Heenreis

Dag 1
In een druilerige regen zijn naar het station gelopen om de trein naar Schiphol te nemen. De NS vond het nodig om in het weekend het spoor tussen Utrecht en Schiphol te verbeteren zodat we werden omgeleid via Duivendrecht. Dat gold echter voor meer reizigers zodat we als haringen in een ton in de trein werden geperst. Een vrolijke conducteur hield de stemming er echter lekker in en in no time waren we op de luchthaven. Daar hebben we de shuttle bus naar ons overnachtingshotel genomen.


Dag 2
Na een goed ontbijt bracht de shuttlebus ons weer terug naar Schiphol. We hadden thuis al ingecheckt en hoefden dus alleen nog maar de koffers af te geven. Dat mag je nu ook zelf doen zonder dat er personeel aan de pas komt. Daarna mochten we in de rij voor de veiligheidscontrole. Ondanks dat het redelijk druk was waren we in een kwartiertje door alle controles heen en konden we nog wat rondlopen op de luchthaven.


Rond 09.45 uur mochten we instappen. Het vliegtuig zat niet helemaal vol. Met een vertraging van een kleine 3 kwartier vetrokken we richting de USA nadat we eerst een half uur hadden getaxied. Het was helemaal bewolkt en we konden dus niets zien. Na een rustige vlucht met uitstekende verzorging landden we om 12.30 uur op de luchthaven van Boston. Voor de landing hadden we eerst een rondje boven de stad gevlogen zodat we konden zien waar we de komende dagen zullen verblijven.


Bij de toegangscontrole bleek ook hier alles geautomatiseerd te zijn en mocht je zelf jezelf aanmelden. Bij mij begon het apparaat te sputteren omdat mijn paspoort geen zes maanden meer geldig was. Dat was echter geen probleem. Bij een officer konden we ons melden waarna we het land in mochten. De koffers lagen al op de band waarna we naar buiten konden. Buiten werden we met een gratis shuttle, the Silver Line, naar het centrum van de stad gebracht. Het station waar we uitstapten was ondergronds. Enkele medepassagiers wezen ons de kant die we op moesten. In Boston was het strak blauw en lekker warm. We liepen naar ons hotel, nadat we onderweg eerst nog even koffie hebben gedronken. We verbleven hier in een soort jeugdhostel. We kregen een kamer op de derde verdieping. We hebben onze spullen daar neergezet en na ons te hebben omgekleed zijn we de stad ingelopen. We liepen door twee grote stadsparken waar de mensen genoten van het lekkere weer.


Vanuit de parken konden we skyline van de stad zien. Die is niet zo imposant als New York, maar wel verrassend. Oude gebouwen uit de 18e eeuw worden afgewisseld met wolkenkrabbers. We hebben een tijdje door het centrum gewandeld en zijn toen terug gegaan naar het hotel. Het was pas 20.00 uur maar voor ons gevoel natuurlijk 6 uur later. Boston heeft een gezellige relaxte indruk op ons gemaakt.

Boston

We hebben redelijk geslapen maar waren wel al vroeg wakker. Dat kwam ook omdat het buiten enorm hard regende. Na de bui zijn we weer ingeslapen en werden we door de wekker gewekt.


We hebben in het centrum ontbeten waarna we naar het beginpunt van de Freedom Trail gelopen zijn. Dat is een route door het centrum van Boston langs alle belangrijkste historische hoogtepunten. Deze wordt helemaal met een rode streep van klinkers aangeven zodat je niet kunt verdwalen.


Overal op de route zagen we gidsen in klederdracht uit de Engelse periode van begin 17e eeuw. De oudste gebouwen stammen namelijk uit 1630 toen de Engelsen hier aan land kwamen. De route startte in het park waar we gisteren gelopen hadden. Met de app konden we zelf de route in ons eigen tempo lopen. De eerste van in totaal 16 stops was bij het Senaatsgebouw boven op de heuvel. Dat was het gebouw dat we gisteren al gezien hadden met de opvallend gouden koepel. Deze koepel heeft in de verschillende eeuwen steeds een andere kleur gehad. Van kopergroen, naar rood en grijs tijdens de Tweede wereldoorlog naar het goud van nu.  Het gebouw doet nog steeds dienst als hoofdlocatie voor de senaat van de staat Massachusetts.  Het gebouw is vrij te bezichtigen. Na een controle van je tas mochten we met een lift naar de tweede verdieping. Daar waren mooie zalen met oude schilderingen. In de gangen hingen portetten van de gouverneurs. In het midden was de dome te zien. Deze had schitterend glas-in-lood en een marmeren balustrade. In een van de zalen was een vergadering bezig van een commissie. Deze ging over het budget voor de studenten. Op de publieke tribune mochten we deze vergadering bijwonen. In de grote zaal was geen senaatvergadering bezig zodat we daar vrij konden rondlopen.


Buiten hebben we de rode streep weer opgezocht en hebben we verschillende oude panden en kerken bezocht. Ook enkele kerkhoven waren in het programma opgenomen. We zwierven door kleine straatjes om in de Italiaanse wijk uit te komen. Vanuit daar moest er eerst een behoorlijke heuvel beklommen worden waarna we bij de rivier uitkwamen. Daar liepen we over een oude ijzeren brug naar de overkant. In de wijk waar we nu waren heerste een ongelofelijke rust. De route voerde weer via een heuvel naar Bunker Hill waar een grote toren gebouwd is. Dat was het eindpunt van de trail, die ruim 5 km lang is.


We zijn terug gewandeld naar het centrum om vervolgens door te lopen naar Prudential Centre.  Dat is een hagelnieuw luxe winkelcentrum.
We hebben burito’s gegeten en zijn toen terug gegaan naar het hotel. We hadden 22 km gelopen maar wel erg genoten van deze stad.

Boston - Provincetown (Cape Cod)

Na een goede nachtrust hebben we de hostel verlaten en zijn we terug gelopen naar South Station. Daar hebben we een kaartje gekocht voor de trein. De plek waar we de camper konden halen ligt ruim 40 miles onder Boston. Nadat we het kaartje hadden gekocht konden we of in de hal of buiten op een paar bankjes wachten totdat de trein werd omgeroepen. South Station kent geen doorgaande treinen. Alle treinen stoppen hier en moeten dan dezelfde weg weer terug.


Onze trein naar Middleborough /Lakeville werd omgeroepen en we konden bij perron 12 instappen. De conducteur, een bazige oud man, kwam de kaartjes ophalen. Hij had de verantwoording over drie wagons. Bij elk station riep hij om welk station nu aan de beurt was. In een klein uur kwamen we in Middleborough aan. Dit bleek een dorpje te zijn met alleen maar vakantiewoningen zonder verdere voorzieningen. We werden aangesproken door een dame in een auto die ons passeerde. Zij vroeg waar we naar toe wilden omdat er in dit dorp geen bus of taxi was. Toen we uitlegden dat we naar Lakeville wilden, bood ze spontaan aan om ons maar even te brengen want lopen was met de zware koffers geen optie. Alice bleek voor een reisbureau te werken en had al veel van Europa gezien. We haalden haar man thuis op en en een kleine kwartiertje later werden we keurig voor de deur van het camperbedrijf afgezet. Het was inderdaad een eind geweest als we dat hadden moeten lopen. Onze camper, of RV zoals hij hier heet, stond al klaar. De papieren werden in orde gemaakt en na een korte heldere uitleg konden we beginnen aan de trip. We reden eerst naar een Wallmart om inkopen te doen. Na de inkopen zijn we nog even terug gegaan naar het verhuurbedrijf omdat er een alarmlampje bleef brandde. Dat werd meteen verholpen waarna we koers zetten naar Cape Cod. Het rijden met deze grote lange camper ging haast vanzelf. Door de extra spiegels heb je goed zicht. Alleen in de bochten moet je er even aan denken dat je ruim negen meter lang bent.


Bij het verhuurbedrijf kregen we nog een goede tip over een app die we konden downloaden om snel campings te zoeken. Met die app hebben we een camping uitgezocht op korte afstand van Provincetown. Rond 15.00 uur waren we op de camping. Omdat we gebeld hadden wisten we al dat er plaats was. We hebben hier eerst de koffers uitgepakt en in de camper alles een plaatsje gegeven. Daarna hebben we heerlijk in het zonnetje koffie zitten drinken. Voor ons gevoel is de vakantie nu echt begonnen.


We hebben zelf gekookt en hebben daarna een wandeling naar het strand gemaakt waar de zon net voordat hij in zee verdween achter enkele wolken schuil ging. Na een lekkere douche zijn we gaan slapen.

Cape Cod

Na het ontbijt hebben we route genomen naar Provincetown. Dat was maar een klein stukje. Provincetown is een gezellig stadje dat hoofdzakelijk van toerisme leeft. We moesten even zoeken naar een plek waar we de camper neer konden zetten. We werden verschillende keren verwezen totdat we naar een parkeerplaats net buiten het stadje moesten rijden. Daar stonden inderdaad nog meer campers. We liepen terug naar het centrum. Daar hebben we ons eerst gemeld bij de walvisboot. We hebben opnieuw een poging geacht om de walvissen te zien. Eerder liepen expedities in Nieuw Zeeland en Noorwegen op niets uit. We kregen onze tickets en moesten ons rond 12.00 uur op de pier melden. We slenterden wat door het stadje totdat het tijd was.


Bij de pier stond al een rij te wachten maar aan boord was er voldoende plaats. Precies op tijd voeren we de haven uit. We kregen eerst een uitleg welke walvissen hier leven. De grote potvissen die we in Noorwegen hoopten te zien zijn hier niet omdat het voor hen te ondiep is. De op een na grootste walvissen, de Fin Whale, zijn hier wel. Deze kunnen tot 27 meter lang worden Deze baleinwalvis eten door met de grote bek open een hele school naar binnen te slokken. Het zeewater wordt daarna weer uitgespuwd. Zij drinken dit zeewater niet. Zij krijgen hun water binnen van de vissen die ze opeten. Na een klein uurtje varen zagen we de eerste walvissen. Het waren inderdaad de Fin Whales.


Ze kwamen steeds even boven om adem te halen om dan weer onder te duiken op zoek naar voedsel. Als ze dan op de oppervlakte komen is steeds maar ongeveer een derde van het enorme dier zichtbaar. Het waren fraaie dieren. Na een uur rondgedobberd te hebben voeren we weer terug. De zee was heel erg kalm zodat Carla geen last van zeeziekte had.


Terug bij de camper wachtte ons een verrassing. Als enige van de geparkeerde campers hadden we een parkeerbon gekregen. Waarom was niet duidelijk. Het stond duidelijk aangegeven dat we hier wel mochten staan maar niet overnachten. Bij het politiebureau werden we keurig te woord gestaan maar ook hier was een scheiding tussen de echte politie en de parkeerpolitie. Deze waren er morgenvoeg weer. Omdat dat niet op schoot de bon van 35 dollar maar betaald. Met een iets minder blij gevoel hebben we Provincetown verlaten.


We hebben voor het eerst getankt. Voor een gallon, bijna 4 liter, moesten we $ 2,35 betalen. Dat mag ook wel want er ging 35 gallon in.


Vlak bij de plaats waar we de camper hebben opgehaald hebben we een overnachtingscamping  op gezocht. Een jarenlange wens is vandaag met het zien van de walvissen in vervulling gegaan.

Lakeville - Niagara Falls

Vandaag was een reisdag. Doordat we gisteren pas laat van de boot terugkwamen, moesten we vandaag iets verder rijden als we gepland hadden. We reden over de I 90, een mooie snelweg die te vergelijken is met de Duitse autobahn. We moesten hier wel tol voor betalen, maar voor een afstand van bijna 400 miles was dat $40. Tijdens de rit moesten enkele stevige heuvels beklommen worden. Het was een erg bosrijk gebied waar we door heen reden. Het verkeer was rustig en we hadden nergens oponthoud.

In Niagara hadden we al een camping besproken. Dit weekend is memorial weekend waardoor alle Amerikanen vrij zijn. Zij gaan dan massaal naar alle campings toe om daar de eerste vrije dagen van het jaar te vieren. De camping zat inderdaad al helemaal vol.

Niagara Falls

We hebben eerst lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Daarna zijn we naar het National State Park Niagara Falls gereden. Er was een aparte parkeerplek voor RV’s op het Goat Island. Dat is een eiland tussen de twee watervallen in. We zijn langs de rivier gelopen. In het begin was deze nog heel rustig maar dichter bij de waterval begon het water meer te kolken.


We kwamen aan bij de Amerikaanse kant. Daar was men echter met bouwwerkzaamheden bezig zodat we niet dicht bij de waterval konden komen. Via een brug verlieten we Goat Island en kwamen bij de Amerikaanse oever uit.


Het was goed te merken dat het een feestweekend is want het was er erg druk. Via internet hadden we al kaartjes gekocht voor de Maiden of the Mist. Dat is een boot waarmee je tot aan de rand van de waterval vaart. Na een wachttijd van een uurtje konden we met de lift naar de steiger waar de boot lag afgemeerd.


We kregen allemaal een blauwe regencape mee. We voeren eerst langs de Amerikaanse Fall. Deze was behoorlijk imposant, maar vijf minuten later was hij vergeten door het enorme geweld van de Canadese Fall. Deze is een stuk hoger en breder. De regencape had je echt nodig want anders werd je drijfnat. Nu was het alleen lekker verkoelend. Dicht bij de waterval kon je elkaar niet meer verstaan door het donderende geweld van het water. Er hing ook een groot mistgordijn.


Na een kwartiertje stonden we weer in de volgende rij die ons naar de lift bracht om het park weer verder te bekijken.


We zijn weer terug gewandeld naar de camper. Na het doen van boodschappen hebben nog lekker in het zonnetje zitten lezen.

Amish

Vanaf Niagara zijn we de inmiddels vertrouwde I 90 weer opgereden. In staat New York moesten we hier weer tol voor betalen.


We verlieten deze staat en kwamen in de staat Pennsylvania uit. Het landschap veranderde niet. Het was licht glooiend met afwisselend velden met wijnranken, uitgestrekte akkers of bosgebied.


Voor het hier levende wild was de snelweg een slachtpartij. Op het stuk waar wij reden kwamen we drie dode reeën en ruim 30 kleinere dieren als dassen, marters en marmotten tegen. Gelukkig zagen we ook nog levende reeën en een dappere marmot die op de vluchtstrook liep. Of hij ook geprobeerd heeft over te steken, hebben we maar niet afgewacht. We verlieten de I 90 om via andere highways in de staat Ohio uit te komen.


Na Akron verlieten we de snelweg en reden het land van de Amish binnen. Dit is een kleine groepering gelovigen die nog vasthoudt dat God geen machines toestaat. Zo zijn elektriciteit, auto’s en tractoren verboden. De mensen verplaatsen zich nog in koetsjes die door paarden getrokken worden. De woningen waarin zij wonen zijn wel modern maar die zijn met de hand gemaakt en hebben dus geen electra. We voelden ons even op het decor van serie My Little house op the prairy. De mensen dragen klederdracht. Omdat het vandaag zondag is, is nagenoeg alles gesloten. We hebben een camping midden in het Amish gebied, zodat we morgen wel meer kunnen gaan bekijken.

Bedford

Gisteravond werden we uitgenodigd bij het kampvuur van onze buren. Dat was een stel uit Ohio. Zij was verpleegkundige en hij gepensioneerd piloot. We hebben gezellig ervaringen uitgewisseld en daarbij gekeken naar de verschillen tussen de Amerikanen en Europeanen. Doordat zij beiden in het leger hadden gezeten en daarbij veel buitenlandse missies hadden gedaan, hadden ze een brede kijk op de wereld. Verder begrepen ze niet waar wij in Europa mee bezig waren. Zij willen namelijk graag exact de andere kant op bewegen. We geven steeds meer invloed weg aan Brussel terwijl zij juist willen dat de staten veel meer invloed van Washington krijgen. Nu werd er veel geld weggegooid door bureaucratie. Zij waren wel jaloers op ons onderwijssysteem. In Amerika zijn de studiebeurzen vaak gekoppeld aan sportprestatie die zwaarder tellen dan de leerresultaten. Daardoor blijft de ontwikkeling van de Amerikaanse studenten achter bij de Europese.  We kregen nog wat tips mee voor de verdere reis.


De laatste maandag van mei is in Amerika Merorial Day, de feestdag waarop de gesneuvelde soldaten in alle oorlogen worden herdacht. Dat is begonnen na de Amerikaanse burgeroorlog in 1865. In het dorpje waar de camping was, werd zoals in de meeste plaatsen een parade gehouden. Langs de kant stonden veel Amish te kijken.


De parade begon met een groep militairen met vlaggen waarachter een fanfarekorps liep. Daar achter reden kinderen op met vlaggen versierde fietsen. Daarna volgden een hele stoet auto’s. Vanuit deze auto’s werd snoep naar de omstanders gegooid. De parade stopte op de plaatselijke begraafplaats waar de gesneuvelden werden herdacht.


We hebben de camper opgehaald en zijn weer richting Berlin gereden. In de winkel van Wendell August waren veel handgemaakte voorwerpen van tin te zien. Buiten stonden heerlijke schommelstoelen, die ook door de Amish mat de hand gemaakt zijn. We reden verder door het gebied maar helaas was door Meriorial Day ook vandaag veel winkels gesloten zodat we niet konden genieten van de zelfgemaakte kazen.


We hebben koers gezet richting de hoofdstad Washington DC. Het landschap was behoorlijk heuvelachtig, waarbij er stevige hellingen gepasseerd werden. We reden ook door een miles lange tunnel. In Bedford hebben we een camping opgezocht.

Bedford - Washington DC

Toen we vanmorgen wakker werden was alles klam. Er hing ook een dikke laag mist over de camping. Toen we gingen rijden loste de mist gelukkig wel snel op.


We zaten vrij hoog. Even later reden we op de weg die uitkijkt over een dal. Vanaf die weg hadden we een schitterend zicht op de mist die daar nog hing. Al snel kwam de zon erdoorheen en verdween de mist. We reden naar Washington. Vlak voor deze stad hadden we onze eerste serieuze file. Door werkzaamheden waren rijbanen afgesloten en daarbij was er een aanrijding gebeurd. Met een vertraging van een half uur kwamen we bij de camping aan. We hadden deze camping bewust uitgekozen omdat we vanaf hier met een bus en de metro makkelijk naar het centrum konden. Dat bleek inderdaad zo te werken.


Washington heeft een soort OV chipkaart die nagenoeg hetzelfde werk als bij ons. Daarmee kun je erg gemakkelijk reizen. De metro waarin we zaten was hagelnieuw en zag er erg gelikt uit. Binnen no time stonden wij in het hart van de stad. Dat wordt uiteraard gevormd door de National Mall.


Deze loopt van het Capitool via het Washington Monument naar Lincoln Memorial. In het midden is een brede groenstrook. Aan de zijde langs de brede avenues staan musea. Als je bij het Monument staat heb je goed zicht op het Witte huis. We hebben de Mall afgelopen.


Er zijn verschillende herdenkingsmonumenten van de oorlogen waaraan de Amerikanen hebben deelgenomen. Het monument van de Twee wereldoorlog is gebouwd rond een mooie vijver en symboliseert alle staten en overzeese gebieden die zowel aan kant van de Pacific als aan de Atlantische zijde zijn gesneuveld. Dat zijn 400.000 soldaten. In het midden staat een monument met 4000 gouden sterren om deze helden te eren. Een tweede monument was voor de oorlog in Korea. Hier is een patrouille uitgebeeld die op weg is naar de Amerikaanse vlag. Erg indrukwekkend.


We liepen door naar het Lincoln Monument. Dat is een statig gebouw waar een beeld van een zittende Lincoln is neergezet. Met zijn 57 meter is dat imposant te noemen.


Van het monument zijn we de brug over gegaan naar de begraafplaats Arlington. Daar liggen duizenden militairen begraven. Ook president Kennedy heeft hier met zijn gezin een eigen plaats gekregen. Daar brandt sinds zijn begrafenis in 1963 een eeuwigdurende vlam.


Terug bij de Mall kwamen we bij het monument van Martin Luther King. Naast een grote afbeelding uitgehouwen in een rots stonden op de wanden spreuken die hij voordat hij werd vermoord heeft uitgesproken.


Het Witte Huis was de volgende stop. Daar konden we vanaf de straatzijde een blik op het beroemde gebouw werpen. Voor vandaag hadden we genoeg gezien en gelopen. We hadden er bijna 18 km op zitten toen we weer in de metro zaten terug naar de camping.


Washington is een opmerkelijke stad. Het straalt een bepaalde rust uit. Ook ontbreken in het centrum de voor Amerikaanse steden zo kenmerkende wolkenkrabbers. Er is namelijk een regel dat geen gebouw hoger mag zijn dan de Senaat. We zijn wel enorm onder de indruk van de monumenten die we tot nu toe hebben gezien.

Washington DC

Met de bus en metro zijn we weer naar het centrum gegaan. We zijn nu een halte eerder uitgestapt. We kwamen nu midden in Chinatown boven.


Vandaar zijn we naar het Union Station gelopen. Behalve een fraai station is dit ook een winkelcentrum.


Na een lekkere bak koffie zijn we richting het Capitool gelopen. Het was al erg heet dus was de schaduw van de vele bomen een aangename verrassing. We kwamen langs Supreme Court, het gebouw waar de belangrijkste rechters zitting houden.


Daarna liepen we de heuvel naar het Capitool op. Dit gebouw is het symbool van de democratie van de USA. Hier zetelt het congres. Rond 1800 werd het gebouwd en sindsdien worden hier alle vergaderingen gehouden. Het staat nu helemaal in de steigers. Dat was wel jammer.


We hebben geluncht. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan het National Air and Space Museum. Daar kregen we uitgebreid de geschiedenis van de vliegtuigen en ruimtevaart te zien. Overal stonden en hingen vliegtuigen. Ook het hele heelal en sterrenstelstel werd uitgelegd. Daarna was de ruimtevaart aan de beurt. Vanaf de lancering van de Gemini capsules tot de laatste reizen naar Mars werden nader toegelicht. Verschillende originele onderdelen zoals de capsule waarin de bemanning van Apollo 11 na hun geslaagde landing op de maan terug keerden op aarde werd hier tentoongesteld.


Na dit museum staken we de Mall over om bij het National Museum of Natural History binnen te gaan kijken. Daar werd aan de hand van mooie foto’s, films en skeletten de dierenwereld voor gesteld. Aan het plafond hing een walvis zoals we die in Cape Cod hadden gezien.


Naast dit museum ligt het National Museum of American History. Zoals de naam al aangeeft werden we hier meegenomen in de nog vrij korte Amerikaanse geschiedenis. Zij beginnen namelijk pas als de eerste Engelse Pilgrims in 1630 in Boston aan komen. Dat er daarvoor ook al mensen woonden wordt in de geschiedenis voor het gemak overgeslagen. Na de Onafhankelijkheidsverklaring werd George Washington de eerste president. Aan de hand van de verschillende oorlogen, de burgeroorlog, 1e en 2e Wereldoorlogen, Korea en Vietnam kwamen uit bij de peacekeeper rol die de Amerikanen nu vervullen.


In een andere vleugel was aandacht voor slavernij en de rassenverschillen die er nog steeds zijn. Er wordt een nieuw museum gebouwd dat helemaal op dit onderwerp gericht zal zijn.


In de volgende vleugel werd het fenomeen van de president toegelicht. Van Washington tot Obama kwamen allemaal voorbij. Ook was er een hele afdeling van de First Lady’s en hun galajurken. Twee vleugels waren nog niet gereed. Daar komen in 2017 en 2018 cultuur en muziek aan de orde.


Na deze overigens gratis te bezoeken musea zijn we weer teruggegaan naar de camping.

Washington DC - Middle Creek

We verlieten Washington in dezelfde stijl als bij de aankomst. Ook nu hadden we weer een file.


Deze was echter niet zo lang en en vrij snel lieten we stad achter ons. We reden naar het zuiden. We verlieten de staat Maryland en kwamen in Virginia.


We kwamen langs het plaatsje Woodstock dat zijn naam leende aan het in 1969 fameuze muziekfestival. Het was toen het centrum van de hippiecultuur.  Onderweg zagen we schitterend beschilderde watertorens.


Nadat we boodschappen hadden gedaan en koffie hadden gedronken, kwamen we in het gebied van de Blue Ridge Mountains uit. Dat is een bergkam van bijna 800 miles die we de komende dagen grotendeels gaan volgen. Vandaag reden we over de I-81 tot aan de afslag voor de camping.


Vanaf daar reden we dwars door een natuurpark heen. Hier leven ook nog beren. De camping ligt midden in het park. Het was er rustig. We hebben de was gedaan. Dat gaat erg gemakkelijk. Je hebt grote bovenladers waar de was in doet. Voor $1 wordt de was daarna gedaan. Vervolgens gooi je hem in de droger die er naast staat. Die kost ook weer $1, maar na zo’n kleine twee uur is de was schoon en droog.   De rest van de middag hebben we bij het zwembad doorgebracht. Tegen de avond begon het licht te regenen.

Middle Creek - Newport

De regen van afgelopen nacht was weer weggetrokken en er scheen een lekker zonnetje. We reden terug naar Buchanan.


Daar zijn we de Blue Ridge Mountain Highway opgegaan. Deze highway is erg smal en bochtig en daarom verboden voor trucks. We reden eerst door het bos omhoog om via enkele haarspelden bij een top uit te komen waar we een schitterend uitzicht hadden.


Een deel van het dal was al wolkenvrij, aan de andere kant van de weg was het dal nog nog niet zichtbaar door de wolken. Overal waren ruime parkeerplaatsen gemaakt zodat je ongestoord kon genieten van de uitzichten. De mooiste verrassing troffen we iets verder op. Vlak voor ons op de weg stond een moeder ree met haar jong. Pas toen we erg dichtbij waren liepen ze het bos in.


We volgden de highway tot Roanake. Daarna hebben we de I 81 weer opgezocht om verder naar het zuiden te rijden.


Bij Newport hebben we een camping opgezocht. Het was hier erg warm. Gelukkig konden we verkoeling zoeken bij het zwembad. Bij de camper stonden perzikbomen. De vruchten werden geplukt en gegeten door eekhoorntjes. 

Newport - Nashville

Na afscheid genomen te hebben van de eekhoorntjes, reden we weer richting de I-40. Op weg daarna toe waren op verschillende plaatsen vlooienmarkten waar mensen allerlei waar aan de man probeerde te brengen. We reden richting Nashville. Opeens veranderde het weer en werd het aardedonker. Een enorme onweersbui trok over ons heen. Op de highway stonden we nagenoeg stil. We hebben de eerste afslag genomen en hebben daar bij een tankstation even geschuild. De bui trok met enorme windvlagen en hevige regenval aan ons voorbij.


Na een kwartiertje was de lucht weer opgeklaard en konden we weer verder. Maar het was voor korte duur en nog geen 5 minuten later plensde het al weer. We stonden nu even in een file omdat twee vrachtauto’s elkaar geraakt hadden. Daarna klaarde het weer snel op en kwam de zon weer terug. We hadden de camping in Nashville al besproken en werden snel naar onze plaats gebracht. We hadden bewust deze camping uitgekozen omdat we hier met een shuttlebus naar het centrum gebracht konden worden. Na een telefoontje werden we inderdaad opgepikt en in een half uurtje naar het centrum gereden. We werden bij een muziektheater uitgezet. Hier konden we voor de terugweg ook weer wachten zodat we konden worden opgepikt. Nashville leek een normale Amerikaanse stad met enkele wolkenkrabbers. We liepen de heuvel af en kwamen op Broadway uit. Dat was een complete verrassing. Aan beide zijde van de straat waren cafés, souvenirwinkels en shops voor hoeden en laarzen. Uit de cafés klonk luide live muziek. Het was er druk op de verbrede trottoirs. Overal liepen groepen jongeren die bachelor party’s aan het vieren waren. Sommige hadden daarbij de meest belachelijke outfits aan. Er reden verschillende bierfietsen rond. We hebben dit even op ons in laten werken en zijn toen de Broadway afgelopen. In een van de bootsstores heeft Carla een paar laarzen gescoord.


We zijn daarna naar het Country Music Hall of Fame Museum gelopen. Dat is een groot gebouw dat uit drie delen bestaat. In het onderste gedeelte zit het museum, de middelste laag is een concerthal en op de bovenste verdieping zit een muziekstudio.


We kochten kaartjes en moesten even wachten. Daarna werden we meegenomen naar een theater waar een korte film over de geschiedenis van de muziek in Amerika en Nashville in het bijzonder. Samen met Memphis is dit namelijk de bakermat voor de muziekstudio’s zoals we die nu over de hele wereld kennen. Na de film konden we het museum doorlopen. Dat begon half jaren 50 met de eerste artiesten die hun muziek hier kwamen mixen. Van deze artiesten waren de muziekinstrumenten en gouden en platina platen tentoongesteld. Ook waren er complete podia nagebouwd.


Hierna werd het museum een stuk actiever. Je kon zelf met instrumenten meespelen of in het achtergrondkoor van Ray Charles optreden. Aan de instrumenten waren koptelefoons bevestigd zodat alleen jij hoorde wat je aan het spelen was. In de volgende ruimten kon je als producer zelf mixen en opnamen maken. De expositie ging verder met de geschiedenis van de Grammy Awards, de belangrijkste Amerikaanse muziekprijs. Eerst werd uitleg gegeven hoe een Grammy gemaakt werd daarna kwamen er verschillende artiesten voorbij in hun optreden tijdens de uitreikingen in de loop der jaren.


De laatste zaal was ingericht voor de country music. Hier hingen de gouden elpees die waren uitgereikt. Het was leuk om te zien dat er ook gouden cassettebandjes bij waren. Roy Orbinsson, TOTO en Jimmy Hendriks sloten de tentoonstelling af.


We liepen via het gemeentehuis terug naar Broadway. Overal in het centrum staan oude uit de 18e eeuw daterende gebouwen naast wolkenkrabbers.


Op Broadway zijn we een cafe ingelopen. Daar trad een vrouwenband op met lokale muziek. Een ouder echtpaar uit Kentucky was daarop aan het dansen. De muziek had door de violen en contrabas Ierse klanken. De cafés zien er allemaal hetzelfde uit. Meteen naast de deur is een podium voor de band. Dan een ruimte waar het publiek kan staan, waarna aan een kant van de zaak tot aan het eind de bar begint. Zo’n kroeg is dan 50 tot 60 meter diep. Verschillende kroegen hebben meerdere verdiepingen. Sommige hebben ook een dakterras. Op elke verdieping treedt een andere band op. Ondanks de rijkelijk vloeiende alcohol hing er overal een gemoedelijke sfeer. Na enige tijd zijn we doorgelopen naar een tweede café waar we een heerlijk burger gegeten hebben. Daar traden twee dames met gitaar op die verschillende nummers zongen.


We hebben de shuttlebus weer opgezocht. Er gingen nog meer mensen terug. Drie dames hadden duidelijk te diep in het glaasje gekeken. De chauffeur had er enorm schik in maakte steeds grapjes waarbij aan de “guy’s from Holland” gevraagd werd wat we ervan vonden. Nashville is een apart stukje Amerika. We hebben ons hier prima vermaakt.

Nashville - Memphis

Het heeft vannacht nog behoorlijk geregend maar toen we opstonden was het weer droog. Na een uitgebreid ontbijt hebben we Nashville achter ons gelaten. We reden verder naar het westen van de staat Tennessee, waar we nu al drie dagen te gast zijn. Het was te merken dat het zondag was want er was maar weinig verkeer. De I-40 West gaf ons nog enkele flinke heuvels maar daarna werd het landschap vlakker en maakten de bossen plaats voor akkers. De zon was inmiddels volop aanwezig en behoudens enkele fraaie wolkenpartijen was er een mooie blauwe lucht.  


Vlak voor Memphis waren twee aanrijdingen gebeurd. Op de baan van de tegenliggers was iemand van de weg geraakt. Een paar mijl verder was het aan onze kant raak. Vier of vijf auto’s hadden elkaar geraakt. Daardoor was de linkerrijstrook dicht maar er waren er nog vier over zodat we er geen last van hadden.


In Memphis zijn we naar de Graceland Campground gegaan. Deze ligt naast het huis van Elvis Presley. We hebben geluncht en zijn toen naar Graceland gelopen.


Ook hier was het erg rustig en konden we eigenlijk meteen doorlopen. Iedereen kreeg een iPad. Daarop kon je eerst je taal instellen waarna hij dienstdeed als gids. We liepen door een security heen en mochten in een busje stappen. Dat bracht ons naar de overkant van de weg waar we via de bekende ingang naar de mansion gereden.


De gids op de iPad vertelde inmiddels wat we te zien zouden krijgen en aan welke regels we ons moesten houden. De tour was ook in het Nederlands. Naast foto’s van de ruimten waar in we kwamen, was er ook vaak de mogelijkheid om extra materiaal op de iPad af te spelen. Door de koptelefoon hadden we geen last van elkaar. Elvis heeft dit huis in 1957 gekocht voornamelijk om rust en privacy te krijgen. Zijn dochter Lisa Marie verblijft er nog regelmatig. Daardoor is de tweede verdieping niet voor het publiek toegankelijk. We gingen door de voordeur naar binnen en werden rechtsaf geleid de woonkamer in. Deze was nog helemaal in de stijl van begin jaren 60. Iets verderop waren de eetkamer en de keuken. Op de iPad kon je filmpjes laten spelen van momenten die Elvis in deze ruimten had doorgebracht. We gingen de kelder in waar een tv zaal en een biljartkamer was. Daarna kwamen we in de jungle kamer uit. Dat was de plaats waar de familie Presley het liefst verbleef.


We verlieten het hoofgebouw om uit te komen bij de geschiedenis van Elvis. Hoe hij als vrachtwagenchauffeur de stoute schoenen aantrok om bij een platenmaatschappij een opname achter te laten en daar ontdekt werd. Via een tv optreden maakte hij heel snel carrière. In een hal waren daarna al zijn gouden en platina elpees te zien.


In de volgende ruimte was er aandacht voor zijn filmcarrière. Hij wilde eigenlijk serieuze rollen krijgen maar had enkel succes met film waarin hij ook als zanger optrad. In 1960 moest hij het leger in. Hij diende in Duitsland waar hij zij vrouw Priscilla ontmoette. Zij kregen een dochter. Terug in de USA pakte hij toch het optreden weer op. Dat werd een enorm succes. Hij verdiende geld als water maar voelde zich nooit te groot om zich ergens belangeloos voor in te zetten. Hij werd gekozen tot een van de 10 meest waardevolle jonge mannen van Amerika. In het volgende gebouw was de ruimte te zien waar zij samen met zijn vrienden ontspande. De ruimte daarna werd geheel gevuld met allerlei platen en awards die hij gekregen heeft.


Daarna werden we langs zijn graf geleid. Toen hij in 1977 op 42 jarige leeftijd overleed, werd hij eerst op de familiebegraafplaats naast zijn moeder begraven. Daar bleef het door alle fans echter te druk waarna zijn inmiddels ex vrouw Priscilla samen met de dochter de beslissing namen om de familieleden op Graceland te begraven. Daar heeft de King zijn rust gevonden.


We werden door het busje weer teruggebracht naar de plaats waar we waren begonnen. Dar waren nog zes exposities die we konden bekijken. De eerste was een gedeelte van zijn wagenpark.


Daarna waren er twee over allerlei gebruiksvoorwerpen en kleding. De volgende was het bezichtigen van zijn twee vliegtuigen.


Een kleintje voor korte vluchten en een tweede die veel groter was. Hierin waren een zitkamer, tv-kamer en slaapkamer opgenomen. Elvis vloog er lustig op los. Zo bedacht hij op een trip naar Las Vegas dat zijn dochter nog nooit sneeuw had gezien. De koers werd veranderd en na een korte tussenstop in Seattle had Lisa Marie sneeuw gezien en konden ze rustig naar Las Vegas reizen.


De laatste twee gingen over zijn geboorteplaats Tulepo en zijn concerten op Hawaï. Alles bij elkaar kregen we zo een mooi inzicht in het leven van een grootste artiesten van deze tijd.


Na het eten zijn we met een shuttle down town gegaan. Dat was een kwartiertje rijden.  We werden midden in het centrum bij Beale street afgezet. Ook dit is een straat met alleen maar kroegen met livemuziek. Er hing echter een aparte sfeer in de stad. Later hoorden we dat dat gisteren een schietpartij was geweest in het centrum waarbij een jongen drie mensen waaronder een politieman heeft doorgeschoten. Dat verklaarde ook meteen waarom er op elke hoek politie stond. We zijn Bealestreet doorgelopen maar nergens was het echt gezellig.


We zijn door naar de oevers van de Mississippi gelopen. Daar hebben we genoten van een mooie zonsondergang. Hierna hebben we nog even op Bealstreet gekeken maar die kon toch niet tippen aan de Broadway van Nashville. Daarna zijn we met de shuttle weer terug gegaan naar de camping.

Memphis - Greenwood

We hebben Graceland achter ons gelaten en zijn verder naar het zuiden gereden. Al snel reden we de staat Tennessee uit en kwamen we in Mississippi. We hadden er vandaag voor gekozen om kleinere wegen te nemen. We reden naar Clarkdale. Mississippi wordt ook wel de Delta staat genoemd. De naam werd meteen duidelijk. Er was geen heuvel meer te bekennen. Het landschap was volkomen vlak. Er waren hele grote akkers met mais.


Op verschillende plaatsen waren kleine vliegveldjes. Vanaf daar stegen vliegtuigjes op om de gewassen vanuit de lucht te besproeien. Van een grote afstand leek het wel of men aan het stuntvliegen was. Toen een vliegtuigje echter net naast de weg voor ons aan het sproeien was zagen dat er toch wel degelijk een patroon in zat. De mensen wonen hier in grote huizen of in een soort stacaravan. Tussen de akkers waren soms moeraspartijen te zien. We reden door Clarkdale. Dat is een klein plaatsje waar de tijd heeft stil gestaan. Vanaf hier reden we naar Greenwood over een nog smallere weg. Deze was kaarsrecht getrokken zodat het stuur overbodig was.


In Greenwood hebben we een bezoek gebracht aan een museum over de geschiedenis van dit gebied. Daarbij werd aan de hand van vondsten aangetoond dat er al 15000 jaar voor Christus hier Indianen gewoond hebben. Het museum zat midden in een verhuizing naar een nieuw pand. Hierdoor was maar een gedeelte van de collectie te zien. De geschiedenis van de katoen zat helaas voor ons in grote kratten. Vanaf 1830 is men hier begonnen met de teelt van katoen. Greenwood wordt ook wel de hoofdstad van de katoen genoemd. Hopelijk krijgen we de komende dagen nog meer te zien van de katoenteelt.


In Greenwood stonden nog enkele patricische huizen uit begin 1900.


Via een mooie brug reden we de rivier de Mississippi over en kwamen zo in de volgende staat Arkansas uit.


Daar hadden we in een state park aan de oevers van een van de zijtakken van de rivier een camping. Het was weer erg warm zodat we de rest van de middag verkoeling hebben gezocht bij het zwembad.

Greenwood - Natchez

Bij het ontbijt hadden dit keer niet alleen eekhoorntjes als toeschouwer maar ook een schilpad kwam even buurten.


Al snel nadat we de camping verlaten hadden, verlieten we de staat Arkansas weer om Louisiana in te rijden. We reden over smalle weggetjes. Een weg hield zelf even op en ging over in een soort verhard zandpad. Dat duurde gelukkig maar een kleine 3 mijl.


De wegen daarna waren breder en goed berijdbaar. We reden door uitgestrekte vlakten met mais die in verschillende stadia van groei verkeerde. Men kan hier schijnbaar vaker zaaien en oogsten omdat een winter ontbreekt. Tussen de akkervelden lagen dorpjes verscholen. Daar heerste overal een serene rust. Wat wel opviel is dat elk dorp meerdere verschillende kerken had. Soms waren er voor ons gevoel meer kerken als woningen. Ook in Louisiana zijn de benzineprijs laag. Soms dook de prijs voor een gallon zelf onder de $2,-.


Onderweg kwam ons een rouwstoet tegemoet. Uit respect zette iedereen zijn auto of vrachtauto aan de kant en wachtte totdat de stoet voorbij was. Een mooi eerbetoon dat wel past in het rustige leven dat wij om ons heen zien. De mensen maken zich niet zo druk en hebben altijd tijd voor een praatje. Toen we langs de kant stil stonden om even een appeltje te eten stopte er een auto om te vragen of we pech hadden en of er geholpen moest worden. Toen dat niet het geval bleek werd ons een safe trip gewenst.


We reden de camping voorbij om eerst een bezoek te brengen aan Natchez. Natchez is een stadje dat weer aan de andere van de Mississippi ligt. Via een fraaie brug reden we de stad binnen en reden we naar downtown. Daar vonden aan de oever van de rivier een mooi parkeerterrein. Vanaf dit parkeerterrein liepen verschillende routes door het stadje. Deze werden met schildjes op de stoep aangegeven.


We liepen de historische route waarbij we langs prachtige statige landhuizen uit het begin van de 19e eeuw kwamen. In het dorpje was het overal opvallend rustig. Het leek wel of er een siesta gehouden werd. Alleen vlak bij het gebouw van de rechtbank was het drukker. Dit kwam omdat de stad vandaag een nieuwe burgemeester mocht kiezen. Daar werden nog pamfletten uitgedeeld om mensen op het laatste moment nog van mening te laten veranderen.


We reden de brug weer over en kwamen bij de camping uit. Daar kregen we een mooie plek met uitzicht op de Mississippi. We hebben de was gedaan en lekker gerust bij het zwembad.

Natchez - New Orleans

We hebben eerst boodschappen gedaan en zijn toen via Natchez naar het zuiden vertrokken. De weg was een ruime tweebaansweg die over enkele glooiende heuvels heen liep.


Al snel verlieten Mississippi en reden we Louisiana weer in. Na ruim een uur waren we in Baton Rouge. Dat is een stad met een markant hoofdgebouw. Dat is het gouvernementsgebouw van 34 verdiepingen hoog. Verder was er in de stad heel veel nieuwbouw en hing er nauwelijks sfeer. We zijn daar maar weer snel doorgereden. We kwamen langs een grote outlet. Daar even een stop gemaakt. Het was erg heet en mogelijk dat het daarom heel erg rustig was. Niets van onze gading aan getroffen waarna we weer verder reden. De laatste 40 miles naar New Orléans veranderde het landschap. We reden door een moeras. De snelweg was vaak kilometerslang op een brug gebouwd omdat we anders door het water moesten rijden. De laatste 20 miles waren helemaal over het water. We reden de stad voorbij en na een hoge brug kwamen we bij de camping uit. Daar hebben we geluncht en verkoeling gezocht bij het zwembad.


Met een shuttle van de camping werden we naar downtown gebracht. New Orléans is een vreemde stad. Er zijn mooie oude panden met bijna allemaal een balkon. Er liepen de meest verschillende figuren rond, van muzikanten tot hippies en zwervers.  Daartussen zijn dan nog de dames die kaart lezen, goochelaars en in voodoo verkleden personen. We liepen eerst naar het centrale plein om vanaf daar naar de rivier de Mississippi te lopen. Daar is een mooie wandelboulevard aangelegd. Ook de grote stoomboot ligt hier afgemeerd. Via de boulevard zijn we naar het zakencentrum gelopen. Daar stond het Sheraton hotel waar ik enkele jaren geleden voor een congres over moordonderzoeken vertoefd heb. De bouwputten tegenover dit hotel waren verdwenen en er stonden nu enorme wolkenkrabbers met daaronder een shoppingcenter. Via Canalstreet liepen we de beruchte Bourbonstreet in. Dit is een straat in Amerika waar alles mogelijk is. Er zijn vele kroegen met livemuziek, striptenten, restaurants en hotels.


Op straat wordt op vele plaatsen muziek gemaakt. Er lopen dames topless rond. Tijdens de drukke uitgaansavonden krijgen de dames kralen aangeboden. In ruil daarvoor laten ze dan hun borsten zien. Ook mag er op straat volop alcohol gedronken worden. Er werd ook geblowd.  Het was nu nog relatief rustig en de meeste kroegen waren nog leeg. Daarom hebben we eerst een restaurant opgezocht. Tijdens mijn vorige bezoek hadden Benno en ik een goed restaurant gevonden. Het restaurant was er nog wel maar helaas voor ons van eigenaar gewisseld zodat het nu alleen nog maar een café was. Op een van de hoofdstraten een tent gevonden waar ze lekkere burgers serveerde. We zijn daarna weer teruggelopen naar Bourbonstreet.


Daar was het nu een stuk drukker. Uit de meeste cafés kwam nu live muziek. Het meeste was echter zo hard dat dit ons niet echt kom bekoren. Op een pleintje met beelden van grootheden uit de jazz muziek waren drie muzikanten bezig. Daar hebben we een tijdje zitten luisteren. In een volgend kroegje hebben we wat gedronken. Daarna zijn we terug gelopen naar de plaats waar de shuttle ons weer op zou komen halen. Deze shuttle is gewoon de privé auto van de eigenaren van de camping. Toen de eigenaar een kwartietje te laat arriveerde maakte hij zijn excuses. Hij was ons na een bezoek aan zijn vriend helemaal vergeten. We reden terug naar de camping. We wilden de grote brug weer over rijden, maar deze stond helemaal dicht en midden op de brug waren vele zwaailichten te zien. Onze chauffeur kon nog net op tijd de highway verlaten om een brug naast deze snelweg op te rijden. Daar was niets te doen. Deze brug was vroeger de highway totdat er een nieuwe bredere brug werd aangelegd. Zo waren we toch nog zonder extra oponthoud op de camping aangekomen.

New Orleans

We werden weer door de eigenaresse van de camping naar downtown gebracht. We liepen eerst door het achterste gedeelte van de Franse wijk. Daar stonden nog plaatjes van villa’s uit de 18e eeuw.


Het stratenpatroon is typisch Amerikaans. Dus gewoon kaarsrechte straten die elkaar kruizen. Daardoor wordt een stad erg overzichtelijk. We kwamen weer bij de grote kerk uit. We hebben eerst aan de oever van de rivier kaartjes voor de rivercruise gekocht. Toen we daar liepen werden we aangesproken door een trompettist. Die vroeg aan Carla hoe ik heette. Daarna werd mijn naam verwerkt in een liedje dat hij voor ons zong.


We hebben bij het bekende café Du Monde koffie gedronken en hebben nog wat door de straatjes geslenterd. Om 11.00 uur konden we aan boord.


Terwijl we stonden te wachten speelde een dame op het luchtorgel boven op de boot. Niet alle tonen waren even zuiver maar het gaf een leuke afleiding tijdens het wachten. Toen we aan boord gingen, mochten we gelijk door lopen naar het tweede dek omdat daar de lunch geserveerd werd. Deze bestond uit rijst met bruine bonen, groente, puree met stukjes vlees en een gebakken scholletje. Daarnaast was er nog een tweede soort rijst, jus en salades. Als toetje was er een warm stukje appelgebak en fruit. Het was zelfbediening en je mocht gedurende de gehele cruise terugkomen om te eten.


Op de achtergrond speelde een orkest lekkere jazz muziek. Na de eerste ronde, die heerlijk smaakte, zaten we echter vol. De Natchez is een van de twee nog in bedrijf zijn de stoomboten in Amerika.


Het waterrad achter de boot wordt aangedreven met stoommachines. Tijdens de cruise mochten we kijkje nemen in de machinekamer. Daar zagen we de enorme turbines die twee stangen aandreven die waren verbonden met het rad. De temperatuur in de deze ruimte was haast niet te harden. Dat kwam mogelijk ook wel omdat het de hele dag al erg heet en benauwd was. We voeren de haven uit in de richting van de Golf van Mexico. Een van de kapiteins legde uit wat we zagen en wat de vaak historische betekenis van bepaalde monumenten was. Ook de gevolgen van de storm Katrina van 2005 waren op sommige plaatsen nog te zien omdat verwoeste gebouwen op andere plaatsen waren herbouwd. Aan dek stond een aangenaam windje. Toen de boot echter keerde om weer naar New Orléans te gaan viel de wind weg en was het zelfs in de schaduw aan boord heel erg heet. Daarom hebben we de airco van de eetzaal weer opgezocht om een beetje af te koelen. Daar konden we ook weer wat drinken. Toen we de haven naderde zijn we weer op het dek gaan zitten, zodat we konden genieten van de skyline van de stad. Na twee uur waren we weer terug op het droge.


We liepen naar een nieuw winkelcentrum. Daar was het aangenaam koel. Na het shoppen kwamen bij bij het plaatselijk casino uit. Daar waren verschillende gokmachines, maar ook blackjack tafels, roulette en zelfs een aparte zaal waar poker werd gespeeld.


Bij Starbucks hebben we lekkere koude frappuchino genomen. Via Canalstreet zijn we naar het Louis Armstrongpark gelopen. Daar staan enkele beelden van muzikanten waaronder Louis Armstrong. Het was druk in het park om er vanavond een concert werd gegeven. We liepen het French Quater weer in. In een kroegje hebben we nog wat gedronken. Daarna zijn we teruggelopen naar de plaats waar we weer werden opgepikt. Terug op de camping hebben we een verfrissende duik genomen. New Orléans is een gezellige gekke stad waar alles mogelijk is. We hebben ervan genoten.

New Orleans - Navarre

Via de buitenwijken van New Orléans werden we weer naar de I-10 geleid. Eerst hebben we nog even getankt omdat de prijs hier weer onder de $2 was. De I-10 ging weer over in een kilometerslange brug over water. Hierna verlieten we de staat Louisiana om via een klein stukje Alabama in Florida uit de komen. Onderweg hadden we een klein buitje voor het stof. De weg werd er niet eens nat van. Als lunch hebben we wafels gegeten. In Alabama hebben we de snelweg verlaten en hebben we een stuk de highway 90 gevolgd. Hier reden we weer door kleine plaatjes en gehuchten waar de tijd stil leek te hebben gestaan. Vlak bij Mobile werd het drukker. We reden Mobile binnen en keken onze ogen uit van de mooie oude herenhuizen die hier stonden te pronken. De straat was nog voorzien van bomen uit die tijd.


In het centrum werden we naar een tunnel geleid waar onze camper precies onder zou moeten kunnen passen. We hebben dat maar niet gegokt en zijn terug gegaan naar de I-10 waar een duidelijke ruimere tunnel voor handen was. 


Ook na deze tunnel reden we weer een heel stuk over de snelweg die op pijlers boven het water was gebouwd. We reden Florida binnen. Dat is de laatste staat die we met de camper aandoen. We hebben nu 14 staten gehad. Na Pensacola werd het steeds drukker maar het bleef wel doorrijden.  Op de camping hadden we gelukt, we kregen de laatste nog beschikbare plaats. De camping ligt aan de Golf van Mexico en had een heel mooi zandstrand. De zee was lauw en ondiep, daarom hebben we afkoeling gezocht in het zwembad. Dat water was wel verfrissend.

Navarre - Chrystal River

Gisteravond kregen we nieuwe buren met een hagelnieuwe trailer. Toen Carla dat vroeg werden we van harte uitgenodigd om even binnen te kijken. De trailer heeft drie slide outs. Hierdoor ontstond er een brede zitkamer met hoekbank. Tegen de achterwand was een groot tv-scherm geplaatst en daaronder een open haard.  De tweede site out was voor de keuken. Het gasfornuis en de grote dubbele koelkast bewogen naar buiten zodat er een waar eiland ontstond waar alles klaar gemaakt kon worden. Via een trapje liepen we naar het voorgedeelte. Daar was een doucheruimte en toilet. De laatste ruimte was de master bedroom. Het bed schoof  naar buiten waardoor er loopruimte achter en om het bed ontstond. In het vooronder was nog ruimte voor een wasmachine en droger. Alles zag er tip top uit. De mensen waren dan ook wat trots. Dit was de eerste reis die ze met de nieuwe trailer gingen maken.


Het was afgelopen nacht erg warm en alles was klam. We waren daardoor al vroeg wakker. We hebben ontbeten en zijn weer op pad gegaan. We verlieten de omgeving van Pensacola en reden door een duinengebied.


Even later was er weer een highway op palen die ons naar het vaste land bracht. Daar begon het eventjes heftig te regenen maar een paar tellen later was het al weer droog. We reden weer naar de I-10 om verder oostwaarts te rijden. Vlak voor Chattahooccee reden we over de tijdzonegrens zodat het verschil met Nederland weer 6 uur was. In Tennessee waren we die grens de andere kant over gereden zodat we toen 7 uur op jullie achter liepen.


We hebben weer koffie gedronken en ook de camper had weer dorst. De gallonprijs was in Florida weer een stukje hoger. Na Tallahassee hebben we de I-10 verlaten om via de highway 19, die ook wel de Florida Georgia Parkway wordt genoemd verder naar het zuiden te rijden.


Dit was een vrij saaie weg door dichte moerasbossen. Zo af en toen was er een klein dorpje maar verder leek dit gebied verlaten. Op een van de parkeerplaatsen hebben we geluncht. We reden weer verder en zagen enkele motorrijders stoppen om regenkleding aan te trekken. Er vielen enkele spatten en toen was het al weer droog en konden de pakken weer uit. Daarna kwamen we op de camping in Chystel River aan. Daar kregen we een mooie plek bij het zwembad, waar we graag even indoken.

Chrystal River - Naples

We verlieten Chrystal River om op een nieuwe highway uit te komen. Deze was kennelijk pas geopend en zag er schitterend uit. We moesten twee keer $ 1,25 tol betalen. Langs deze snelweg van ruim 40 miles liep een fietspad. Daar waren veel wielrenners en triatleten aan het trainen. Het fietspad volgde de snelweg helemaal en op plaatsen waar wij wegen kruisten waren er ook voor de fietsers bruggen gebouwd. Dat zag er gelikt uit.


We verlieten de highway om via wat binnenwegen op de I-75 uit te komen. Dat is een saai highway die door heel Florida naar Miami loopt. Wat opvallend was dat we ruim 100 miles langs een verbouwing reden omdat men bezig is om de snelweg van 4 naar 6 banen te verbreden. Ondanks de werkzaamheden was de snelheid niet aangepast en konden we er gewoon met 70 miles (dus 112 km/u) langs op rijden. We houden trouwens meestal een kruisnelheid van rond de 60 miles aan. Na de koffiepauze merkten we dat we zuidelijker kwamen. Er kwamen steeds meer palmbomen langs de route. De temperatuur liep ook al snel op. Ook hier zagen we weer een schildpad die over de vluchtstrook kroop.


Bij Naples hadden we een camping uitgekozen. Deze ligt naast een klein regionaal vliegveld zodat er af en toe een vliegtuig of helikopter laag overvliegt. De camping was nagenoeg verlaten. Er zijn heel veel vaste plaatsen maar die mensen waren er allemaal niet. Het hoogseizoen ligt in januari tot maart. Het is hier dan aangenaam met temperaturen rond de 20°. In de zomer kan het verschroeiend heet worden. Vandaag was daar met 38° al een voorbeeld van. Gelukkig was er een zwembad dat we nu privé konden gebruiken.


Rond 17.00 zijn we naar Naples gereden. Opvallend waren de brede wegen, vaak 5 tot 6 rijstroken breed. Naples is duidelijk een plaatje voor de jetset. Veel mooie grote huizen en dure auto’s. Op 5e Avenue zitten de duurdere winkels en hotels. Verder is er een historisch centrum van begin 20e eeuw met nog meer winkeltjes en restaurant. 


Naples ligt aan de Golf van Mexico en heeft een heel mooi parelwit strand. De zon gaat ook in zee onder. Helaas vond een grote onweerswolk het nodig om die zonsondergang letterlijk in het water te laten vallen. We hebben in Naples bij de Italiaan pizza gegeten. Dat was dan ook de enige vergelijking die past met het Naples in Italië. Zo vies en slonzig dat Napels is zo schoon en welvarend was het Amerikaanse Naples.

Naples - Key Largo

Dag 23
We verlieten Naples en reden eigenlijk meteen de Everglades in. Het onderste gedeelte van Florida is een groot natuurpark. Het bestaat nagenoeg geheel moeras, gras en mangrove. Er leven nog veel grote dieren zoals alligators, panters, pythons, beren en herten. We zijn gestopt bij een air boat bedrijf. Met zo’n air boat hebben we ruim een uur door de Everglades rondgevaren. Terwijl we stonden te wachten, lag er een alligator vlak bij de kant. Het leek in eerste instantie op een beeld totdat hij even onderdook. De kapitein vertelde later dat deze ongeveer 10 jaar oud was en bijna altijd in de buurt van het bedrijf te vinden was. Het water is hier wat dieper en is daardoor voor hem lekker koel.


De Everglades zijn nergens echt diep. Het waterpeil loopt van enkele centimeters tot ongeveer 1m50. De bodem is echter van een zuigende modder zodat er drie man voor nodig zijn om je er weer uit te trekken als er tenminste geen alligator op je afgekomen is. Zij voelen namelijk de trilling van de bodem en komen dan kijken of er geen lekker hapje te verdienen valt.


Op sommige plaatsen zagen we palmbomen staan. Dat zijn de gebieden die relatief droog zijn. De dieren houden zich dan ook die op plaatsen op. Veel vogels gebruiken het gebied als broedzone. Ook de alligator legt hier zijn eieren. Dat gebeurt in juni-juli. Meestal liggen er zo’n 60 eieren in een nest waarvan er maar een kleine 10% uitkomt. De andere worden door vogels lek geprikt en leeggezogen. Een baby alligator leeft ongeveer 2 jaar in de omgeving van zijn moeder. Daarna kiest hij zijn eigen pad in dit enorme reservaat.


In het huisje van het bedrijf was nog een baby alligator. Deze was opgevangen nadat zijn moeder was omgekomen. Hij wordt hier nu gevoed en gaat daarna naar een farm waar hij wordt vetgemest om te kunnen dienen als handtasje of schoenen.


Toen we weer verder reden zagen we inderdaad overal borden staan die waarschuwden dat dieren konden oversteken. Op een plek lag een dode aangereden alligator. Het gebied langs de weg was nagenoeg onbewoond. Op slechts enkele plaatsen waren kleine dorpjes voor Indianen. Deze wonen hier in een eigen reservaat en stellen bezoek niet op prijs. Langs de kant was men met maaiwerkzaamheden bezig. Dit moest met de hand met motormaaiers gebeuren omdat er een lange vangrail stond. Het werk werd uitgevoerd door gevangenen. Dat werd aangekondigd op borden langs de kant van de weg. De mannen hadden inderdaad hun gevangeniskleding nog aan onder hun veiligheidsvest.


Na ruim 80 mijl waren we Florida overgestoken en kwamen we bij de voorsteden van Miami aan. We reden verder zuidwaarts naar Key Largo. Daar vonden we een mooie camping aan het water. We zullen hier twee dagen verblijven voordat we verder de Keys gaan verkennen.


Dag 24

Vandaag de gehele dag rust gehouden bij het zwembad. Het was erg warm en daarom was het daar goed toeven.

Key Largo - Key West

We reden verder de Keys in. Dat is een reeks van eilandjes die door middel van de highway 1 en 42 bruggen met elkaar verbonden zijn. Het is een totale afstand van 101 mile. De weg leidde ons door plaatsjes om daarna weer over het water verder te gaan. Langs de oevers zag je de mooiste huizen staan. Op verschillende plaatsen waren de bruggen vernieuwd. Deze oude vaak veel lagere brug deed dan nog dienst als visstoep. Op sommige plaatsen was er wel een stuk tussen uitgehaald zodat de boten er ongestoord door heen konden varen.


Op een eiland leefden nog veel herten. Omdat hun leefgebied erg beperkt is gold daar een snelheidsbeperking. Overdag mag je er 45 en in de nacht maar 35 m/h.


Na ruim anderhalf uur kwamen we op het laatste eiland, Key West aan. We hebben eerst een parkeerplaats gevonden voor de camper. Die mocht hier gewoon langs de straat staan. We zijn eerst naar het zuidelijkste puntje van de USA gelopen. Zij noemen dat hier “southernmost point”.  Je bent hier nog maar 90 mijl van Cuba verwijderd.


Key West is een echte badplaats met veel souvenirshops en kroegjes. Er waren ook opvallend veel galeries met soms mooie kunst maar ook heel veel echte kitsch. Het stadje maakte een gezellige ontspannen indruk. Het was er wel erg heet. Door de hoge luchtvochtigheid leek het veel warmer dan de 36° die werd aangegeven. We liepen anders aardig te zweten. In de haven waren nog enkele oude gebouwen uit begin 19e eeuw.


Na twee uur te hebben rondgeslenterd hadden we het wel gezien en we weer naar het noorden vertrokken. We zagen nog verschillende haventjes met erg veel boten. Ze hebben zelf een parkeergarage voor boten.


We hadden een camping besproken bij het Bahia Honda State Park. Dat is een van de parken die de Keys rijk is maar de enige die een camping heeft. We hadden een ruime plek met gelukkig wat schaduw. Er was een strandje dat uitkeek op de oude brug en de nieuwe highway. Het water van de Golf van Mexico was hier al behoorlijk opgewarmd en bood amper verkoeling. Op het strand waren tafels onder afdakken geplaatst. In die schaduw was het goed uit te houden. Terwijl we daar zaten, was er even veel commotie in het water. Vlak bij de kant zwom een barracuda van ongeveer 1 meter voorbij. Met het snorkelen kan je wel veel kleine grijskleurige vissen zien, maar deze grote jongen was ik nog niet tegen gekomen.

Bahia Honda

Na een warme en klamme nacht hebben we eerst rondgewandeld in het statepark. Het was al weer warm.


Het park heeft twee grote stranden. De zee is overal even ondiep zodat je heel ver de zee in kunt lopen. Aan de andere kant van de baai liet men het zeegras en zeelavendel dat was aangespoeld op het strand liggen. Dat gaf een geur die leek op zwavel. Op de borden stond te lezen dat men dit bewust deed om het ecosysteem intact te houden. De geur was gelukkig wel erg plaatselijk.


We zijn hierna verder naar het noorden gereden. We reden weer over de lange brug en kwamen in Marathon uit. Daar hebben we boodschappen gedaan en de camping opgezocht.


Hier hadden we weer een privé zwembad. In de middag werd de lucht ineens inktzwart en het donderde behoorlijk, maar er viel geen regen. Deze donderbui trok aan ons voorbij, maar even later viel er wel een stevige bui. Deze verdreef voor even de warmte uit de camper. Na de bui van een kwartiertje klaarde het weer helemaal op en konden we weer terug naar ons zwembad dat op nog geen 10 meter van de camper af lag. De campingbaas kon ons geen uitzicht over het water aanbieden omdat die plaatsen al bezet waren maar vlak bij de pool kon wel. In de avonduren hebben we de was weer gedaan zodat alles weer schoon is voor de laatste twee weken. 

Marathon - Hollywood

We zijn redelijk vroeg op gestaan omdat we in Key Largo een tocht met een glasbodemboot hebben besproken. Na een uurtje rijden waren we weer terug in Key Largo. We konden de camper om het parkeerterrein van Holiday Inn parkeren waarna we de kaartjes op konden halen. We hadden nog wat tijd over en hebben zitten kletsen met mensen uit Pennsylvania. Precies om 10 uur vertrok de boot.


We voeren de haven uit door een waterweg met daarop allemaal kleine straatjes waaraan schitterende woningen lagen, uiteraard allemaal met een boot voor de deur. Het is hier nu laagseizoen omdat het te heet is. Veel boten waren daarom op stellages boven het water getrokken en helemaal afgedekt. We verlieten Key Largo Harbour en gingen de Golf van Mexico op. De kapitein had al aangekondigd dat het ongeveer 3 kwartier varen was naar het rif waar we konden gaan genieten van de vissen en het koraal. Onderweg zagen we al een grote schildpad voorbijkomen.  Toen we bij het rif kwamen werden we uitgenodigd om naar beneden te gaan.


Daar waren twee grote glazen luiken geplaatst waardoor je naar de bodem kon kijken. De snelheid ging er helemaal uit en daardoor hadden we mooi zicht op het koraal dat vlak onder ons voorbij schoof. In dat koraal zwommen vissen in allerlei kleuren. Het koraal is ook hier erg aangetast. Er wordt nu van alles geprobeerd om het te herstellen. Zo worden zaden verzameld, die in laboratoria worden opgekweekt om daarna te worden teruggeplaatst. De regels in het rif zijn erg streng en er staan grote boetes op tot $250.000 toe. Carla had haar bandjes weer op en samen met een reispilletje kon zij heerlijk genieten van dit uitzicht zonder zeeziek te worden.


Na ruim 2 uur waren we weer terug in de haven. We zijn binnendoor naar Miami gereden. Het centrum van Miami bestaat uit alleen maar wolkenkrabbers, waar de zakelijke wereld gevestigd is. In de haven lagen enkele grote cruiseschepen. Via een brug kwamen we in Miami Beach uit. Daar hebben we South Beach en Art-deco bezocht. South Beach is natuurlijk bekend om zijn uitgaansleven en mooie stranden. De stranden zijn echter van de boulevard niet te zien. De verschillende tentjes en cafes natuurlijk wel. Het was daar overal gezellig druk. Art-deco is een kunststijl die je aan de kleur van de huizen terug ziet. Er worden veel pasteltinten gebruikt. 


Langs de boulevard was het een komen en gaan van dure luxe auto’s. We hebben de boulevard verder gevolgd. Daar zagen we dat de hele kust wordt volgebouwd met wolkenkrabbers met appartementen die daardoor allemaal uitzicht hebben op zee. Er bleef nagenoeg geen vrij stukje meer over. Pas toen we al een mijl of 10 naar het noorden waren gereden konden we voor het eerst en stukje strand zien.


In Hollywood hebben we camping opgezocht. Toen we in het zwembad lagen, begon het te regenen. Het was echter maar een klein buitje.

Hollywood - Kissimmee

Dag 28
We hebben de ochtend door gebracht in ons privé zwembad. Het was niet helemaal privé. Een groene hagedis verscheen aan de de zwembadrand, nam een aanloop en dook in het zwembad om er aan de andere kant weer meteen uit te klimmen. Daarna verdween hij het gras in. In de middag zijn we eerst naar Ford Lauderdale gereden. Daar herkende we sommige plekken meteen, andere waren in de afgelopen 8 jaar geheel veranderd door nieuwbouw.


Ons hotel werd helemaal gerenoveerd. We reden door naar het grootste overdekte winkelcentrum van Amerika. Hier zitten ruim 400 winkels in vier verschillende paviljoenen bij elkaar. Dat alles met een redelijk werkende airco. Buiten de paviljoenen zijn nog enkele straten met vooral luxe outlet zaken als Armani, Gucci, Michael Kors en Hugo Boss. Uit de borden bleek dat er in de herfst nog een vijfde paviljoen bij komt en ook het outlet gebeuren nog verder vergroot wordt. We hebben hier enkele uurtjes doorgebracht. Carla heeft hier een mooie tas van Michael Kors gescoord voor haar verjaardag.


Op de terugweg naar de camping betrok het en zagen we het in de verte al onweren. Even later trok deze donderbui over de camping. Maar zoals zo vaak, na een paar minuten was het weer voorbij en konden we weer gewoon buiten zitten. Later in de avond trok er een nog veel grotere bui met heel veel onweer over. Het flitste aan alle kanten en er waren diepe zware donders.  Voor het eerst in de vakantie hebben we binnen gegeten.


Dag 29
We verlieten Hollywood en reden naar Fort Lauderdale. Daar hebben we de highway 1 naar het noorden gevolgd. Dat is een vierbaansweg die door de dorpjes heen kronkelt. Zeker op zondag is dat een leuke en mooie route om te rijden.


Vanaf Palm Beach zijn we de I 95 opgereden. Het waaide stevig en dat was aan de camper goed te vullen. Beide handen aan het stuur waren een vereiste om hem op de juiste baan te houden. We reden door een verlaten gebied waarbij de palmbomen steeds meer terrein verloren. Na de lunch verlieten we de snelweg om via een binnenweg naar Kissimmee te rijden. Dit is het stadje dat vlak bij de grote Disneyparken ligt. In Kissimmee was het dan ook behoorlijk druk. Op de camping was plaats. We hebben eerst een duik in het zwembad genomen om daarna voor het eten te zorgen. Dat was het galgenmaal voor de reis met de camper. Morgen gaan we hem in Kissimmee inleveren. In de avond hebben we onze spullen gepakt zodat we klaar zijn voor het volgende deel van de reis. De camper wordt morgen ingeruild voor een convertible, een auto met een open dak. Daarmee toeren we rond Daytona Beach waar we ons hotel hebben.

Daytona Beach

Dag 30
We zijn opgestaan en hebben eerst ontbeten. Daarna hebben we de laatste spullen ingepakt. Naast ons stond een gezin dat blij was met de goederen die we over hadden. Alles zat weer in de koffers en rugzakken zodat we konden vertrekken.


Het depot van Cruise America was vlakbij. De camper werd snel even geïnspecteerd waarna de zaak geregeld was. Men belde een taxi voor ons. Deze kwam even later en bracht ons in een half uurtje naar de luchthaven. Daar liepen we naar de balie van Alamo. Daar gaven we onze reservering af. De man achter de desk begon stevig te glimlachen toen hij zag waar we voor kwamen. We hadden volgens hem de beste keus gemaakt. We kregen de papieren mee en konden naar de parkeergarage aan de overkant lopen. Daar wierp men een blik op de reservering en verwezen ons naar het vak waar de convertibles stonden. Daar mochten we er zelf een uit kiezen. Er stonden 4 Ford Mustangs, een Chevrolet en een VW Beetle. We kozen een witte Ford Mustang.  Met was passen en meten kregen we een koffer achterin en een op de achterbank. Nadat ons eerst even was uitgelegd hoe het dak openging, zijn we van de luchthaven vertrokken. Dit reed toch heel anders als de camper. We zijn dan ook even op een parkeerplaats gestopt om alles te testen en in de juiste positie te zetten. Niet alleen de spiegels en het dak zijn elektrisch ook de stoelen. 


We zijn naar Orlando downtown gereden. Daar zijn we gestopt op het grote plein van City Hall. Daar hebben de afgelopen dagen veel rouwende mensen troost bij elkaar gezocht. Er waren nu verschillende bloemenzeeën gemaakt. Ook waren er overal vlaggen, zowel Amerikaanse en Puerto Ricaanse omdat er ook veel slachtoffer waren die daar van origine vandaan kwamen. Op de foto’s stond vaak de leeftijd vermeld. Het waren hoofdzakelijk jonge mensen. Het was een droevig en aangrijpend gezicht.


We zijn daarna door het centrum gereden. Dat heeft enkele wolkenkrabbers en verder kleurige lage gebouwen met opvallend veel groen eromheen. De stad maakte een verlaten indruk. We zijn de snelweg opgereden naar Daytona. We zijn wel eerst even gestopt om de kap dicht te doen. In een klein uurtje reden we naar Daytona Beach. Daar hebben we ingecheckt bij ons hotel Oceanside Inn. We kregen een kamer die vol op zee en strand uitkijkt. Daytona Beach is het enige strand ter wereld waar je met de auto het strand op mag rijden om daar een plekje uit te zoeken en je auto te parkeren. Dat is een bijzondere ervaring. De zee heeft hier voor het eerst in Florida een branding, waardoor er lekkere golven zijn. De zee is iets koeler als rond Key West maar het zwembad gaf meer verkoeling.


In de avond zijn we gaan eten bij de Mexicaan. We hebben uiteraard nog even rondgetoerd met het dak open. Met de lichten aan zagen we nog iets aparts. Als je het portier opent, wordt er op de grond een verlicht silhouetten van een Mustang zichtbaar.


Dag 31
We hebben vanmorgen de wekker gezet om de zon op te zien komen. Dat was om 06.25. Het was dus een kort nachtje want we hadden uiteraard eerst gewacht totdat Carla jarig was voordat we gisteren gingen slapen. Vanaf de kamer zagen we de zon inderdaad opkomen, waarna we nog lekker even terug zijn gegaan.


Na het ontbijt hebben we een plekje bij het zwembad opgezocht. Door afwisselend in zee en in het zwembad af te koelen was het daar prima toeven. Rond de middag hebben we met de ouders even gefacetimed zodat zij Carla ook zichtbaar konden feliciteren. Op het strand was het vandaag drukker met auto’s. Er kwam op een gegeven moment zelfs zo’n grote kampeerbus voorbij. Deze kwam bij het manoeuvreren wel even vast te zitten maar daarna kon hij zijn weg over het strand vervolgen.


’s Avonds zijn we bij South Point uit wezen eten. Daar was een tentje dat de North Turn Point heette. Dat was in de jaren 50, toen er nog op het strand geracet werd, de plek waar het strand weer verlaten werd om via de weg terug te gaan. De races worden nu in een stadion gehouden. Na de ingang kwamen eerst in een soort museum uit over de strandraces. Daarna konden we doorlopen naar het restaurant. Dat was gedeeltelijk binnen een gedeeltelijk buiten aan het strand. Er speelde een bandje uit Tennessee en we waanden ons weer even terug in Nashville. Overal stonden grote ronde tafels. We konden bij een stel dat nu in Florida woonde aansluiten. Met hen hebben we gezellig zitten kletsen over de verschillende vakanties en de verschillen tussen Europa en USA. We bestelden de vangst van de dag en kregen een tijdje later twee heerlijke red snappers met frites en salades. Het was erg lekker maar ook erg veel.


Om de verjaardag waardig af te sluiten bestelde Carla een shotje van het huis. Deze werd geserveerd in een glas dat aan de onderzijde verlicht was. De cocktail bevatte de nodige alcohol maar smaakte wel lekker.


Dag 32
We hebben lekker bij de zee en het zwembad gelegen. Tegen de middag zijn we naar het strand gereden. We moesten eerst $10 betalen maar daarna mochten we met de auto het strand op. De toegang is voor de hele dag en je mag nog twee keer terugkomen. We hadden het grootste stuk uitgekozen van ruim 5 mijl. Het is een vreemde gewaarwording om met een gewone auto over het strand te rijden. Door de voorgangers kun je zien waar je kunt rijden en om de zoveel meter staan borden op de banen aan te geven en nogmaals te wijzen dat de maximumsnelheid 10 mijl/u is. Op sommige stukken was het zand wel wat losser zodat de auto een beetje slipte. Carla heeft ook nog een stukje gereden.


Het strand is van 8-19 uur geopend voor auto’s. Daarna gaat het dicht omdat er dan schildpadden vanuit zee hun eieren komen leggen tegen de rulle rand aan. Deze is met palen afgezet zodat daar ook geen auto’s mogen parkeren. De mensen hebben echt hun dagje uit aan het strand. Ze slepen daarvoor van alles mee. Tuinstoelen, partytenten van de schaduw maar ook complete barbecues.


Daytone heeft nog meer bijzonderheden. We zijn inmiddels gewend aan drive thru restaurants, hier hebben ze een drive thru kerk en zelfs een drive thru ATM. Dus gewoon bidden en pinnen vanachter je stuur.


Bij het zwembad komen steeds pelikanen overvliegen. Deze lijken dan bijna het hotel te raken. Op de groenstrook langs het strand liep een das. Op het strand rijden ook ijscokarren rond. Deze laten soms zelf kerstmismelodieën als jingle bells en Rudolf the rednose rendeer horen.


‘s Avonds zijn we in het noord gedeelte geweest. We hebben daar even rongelopen en bij de boulevard gekeken. Aan de boulevard is een groot monument voor alle motorraces die ook hier over het strand gingen. We hebben goed gegeten bij een typisch Amerikaanse tent.


Dag 34
We lagen rustig bij het zwembad toen er opeens veel commotie ontstond. In de lucht zagen we er een raket werd gelanceerd. Bij navraag bleek dat er vanaf Cape Canaveral een communicatiesatelliet de lucht in was geschoten. We zitten hier op zo’n 100 km van het lanceerplatform maar konden de raket toch nog heel goed zien. In de middag betrok het en kwamen er hele donkere aparte wolken. Even later reed de strandwacht met zwaailichten over het strand om iedereen te waarschuwen voor komend onweer. Kort daarop begon het inderdaad stevig te regenen en viel er af en toe een donderklap.


We hebben de koffers weer ingepakt. Morgen leveren we het leuke stukje speelgoed weer in en vliegen we naar New York.

New York

Dag 35
We hebben uitgecheckt bij ons hotel en zijn terug gereden naar de luchthaven in Orlando. Daar hebben we de Mustang ingeleverd. Dat gaat daar erg soepel. Je komt aanrijden, pakt je spullen en zonder enige controle mag je naar de terminal. We hadden nog getankt omdat het niet duidelijk was of we genoeg hadden. Deze vol tank werd van het saldo afgetrokken.


Orlando heeft een mooi moderne luchthaven. We hebben eerst de koffers afgegeven. Daar kregen we te horen dat ons vliegtuig een uurtje vertraagd was. Daarna moesten we door de security. Hier hebben ze een nieuw systeem waardoor je niets meer uit je tas hoeft te halen. Ook de broeksriem en schoenen hoeven niet meer uit. Na de controle werden we met een treintje naar het juiste platform gebracht. Daar hebben we koffie gedronken en wat zitten lezen. Tegen half twee, dus inderdaad een uurtje later, vertrokken we. De piloot maakte nogmaals zijn excuses en hoopte nog wat tijd in te kunnen halen. Dat ging kennelijk ten koste van de verwarming want het was akelig koud aan boord. De stewardessen gingen daarom maar dekens uit delen. Om kwart voor vier landden we op LaGuardia nadat we eerst een rondje rond de stad hadden gevlogen. Toen we bij de bagageband aankwamen, waren onze koffers er al. Omdat het een binnenlandse vlucht was waren er verder geen controles meer en konden we naar buiten. Daar zijn we in een taxi gestapt die ons in een half uurtje naar ons hotel bracht. We hebben ingecheckt en kregen een kamer op de 8e verdieping. Het hotel ligt op Madison Avenue. We kijken dus uit op een even hoog gebouw aan de overkant van de straat.


We zijn de stad ingelopen. Op 5e Avenue was de politie bezig met het plaatsen van hekken. Even later kwam er een grote optocht van lesbiennes voorbij. Deze hele week is het Gay Parade in New York. Morgen is de grote afsluitende parade. In de stoet liepen allerlei figuren mee. Enkele dames waren topless. Op de stoep vond een tegendemonstratie plaats van een kerkgenootschap. Deze werd helemaal door de politie begeleid.


We zijn doorgelopen naar Times Square. Daar was het enorm druk. We konden schuifelend over het trottoir met de menigte meebewegen. We zijn richting Central Park gelopen om daar de Apple Store te bezoeken. Na het diner zijn we nog een keer over Time Square gelopen. Daar was het inmiddels donker waardoor de enorme reclameborden nog meer opvielen. Terug in het hotel bleek dat we ruim 12 km hadden gelopen.


Dag 36
We hebben eerst ons restaurantje opgezocht waar we ook met de kinderen hebben ontbeten bij ons vorige bezoek aan New York. Na enig zoeken vonden we het. Daar hebben we eieren, brood en gebakken aardappelen tot ons genomen zodat we er weer even tegen konden. Het is een familierestaurant want veel van de mensen werkten er vijf jaar geleden ook al. We liepen richting 5e Avenue. Daar waren al veel groepen die zich aan het verzamelen waren voor de Gay Pride. We liepen het startpunt op de 36 street voorbij en zochten een plekje aan het hek op 32 street. Daar stonden we dus vooraan en hadden we prima zicht. We waren net op tijd van even later stond het overal rijen dik.


Om precies 12.00 begon een van de grootste Gay Pride ter wereld. Met meer dan 300 deelnemende groepen zou het wel even duren voordat alles voorbij was getrokken. Het begon met een collage van alle slachtoffers van Orlando. De hele Pride was aan Orlando opgedragen.


Hierna volgden enkele groepen motoren. Daarna was de beurt aan de burgemeester om als een van de eerste de stoet voor te gaan. Na hem volgden nog veel senatoren en andere politieke figuren. Op de zijstraat was een tegendemonstratie van gelovigen. Dat was kennelijk door gegeven aan de deelnemers want er waren er velen die even naar het hekken liepen om kenbaar te maken dat zij vandaag in het middelpunt stonden. De politie kwam met een indrukwekkende fanfare en daarna een grote groep. Ook de Nederlandse pers had belangstelling. We zagen dat Erik Mouthaan van RTL Nieuws opnamen en interviews precies voor onze neus aan het maken was.


De stoet werd soms onderbroken omdat er op sommige plaatsen in deze gekke stad toch nog doorgangen gemaakt werden. Er waren ook veel protesten tegen het wapengebruik. Een groep ging steeds om de grond liggen om aan te geven dat het genoeg is geweest. Daarachter liepen de geesten van Orlando. Er waren veel wagens met harde muziek en allerlei vreemde figuren. Na een paar uur hebben we het voor gezien gehouden.


We zijn richting Madison Square Garden gelopen. Daar hebben we het laatste stuk van een basketbal wedstrijd meegemaakt. Deze hal kan voor veel doeleinden gebruikt worden. Van allerlei sporten als basketbal, ijshockey en tennis tot grote popconcerten. Via enkele roltrappen die het allemaal niet deden kwamen we in een ring uit met allerlei horeca. Daarachter lag de eigenlijke Garden. De wedstrijd verliep niet goed voor de thuisfavorieten New York Liberty. Ze verspeelden een voorsprong van 6 punten in de laatste paar minuten om daarna in de verlenging van 5 minuten helemaal te worden weggespeeld. Het publiek leeft enorm en luidruchtig mee.


Buiten hebben we kaartjes gekocht voor een hop-on hop-off bus. We konden dan overal op een bus stappen. Met de bus hebben we een rondje naar downtown en Battery Park gemaakt. Het verkeer zat nog steeds muurvast. Het was een wonder om te zien dat ambulances toch hun gaatjes hierin wisten te vinden. In Greenwich Villages moesten we de Pride doorkruizen. Deze liep dus nog steeds terwijl het startsein al 6 uur eerder was gegeven. Weer terug op Broadway hebben we wat gegeten. De gebouwen werden nu ook in de regenboogkleuren gezet en uiteraard bleef de Empire State Building niet achter. We hebben vandaag een heel ander New York gezien dan we gewend waren.


Dag 37
Na het ontbijt zijn we met de bus naar downtown gegaan. We stapten uit in het financiële centrum. We zijn meteen naar het nieuwe World Trade Centre gegaan. Dat is nu het hoogste gebouw in de USA. Ze hebben een foefje uitgehaald om de top die op een antenne lijkt mee te laten tellen in de architectuur zodat het totaal op 1766 ft uit komt. Dat is precies het jaartal van de onafhankelijkheid.


Na het kopen van het kaartje en de security liepen we eerst door een soort grot. Dat was echter alleen maar als afleiding bedoeld als het erg druk is en je hier al staat te wachten. In de volgende ruimte waren zes liften. Met de lift gingen we in 60 seconden naar de 102de  verdieping. Tijdens deze rit kregen we de veranderende skyline van New York te zien vanaf 1600 tot heden. Vanuit de lift kwamen we in een donkere ruimte. Daar was een groot videoscherm waarop beelden van New York werden getoond. Na korte tijd ging het scherm ophoog en kregen we een eerste indruk van het magistrale uitzicht. We moesten doorlopen naar de volgende ruimte waar iPads te huur werden aangeboden.


Met deze iPad kon je aangeven in welke richting je keek. Je kreeg dan het beeld te zien dat je ook werkelijk zag. De markante gebouwen, bruggen, wijken en andere bijzonderheden kon je aanklikken waarna een door een video extra informatie over hetgeen je had aangeklikt. Een erg leuke aanvulling. Hierna moesten we een trap af en kwamen we op een ring uit vanaf waar we 360° rond konden kijken. Werkelijk geweldig en overweldigend. Het maakte veel meer indruk dan het uitzicht dat we eerder vanaf Rockerfeller hadden. Je kunt alle kanten opkijken door rustig rond te lopen.


Er is geen timelimiet aan je bezoek en je mag dus als je wilt de hele dag hier door brengen. Op twee plaatsen waren sprekers die aan de hand van een nieuwe technologie de stad nader omschreven. Zij stonden in een soort klok met 12 schermen. Alles wat de spreker zei werd met beelden op de 12 schermen verduidelijkt. Aan de hand van het plaatje kon hij aangeven hoe hoog wij nu zaten. Als je de toren bekijkt, zie je bijna boven aan enkele verdiepingen met strepen. Dat zijn de ruimten voor allerlei voorzieningen als water, elektra en airco. Meteen daarboven zijn de verdiepingen waar je toegelaten wordt.


Na ruim een uur zijn we weer naar beneden gegaan. De lift was in in 43 seconde op de begane grond. Meteen van het WTC kun je nu naar de twee bassins lopen ter nagedachtenis aan de oude torens. Deze bassins staan op de plaats waar tot 9/11 de torens stonden. Dat blijft een indrukwekkend gezicht.


Via Wall Street zijn we naar het onderste puntje van Manhattan gelopen, Battery Park. Dat was geheel gerenoveerd. Er was een grote weide gemaakt met leuke stoelen. Wat opviel dat er geen eekhoorntjes meer waren en alle ruimte ook met gaas waren afgezet. Al shoppend zijn we via Broadway terug gewandeld naar midtown, waar we in een parkje een hapje hebben gegeten. Daarna hebben we het hotel weer opgezocht voort onze laatste nacht in New York.


Dag 38
Afgelopen nacht heeft het behoorlijk geregend maar toen we opstonden was het weer droog. Omdat het hotel geen mogelijkheid had om de bagage op te slaan zijn we eerst met een taxi naar een lugage storage gereden. Dat is een bedrijf waar je je bagage achter kunt laten. Hierna hebben we ontbeten en zijn we richting Central Park gelopen. Daar zijn we op de bus gestapt om een rondje rond het park te maken en een stukje van Harlem te zien. Deze rondrit duurt bijna twee uur. Het weer was erg somber. Vanaf Harlem konden we de skyline van Manhattan niet eens zien.


Terug in Manhattan hebben we geluncht met een enorm stuk taart. Dat was echt te groot. We hebben de bibliotheek nog even bezocht. In dit oude gebouw zijn de leeszalen nog authentiek gelaten. Overal zag je dus nog mensen lezen en studeren aan grote tafels met schemerlampen. De grote leeszaal was helaas niet toegankelijk.


Hierna zijn we teruggegaan naar onze bagage. Daar bleek het niet mogelijk om een taxi te bespreken die ons naar JFK kon brengen. Daarom moesten we dus kijken of we op straat een taxi aan konden houden. Het was echter spitsuur en er was niets vrij. We werden aansproken door een bellboy van een hotel, die eigen vervoer had. Daarmee zijn we op pad gegaan. In de stad was een grote aanrijding gebeurd waaroor alles vast zat. We hebben er ruim een uur over gedaan om Manhattan uit te komen en om daarna via allerlei kleine weggetjes vlak bij de luchthaven op de  snelweg uit te komen. We waren nog ruim op tijd en konden onze koffers afgeven en door de security. Ook hier was de nieuwe beveiliging ingevoerd zodat we niets uit hoefden te pakken en eigenlijk meteen weer door konden lopen.


Om 19.00 begon het boarden. We hadden geluk. We zaten in het middenpad en hadden vier stoelen voor ons ter beschikking. Met enige vertraging vertrokken we voor het laatste deel van de reis. Deze vertraging kwam door het slechte weer. Het eerste gedeelte van de vlucht was er ook veel turbulentie. Precies op tijd landden we op Schiphol. We kwamen aan op de Polderbaan dus moesten we nog een eind taxiën voordat we bij de gate waren. Toen we bij de bagageband kwamen waren onze koffers er al zodat we meteen door konden lopen naar de trein. Onderweg viel er een stevige bui maar toen we thuis uitstapten was het nagenoeg droog. Daarmee was de cirkel weer rond en zijn we na 38 dagen weer thuis.

Camperreis op maat

Wil jij zelf zo'n reis maken? Laat dan een camperreis op maat samenstellen zodat deze precies bij je wensen aansluit!

Ja, stuur mij een gratis offerte!

Campervakanties

Wil jij ook zo'n camperreis maken in dit gebied? Bekijk dan hier onze camperreizen.

Bekijk de campervakanties