Maandagmorgen om half vijf (dus heel vroeg) hebben wij Mirjam opgehaald. Zij brengt ons naar Schiphol. Voordeel hiervan is geen files. Om 07:15 uur zouden wij vetrekken naar Londen. Hier hebben wij dan 2,5 uur overstap tijd. Maar tot onze schrik staat een van de motoren open en staan er wel vijf mensen omheen druk pratend en te gebaren. Er onder zien we een behoorlijke plas met olie. Dan wordt er omgeroepen dat er een nieuw onderdeel moet komen en de er een vertraging is van een uur. Alle radertjes gaan dan draaien, als we de aansluiting niet halen wat dan , moeten we het hotel bellen etc…. Maar gelukkig zijn we nog op tijd en kunnen wij gelijk aanschuiven voor het boarden. Pf wat een opluchting.
Van Londen vliegen we naar Vancouver waar we zeven uur moeten wachten voor de vlucht naar Whitehorse. We gaan dit niet op het vliegveld doen maar gaan met de metro de stad in naar the Waterfront. Het weer is heerlijk en we genieten van de mooie boten en de watervliegtuigen die hier af en aan vliegen. Op een terras genieten we van een wit biertje en een heerlijke lunch.  Dan weer terug naar het vliegveld voor onze vlucht naar Whitehorse. De vermoeidheid begint zo langzamerhand flink toe te slaan. Nog 2,5 half uur vliegen en dan zijn we er eindelijk. Al met al een dag van “27 “uur. Gelukkig worden we opgehaald en zijn we met 10 minuten bij het hotel. Lekker douchen en dan genieten van een heerlijke nachtrust.

Dag 2 Whitehorse:

We hebben heerlijk geslapen en nemen in het hotel een ontbijt. Dat is toch weer even wennen hoor, ze houden hier wel van een stevig ontbijt alla de Engelsen. Berend gaat lekker aan de pancake’s en ik toast met ’n gebakken ei.
We lopen nog even naar de rivier de Yukon en zien daar de Radarboot de Klondike nog overgebleven uit de tijd van de goudkoorts. Dan worden we opgehaald door het verhuurbedrijf. Het papierwerk is snel gedaan en dan gaan we onze nieuwe aanwinst bekijken. Dan op weg naar de supermarkt voor de nodige boodschappen. We besluiten om niet zover meer te rijden, even lekker rustig aan doen na zo’n dag als gister. Onderweg gaan we nog naar de  miles canyon en zoeken dan een camping op. We zitten nu lekker onder de bomen naast de camper, het weer is schitterend en we hebben net genoten van onze eerste BBQ.

Vanmorgen bij het opstaan eerst even de kachel aangezet, het was een koude en regenachtige nacht.  Dus lekker fris bij het opstaan. Vandaag gaan we niet zo heel ver, het wordt een ritje van ongeveer 200 km.
We gaan voor de derde keer de grens over, nu weer naar Amerika. Maar eerst even lekker ontbijten en dan de RV weer ontkoppelen van alle slangetjes. Nog even  tanken en dan weer op weg. Na een km of 10 zijn we al bij de Canadese grens, dan moet er nog 35 km gereden worden om bij de Amerikaanse grens te komen. Helaas is de wereld nu wat klein door de laag hangende bewolking. Opeens zien wij iets de weg over schieten, gelukkig loopt het niet gelijk de struiken in maar blijft netjes op ons wachten, het blijkt (bij navraag) een coyote te zijn. Geweldig deze hebben wij nog niet in het wild gezien. Bij de Amerikaanse  grens weer de geijkte vragen maar hoeven we geen papieren meer in te vullen dus is het nu snel gebeurd.  Na een paar km krijgen we trek in koffie en zien een tankstation met een restaurant. We stoppen en gaan binnen om een bakkie te drinken. De koffie moet nog even doorlopen en we mogen het zelf pakken als deze klaar is. We kunnen  op ons gemakje de zaak bekijken. We krijgen hier wel het ultieme Alaska gevoel. De echte berenhuiden met kop en herten hangen aan de muur. De tv staat de hele dag aan en niemand maakt zich druk. We pakken zelf de koffie uit de kan en raken nog even aan de praat met vier oudere dames uit de USA die ook met een roadtrip bezig zijn. Ik ga even af rekenen, de man kijkt mij zo aan van oh ja natuurlijk en ik moet dan wel twee dollar betalen.
Dan rijden we door naar het bezoekerscentrum van het Tetlin National wildlife refuge en vragen of er wat korte wandelingen gemaakt kunnen worden. Nou dat kan maar heeft u wel berenspray bij u. Dat hebben wij dus niet.  Nou zegt ze dan moet u maar hard zingend de bossen door ;-). We krijgen wat tips en gaan op pad. Gelukkig vind Berend een mooie berenstok en maken wij luid pratend wat tochtjes door de bossen van Alaska. Gelukkig komen we hier geen beren tegen.
Dan rijden we door naar het mooie plaatsje Tok, de plaatsjes hier zijn toch iets anders dan wij gewend zijn. Zie je een naam op de kaart dan denk je eerst nog oh leuk we gaan naar een stadje maar dit is dan niet meer dan  een paar ver uit elkaar staande huizen een benzinepomp en een restaurant annex bar met wat geluk nog een supermarkt en niet onbelangrijk voor ons een visitorcenter.
We vinden een goede camping en krijgen een uitnodiging om vanavond een live optreden mee te maken.  Daar gaan we natuurlijk wel naar toe. We zetten de RV op de plek, drinken een lekker wijntje en eten een hapje. Om zeven uur is het showtime, en het moet gezegd het is een leuk optreden van Wes Colquette en zijn partner.  Als hij wat verteld gaat op zijn “Alaskaans”, wij verstaan er geen hout van, zelfs de paar aanwezige Amerikanen kunnen het soms niet volgen, maar de muziek is leuk om naar te luisteren.
Straks nog even een zonnedansje doen voor een beetje mooier weer morgen.

Nou , het heeft geholpen. Lekker buiten ontbijten en op weg naar Fairbanks. Een erg rustige weg met , volgens de borden, veel uitzichtpunten. Alleen zijn ze vergeten de bomen kort te houden. Dus geen uitzicht. Wel een lekker bakkie koffie gezet. Net in de middag kwamen we aan in Delta Junction. Een iets groter stadje dan de rest. Hier eindigt ook de Alaska Highway met een totale lengte van 1422 mile. In dit plaatsje wat folders gehaald over Fairbanks. De dame die ons hielp was blij verrast om mensen uit Nederland te helpen. Dit was namelijk de eerste keer.
Onderweg zagen we nog een Moose (eland) oversteken. Helaas geen foto van.
Daar gaan we een camping zoeken. Voor het eerst is het vrij druk op de camping met campers zo groot als touringcars. Daar hangt dan ook nog een auto achter.
Aangekomen op de camping besluiten we om de grote sparerib op de BBQ te gooien. Wat was die lekker. Nu is het 21:00 uur en we zitten nog lekker buiten. De zon staat nog hoog aan de hemel , maar we zijn er al aan gewend.

Dag 8 Fairbanks:

Vandaag een lekkere rustige dag.  Wij zijn naar Fairbanks geweest , de 2e stad van Alaska.Het eerste wat we wilden zien was de Alaska Pipeline. Deze vervoert olie vanaf Prudhoe Bay , in het uiterste noorden van Alaska , tot aan de havenstad Valdez. Dit is een afstand van 800 mile (1280 km).  De constructie van deze , bovengrondse leiding,  is zo gemaakt  dat het de ergste aardbeving kan weerstaan . De leiding kan over de steunen heen en weer schuiven.
Toen naar de bibliotheek geweest om een beetje internet te hebben. Deze was hier super snel. Daarna de stad ingelopen.  Fairbanks stelt weinig voor. Bij het visitor centre waren 2 husky honden. Deze worden opgeleid om eens per jaar een race  te lopen van 1000 mail (1600 km). De eigenaresse vertelde hier erg leuk over. Doordat het zo super mooi weer was zijn we Fairbanks nog even doorgelopen. Daarna boodschappen gedaan bij een gigantische supermarkt. De koelkast ligt weer vol.

We hoorden het al regenen op het dak van de camper. Jammer , want we gaan naar het Denali National Park. Het park met een paar enorme bergen waaronder de MT.Mc kinley met een hoogte van 6198 m. Door de regen en de bewolking hebben wij er niets van gezien. Maar we zijn hier nog 4 dagen. Onderweg zijn wij nog langs het dorpje Nenana geweest.  Weer een paar huizen en een mooi oud spoorwegstation wat nu een museum is. Leuk al die oude spullen en foto’s. Op weg naar Denali komen we langs Healy. Hier staat de bus waarin de opname’s zijn gemaakt van de speelfilm” ïnto the wild”. De echte bus staat nog diep in de wildernis. Je doet er 2 dagen over om er te komen. De film gaat over Christopher McCandles die als zoon van welgestelde ouders de wildernis wil ontdekken. Hier hebben we gegeten in een bierbrouwerij. Daarna door op zoek naar een camping. Door de drukte viel dat niet mee. Gelukkig hebben we voor het verblijf in Denali NP 3 dagen een camping gereserveerd op het park zelf waar wij morgen heen kunnen. O ja , het regent nog steeds en de voorspellingen voor de komende dagen zijn niet best.

Dag 10 Denali National Park:

Vandaag alweer dag 10 van onze vakantie. Na een koude regenachtige nacht weer even de kachel opgepookt en dan maken wij ons op voor de eerste dag in het Danali National Park. Gisteravond wilde wij daar al op een camping gaan staan maar alles was vol. Daarom een paar mile doorgereden en gelukkig nog een camping gevonden.
Dit had tot gevolg dat we weer over een bumpi stuk weg  terug moesten, het lijkt wel of ze aan alle high ways aan het werk zijn. Maar goed ze moeten hier alles in drie maanden doen. Wij waren de gelukkige die als eerste weer mochten stoppen. Maar gelukkig stond daar Ray, een zeer spraakzame man die daar 10 uur lang op de weg staat om de mensen te laten stoppen of ze slowly door te laten achter een volgwagen.  Hij vond het wel gezellig zo en wij doden zo onze vijftien minuten.
Bij aankomst in het park zijn we gelijk de camping gaan regelen (hadden we in december al besproken) en de tickets voor onze bustours voor morgen en overmorgen opgehaald. We krijgen ook gelijk de campingregels mee, al de etenswaren moeten naar binnen, als je geen RV hebt kan je eten in een voedsel kluis bewaren, je mag het eten niet onbeheerd achter laten en er mag geen afval buiten blijven staan en vooral je mag de dieren niet voeren.
Dan gaan we naar het visitorcenter om met een ranger (Jake) een wandeling te gaan maken. Het is al behoorlijk druk dus weinig kans op het zien van dieren. Voor de wandeling krijgen we nog wat veiligheidstips voor als er toch een eland, wolf of een beer op je pad komt.  Het is een mooie wandeling en Jake vertelt veel over het ontstaan van het park en de diversiteit van leven hier. Na twee uurtjes zijn we weer terug en gaan even een hapje eten.  Dan gaan we nog naar een opleidingscentrum voor sledehonden, wat is dat geweldig om te zien. De honden zijn zo enthousiast als ze mogen rennen. Het zijn alaskaanse sledehonden, deze hebben dan ook niet altijd van die blauwe ogen.
Bij terugkomst nog even wat gedronken en dan terug naar de camping. Lekker genieten van het zonnetje en een goed glas wijn. Dan de BBQ aan en een heerlijk maaltje gemaakt.  Voor de volgende BBQ splijt Berend de sparerib en de wilde alaskaanse zalm in moten zodat ze op de BBQ passen.
 
Dag 11 Denali National Park:

Vandaag gehoopt op mooi weer, want we gaan mee met de parkbus het Denali NP in. De zon scheen volop. Om 9:15 met de bus naar Toklat River, 53 mile het park in. Er mogen geen particuliere auto’s het park in.
De chauffeur vertelde eerst weer de veiligheidsvoorschriften van het park. Als iemand wild zag moest hij WILDLIFE,WILDLIFE roepen. De eerste keer was een Moose op grote afstand. Hij had een enorm gewei. Daarna zagen we een Kariboe. Hadden wij nog nooit gezien. Omdat het  mooi weer was , zagen we ook de hoogste berg van Noord-Amerika de Mt.McKinley. Deze is 6194 meter hoog en wat wij zagen was alleen maar sneeuw en ijs. Het is de hoogste berg die wij ooit gezien hebben. 2000 meter hoger dan de Mt.Blanc. Als het morgen helder is gaan we deze berg nog veel beter zien.
Na 3,5 uur kwamen we, na een onvergetelijke rit, aan bij Toklat River. Hier hebben we samen een uur door de rivierbedding gewandeld van de Toklat river. Alle rivieren in Alaska zijn enorm breed. Het waaide erg hard ,dus besloten we om de bus weer terug te nemen. Onderweg zagen we een Grizzly, maar het kan ook een stuk rots geweest zijn. Morgen komen we er weer langs. Als deze beer weg is was het een echte !!!! Tegen het einde van de rit liep er een Moose langs de kant gras te eten. Lekker dichtbij. ’s-Avonds heeft Brigitte hout gehaald en het vuur aangestoken . Berend de BBQ opgestookt en de zalm en de sparerib klaargemaakt. Heeeeerlijk !!!! Morgen gaan we weer met de bus het park in voor een langere tocht. Hopelijk is het dan weer mooi weer.
 
Dag 12 Denali National Park:

Heel  de dag in Danali NP.  We hebben veel dieren gezien, waaronder  5 Grizzly beren. GEWELDIG !!

Dat klonk weer niet goed. Regen op het dak. Alles ingepakt en op pad gegaan naar Seward. Na 50 km een goed koffietentje gevonden  waar we een bak koffie en een apfelstrudel genomen hebben. Hier trok het helemaal open. We hebben een prachtige zonnige dag gehad.  Net voor Seward is er een gletsjer , the exit glacier ,waar we heel dicht bij kunnen komen. De RV geparkeerd en 1,5 mile naar boven geklommen. Onderweg , al tijdens de rit in de auto, kon je al goed zien waar de grens van de gletsjer lag vanaf 1795. In die tijd trok de gletsjer zich al terug, maar tijdens de industriele opmars is het snel gegaan. We konden tot bij de gletsjer komen. Wat een reusachting ding. Dit was maar 2% van het  gehele Harding icefield. Nadat we  hier een tijd zijn gebleven, zijn we rustig afgedaald. Eerst maar een camping zoeken. Dat viel niet mee. De staatscamping aan het meer was al vol. 3 km buiten de stad moest er nog een zijn. De weg erheen was een weg met grote kuilen. We konden hier gelukkig nog een plaatsje uitzoeken in het bos. Elektriciteit erbij !! De camping bestond alleen maar uit vissers met hun gezinnen. ’s-Avonds waren ze de gevangen zalmen aan het fileren. Ze wilden alles aan ons uitleggen. Nog geprobeerd een kampvuur te maken (met nat hout)maar dat was onmogelijk.

Dag 19 Seward:

Vandaag mocht (moest) Berend het programma maken. Eerst naar de bibliotheek ,om onze verhaaltjes te plaatsen ,en dan een boottrip laten vastleggen over het Resurrection Bay dat van de Golf van Alaska tot aan Seward loopt. Dit was een 5 uur durende cruise . Een ranger ging mee die alles vertelde over de flora en fauna in dit gebied. We hebben op deze trip 3 walvissen, een kolonie Steller zeeleeuwen, arenden, dolfijnen enz gezien. Het was een geweldige trip. ’s-Ochtends hadden we de camper gelukkig al op een plek aan het fjord gezet waar we nu heerlijk op uitkijken. Dit is weer zo’n staats camping waar je weinig betaald , maar een wereldplek hebt. Voor ons in het water zagen we zeeotters spelen. Wat een koddige beesten zijn dit. Om ong.21:00 uur lagen ze op hun rug , in het water, te slapen. Het was een prachtige dag met een strak blauwe hemel. Over het algemeen hebben we niets te klagen.

Na een goede nachtrust op de campground gaan we verder met onze mooie reis. We gaan over een onverharde weg ,  met nog 150 km te gaan , naar Dawson City. De hele weg gaat over bergruggen heen variërend van 700 tot ruim 1200 meter. Na een half uurtje kwamen we in de eerste wolken.  Je kon weinig meer van de omgeving zien.  We passeerden de Amerikaans /Canadese grens zonder problemen. Even Later zagen we een  30 tal Kariboe’s lopen. Ook veel mannetjes met enorme geweien. We konden ze mooi fotograferen want het was erg stil op deze weg. Na een uurtje in de camper een bakkie gezet. Je moest zelf wel ,want mensen en huizen waren hier niet. Laat staan een coffeeshop .haha Bij het wegrijden begon het gelazer. Dikke wolken met veel regen kregen wij te verduren. Door de wolken waar wij in reden kon je geen hand voor ogen zien.  De weg werd ook steeds gladder door de gravel. De snelheid was er uiteraard helemaal uit. Veel later dan gepland zagen we Dawson liggen. Je kan er alleen komen van deze kant door de veerpont te nemen over de immense Yukon rivier. De 3e grote rivier van Noord-Amerika met een lengte van 3250 Km. Snel een RV Camping gezocht en daarna Dawson ingelopen. Dit stadje is zeer bekend van de goudzoekers. Het ziet er erg leuk uit . Net of je in het wilde westen loopt. Morgen willen we hier een dag blijven en wat gaan zien over het goud zoeken.

Dag 25 Dawson City:

Lekker lang uitgeslapen. Daarna eerst een bakkie gedaan bij een leuke bistro in Dawson City. We hoorden dat je op de berg Dome een prachtig uitzicht hebt over Dawson en wijde omgeving. Na een klim van 7 km konden wij van dit schitterende uitzicht genieten. Hier hebben we besloten om alvast een eind richting Whithorse te gaan. Maar niet voordat we een  goudmijn bezocht hadden. Hier stond nog een gigantisch apparaat dat een Dredge heet. Deze graaft met een snelheid van 0,8 km per 8 maanden de rivier door.  En dat 24 uur per dag , 7 dagen in de week. Deze dredge was hier ter plekke gezonken. Nu is het Canadees erfgoed.  De gids vertelde er alles over. Toch was het onvoorstelbaar dat dit begin 1900 gebouwd is en tot in de zestiger jaren dienst heeft gedaan. Na deze interessante uitleg zijn we 130 km doorgereden . We kwamen weer een mooie campground.

Vandaag de laatste dag in Vancouver. Gisteren aangekomen in een goed hotel in het centrum van Vancouver. Na het opstaan eerst heerlijk ontbeten bij de “belg” . Een top ontbijt bij een Belgisch echtpaar. Daarna de bus genomen naar Suspension Bridge Park. Wilden wij al in 2012 heen.
Hadden we ons wel anders voorgesteld. Dit was zo druk dat in het hele park file gewandeld werd. De meeste mensen waren chinezen. Er was een enorme hangbrug die op een hoogte van 73 meter het dal overstak. Ook dit werd in file gedaan. Ook hadden ze tegen de bergwand een Cliffwalk gemaakt. Ook deze ging erg hoog langs de wand. Brigitte heeft ze allemaal gedaan en dat is een top prestatie !
We werden het file lopen zo zat dat we de bus naar Granville Island genomen hebben. Een heerlijke stek om te kijken eten en te genieten van goed straat theater. We hebben hier goed gegeten en nog lang in de zon (25 gr ) gezeten. Daarna via de kust terug gewandeld naar ons hotel.  Onderweg kwamen we een afgezette straat tegen waar film opnames gemaakte werden.

’s Avonds vlogen we weer terug naar Amsterdam

Hier komt een einde van onze fantastische vakantie.