maar wordt gerund door een bedrijf dat ook nog andere zaken runt. We worden vriendelijk ontvangen door Lisa, de manager die verantwoordelijk is voor alles wat Cruise America aangaat. Alles bij elkaar duurt het nog geen 30 minuten en om kwart voor twaalf rijden we onze eerste meters. Op naar de Walmart. Voor boodschappen en voor een paar fietsen, want dat zien we wel weer zitten om ook deze trip lekker trappend door te brengen. We vinden een paar betaalbare exemplaren en terwijl Eric de fietsen in orde maakt en het fietsenrek monteert doe ik de rest van de boodschappen. Eric sluit even later aan. Zo'n rondje boodschappen doen kost altijd nogal veel tijd en rond half drie gaan we dan eindelijk op pad.

 

We verlaten de snelweg om de wegen binnendoor te nemen. We rijden door kleurrijke dorpjes, met van die typisch Amerikaanse, houten huizen met veranda's en om het cliché helemaal compleet te maken met schommelstoelen en bloeiende rododendrons in de voortuin. Je krijgt er helemaal een feel good gevoel van. Onze eerste stop is Kennebunkport, een erg gezellig stadje met authentieke winkeltjes, veel kleur, bootjes op het water en gelukkig blauwe lucht. Het zou namelijk niet zo'n geweldig weer worden, maar het lijkt erop dat het in het binnenland bewolkt is, maar hier aan de kust is het blauw en open. Heerlijk, dit is wat je wil. Stiekem is het al best laat en op advies van Lisa rijden we naar Old Orchard Beach. Een camping hadden we onderweg al gevonden en gereserveerd. We hebben een plekje aan een kleine vijver op een verder prima camping.

 

We zetten de camper neer op een mooi plekje met een eigen houten veranda die uitkijkt over het water. Omdat het nu nog mooi weer is, pakken we de fietsen en binnen vijf minuten zijn we bij het strand en de pier waar Lisa het over had. Compleet met een kermis, een arcade en nog meer van die typische Amerikaanse attracties. Alleen… een beetje jammer: alles is gesloten. Of het nog te vroeg in het seizoen is, of dat het een donderdag is, dat weten we niet helemaal. Maakt ook niet uit. We lopen wat over het strand en eten een frietje poutine. Niet de beste ooit, maar op zich prima even wat hartigs. Daarna fietsen we terug en pakken de spullen uit en leggen ze op hun vaste plekje voor de komende 9 dagen. Echt fijn om weer lekker met een camper op pad te zijn. We hebben niet heel veel puf meer en rommelen dus maar een beetje en drinken een biertje op deze eerste avond. Morgen weer een dag.

 

Campground: Paradise Park Resort in: Old Orchard Beach
Verzorging: Full Hook-up 
Kosten: $85

De eerste nacht is best ok geweest. Af en toe even wakker maar verder prima. Rond half acht staan we op. Het zonnetje schijnt al gezellig mee. Eric maakt bacon en scrambled eggs. Dat hoort er echt bij. Heerlijk hoor om met een gevulde koelkast en je eigen keukentje je eigen ding te kunnen doen in zo'n camper. Dat verveelt nooit.

 

Na het ontbijt breken we op en het lijkt ons leuk om onze vriend Chat GPT te vragen naar de ideale route. We hebben geen idee of die het een beetje bij het rechte eind heeft. Aan het einde van de dag zullen we het zien. De eerste stop is het Portland Lighthouse bij Portland in Fort Williams Park. De route ernaartoe is al mooi. De prachtige kleurrijke huizen met de goed onderhouden tuinen zijn een plaatje. We wanen ons even in een zoetsappige lovestory. Maar omdat ik veel boeken van Stephen King heb gelezen – en hij nota bene uit deze regio komt – zie ik ook zó het decor van een spannend, griezelig verhaal voor me. Bij de vuurtoren is het in ieder geval allemaal lieflijk. Er hoort een heel park bij met veel geschiedenis maar dat slaan we over vandaag. We moeten nog wat mijlen maken.

 

Na een half uurtje starten we weer om richting Camden te gaan. We komen ondertussen door meerdere fraaie dorpjes, want we rijden grotendeels wel langs hwy. 1, de oudste kustweg en fraaier dan de snelweg die parallel loopt aan deze route. Rond lunchtijd zijn we in Camden en volgens ChatGPT kun je hier de lekkerste lobsterroll eten bij de Camden Deli met uitzicht over een waterval. Dat lijkt ons wel wat. De deli is snel gevonden. We missen het dakterras, maar besluiten toch een lobsterroll én – ter vergelijking – een crabroll te nemen. Voor een schamele 50 dollar verder lopen we even later met een bruine zak naar de waterkant. Ergens hoor ik wat water. Zou het een waterval zijn? Ik denk dat ik ChatGPT straks een hartig woordje moet toespreken, want dit mag de naam 'waterval' echt niet dragen. En als de zak met broodjes opengaat dan zijn we ook een beetje teleurgesteld. Twee melkpuntjes – wel goed gevuld, dat moet ik eerlijkheidshalve toegeven – kijken ons aan. Een zure augurk erbij en een minizakje chips. Nou, eet smakelijk. Het broodje krab smaakt redelijk, maar daar hadden we wel meer van verwacht. Het broodje kreeft is vervolgens aan de beurt. En ik moet toegeven, het is een lekker, wel veel te klein broodje. Die kunnen we ook afvinken, want hoe lekker het ook is: 50 dollar voor twee kleine broodjes blijft idioot.

 

We slenteren daarna door het dorpje. De winkeltjes in de stadjes die we tot nu toe gezien hebben zijn wel heel leuk. Zeker toeristisch, maar met leuke spulletjes en niet zo dertien in een dozijn in andere toeristenplaatsen. Ik beheers me en koop niets. Voordat we verder noordwaarts rijden stoppen we bij een volgende tip van ChatGPT. Mount Battie. Het is in het Camden Hills State Park. We moeten dus entree betalen, 6 dollar p.p. om naar boven te mogen rijden. Dat doen we en we hebben een schitterend uitzicht over de baai van Camden en de Atlantische Oceaan. We moeten nog een hele rit maken, dus ook hier blijven we niet lang. Langs de kustroute rijden we richting onze laatste stop van vandaag, Acadia National Park, waar ik een camping geboekt heb. Aan het einde van de middag komen we aan. We hebben een mooi plekje in een bosrijke omgeving. Ik pak een drankje en wat lekkers en Eric gaat het vuur aanmaken. Dat blijkt nog lastig zonder de aanmaakblokjes die we in het winkelkarretje hebben laten liggen. Maar de aanhouder wint, en even later knappert het vuurtje toch. Ik maak een bordje pasta klaar en de rest van de avond spelen we een spelletje Skipbo. Van de buren krijgen we een bosje bloemen die ze niet mee kunnen nemen naar Canada. Natuurlijk, ik baalde er al van dat ik mijn vaas tulpen thuis had laten staan. Het is een heerlijke avond en we genieten volop.

 

Campground: Blackwoods Campground in Acadia National Park 
Faciliteiten: dumpstation 
Kosten: $30

Zo mooi als de dag gisteren eindigde zo mistroostig start de dag vandaag. It’s raining cats and dogs. Met andere woorden het regent dat het giet. Hier zit je natuurlijk totaal niet op te wachten als je een fantastisch maritiem natuurgebied als Acadia bezoekt. We starten rustig op en bakken pancakes. We rommelen wat maar dan rond een uur of elf verlaten we toch onze spot. Dan maar eerst naar Bar Harbor, een klein stadje in de buurt. Toen we Acadia gisteren binnenkwamen vonden we het gek dat we niet langs zo’n rangerpoortje hoefden. Een ranger legt uit dat Acadia meer dan 30 ingangen heeft. Je moet dus altijd een toegangsbewijs hebben. De entree voor een week is 35 dollar, maar wij hebben nog een nationale parkpas.

 

Via een paar viewpoints rijden we, wat een eenrichtingsweg blijkt te zijn. Gehuld in een regencape stoppen we her en der, maar eerlijk gezegd is er in de grijze, mistige omgeving weinig aan. Rond de middag komen we in Bar Harbor. Campers moeten een heel eind buiten het centrum parkeren. We hebben gelukkig onze fiets en peddelen vanaf de parkeerplaats naar het centrum. Dat is ondanks de regen die iets minder hevig is best gezellig. Veel souvenirwinkeltjes maar de meeste wel met leuke spulletjes. We lopen tot de waterfront en bestellen een lobster bisque en een clam chowder.

 

Ondertussen is het droog geworden en we eten het buiten op een bankje op. We zijn het erover eens dat de bisque het lekkerste is. We slenteren terug want de lucht is mooi opengetrokken. We wagen het er dus op om het park te gaan bekijken naar nog een paar boodschapjes gedaan te hebben. Als we het park, na nog geen vijf kilometer inrijden hebben we al spijt. Het is weer grijs en mistig. Echt zonde want het is echt wel mooi. We stoppen bij Sand beach. Vanuit hier kun je een ocean trail lopen, maar dat schiet nu echt niet op. We rijden naar het volgende punt. Thunder Hole. Dat ziet erop zich wel spectaculair uit. Met flinke rotsen waar je op kunt klimmen en de woeste golven storten zich er vol op. In een koof hoopt het water zich op en bij de zevende golf spuit het water hoog op. We laten de andere viewpoints voor wat het is want onze camping is nog drie kwartier rijden.

 

Omdat Acadia geen typisch natuurpark is, rijden we door kleine gehuchtjes en dorpjes. Mooie houten huizen vind je ook in dit gebied. Aangekomen op de camping is het gelukkig weer droog. We hebben wel een drankje verdiend en bij een kampvuurtje (dat niet echt wil branden) komen we bij van de dag, die toch wel een beetje teleurstelde door het zure weer. Dan begint het weer te druppelen en binnen kijken we nog een serie en duiken er op tijd in. Hopelijk hebben we morgen meer geluk.

 

Campground: Seawall Campground in Acadia NP 
Faciliteiten: dumpstation 
Kosten: $30

Rond zeven uur worden we wakker. Niet van de wekker maar van getik op het dak. Vannacht heeft het flink geregend en ook nu kunnen we ook niet echt spreken van een paar druppels. Het regent gewoon volle bak. Wat een domper. Omdat we vandaag een flinke route voor de boeg hebben, besluiten we Acadia te laten voor wat het is en te vertrekken. Het park heeft ongetwijfeld nog heel veel moois te bieden maar wij gaan dat niet meemaken.

 

Omdat we niet echt een beeld hebben van de beste route ondanks een aantal suggesties van onze vriend ChatGPT rijden we toch verkeerd. Een geluk bij een ongeluk want we rijden via Bangor. Hier staat het huis van Stephen King, horrorschrijver van veel boeken die ik verslonden heb wil ik dat wel eens zien. Het is een prachtig huis maar slechts een paar kenmerken wijzen erop dat hier de meest gruwelijke verhalen op schrift gezet zijn. Ik ben extra op mijn hoede als ik over een waterput stap waar de regen in stroomt – je weet maar nooit of die enge Pennywise uit de horrorfilm It me ineens het riool in sleurt. We rijden dan ook snel door.

 

Eerst via de snelweg maar dan stel ik de navigatie in via binnenwegen want ik wil wel graag de omgeving zien. De weg is lang. En het eerste volgende interessante punt is een overdekte houten brug bij Bethel, de Sunday River Bridge welke wel typerend zijn voor deze omgeving. We vinden de brug maar helaas geen picknickplek. Dan maar wat verderop. We maken een kort wandelingetje langs de rivier. Als we gegeten hebben, ideaal natuurlijk dat je alles bij je hebt, rijden we door. Het is wel echt een lange dag. Even later wordt het landschap steeds glooiender en heuvelachtiger en bereiken we de White Mountains. De dorpjes zijn ingericht op wintersport maar ook in de zomer zal het hier vast heel gezellig zijn zo vroeg in het voorjaar is het nog wat rustiger.

 

We stoppen bij een aanbevolen suggestie; Glen Ellis Falls. Een korte wandeling langs een woest stomende smalle rivier vol dikke keien gaan we op het geluid van het krachtige water af dat verderop de diepte invalt. 18 meter lager vervolgt de rivier de route. Het is een machtig gezicht. Lekker zo’n kort wandelingetje en toch zoiets moois gezien. De camping die ik uitgezocht heb ligt nog een half uurtje verder. Covered Bridge Campground. De campings ligt prachtig in de natuur en ik schat dat die ongeveer voor 10 procent gevuld is. We maken weer een vuurtje en nemen een drankje op de lange dag. Het is gelukkig opgeklaard. Ik maak een heerlijke couscous salade en daar smikkelen we van. Na het eten moeten de beentjes toch nog even in beweging. Even later fietsen we naar de overdekte brug waar de camping zijn naam aan dankt. Leuk, zo’n after dinner ritje. Terug op de camping werk ik dit reisverslag bij en spelen we nog een spelletje. Het was een lange maar toch leuke dag.

 

Campground: Covered Bridge Campground in Albany, NH
Verzorging: Full Hook-up / electra / water / dumpstation 
Faciliteiten: toiletten
Kosten: $30

Een herkenbaar geluid is waar we mee wakker worden. Tiktiktik... Dat hadden we niet besteld. Het zit niet bepaald mee met het weer. We maken een plan de campagne voor vandaag. Niet dat we ons eraan zullen houden, maar dat blijkt later. We ontbijten, ruimen op en rond de klok van negen vertrekken we. We slaan als eerste de korte hike bij de camping over. Gelukkig duurt het maar heel even en we zien al wat stukjes blauw tussen de grijze wolken en het klaart snel op. Gelukkig, zal wel de locatie geweest zijn.

 

Vanochtend willen we de scenic route, de Kancamagus scenic byway rijden van onze camping tot Lincoln. Deze loopt dwars door de White Mountains, ook wel bekend als hwy 112 en de prachtige route loopt vrijwel steeds langs de Swift River. Deze stroomt hier en daar rustig en op andere plekken snel en woest langs dikke keien. Langs de route zijn veel picknickplekken, trails met parkeerplaatsen en andere mooie stops. Omdat we vandaag een lange tocht voor de boeg hebben kiezen we er een paar.

 

De eerste stop is Rocky Gorge, een korte trail naar een rotsachtige kloof waar zich met veel geweld het water doorheen perst. Ondertussen is het zonnetje heerlijk gaan schijnen. Om te parkeren moet je een fee betalen van 5 dollar, maar de nationale parkpas mag ook. Althans daar lijkt het op. We zullen het nooit zeker weten. Een paar kilometer verderop ligt de Sabbaday Falls. Een wandeling van een minuut of tien brengt ons naar de plek waar het water zich omlaag stort. Via fraai aangelegde trappen kun je ook bovenaan de waterval een kijkje nemen. Het ziet er weer spectaculair uit. De tocht wordt vervolgd en bij een aantal viewpoints over de groene White Mountains stoppen we. Het is inderdaad echt wel een heel mooi gebied. Jammer dat we maar weinig tijd hebben. Op weg naar Lincoln stoppen we nog bij Otter Creek waar ik met mijn voetjes over de keien door het ijskoude water stap. Brr dat is koud. Deze scenic byway is zonder stops zo'n klein uur rijden en je kunt het dus net zo lang of kort maken als je wilt.

 

Omdat er toch nog wat wolken zijn en we een heel stuk zuidwaarts willen rijden kiezen we ervoor niet meer heel veel stops te maken. We moeten nog boodschappen doen en vandaag is een goeie dag om de Walmart onveilig te maken. Op de een of andere gekke manier vinden we dat altijd leuk. Herstel ik vind dat altijd leuk, Eric een minuut of twintig. Eigenlijk wilden we ook nog naar een Premium Outlet, maar Eric is het winkelen helemaal beu en dus skippen we die stop. Niet erg, want ik had echt helemaal niets nodig. Op weg naar het zuiden heb ik een camping gevonden. Omdat we nog even twijfelden toch nog maar niet gereserveerd. Achteraf erg dom, want onderweg na het shoppen besluiten we om toch zo ver mogelijk zuidelijk te rijden, blijken de state park campings in Maine alleen reserveringen aan te nemen tot twee uur in de middag en alsof dat nog niet irritant genoeg is kun je dus ook niet zomaar aankomen voor een vrije plek. Hoe stom. We zijn dus te laat en moeten een nieuw plan maken. Mijn hersenpan maakt overuren en snel besluiten we dan maar naar de kust te gaan. Daar stuiten we op hetzelfde probleem dat een aantal campings geen reserveringen meer aannemen. Gelukkig vinden we er eentje in Gloucester bij Rockport. De dame aan de receptie is erg vriendelijk en adviseert ons om snel nog naar het strand te gaan staan. Rond deze tijd (na 16.00 uur) hoef je geen parkeerkosten meer te betalen. Als ik hoor dat die normaal 40 dollar zijn, snap ik haar tip en ben er blij mee. Hoe belachelijk.

 

Vijf minuutjes later parkeren we de camper op een parkeerplaats, gratis, aan een mooi wit strand met uitzicht op een vuurtoren. Eric de held neemt een frisse duik en ik speel dat ik een Baywatch ben zonder rood badpak. Ook hebben we als advies gekregen om in Gloucester een lobster roll te gaan kopen, die op maandag en dinsdag maar 13 dollar zijn in plaats van 25 dollar. Met wat leftovers van gisteren is dat een complete maaltijd. We smikkelen het lekker op de camping op, waar we ondertussen neergestreken zijn. Al met al is deze dag wat anders verlopen dan gepland, maar desalniettemin toch een prima dagje.

 

Campground: Cape Ann Campsite in Gloucester
Faciliteiten: electra / water / dumpstation
Kosten: $65

Vanochtend starten we op met een stralende zon boven ons hoofd. Daar waren we aan toe. We ontbijten uitgebreid voordat we vertrekken. Eerst maken we een stop bij Rockport, een vrolijk dorp op het punt van dit schiereiland. We informeren waar we de camper kunnen parkeren want dat is wel lastig bij de dorpjes aan de kust hebben we gemerkt. Goed dat we fietsen bij ons hebben want daarmee fietsen we gemakkelijk een stadje in van een verderop gelegen parkeerplaats. Ideaal.

 

Even later trappen we langs fraaie houten huizen met veranda’s en bloeiende rododendrons naar de haven. Hier nemen we een kijkje om dan de fietsen neer te zetten en lopend verder te gaan. De sfeer is lekker lazy. Het seizoen moet nog wel op gang komen maar toch is het al gezellig met veel kleurrijke huisjes, winkeltjes en eettentjes. Maar opnieuw wel authentiek. We slenteren een uurtje rond. Omdat het zo'n mooi weer is willen we graag naar de volgende camping om lekker naar het strand te gaan. Het is vanaf hier bijna 2 uur rijden. Onderweg komen we langs een shopping mall en besluiten een stop te maken. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want behalve wat spulletjes die we niet per se nodig hadden blijkt de afstand hetzelfde maar de reistijd aanzienlijk toegenomen te zijn. Dikke file rondom Boston. Echt zuur.

 

We zien de tijd al rijdend oplopen en uiteindelijk zijn we pas om half vijf bij de gereserveerde camping. Gelukkig wel vlak bij het strand en als we de camper op ons plekje gezet hebben lopen we met de stoeltjes onder de arm in vijf minuten het strand op. Heerlijk. Het is totaal niet druk en het is lekker bijkomen zo. We blijven tot een uur of half zeven en maken dan een bord pasta klaar die nog over was. Zo handig als je een grote koelkast in je camper hebt. Als het eten op is gaan we terug naar het strand voor een mooie zonsondergang en gelukkig worden we niet teleurgesteld. We genieten en als de zon echt onder is gaan we terug. Helaas worden we opgewacht door een horde muggen. Snel sprayen en dan is het tijd voor mijn boek. En een spelletje Skipbo mag niet ontbreken. Morgen op tijd opstaan om naar Martha’s Vineyard te gaan.

 

Campground: Scusset Beach State Reservation in Sagamore Beach
Faciliteiten: electra / water / dumpstation
Kosten: $86,50

Vanochtend zetten we de wekker want we hebben plannen waarbij op tijd zijn een rol speelt. Eric ruimt de camper op en ik maak een broodje tonijn voor onderweg. Koffietje erbij en al snel zien we dat het tijdsplan meteen in de soep loopt. Want vandaag is het plan om met de ferry naar Martha’s Vineyard te gaan. We hebben een camping die normaal gesproken op een half uur rijden ligt, maar er is opnieuw file, waardoor we minstens twintig minuten, zo niet meer, achterlopen op schema. De ferry van 9.30 uur gaat hem niet worden. We leggen ons bij dit lot neer en besluiten een andere ferry maatschappij te kiezen die dichterbij parkeergelegenheid heeft. De Island Queen Ferry in Falmouth. We checken even of we inderdaad met de camper kunnen parkeren en dat is gelukkig geen probleem voor slechts twintig dollar per dag. Deze ferry vertrekt pas om 10.30 uur en dus doen we nog een paar boodschapjes bij de Aldi. Ik was nog niet eerder een Aldi in de VS tegengekomen, maar het shopt bekend, zeg maar.

 

Dan gaan we naar de ferryterminal, parkeren en kopen een retourtje inclusief onze fiets. Want die willen we op het eiland gebruiken. De overtocht duurt een goed half uur en rond elf uur arriveren we op Martha’s Vineyard. De sfeer is meteen harstikke goed. We lopen even naar een informatiestandje op straat en de vriendelijke meneer die daar zit trekt een blik suggesties open voor de dag. Eerst moeten we volgens hem naar de Gingerbread houses. Ik heb hier wel van gehoord, maar als hij vertelt dat er wel 150 van zijn dan ben ik toch hoogst verbaasd. Dat had ik niet verwacht. Hij vertelt hoe we er komen. Via de hoofdstraat moeten we na een of ander tentje tussen twee panden door en tadaaaaa, voor ons opent een sprookjesboek. Het ene Hans en Grietje huisje na het andere staat hier, kleurrijk in het zonnetje. Echt heel apart om te zien. Hier wonen gewoon mensen en die vinden het prima dat hier de hele dag toeristen rondlopen, of zoals wij, fietsen. Het is bijzonder leuk. We struinen hier een half uurtje rond en nemen dan de gratis bus naar Edgartown aan de zuidoostkant van het eiland. We zouden kunnen fietsen, maar de bus rijdt toch, is gratis en onze fietsen kunnen voorop de bus. Ideaal.

 

We rijden langs een mooie route die langs het water loopt. Halverwege ligt de brug die bekend is uit de film Jaws. Dat is ook een verhaal, want dit jaar is het vijftig jaar geleden dat deze film, die hier opgenomen is, uitkwam. Maar daarover straks meer. Edgartown is ook een gezellig dorp. Mooie huizen, leuke winkeltjes en weer fietsen we eerst een rondje. We maken een stop bij de vuurtoren en fietsen dan langs grootse imposante huizen waar voormalige kapiteins hun optrekje hadden. Edgartown is echt een vissersdorp. We lopen Carnegie Hall binnen dat nu dient als museum en de dame daar geeft ons een goed lunchadvies. Het is vlak bij de bus stop en even later bestellen we een lekkere clubsandwich en een gevulde salade. We besluiten deze mee te nemen, want de tijd is beperkt. We moeten namelijk de ferry van 15.45 uur hebben om terug te kunnen naar het vasteland. In plaats van fietsen nemen we weer de bus, die elk kwartier rijdt. Deze keer rijden we voorbij Oak Bluffs naar het Martha’s Vineyard Museum in Vineyard Haven, want hier schijnt een expositie te zijn over Jaws. Dat willen we niet missen. We kopen een kaartje voor een beschamende 21 dollar en vragen waar de expositie is. Die is boven. Ze hebben het best leuk gedaan, maar heel eerlijk stelt het tegelijkertijd weinig voor. We lopen door vier, vijf kamers met foto’s en wat attributen uit de film en klaar is Kees. Op zich niet erg, want veel meer tijd hebben we niet, maar het is niet om naar huis te schrijven.

 

We fietsen terug naar de bus stop die ons terugbrengt naar Oak Bluffs. Hier lopen we nog een klein rondje, eten een frozen yoghurt en dan is het alweer tijd om naar de ferry te gaan. Die zit redelijk vol, maar op iedereen is gerekend. Rond kwart over vier zijn we weer terug op Cape Cod en we racen naar de camper voordat iedereen de parkeerplaats moet verlaten. We zijn het wachten wel een beetje beu. Deze wedstrijd winnen we, want als eersten rijden we het terrein af. Nog even een blik chilibonen kopen die we straks vergeten waren en dan trapt Eric het gaspedaal in om naar onze camping bijna aan het einde van Cape Cod te gaan. Ook nu is het weer druk onderweg en de rit duurt ongeveer anderhalf uur. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten van het schiereiland, maar de lange route 6 is netjes, loopt door wat dorpjes, maar van de zee is vanaf de weg niets te zien. Dat is wel jammer. Daardoor is de weg niet bijster boeiend. Voordat we naar de camping gaan stoppen we bij het nabijgelegen strand. Hier is het erg rustig, maar wat we erg leuk vinden is dat we door een aantal zeehonden verwelkomd worden. Dan gaan we naar de camping, zoeken een plekje en maken wat te eten. Het was een lange dag en veel puf hebben we niet meer. Wel fietsen we nog even naar de receptie om ons aan te melden en te vragen of we onze fietsen te koop mogen zetten. Dat mag. Sterker nog, de dame aan de receptie overweegt om ze zelf te kopen. Nou, hopelijk dat ze dat besluit als ze er een nachtje over geslapen heeft, want zeg nou zelf. Wie wil er nou geen 1 week oude fietsen kopen voor minder dan de helft. Misschien doen we zelfs wel de helft van de helft. We gaan het zien. Morgen is onze laatste volle dag met de camper dus zou fijn zijn als we ze kwijtraken. De rest van de avond doen we rustig aan, ruimen wat op en lummelen wat.

 

Campground: North of Island Camping Area in North Truro (Cape Cod) 
Faciliteiten: douches en toiletten
Kosten: $59

Als we wakker worden schijnt het zonnetje al lekker. We eten zoals bijna gewoonlijk lekker buiten. Handig dat je alles bij de hand hebt in zo’n camper. We maken weer een plan maar ergens weet ik al dat het niet helemaal zo zal lopen. Voor onze fietsen zijn helaas geen gegadigden. Voordat we naar het meest noordelijke stadje van Cape Cod, Provincetown, gaan maken we eerst een strandstop bij Race Beach. We hangen ons ‘for sale’ bordje weer op de fietsen en wandelen naar het strand.

 

Het is goed heet en best druk op het strand als je bedenkt dat het hele eiland omgeven is door strand. De omgeving is mooi met duinen. Eric is jaloers want op het strand heeft iemand zijn camper geparkeerd. Dat wil hij ook. We moeten het doen met onze stoeltjes. De golven zijn flink en Eric neemt een duik. Ik vind pootjebaden voldoende. Na een uurtje gaan we verder. We willen naar Provincetown om een kijkje te nemen maar er is geen parkeerplaats te vinden voor een camper. Dat is stiekem best vaak een probleem geweest deze trip. We rijden dus via de kustweg door naar een volgend strand. Marconi Beach. Ook hier blijven we een tijdje maar dan breken we toch op. Salem is het doel van vandaag. Dat ligt iets ten noorden van Boston. We besluiten om via Plymouth te rijden.

 

Hier kwamen in 1620 the Pilgrim Fathers aan land met de Mayflower. In Plymouth ligt de (symbolische) grondsteen en een replica van de Mayflower. Deze keer vinden we wel een parkeerplek en smeren een broodje die we op een bankje in het statepark oppeuzelen. Als we uitgekeken zijn dan rijden we een paar kilometer door naar het National monument for the Forefathers ligt. Een joekel van een monument dat staat voor vrijheid, educatie, geloof, moraal en recht. Altijd fijn om er een paar van na te leven. Dan gaat de tocht verder, en wat voor een. Het is opnieuw bizar druk bij Boston. We doen bijna drie uur over een afstand van 90 kilometer. Niet grappig. Duizend stoplichten verder arriveren we in Winterland Park in Salem. We vinden een plekje op het RV-veld, dat niet erg mooi is. We maken nog een rondje op de fiets. We hebben hoge verwachtingen van het strand dat Waikiki Beach heet. Kan nooit een succes zijn in een park dat Winterland heet. Echt tropisch is het niet. Misschien komt het ook doordat we ervoor vandaag wel klaar mee zijn. Bij de camper eten we wat restjes en duiken op tijd ons bed in.

 

Campground: Winter Island Park in Salem
Faciliteiten: electra / water / dumpstation (elders)
Kosten: $85

En ook vandaag hebben we nog grootse plannen. Het strand valt af want het is behoorlijk bewolkt. De temperatuur is wel lekker. We ruimen de camper op, pakken onze spullen in want vandaag leveren we de camper weer in. Eerst bak ik nog een stapel pancakes. Het opruimen gaat snel en rond half elf zijn we klaar voor vertrek. Eerst moeten we de afvaltanks met ‘grey en black’ water dumpen. Dat kan niet op de camping, maar moet op een plek een kilometer verderop gebeuren. Dat hebben we zo nog niet eerder meegemaakt. Belangrijkste is dat de afvaltanks leeg zijn. Dat lukt. Dan willen we Salem bekijken. Het is ons niet gegund. Ook nu is het vinden van een parkeerplek niet te doen. Om sikkeneurig van te worden! Onze fietsen zijn we ook nog niet kwijt. Ik kom op het idee om een pandjeszaak op te zoeken en ze daaraan te bieden. Lang leve internet: we vinden er een in de buurt. De verkoper is niet razend enthousiast maar wil ons toch 100 dollar betalen. Beter iets dan niets, nietwaar? Dus twee fietsen lichter en vijf briefjes van twintig rijker rijden we naar een volgend dorp. Newburyport.

 

Het lijkt er even op dat we hier weer niet kunnen parkeren maar uiteindelijk lukt het toch. We eten de laatste broodjes met worstjes op en lopen dan het dorpje in. Best gezellig. We lopen een uurtje rond maar dan gaan we toch maar richting Cruise America. We moeten nog tanken en het propaan bijvullen. Dat lukt en het inleveren gaat snel. We bestellen een Uber. Even geen rekening gehouden met de UberX die vaak weinig bagageruimte heeft. En laten wij nou juist nogal veel bagage hebben. Met wat passen en meten krijgen we alles erin en we kijken nog even weemoedig om naar ons campertje. Hij heeft het goed gedaan. Bijna 2000 kilometer heeft hij ons rondgereden. Eigenlijk veel te veel voor deze korte periode. De chauffeur brengt ons naar de autoverhuurder want deze laatste dagen hebben we nog een auto ter beschikking. Onderweg scoren we een Big Mac en wonder boven wonder valt het verkeer reuze mee. Mooi op schema komen we aan in onze Airbnb. Die ligt in een rustige wijk, Dorchester. Nadat we gesetteld zijn lopen we nog even naar een winkelcentrum in de buurt. Enorm groot ook weer. Eigenlijk vinden we het wel mooi geweest. We maken een plan voor morgen en relaxen de rest van de avond op onze kamer.

 

Overnachting: Airbnb Boston (Dorchester)

Grootse plannen hebben we voor vandaag. Ik heb een volledig plan uitgewerkt via mijn nieuwe beste vriend ChatGPT. We beginnen bij Harvard in Cambridge. Met de auto vanaf onze locatie is het een goed kwartier rijden. Het is nog rustig. We zoeken een parkeergarage op die schofterige prijzen hanteert. Maar ach, we moeten de auto toch kwijt. We lopen naar Harvard Square waar je naar Harvard Yard kunt gaan. Normaal gesproken dan want vandaag is het, wegens graduation festiviteiten, voor publiek gesloten. Pfff… dat hebben wij weer. Dan lopen we maar een rondje door de wijk.

 

Je voelt wel dat er een hele sfeer hangt, dan in een gemiddelde andere stad. We slenteren over een eeuwenoude begraafplaats waar veel professoren van Harvard eeuwige rust hebben gevonden. Daarna lopen we door een paar prachtige woonwijken met schitterende huizen en kleurrijke tuinen. Dat is in dit jaargetijde natuurlijk extra mooi met die bloeiende planten en bloemen. Teruggekomen bij het begin eten we een ontbijtje. Wat mij betreft valt die breakfast sandwich behoorlijk tegen, maar het vult wel. Als we naar buiten komen, zien we dat het nogal grijs is. We wijzigen het plan en rijden naar het JFK-museum waar Eric graag naartoe wil. Handig als je een auto hebt. Het is een imposant gebouw. Van de skyline aan de overkant is niets te zien, zo grijs is het. Het museum is wel interessant en heeft een fraaie expositie. Als we rond zijn is het echt begonnen met regenen. Daar gaat ons plan om Beacon Hill, Boston Common en de Freedom Trail te doen. Voor de zoveelste keer wijzigen de plannen. We gaan even naar de shoppingmall in onze wijk voor wat laatste (on)nodige aankopen. Als we weer naar buiten komen regent het dat het giet. Je kunt nu buiten echt niets doen. Wat ontzettend jammer. We besluiten naar onze Airbnb te gaan.

 

Daar pakken we de koffers vast in en omdat het de rest van de middag blijft regenen maken we er in het appartement maar het beste van. Rond half zes rijden we naar nog een mall om daarna een hapje te gaan eten in de wijk North End. Maar wat een parkeerellende is het hier zeg. Het is gelukkig helemaal opgeklaard en het lijkt wel of heel Boston op sjouw is. We hebben geen zin om eeuwig naar een plek te zoeken en kiezen daarom een andere wijk. Dat is wel handig om snel van plan te wijzigen en daarvoor ook ChatGPT te raadplegen. We krijgen een aantal tips en suggesties en even later lopen we door de wijk Somerville, waar we de auto wel kwijtraken. We vinden een leuke tent, beetje luidruchtig en het lijkt erop dat er veel locals komen. Gezellig sfeertje. Eric bestelt een steak en ik mosselen. Yummy, die zijn perfect, en vooral het gebakken brood erbij is heerlijk. We smikkelen ervan. De rosemary spritz erbij maakt het af. Na het eten rijden we naar huis en kijken nog een serietje. Morgen moeten we veel inhalen.

 

Overnachting: Airbnb Boston (Dorchester)

De laatste dag is aangebroken. We hebben alles al ingepakt. Gelukkig is het vandaag droog en hoewel de zon nog niet heel hard van zich laat horen of beter gezegd zich nog niet laat zien, belooft het een stuk beter te worden vandaag. We ruimen op en krijgen alle bagage in de auto. Rond half negen zijn we klaar om te gaan. Eerste stop, Dorchester Heights. Er moet een prachtig uitzicht zijn over Downtown en de haven. We hadden de prompt voor ChatGPT beter moeten formuleren, want hij heeft er niet bij gezegd dat er tot 2026 een renovatie aan het uitzichtpunt gaande is. Jammerdebammer. We krijgen een alternatief en gelukkig kunnen we daar wel genieten van een mooi uitzicht over het water en de stad bij South Harbour Bay.

 

We lopen een rondje en halen een ontbijtje bij een superdruk maar gezellig tentje: Tatte Bakery. Ze hebben heerlijke zoete broodjes maar ook hartige. En ook de lattes zijn superlekker. Dit is een beter ontbijt dan gisteren. We nemen het mee want vandaag willen we wel Harvard Yard zien. We vinden wonder boven wonder een parkeerplaats op straat, gratis nog wel en even later slenteren we het terrein van Harvard op. Het is echt wel indrukwekkend. Jammer dat de gemeten van het evenement van gisteren er nog staan en er zijn nu dus ook weinig studenten meer maar met een beetje verbeeldingskracht kun je je wel voorstellen hoe het er hieraan toe gaat. Leuk dat we teruggegaan zijn. Het volgende plan is Boston Common in downtown Boston. Het is het oudste park van de V.S. We parkeren weer in een garage want we willen geen tijd meer verliezen. Even later wandelen we het park in. Het zonnetje laat zich ook zien en het is gezellig bedrijvig. Mensen picknicken, spelen met hun hond of de kinderen en maken plezier. Aan de andere kant van het park ligt het café Cheers, bekend van de tv-serie die iedereen boven de vijftig wel kent. Hier waren we ruim dertig jaar geleden ook heel kort. Het is leuk om even een beetje nostalgie te snuiven.

 

Als we weer buiten komen regelen we een dagpas voor een Bluebike, een huurfiets, omdat we daarmee sneller de omgeving kunnen verkennen. Het is toch een beetje lastig om de leuke plekjes te vinden maar we fietsen toch langs leuke straatjes in de authentieke wijk Beacon Hill. De batterij van mijn telefoon is zo goed als dood dus we halen even een oplader uit de auto om dan de Freedom Trail te zoeken. Een historische route door de stad. Ik weet niet hoe het komt maar wij verdwalen gewoon, dus we besluiten gewoon wat rond te fietsen en leuke plekjes te zien. Rond drie uur parkeren we de fiets weer bij het park en lopen hier nog een rondje en eten een hotdog. Dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan. We moeten nog even tanken en leveren dan de auto in. Er wordt een schade ontdekt die wij niet gemaakt hebben maar we kunnen natuurlijk ook bij het parkeren geraakt zijn. Gelukkig hebben we de CDW-verzekering afgesloten en lossen ze het verder ter plekke op. Wij hebben geen eigen risico. Even later zitten we in de shuttlebus naar onze terminal. We leveren de koffers in en gaan door security. Er staat een lange rij. Dat daar nog niets op gevonden is. We eten wat en dan is het wachten op ons toestel dat wat vertraagd is. We gaan zo aan boord dus als het goed is zal ons volgende bericht weer vanuit Amsterdam zijn.

 

Na een kleine vertraging, waardoor het wachten om aan boord te gaan lang duurde, zijn we weer met de beentjes op Nederlandse grond. Ik kan niet veel zeggen over de vlucht want het grootse deel ervan heb ik geslapen. Dat is wel een voordeel van een reis naar de oostkust. De vlucht duurde nog geen zes uur. Alle formaliteiten verlopen vlotjes en ook de bus die ons naar onze auto brengt is er snel en dan storten we ons weer in het Nederlandse verkeer. Home sweet home.