Na lang wachten is het dan eindelijk zover: onze huwelijksreis! Op woensdag 6-7-2016 vertrekken we in alle vroegte naar Hoogeveen om daarna samen (Arjen, Marielle en ouders) naar Schiphol te rijden. Aangekomen op Schiphol is het druk, heel vakantie-houdend Nederland vertrekt vandaag. Althans, zo lijkt het. Na een uur in de rij te hebben gestaan, kunnen we eindelijk inchecken en onze bagage afgeven. Gezamenlijk drinken we nog wat en moeten er nog de “traditionele” foto’s gemaakt worden. We nemen afscheid van Marielle’s ouders en lopen richting de gate. Na een grondige controle (van de drone die we bij ons hebben) bij de douane, kunnen we direct doorlopen. Het boarden is al begonnen. Een klein half uurtje wachten en wat “heen-en-weer-getaxi” stijgen we dan eindelijk op. We zijn onderweg naar wat later zou blijken: De reis van ons leven!
Na ruim 9 uur vliegen, landen we op Vancouver. Dit vliegveld komt ons bekend voor, 3 jaar geleden liepen we hier voor het eerst. Gelukkig kennen we de route en halen we snel onze bagage op. De mensen zijn vriendelijk en het is redelijk rustig. Na een controle van onze paspoorten en de vraag wat we precies komen doen in Canada, lopen we naar de shuttle service. Een belletje naar het hotel en even later staan we op de stoep van het hotel. Weer op een bekende plek, want ook in dit hotel hebben we 3 jaar geleden onze eerste overnachting gehad. We stellen het thuisfront op de hoogte dat we veilig geland zijn, laden de telefoons en Ipad op en gaan even snel wat eten bij de grote gele M aan de overkant van de straat. Een uur later duiken we vermoeid ons bed in. We zijn halverwege, morgen vliegen we door naar Whitehorse.

Na een goede nachtrust worden we om 6.00 uur gewekt en opgehaald om naar het vliegveld te worden gebracht. Vandaag vliegen we door naar Whitehorse. Een binnenlandse vlucht van 2,5 uur. We realiseren ons dat dat net zo ver is als van Amsterdam naar Barcelona! Om maar even aan te geven hoe enorm groot de afstanden hier zijn. We checken in en lopen naar de douane. Ook daar weer vriendelijke mensen en zonder problemen wordt ook de drone gecontroleerd en ingecheckt. Omdat we zo vroeg zijn, besluiten we eerst maar een ontbijtje te halen. Uitkijkend over de startbaan wachten we op het boarden.
We hebben een rustige vlucht. Het personeel is vriendelijk en ook hier worden we goed verzorgd. Het uitzicht: Adembenemend!!! AirCanada vliegt hier met een iets kleiner toestel en op een lagere hoogte dan bijv. KLM. Op een heldere dag (zoals wij die gelukkig hadden) kan je hier uren genieten van de besneeuwde bergtoppen en gletsjers. Om 11.30 uur landen we in Whitehorse. Wat een verschil met Vancouver! Alsof de tijd er heeft stil gestaan en we zo 30 jaar terug zijn gestapt in de tijd. We halen onze bagage op en regelen een shuttle naar het verhuurstation van Fraserway. Ook hier zijn de mensen weer bijzonder aardig (dit keer geen nederlands sprekende medewerker, maar alles prima te verstaan en vragen in het engels) en we krijgen uitleg over de camper en tekenen het huurcontract. We neuzen nog even in het voorraadkastje, nemen wat spullen mee en gaan op weg!
De eerste stop is de plaatselijke supermarkt, er moet natuurlijk inkopen worden gedaan. Bepakt en bezakt met boodschappen (we weten namelijk niet waar en wanneer we weer een supermarkt tegenkomen in Alaska), gaan we op zoek naar een camping. We besluiten in de buurt van Whitehorse te blijven en vinden gelukkig snel een camping. Na een goede maaltijd, rusten we uit en gaan op tijd naar bed.

De volgende dag besluiten we om richting Skagway te rijden. Dit kleine kustplaatsje heeft een prachtig centrum en is een goede uitvalsbasis voor Haines of Juneau. We rijden over de Highway 2. Deze leidt je langs Emerald Lake. Een prachtig turquoise blauw meer, die daar zijn naam aan dankt. Er is hier veel ruimte op te stoppen, iets wat we dus ook graag even doen. We maken foto’s en filmpjes, drinken wat en genieten van een echte amerikaanse lekkernij: Muffins! Na deze kleine pauze rijden we weer verder. Slechts een paar kilometer verderop bevindt zich Carcross Desert. Dit is eigenlijk de bodem van een opgedroogd meer, maar door de harde wind en het droge klimaat heeft het de eigenschappen van een woestijn gekregen. Na een half uurtje de toerist uithangen, rijden we verder richting White Pass. Hier is een hangbrug over een grote afgrond en rivier, maar er is hier ook een restaurant. We hebben honger gekregen van al het rijden en besluiten hier wat te eten (AANRADER!). Het is een prachtig gebouw met een nog mooier uitzicht en nog lekkerdere hamburgers!
Na het eten genieten we nog van het uitzicht en rijden we verder richting de grens. Het landschap is hier prachtig! Voor iedereen die naar Skagway wil rijden, rij via de Highway 2, het zal je niet teleurstellen! Er is hier niks! Geen mensen, geen lawaai, geen files, wel wildlife. We spotten hier onze eerste zwarte beer. En omdat hier niks is, kan je gewoon stilstaan op de snelweg om in alle rust foto’s te maken. Na 15 minuten komt er een auto achter ons staan en vinden wij het wel genoeg. We laten de beer met rust en rijden verder.
Na 3 dagen reizen, zien we dan eindelijk waar we voor zijn gekomen. Een enorm bord “Welcome to Alaska” lacht ons toe! We hebben het gehaald, we zijn er! Bij de douane (die zich overigens 30 km verderop bevind) moeten we stoppen en worden we naar binnengevraagd. We moeten een Nederlands formulier invullen, 18 dollar betalen en dan mogen we weer gaan. Dit groene papiertje geeft je 3 maanden toegang tot Amerika, je mag de grens zo vaak als je wilt oversteken met dit document.
Nadat de stempel in het paspoort staat, rijden we door naar Skagway. Het is warm en benauwd in dit kustplaatsje. In eerste instantie hebben we wat moeite om een camping te vinden. Wij rijden altijd op de bonnefooi, niks reserveren van te voren, dit voegt iets “extra’s” toe aan het reizen met een camper, vinden wij. Uiteindelijk vinden we een plekje op een camping midden in de stad. Na het avond eten lopen we nog een rondje door dit plaatsje. Geen wonder dat het hier druk is, cruise schepen meren hier af en aan en dat betekent: Toeristen!

De volgende dag besluiten we de drukte te ontvluchten. We willen graag richting Haines, om van daar uit weer verder te rijden naar het noorden. Vol goede moed melden we ons bij de veerdienst, maar die verteld ons: sorry, de boot vaart niet… Hoezo, de boot vaart niet? Op zaterdag is er geen veerdienst van Skagway naar Haines. We besluiten dat we dan wel naar Juneau willen. Dat kan, maar dat kost ruim 400 dollar (inclusief camper). Dit vinden we veel te duur en besluiten daarom maar terug te rijden naar Whitehorse en vanuit daar wel verder te kijken. Aangekomen in Whitehorse is het begin van de middag. Omdat we nog zo vroeg zijn hebben we genoeg tijd over om door te rijden naar Haines Junction. Dat was toch al de planning om die kant op te gaan.
Maar… aangekomen in Haines Junction is het niet wat wij er van verwacht hadden. Haines Junction stond in onze reisgids aangeprezen als een mooie klein stadje op een kruising van snelwegen. Haines Junction is in werkelijkheid een spookstad! Bijna alles is dicht, verlaten of vervallen en het is er uitgestorven. Er is 1 campingplaats, bij een benzinestation, vlak langs de snelweg. We voelen ons hier niet prettig en overleggen wat de volgende stap zal zijn. We zijn al wel de hele dag aan het rijden en zijn moe. In een reisbrochure die we kregen bij de camperverhuurder zien we een advertentie staan voor Cottonwood RV park. Deze camping ligt vanaf Haines Junction nog 80 km rijden verderop. We hebben niet veel keus en besluiten de gok te nemen. We rijden richting Cottonwood.

De weg voert ons langs Mt. Logan. De weg is slechter dan die richting Skagway en de bergen zijn heuvels geworden. Dan wordt er een enorm meer zichtbaar in de verte. Volgens TomTom is het nog maar een paar kilometer. We vragen ons af waar het RV park zich bevindt, want er is in geen velden of wegen een vorm van beschaving te vinden. Totdat een groot rood/bruin bord met een witte pijl ons verteld dat we rechtsaf moeten slaan. Wat we toen zagen bleek de beste beslissing van onze vakantie te zijn!
Gelegen aan Kluane Lake ligt Cottonwood RV park! Wat een ongelofelijke aanrader is dit park! De eigenaren zijn ontzettend vriendelijk, het is er schoon, er is WiFi, wasserettes, douches, toiletten, midgetgolf, een strand, je kan er kano varen, met een watervliegtuig naar Mt. Logan vliegen, bbq’s en er zijn beren. Vermoeid vragen we of ze misschien nog een plekje hebben voor 1 nacht. 5 minuten later staan we op de meest prachtige campingplek van onze vakantie! Het enige “nadeel”: ze accepteren geen creditcard (wel cheques), dus alles zal contant betaald moeten worden (amerikaanse en canadese dollar accepteren ze allebei). Uiteindelijke blijven we hier 3 nachten staan en komen we aan het eind van de vakantie hier ook nog 1 nacht terug. Nogmaals, een ongelofelijke aanrader voor iedereen die richting Tok rijdt!
De komende 3 dagen verblijven we in de omgeving van Kluane Lake. We brengen een bezoek aan visitors centre. Hier kan je allerlei informatie krijgen over berggeiten die hier veel in de omgeving zitten. Je kan vanuit hier ook wandelingen maken door de omgeving. We maken strandwandelingen en rijden naar Destruction Bay. Hier is een museum maar verder stelt het plaatsje niet veel voor.

Na 3 dagen bijkomen rijden we naar Tok. Een reis van 350 km waar we ongeveer 6 uur over gedaan hebben. Ook hier steken we officieel weer de grens met Amerika over. De route naar Tok is prachtig. Ook hier komen we weer een zwarte beer op de snelweg tegen. Na wat foto’s en filmpjes rijden we verder. Aangekomen in Tok vinden we snel een camping en besluiten we het stadje te verkennen en wat boodschappen te doen. Morgen rijden we verder naar North Pole.

Omdat er in Tok niet veel te zien en te beleven is, rijden we door naar North Pole. Onderweg hebben we flink last van de wegwerkzaamheden. De wegen vriezen in de winter kapot, dus in de zomer moet alles gerepareerd worden. Dit resulteert in veel files en grote afzettingen. Gelukkig is de afstand naar North Pole niet heel ver, dus nemen we maar de tijd om te genieten van het uitzicht. Na de wegwerkzaamheden kunnen we vlot doorrijden. We komen begin van de middag in North Pole aan en gaan op zoek naar een camping. In een reisbrochure hadden we al een camping uitgezocht maar het blijft toch altijd nog spannend of er plek is.
We melden ons bij Riverview RV park (AANRADER!). De eigenaresse is zeer vriendelijk en vraagt of we een plekje in de schaduw of in de zon willen. We kiezen voor de schaduw. Het is namelijk 29 graden! Alaska had halverwege juli te maken met een hittegolf en daar zaten wij middenin! Omdat deze camping centraal gelegen is, besluiten we om hier 3 dagen te blijven.

De volgende dag brengen we een bezoek aan het plaatsje North Pole. Een bijzonder plaatsje, als je van kerst houdt kan je hier je hart ophalen. Alles, maar dan ook echt alles!, ademt kerst! De straatnamen zijn zelfs vernoemd naar de rendieren van de kerstman. We brengen een bezoek aan het Santa House, de kerstman en zijn rendieren. Het is een hele ervaring, kerst wordt in Amerika iets anders gevierd dan in Nederland. De rest van de dag besluiten we lekker op de camping uit te zitten, met 31 graden is dit zeker geen straf.

In een reisbrochure die we mee kregen van het verhuurstation hadden we gelezen dat je in Fairbanks een bezoek kan brengen aan een echte gouddredge. Omdat North Pole tegen Fairbanks aan ligt, besluiten we om de volgende dag hier een bezoek aan te brengen. Online bestellen we kaartjes (verplicht) en we gaan op pad. In eerste instantie heeft TomTom wat moeite om ons op de juiste plek te brengen en wegwijzers zoals wij die kennen in Nederland, staan hier ook niet in overvloed. Na een paar keer verkeerd te zijn gereden, vinden we eindelijk de ingang. We melden ons bij de kassa en mogen naar binnen.
Bij golddredge No⁰ 8 wordt je meegenomen op een 2,5 uur durende tour door het park. Je stapt bij de ingang in een klein treintje die je langs diverse afgravingsplekken leidt. Onderweg worden verschillende manieren van goudzoeken uitgelegd en krijg je een mooi beeld van de goldrush begin 1900. Aan het eind van het spoor kom je bij Golddedge No⁰ 8 uit. Hier wordt voorgedaan hoe je zelf goud kan zoeken met behulp van een goudpan. Vervolgens stap je uit en wandel je een klein cowboy stadje binnen. Hier staan bakken met water en goudpannen klaar. Tijd om zelf goud te zoeken! Dit is zeker een aanrader om te doen en te ervaren wat het is om goudkoorts te hebben. Goudkoorts krijg je zeker en is een ontzettend verslavend gevoel! Al het goud dat je vindt, wordt gewogen, je krijgt de waarde te horen en je mag het houden (of uitgeven aan iets in de shop).
Nadat wij genezen zijn van de goudkoorts brengen we nog een bezoek aan de gouddredge. Je mag binnen in de dredge kijken en er wordt uitleg gegeven over hoe alles werkt. Zeer interessant en leerzame ervaring. Aan het eind van de tour wordt je met het treintje terug gebracht naar de ingang. Hier kan je eventueel nog kiezen voor informatie over de Alaska Pipeline. We besluiten om dit over te slaan. Op de terugweg naar de camping komen we zelf nog langs de Pipeline en stoppen op de parkeerplaats. Er is bij de Pipeline zelf voldoende informatie te krijgen en het is een leuke, korte stop om even te maken. Terug op de camping genieten we nog na van de goudkoorts die we opliepen en besluiten dat we morgen dit gevoel nog wel een keer willen ervaren. Maar dan groter!

De volgende dag zouden we eigenlijk doorrijden naar Denali NP, maar de campings zitten hier vol. Omdat we toch een beetje goudkoorts hebben opgelopen besluiten we een bezoek te brengen aan Gold Daughters. Dit is een klein bedrijfje langs de snelweg richting de gouddredge. Je mag hier voor $20,- p.p. de hele dag naar goud zoeken in de grote berg “paydirt”. We krijgen een uitleg, een goudpan en een schep en gaan aan de slag. We blijven 5 uur lang zoeken, in de hoop om als miljonair weer thuis te komen. Helaas is dit niet gelukt, maar een kleine $100,- rijker keren we terug naar de camping.

De volgende dag rijden we richting Denali NP. We hebben in North Pole een camping gereserveerd in Healy (de enige camping die we zullen reserveren ivm de drukte bij Denali. Dit is overigens een verstandige keuze, Denali NP is erg druk). De weg richting Healy is adembenemend! Het landschap wordt ruiger en ruiger, de berger hoger en hoger. Aangekomen op de camping valt het ontzettend tegen (lees: de slechtste van de hele vakantie!). De reisgids doet het mooier overkomen dan dat het in werkelijkheid is. Grote kuilen in de weg, het gras staat tot knie hoog en de douches en toiletten zijn vies. Het enige wat goed werkt is de WiFi, maar dat is ook niet zo raar als je als enige op de camping staat…
We besluiten om het stadje te verkennen. Alles is hier gericht op toeristen en op die ene berg: Mount Denali. Overal zijn winkels en aanbieders waar je diverse outdoor activiteiten kan boeken. Van kanoën tot quad rijden en van tokkelen of bergbeklimmen, elk outdoor persoon kan hier zijn hart ophalen. Wij besluiten om dit niet te doen, maar om met de bus het park te bezoeken. Denali NP werkt met 3 soorten vervoer. Je mag met je eigen voertuig het park bezoeken, maar dan mag je alleen de eerste 15 mile naar binnen en moet je daarna weer terug. Als 2de optie kan je shuttle service nemen. Je koopt hiervoor online een kaartje en geeft aan tot welke halte je het park in wil. Hoe verder, hoe meer je betaal voor je kaartje. Je mag onderweg overal uitstappen om te gaan wandelen en je kan ook elke bus weer laten stoppen om terug te komen naar de ingang. Er is in de shuttle bus geen ranger aan boord, dus je krijgt minder informatie. Als 3de optie kan je met de touringcar bus het park bezoeken. Je koopt online een kaartje en geeft aan tot welke halte je wilt gaan. Je krijgt onderweg een lunch en er gaat een ranger mee aan boord die informatie over het park en wildlife geeft. Dit is overigens wel de duurste optie en deze bos is snel volgeboekt.
We kopen online een kaartje voor de shuttle service, geven aan dat wij graag om 6.00 uur willen vertrekken en tot de halte Eielson Visitors Centre willen gaan. Dit is de een na laatste halte in het park en vanuit dit visitors centre heb je een prachtig uitzicht op Mount Denali. Nadat we een pizza hebben gegeten in Healy vertrekken we weer richting de camping. We gaan vroeg slapen want de volgende dag moeten we er weer vroeg uit.

We staan ’s ochtends om 4.00 uur en na een goed ontbijt vertrekken we richting Denali NP. We melden ons bij de balie en moeten nog even 10 minuutjes wachten op de bus. We kopen nog wat lekkers voor onderweg (er zijn geen restaurants in Denali NP, dus neem voldoende eten en drinken mee voor de hele dag! Je bent al snel 8 uur onderweg!) en stappen daarna in de bus. Een leuke ervaring, want het zijn oude Amerikaanse schoolbussen. We vertrekken om 6.00 uur en de eerste 15 mile zijn eigenlijk niet spannend. Je ziet alleen maar wilgen bossen en af en toe een glimp van een berg. Wildlife loopt hier niet, omdat het te druk is. (Met eigen vervoer het park in is gratis maar koop een buskaartje die je verder dan de 15 mile brengt. Hier zul je echt geen spijt van krijgen!) Nadat we de ranger controlepost voorbij zijn begint het avontuur pas echt. Nog geen minuut later trapt onze (overigens erg vriendelijke en aardige) buschauffeur hard op de rem. Cariboo! Cariboo at 3 o’clock! Klinkt er van voor uit de bus. Voordat wij doorhebben we er gebeurd, zit iedereen al aan de rechterkant van de bus tegen het raam geplakt. Gelukkig zitten wij aan de rechterkant en kijken met grote ogen om ons heen. We pakken snel onze camera’s en gopro’s en schuiven het raampje open. Ja hoor, daar staat ie dan, helemaal alleen. We vinden het bijzonder en ontzettend gaaf, niet wetend dat we die dag duizenden Kariboe’s zouden zien.
Na een paar minuten besluit de buschauffeur verder te rijden. Hij verteld honderd uit over het park, de omgeving en het wildlife wat hier leeft. Zijn verhaal wordt onderbroken door een harde trap op de rem. De eerste Grizzlybeer is gespot. Weliswaar op een behoorlijke afstand, maar toch. Met de camera op het verst ingezoomd kunnen we mooi kijken naar deze beer. Ongestoord en volledig zijn zijn of haar element zoekt die de waterkant af, op zoek naar eten. De busrit voert ons dieper het park in. Onderweg wordt er regelmatig gestopt. Niet alleen voor wildlife (voor elke waarneming stopt de bus, ongeacht hoe vaak we al een beer of kariboe hebben gezien) maar ook voor bijzondere plekken of mooie uitkijkpunten in het park. Je mag hier gewoon uitstappen, rondlopen en foto’s maken. Na een kleine 3 uur rijden komen we aan in Eielson Visitors Centre. Dit bezoekerscentrum geeft een prachtig uitzicht op Mount Denali en de vallei er omheen. De bus stopt hier een half uur en vertrekt dan weer terug naar de ingang van het park.
We besluiten hier onze tijd goed te besteden. We eten en drinken wat, maar genieten vooral van het uitzicht en de grootste berg van Amerika. Als het bijna tijd is om terug te gaan, overleggen we wat we zullen doen. Hier een wandeling maken of instappen en de bus terug nemen. Op het moment dat we dit bespreken, horen we “onze” buschauffeur praten met een collega. Deze collega meent vlak voor Eielson, ongeveer 5 minuten geleden, iets te hebben gezien wat op 2 wolven leek. Nu was de keus voor ons niet meer moeilijk en ook direct gemaakt. Als eerste zitten we in bus en kunnen niet wachten om te vertrekken. Dit is onze kans, die kans die je maar 1x in je leven krijgt, het zien van wilde wolven!
Ongeduldig en met onze ogen wijd open, vertrekt de bus weer richting de ingang van het park. We zitten nog net niet tegen het raam aangeplakt, maar het scheelt niet veel. Nog geen 2 minuten zijn we onderweg als we helemaal in de verte, onder in de vallei 2 witte stipjes zien. Wij zijn bekend met wilde dieren (we zijn beide dierverzorgers) en dit is niet te missen! We schreeuwen zo hard als we kunnen want stel je voor dat niemand ons hoort…. STOP!!! STOP!!! WOLVES!!! WOLVES AT 3 O’CLOCK!!! De buschauffeur trapt hard op de rem en we worden bijna geplet door alle andere passagiers. Kippenvel moment! Deze waarneming wordt doorgegeven aan het bezoekerscentrum van het park en blijkt de eerste publieke waarneming van wolven in 2016 te zijn. Dit moment staat op onze netvliezen gebrand. Een ervaring die we nooit meer zullen vergeten!

Wat we dan nog niet weten is dat het alleen maar mooier en bijzonderder zal worden. Na 15 minuten eindeloos kijken naar de wolven, foto’s en filmpjes maken, rijden we weer verder. De sfeer in de bus is fantastisch! Iedereen is enthousiast want er is nu een kans dat we de Big Five van Alaska kunnen zien. We hebben alleen nog Dall Sheeps en Moose nodig. Onderweg worden de schapen snel gespot. Ook hier stopt de bus en kunnen we foto’s en filmpjes maken. Maar dan moet er nog een eland gespot worden. Een uitdaging die iets lastiger lijkt, totdat de buschauffeur langzamer begint te rijden. Hij meent iets te hebben zien rennen in de verte maar twijfelt tussen een eland en een kariboe. Voorzichtig rijdt hij er naar toe. Als de bosjes beginnen te bewegen, weten wij het al zeker. Zo’n groot bruin dier kan geen kariboe zijn. En ja hoor! Een vrouwtjes eland komt tevoorschijn. Een prachtig gezicht, deze grote bruine dieren! Ook hier worden weer foto’s en filmpjes gemaakt en na 10 minuten rijden we weer verder. Big Five geslaagd! 
Moe en voldaan vallen we spontaan in slaap in de bus. Het is een lange dag, moesten vroeg opstaan en hebben heel veel gezien en beleefd. We worden wakker als we weer bij de ingang van het park zijn. We stappen uit en besluiten om het bezoekerscentrum nog te bezoeken (aanrader!). We neuzen wat rond en op het moment dat we bij een opgezette eland staan te kijken, horen we een klein jongetje roepen: MOM! LOOK! A MOOSE OUTSIDE! Verbaasd kijken we op en zien het hele bezoekerscentrum als een gek naar buiten stormen, gevolgd door een ranger. Ook wij lopen maar met de horde mee. Voor onze neus staat buiten op het terras een eland vrouwtje met 2 jongen! Wij lopen snel weer naar binnen. Niet veel later volgen alle andere toeristen en gaat iedereen weer verder waar die mee bezig was. Maar nieuwsgierig als wij zijn kijken we elkaar aan. We besluiten om naar buiten te lopen en de wandelroute te nemen die naar de parkeerplaats leidt. Aangekomen bij de weg staan we op 10 meter afstand van de eland. Een prachtig gezicht, zonder andere toeristen kijken we naar dit grote dier. Ze is rustig en haar jongen volgen haar op de voet. Na 2 minuten laten we haar met rust en lopen we terug naar de parkeerplaats. Een ranger spreekt ons nog aan: complimenten voor het rustig blijven en hij verteld ons dat dit een ervaring is die maar weinig mensen mogen krijgen. We bedanken hem en rijden daarna terug naar de camping. Onderweg zeggen we niks, we genieten. Dit is Alaska, dit was onze droom en die is zojuist waarheid geworden!

De volgende dag vertrekken we vroeg. De camping is toch 3x niks en we besluiten om richting Palmer te rijden. Ons plan is om daar ergens een camping te zoeken en de volgende dag naar Seward te rijden. Aangekomen bij Anchorage komen we in de file te staan. Het is warm en na 2 uur stil staan vragen we ons toch wel af waarom we hier staan. We hebben geen internet, het is middennacht in Nederland dus we kunnen ook niet even bellen om te vragen waarom, dus we zetten de radio maar aan in de hoop de verkeersinformatie te horen. Dat kennen ze dus niet in Alaska en pas na 45 minuten horen we wat de reden is waarom we stil staan…bosbrand. Het is al dagen heel erg heet en alles is dus uitgedroogd. De wind staat verkeerd en alle rook wordt het dal ingeblazen. Omdat er maar 1 weg naar het zuiden is, kunnen we geen kant op. Er zit niks anders op dan wachten.
We staan uiteindelijk 3 uur stil in de brandende zon en besluiten om Palmer te laten voor wat het is. We rijden in 1x door naar Seward, om zo een dag extra bij te kunnen komen. Pas om 19.00 uur komen we aan in Seward en vragen bij Renfor’s Lakeside Retreat (aanrader, mooie omgeving en het sanitair is er brandschoon!) of er nog een plekje is voor 4 nachten. Helaas kunnen we hier maar 2 nachten blijven, maar we zijn al lang blij dat we kunnen uitrusten.

De volgende dag slapen we uit en genieten we van de goede camping. We rijden begin van de middag naar Seward. In eerste instantie lijkt hier niet veel te doen, maar we komen er achter dat we niet aan de goede kant van het stadje zitten. Alle activiteiten bevinden zich aan het begin en wij zijn al aan het strand… Het zal de vermoeidheid van de vorige dag wel zijn. Seward heeft overigens gratis Stads WiFi, iets waar we graag even gebruik van maken. Uiteindelijk rijden we naar de goede kant van de stad. We parkeren de camper en besluiten eerst ergens wat te gaan eten. Na de lunch boeken we een wildlife and glacier tour. Hier zullen we morgen aan deelnemen en na de ervaringen in Denali NP kijken we hier erg naar uit. We neuzen nog wat rond in het stadje en gaan daarna weer terug naar de camping. Hier laden we alle telefoons en camera’s op. Omdat we maar 2 nachten op deze camping kunnen staan is het plan om morgenochtend heel vroeg naar Seward te vertrekken. Je kan hier namelijk een camperplaats huren langs de kant van het water. Deze stads RV park werkt met een makkelijk systeem. Je zoekt een plekje uit, parkeert je camper, onthoudt het site nummer en koopt een kaartje voor de hoeveelheid dagen dat je er wilt staan. Maar, vol is vol (en dat gaat hier heel snel, iedereen aast op een plekje) en als je wegrijdt ben je je plek kwijt!

De volgende dag vertrekken we dus heel vroeg naar Seward. Gelukkig is er een plekje vrijgekomen en parkeren we hier onze camper. We kopen een kaartje en kunnen hier 2 nachten staan. Er is hier alleen geen stroom en water, dus zorg dat je alles hebt opgeladen en volgetankt. We lopen naar de boot en melden ons bij de pier. Hier wordt een foto gemaakt en daarna stappen we op. Niet veel later vertrekt de boot. De kapitein verteld ons dat hij zal stoppen voor elke dier dat hij zit, de tocht kan dus uitlopen en langer duren dan verwacht. Wij vinden het allemaal prima. We zitten warm binnen genieten van het uitzicht. We zijn de haven nog niet uit of de eerste zeeotters zijn gespot. We maken weer foto’s en filmpjes en gaan daarna weer warm binnen zitten.
Nog geen 15 minuten later stopt de boot weer. Alleen dit keer horen we een wel heel enthousiaste kapitein omroepen: I SEE ORCA WHALES! Even denkt Marielle nog: Orka’s zijn helemaal geen walvissen, orka’s zijn dolfijnen… Maar dan besef ik mij: Bucketlist nummer 1! Orka’s spotten! Dat wat 3 jaar geleden in Canada niet is gelukt, lukt nu wel! Als een gek ren ik naar buiten en wurm ik mijzelf tussen alle andere toeristen. Vol ongeloof tuur ik de zee af en hoor ik in de verte: PFFFFFFF….. Daar staan we dan, kijkend naar 6 orka’s! Onze droom komt uit, ik heb in 1x geen bucketlist nummer 1 meer! Het is stil op de boot. Het enige wat we horen is PFFFFFFF……, de boot die rond dobbert en het klikken van vele fototoestellen. Na 10 minuten foto’s maken, leg ik mijn camera weg. Ik wil dit zien en ervaren, maar niet door een cameralens! We genieten, ondanks dat het ontzettend koud is op het water. Het is gelukt, na de Big Five hebben we nu ook orka’s gezien. Een “once in a lifetime” ervaring, gebrand op onze netvliezen!

Na 20 minuten vindt de kapitein dat het tijd is om verder te varen. Niet veel later stopt de boot voor een bultrug. Ook hier rennen we weer naar buiten en maken we vele foto’s en filmpjes. Omdat bultruggen diep kunnen duiken en lang onder water kunnen blijven, raken we deze bultrug uiteindelijk kwijt. We varen verder richting de gletsjers. Rond het middaguur wordt de lunch geserveerd en komen we bij de gletsjers aan. De ranger aan boord verteld hier uitgebreid over en hebben we de mogelijkheid om te luisteren naar de gletsjer. En geloof mij, die maken ontzettend veel lawaai! Het is hier ontzettend koud en we voelen ons er klein, zo vlak bij een enorme wand met ijs. Door het opwarmen van de aarde smelten de gletsjers hier in een rap tempo en breken ze af. Dit zorgt voor een waar spektakel en weer maken we vele foto’s en filmpjes. Na het bezoek aan de 2de gletsjer keert de boot weer terug richting de haven. Voldaan en genieten van de mooie ervaringen en herinneringen lopen we terug naar de camper.

De volgende dag moeten we weer vroeg op. Toen we in het hotel in Vancouver verbleven, hebben we al een reservering gemaakt voor een wildlife trip vandaag. Dit keer met een kleine groep mensen en een klein bootje, waardoor we nog dichter bij de dieren mogen komen. In de haven zien we weer zeeotters en zeearenden. Na ongeveer een uurtje varen, zien we de eerste bultrug. Deze is ontzettend actief, slaat met zijn staart op het water en springt zelfs 2 keer het water uit. Helaas hebben we dit niet op foto of video kunnen vastleggen, maar het slaan met de staart op het water wel. We laten na 10 minuten de bultrug met rust en varen naar een eilandengroep waar we grotten bezoeken. Het aanzicht is hier erg indrukwekkend. Je voelt je ontzettend klein als je hier vaart. Niet veel later volgen er nog meer bultruggen en zien we dit keer ook papegaaiduikers. We varen richting een gletsjer waar we onze lunch krijgen. Na de lunch varen we weer terug richting de haven. Onderweg komen we nog 3 grijze vinvissen tegen. Wederom een bijzondere ervaring, want dit is de op een na grootste zeezoogdier op aarde. Bijna terug in de haven zien we nog 2 berggeiten en stoppen we ook hier om foto’s en filmpjes te maken. Rond 17.00 stappen we weer van de boot af en lopen we terug naar de camper. Na een warme douche gaan we op tijd naar bed.

De volgende dag begint onze terugreis naar Whitehorse. We rijden via Anchorage richting Glennallen. De weg voert ons door de Matsu-vallei en ook hier is het uitzicht adembenemend. Onderweg hebben we een prachtig zicht op de Matanuska gletsjer. Aangekomen in Glennallen checken we in op een goede camping. De eigenaresse is vriendelijk en wil van alles weten over Nederland. Na een goede nachtrust vervolgen we onze weg naar Tok. We willen graag op dezelfde camping staan als aan het begin van onze vakantie want deze beviel ons prima. Rond 13.00 uur besluiten we even wat te eten. Na de lunch rijden we rustig verder. Een goede keus, want nog geen 10 minuten laten moeten we vol in de remmen! Iets donkerbruins doet de bosjes aan de kant van de weg wel heel hard bewegen…Eland! En die bedacht dat ze nog wel voor onze camper langs de weg over kon steken! Ze heeft hier echter geen haast mee en we hebben dan ook genoeg tijd om foto’s en filmpjes te maken. Een bijzondere ervaring rijker, rijden we verder naar Tok.

De volgende dag tanken we de camper weer vol en vertrekken we richting Haines Junction. We nemen de gok dat we weer bij Cottonwood RV Park een plekje kunnen krijgen, maar alles zit tegen vandaag. Zodra we de grens met Canada passeren gaat ook de tijd weer een uur vooruit. We hebben dus een uur minder de tijd om naar Cottonwood te rijden. Helaas hebben ze in 2 weken tijd bijna de hele snelweg open gelegd en hebben we heel veel vertraging door wegwerkzaamheden. Rond het avonduur komen we dan eindelijk aan in Cottonwood. Het is er druk… We melden ons bij de eigenaar en die herkend ons direct. We vragen of hij nog een plekje vrij heeft voor 1 nacht en niet veel later staan we weer aan dit prachtige strand, uitkijkend over het prachtige Kluane Lake.

De volgende dag rijden we naar Whitehorse. Een korte rit waar we rustig de tijd voor nemen. Vandaag is de laatste dag van onze vakantie. We zoeken een camping uit en pakken onze spullen alvast in. We zijn stil, sprakeloos is meer het juiste woord. Als we de volgende dag de camper inleveren en ingecheckt hebben in het hotel, komt het besef: Dit was de vakantie van ons leven! We zijn er geweest, hebben het ervaren, en hoe!

Alaska, the last frontier!