Even voorstellen: Ik ben Marjolein, alleenstaande moeder van een geweldige 11-jarige zoon, Seth. Samen houden we van natuur, avontuur en nieuwe plekken ontdekken.

Deze zomer maken we samen een droomreis: met een camper drie weken lang door het indrukwekkende West-Canada.

Ik hoop met deze blog andere ouders, en zeker ook alleenreizende ouders, te inspireren om het gewoon te doen. Je hoeft niet te wachten tot “alles klopt”. De wereld is er om ontdekt te worden!

Vandaag is het dan eindelijk zover: we zijn vertrokken naar Canada! Na maanden voorbereiden, plannen en aftellen staan we nu op Schiphol, en het avontuur kan beginnen. 

De vluchten en camper heb ik via Travelhome geregeld, en dat gaf me veel rust. Het is fijn als dat deel professioneel en goed verzorgd is, zodat je je kunt focussen op wat je zelf wilt plannen.

De camper staat voor ons klaar in Calgary bij Fraserway, maar eerst overnachten we een nachtje in het Sandman Airport Hotel om even bij te komen van de jetlag. De volgende ochtend worden we met een shuttle opgehaald om de camper op te halen en dan begint het échte avontuur!

Ik heb bewust de hele route zelf uitgestippeld, op basis van beschikbare campings. Alle overnachtingen heb ik vooraf gereserveerd, vooral omdat ik graag in de nationale parken wilde slapen, en daar de plekken snel volgeboekt zijn. Zo hebben we zekerheid, maar ook onderweg geen stress van het zoeken van een slaapplek.

Wat we wél open hebben gelaten, zijn de activiteiten. Geen strak schema, maar ruimte om ter plekke te ontdekken wat we willen doen. Hiken, kanoën, beren spotten, zwemmen in ijskoude meren of gewoon lekker marshmallows roosteren.

Volg ons hier op Travelhome, wie weet inspireert het jou ook om op pad te gaan!

Tot snel vanuit Calgary!

Na de vlucht naar Newark (New York) wachtte ons… 34 graden en een flinke wachtrij bij de paspoortcontrole. We stonden daar zo’n anderhalf uur.

Om de tijd te doden deden we een spelletje: raden waar andere mensen vandaan kwamen. Verrassend hoe snel je dan in gesprek raakt met wildvreemden.

Uit pure enthousiasme maakten we ook nog foto’s van onze “aankomst in Amerika” . oeps, dat werd vriendelijk (lees: dringend) gecorrigeerd. Foto’s maken in immigratiezones is not done. 😅

Het wachten had gelukkig één voordeel: bij aankomst bij de bagageband lagen onze koffers al op ons te wachten.

Slim en licht reizen

Zoals je op de foto’s ziet, gebruiken we flightbags om onze tassen. Handig tegen vuil, schade en vooral: rust in m’n hoofd. Niemand stopt er zomaar iets in of haalt er iets uit.

We reizen licht én slim:

Seth draagt een rugzak en rolt de wieltjes-duffel. Ik draag een backpack en een tweede duffel op m’n rug, zo heb ik m’n handen vrij. Ook in spannende momenten.

En spannend werd het even…

Tijdens de air shuttle naar de andere terminal begon een man plotseling luid en agressief te schreeuwen, recht voor onze neus. Ik zei tegen Seth:

“Kijk de andere kant op. Als er iets gebeurt, regelt mama het.”

Hij keek me aan, knikte en bleef kalm. Wat een held.

Later, op het toilet, sprak een vrouw me aan:

“Je bleef zo rustig. Daardoor bleef je zoon dat ook.”

Dat raakte me. Want vanbinnen gingen er duizend scenario’s door m’n hoofd, maar veiligheid uitstralen is soms je grootste kracht als moeder.

Aankomst in Calgary

De doorcheck verliep verder soepel, alles was duidelijk aangegeven. Vijf uur later landden we in Calgary.

De ArriveCAN-app werkte perfect: we konden onze aangifte direct printen bij een zuil en zo de rij bij customs overslaan.

Ook hier lagen de koffers alweer klaar. Eén telefoontje naar het hotel en de shuttle stond voor ons klaar.

We verbleven in het Sandman Hotel, waar we heerlijk konden ontbijten bij Moxies. Open vanaf 7:00, ideaal met een jetlag.

Tijd voor de camper

We hadden vooraf een tijdslot afgesproken met Fraserway, maar daar ging iets mis: de shuttle kwam niet opdagen. Gelukkig dacht het hotel mee en belde voor ons. Fraserway stelde voor dat we een taxi namen op hun kosten. Netjes opgelost!

En bij aankomst… wat een warm welkom!

Iedereen was vriendelijk, relaxed en behulpzaam. Shelby, de dame die onze uitleg gaf, nam alle tijd voor ons. We kregen zelfs een flesje berenspray mee. Goed voorbereid op pad!

De camper is helemaal compleet: glazen, servies, pannen, bestek, handzeep, afwasmiddel, je hoeft echt weinig zelf mee te nemen.

Inpakken & wegwezen

Eerst nog even naar de supermarkt om voor een paar dagen in te slaan. Naast eten en drinken nam ik ook wat handige basics mee: een citronella-kaars, waxinelichtjes, een aansteker, aanmaakblokjes vuilniszakken en natuurlijk muggenspray.

Eerste stop: Bow Valley

Rijden ging verrassend goed, ik had het gevoel zo te pakken. Onze eerste bestemming: Bow Valley Campground, op een klein uurtje rijden van Calgary. Al snel zagen we de bergen opdoemen aan de horizon. Wauw. Hier doen we het voor.

De camping was goed aangegeven. Bij aankomst meld je je bij de camp store, waar je ook hout, berenspray en wat levensmiddelen kunt kopen.

Seth was mijn co-piloot en samen reden we de camper netjes op z’n plek. We kijken uit op een prachtige rivier, hebben een vuurkorf, picknicktafel, de geur van dennenbomen én gezelschap van een prairiehondje.

🦌 Als klapper op de vuurpijl…

Stond daar ineens een prachtig, statig rendier, recht voor ons. Hij keek ons rustig aan, alsof hij ons persoonlijk welkom heette in de Canadese wildernis. Wauw.

Vanavond slapen we in de natuur. Met het geknisper van houtvuur, de geur van bos en het geluid van dieren om ons heen.

Of we sterren gaan zien is nog even de vraag. Het onweert en regent zachtjes, maar voor ons geldt: wat vandaag valt, valt morgen niet. 😉

Na alle reisdrukte besloten we vandaag geen kilometers te maken, maar gewoon te blijven waar we zijn: in de natuur van Bow Valley Provincial Park, midden in Kananaskis Country.

Het grote voordeel van niks vooraf plannen is dat alles openstaat. We laten ons leiden door het weer, ons energieniveau en… onze zin. Maar het nadeel is dat je dus op het moment zelf moet bedenken wat je gaat doen. Voor iemand als ik, die graag overzicht heeft, en een kind dat graag weet waar hij aan toe is, is dat soms een kleine uitdaging. 😉

Mountainbiken tussen bergen en rivieren

We begonnen de ochtend actief en huurden mountainbikes bij Rundle Mountain Bike Rental.

Prima fietsen, oké service en 2 uur lang trappen voor 150 CAD. Wat een rit.

De omgeving is adembenemend. Alsof je fietst door een panorama-foto heen.

We hadden prachtig uitzicht op de indrukwekkende Three Sisters Mountain, drie imposante bergtoppen. Big Sister (Faith), Middle Sister (Hope) en Little Sister (Charity).

We fietsten langs de Bow River richting de Grassi Lakes Trail. Een prachtige route door bossen en langs het water.

De Grassi Lakes zelf zijn een plaatje: kristalhelder blauwgroen water. De kleur is zó intens dat je bijna denkt dat er een filter overheen zit, maar dit is puur natuur.

Canmore

Na het fietsen reden we nog even naar het gezellige Canmore, een sfeervol plaatsje met lokale winkels, koffietentjes en een relaxte sfeer. Minder toeristisch dan Banff en dat merk je meteen.

Met de gondel omhoog (en meteen weer naar beneden)

’s Middags gingen we door naar Banff om met de gondel omhoog te gaan. Er is een grote parkeerplaats waar je je camper kwijt kunt en met een shuttlebus verder wordt gebracht.

Dat bleek een goede zet, want: wat een mensenmassa! Daar hadden we ons echt op verkeken.

En hoewel het uitzicht adembenemend is, vragen we ons af of het het waard was: Lange wachtrijen, vrij hoge kosten (170 CAD) en nul rust of ruimte om te genieten.

De natuur raakten we even kwijt tussen de rijen selfiesticks. En dieren? Die hadden zich allang uit de voeten gemaakt. 😅

Het heeft ons doen besluiten: we kiezen voortaan liever de minder toeristische plekken. De stilte, de ruimte, dát is waarom we hier zijn.

Een dag vol kleine lessen

Wat we vandaag leerden?

Dat we samen een goed team zijn. Dat je zelf kunt kiezen waar je je energie op richt en dat je ook mag besluiten om weg te lopen van drukte.

Seth leerde vandaag ook hoe mensen zich kunnen gedragen en dat niet iedereen dezelfde sociale normen hanteert. En hij zag met eigen ogen wat afval in de natuur betekent. Je merkt hoe hij bewustwording ontwikkelt. Mooi om te zien.

Afsluiten met bison

We eindigden de dag in het centrum van Banff, op Banff Avenue. Een leuke mix van ski-stijl, houten lodges en countryvibes. Daar aten we een heerlijke burger van bisonvlees.

Morgen trekken we weer verder. Maar nu… zijn we terug op onze rustige camping. 

Opstaan met een bokkenpruik

Tja, het gebeurt… ook op reis. Of misschien juist dan, door het andere ritme, het andere eten, alles is anders. Opstaan met het verkeerde been.

Seth wist even niet wat hij wilde, en ik ook niet echt. En om het nog uitdagender te maken: vrijwel geen internetontvangst. Dan merk je ineens hoe snel je gewend bent om ‘even te googlen’ wat er te doen is in omgeving.

Nu moesten we het hebben van praatjes met de buren voor tips of foldertjes die we onderweg vinden, of gewoon een beetje aanrommelen. Dus besloten we simpel te beginnen: een wandeling vanuit de camping.

Achter de camping ligt het Middle Lake Trail, een gemakkelijke wandeling die uitkomt bij een meer, omringd door een prachtige weide vol wilde bloemen en daaromheen de machtige bergen van Kananaskis.

Het is stil, écht stil. Geen mens te bekennen. Alleen fladderende blauwe libellen die over het pad zweven.

En toen… ineens zag Seth het als eerste: een bruine vacht die wegdook tussen de bomen. Berenbillen! Wow, niet te geloven.

Seth trilde als een rietje. Of het adrenaline was of pure angst, geen idee, maar één ding was zeker: z’n bokkenpruik was in één klap verdwenen.

Cochrane: cowgirl dreams & boots

Daarna reden we naar Cochrane. In een boekje gelezen dat dit stadje bekendstaat om zijn western roots, unieke gebouwen en sfeervolle hoofdstraat. Cowgirl-wannabe als ik ben, klonk dat als muziek in de oren.

Maar eerlijk is eerlijk: het voelde meer als een soort ghost town dan als levendige westernstad. Gelukkig vond ik wél mijn echte cowboyboots. Die missie is geslaagd.

Wolfdog Sanctuary

Onderweg naar onze nieuwe camping zagen we een bordje langs de weg: Wolfdog Sanctuary.

Seth en ik hebben allebei een zwak voor wolven, dus we besloten spontaan te stoppen. En wát een ervaring.

Tijdens de tour stonden we op een groot houten platform, terwijl we uitleg kregen over de wolfdogs, prachtige, mysterieuze dieren met een unieke mix van wolvengedrag en hondentrouw.

We leerden ontzettend veel.

Wolven zijn namelijk keystone animals in het ecosysteem. Dat betekent dat hun aanwezigheid een sleutelrol speelt in het gezond houden van het hele systeem.

Door bijvoorbeeld hertenpopulaties in toom te houden, beïnvloeden ze zelfs de loop van rivieren, de groei van planten en het gedrag van andere diersoorten. Fascinerend hoe één soort zó’n domino effect kan veroorzaken.

Ineens begon ergens verderop één wolf begon te huilen. En al snel volgden ze allemaal, een wolvenkoor dat je voelt tot in je botten. De wolf recht voor ons keek omhoog en huilde mee. Kippenvel.

Volgens de gids zijn wolven ook een beetje… drama queens. Als er één begint te huilen, kan een ander niet achterblijven. Seth keek me toen aan met een grijns. ik zag hem denken. Hij herkende vast iets in dat gedrag. Al zei hij dat natuurlijk niet hardop... 😉

Je moet iets hebben met deze dieren, anders is dit misschien niets voor jou, maar voor ons was het magisch.

Souvenirs en stortbuien in Banff

Aan het eind van de middag arriveerden we op onze nieuwe camping: Tunnel Mountain Trailer Court, vlak bij Banff.

Een enorme camping met ruim 850 plekken (!), maar verrassend genoeg voelt het helemaal niet massaal. We hadden een prima, rustige plek.

Seth wilde graag terug naar Banff voor souvenirs, dus namen we de shuttle vanaf de camping. Dat was super handig! Regenjassen mee en dat bleek slim, want zodra we aankwamen brak de hemel open.

Het weer hier in de bergen is echt onvoorspelbaar: overdag zon en warmte, eind van de dag regen en onweer.

fonduen met een twist

We wilden ergens schuilen en liepen zomaar een restaurant binnen. We werden direct aan een tafel gezet. Ach ja, eten moest toch nog. En wát voor eten!

Onze ogen moesten even wennen, want het was pikdonker in de tent. Alsof we in een oude berghut waren beland. We waren terechtgekomen in het (zo bleek later) beroemde Grizzly House: een fonduerestaurant dat bekendstaat om zijn bizarre vleesopties. Op het menu: eland, bison, haai, alligator en zelfs ratelslang.

Wij kozen voor eland en bison, Canadees genoeg, vonden we. Het leukste? Op elke tafel hangt een vaste telefoon. Op je placemat staat een plattegrond met tafelnummers. Je kunt andere tafels bellen om ‘eet smakelijk’ te wensen, een flauwe mop te vertellen, of… als je iemand leuks hebt gezien.

Seth voerde een paar hilarische gesprekjes, en we werden zelfs zelf gebeld.

Volgens de serveersters zijn hier door de jaren heen heel wat stelletjes ontstaan.

Ik heb niemand gebeld, er zat helaas geen cowboy aan tafel 52. 😉

Terugblik op een dag zonder planning

Voor een ongeplande dag was dit er weer één om ongelooflijk dankbaar voor te zijn.

Het onverwachte bleek opnieuw goud waard.

Met de bus terug naar de camping. Snel onder de wol, want morgen gaat de wekker vóór zonsopgang.

Waar we naartoe gaan? Dat zie je in het volgende hoofdstuk van ons avontuur.

Vroeg op pad

Nog voor het krieken van de dag reden we weg van Tunnel Mountain. Een familie elk keek ons na en zwaaide ons als het ware uit. 

Hoewel we eigenlijk besloten hadden om toeristische trekpleisters te mijden, kwamen we gisteren een lokaal vrouwtje tegen. Zo’n type dat je vertrouwt op het moment dat ze begint te praten.

Ze zei: “Ik begrijp je weerstand tegen het massatoerisme… maar dit? Dit moet je echt doen. Ga gewoon heel vroeg.”

En dus… reden we met het bos nog gehuld in mist.

De wereld werd langzaam wakker, terwijl wij onderweg waren naar iets wat we zelf bijna hadden overgeslagen. Lake Louise, ik denk het meest gefotografeerde meer van Canada.

Shuttle naar het meer

Je kunt Lake Louise niet zomaar met de auto bereiken. Via Parks Canada kun je, als je op tijd bent, een shuttle boeken voor een schappelijke prijs. Maar omdat we nog geen vaste planning hadden, had ik dat niet vooraf geregeld.

Gelukkig vond ik via Google Fairview Shuttle Service, die ritten aanbiedt vanaf Hotel Louise Inn. Iets duurder, maar er was nog plek om 07:00 uur voor twee personen. Perfect!

Na een uurtje rijden parkeerden we bij het hotel, stapten in, en lieten ons naar het meer brengen.

Lake Louise: stil & magisch

En daar stonden we dan. In de vroege ochtendzon, bij het beroemde Lake Louise.

De kleuren werden steeds intenser naarmate de zon opkwam. De foto’s spreken voor zich. Schoonheid in z’n puurste vorm.

We wilden eigenlijk kanoën, want zeg nou zelf, zo’n rode kano midden op het turquoise water van Lake Louise, dat is hét iconische fotomoment. Je ziet het op ansichtkaarten, Instagram, reisgidsen…

Maar 170 CAD voor 30 minuten vonden we toch iets te gortig. Zelfs Seth zei: “Mam, dat is best wel duur.”

En eerlijk is eerlijk: voor dat bedrag kun je ook gewoon een halve tank benzine, een tas boodschappen én een ijsje kopen, haha.

Hiken naar Lake Agnes

We besloten te gaan wandelen en niet de drukbezochte, vlakke Lakeshore Trail die de meeste mensen volgen. In plaats daarvan kozen we voor de klim naar Lake Agnes, via Mirror Lake.

Feiten over de trail:

• Totale afstand: ± 7,4 km retour
• Hoogteverschil: 400 meter stijging
• Gemiddelde duur: 2 à 3 uur omhoog en terug

De afstand viel mee, maar het constante klimmen was een uitdaging. Mijn kuitspier (die ik vlak voor vertrek in Nederland nog scheurde) liet zich goed voelen. En m’n conditie… tja, die stond kennelijk nog ergens op Schiphol te wachten.

Seth hobbelde er rustig vandoor, en op een gegeven moment bood hij aan mijn rugzak te dragen. Wat een charmante vent.

Mirror Lake & Lake Agnes

Eerst kwamen we aan bij Mirror Lake, een klein, kalm meertje met een weerspiegeling die z’n naam eer aandoet.

Daarna liepen we door richting Lake Agnes. Puffend als een oude bes (ik dan), kwam ik uiteindelijk boven. Seth keek me aan:

“Mam, je bent echt knalrood.” Fijn…

Onderweg vroeg ik me serieus af hoe sommige mensen ons ‘Instagram waardig’ passeerden, zonder zweetvlekken, zonder verlepte coupe en zonder tomatenwangen.

Maar hé: wij kwamen er ook. Mét al die kenmerken én met een conditie van een natte pannenkoek, maar minstens zo trots 🤣

Boven staat een klein houten theehuisje, het beroemde Lake Agnes Teahouse.

Geen elektriciteit, geen wifi. Het personeel wandelt dagelijks naar boven met verse voorraden.

Wij genoten van een Mountain Energy Tea en een plak chocoladecake, terwijl chipmunks om ons heen scharrelden.

De weg terug

De terugweg ging verrassend soepel. Vol energie en thee rolden we naar beneden.

Opeens begreep ik die frisse mensen op de heenweg, die kwamen dus óók net van boven.

Het contrast om 12:00

Toen we weer bij Lake Louise aankwamen, inmiddels 12:00 uur, leek het een compleet andere wereld. Een massa mensen. Een trouwambtenaar die een Chinees stel in de echt verbond. Ruzie omdat iemand in hun fotokader stond. Zelfs, ja echt, naaldhakken en een satijnen jurk, die zich tussen de keien wurmde voor een flitsmomentje, om daarna weer snel te verdwijnen.

Oh, en de kano’s. Minstens 35, kriskras door elkaar heen. Dag spiegeling. Hallo massatoerisme.

Vroeg opstaan is goud waard. 🌞

Nieuwe camping: David Thompson Resort

Onze camping voor vanavond: David Thompson Resort in Cline River. Een plek met een beetje cowboy-vibe. Ook de plek zelf was prima. En de kleine speeltuin was precies wat Seth nodig had om na deze dag even te ontladen.

Terwijl Seth zich nog even uitleeft in de speeltuin, denk ik terug aan vandaag.

Iemand vroeg me laatst: “Ben je nooit bang? Of heb je nergens angst voor?”

En eerlijk? Het is een goede vraag. Want ja, als je alleen reist, en dan ook nog met een kind, ben je extra kwetsbaar. Maar bang? Nee, zo zou ik het niet noemen.

Ik ben me wél heel bewust van mijn omgeving.

Ik zie wie ons ziet, let op details van waar we zijn, hoe mensen reageren. En ik handel daarnaar.

De camper gaat altijd goed op slot, we douchen met z’n tweeën (niet letterlijk samen, maar wel tegelijk in de ruimte), en ik maak eigenlijk altijd contact met mensen om ons heen.

Het zijn allemaal vrij gewone dingen, maar ik doe ze bewuster dan thuis.

Misschien is dat het wel: ik ben niet naïef, maar laat me ook niet leiden door angst.

Ik vertrouw op mijn voorbereiding, op m’n verstand én op mijn gevoel.

En eerlijk? Ook op Seth.

Hij is scherp, pikt signalen razendsnel op en groeit zichtbaar in zelfstandigheid tijdens deze reis.

Dus nee, ik ben niet bang. Maar ik reis wel met open ogen en een volle rugzak aan gezond verstand.

Want moed betekent niet dat je nooit bang bent, maar dat je kiest om toch te gaan.

Pioniers met proviand in de huifkar op weg naar het beloofde land.

Ja, zo kunnen we ons vandaag het beste omschrijven. Ook vandaag gingen we voor zonsopkomst op pad, om helemaal alleen over The Icefields Parkway te rijden, de beroemde route van Lake Louise naar Jasper. Want geloof me: hier wil je echt geen file-ervaring.

Bepakt met een volle tank, goed gevulde etensvoorraad en een kaart, reden we het onbekende tegemoet.

De Icefields Parkway wordt gezien als één van de mooiste autoroutes ter wereld. En terecht. Je rijdt dwars door de Canadese Rockies en na elke bocht een nieuw panorama van bergen, gletsjers, watervallen en talloze prachtige plekken waar je eigenlijk bij elke stop even wilt uitstappen.

Er zijn zoveel hoogtepunten langs deze weg dat het onmogelijk is om ze allemaal in één dag te zien, tenzij je van zonsopkomst tot zonsondergang rijdt en overal vluchtig stopt. Zelfs dan mis je nog veel. Wil je onderweg ook hiken, dan moet je daar echt extra tijd voor inplannen.

Voor de Icefields Parkway heb je een Parks Canada Pass nodig. Ik kocht de Discovery Pass al maanden voor vertrek, die kwam per post en moet je op het dashboard leggen.

Geen bereik

We zitten echt in de wildernis, zonder zendmasten. De komende twee dagen hebben we nul telefoonbereik. Even eerlijk? Best wennen. Zo normaal om even iets te appen of snel iets op te zoeken. Ook deze blog plaatsen vertraagd daardoor iets.

Seth verlegt zijn aandacht naar andere dingen: kletsen, grapjes maken, spelletjes, kijken naar buiten. Eigenlijk heel fijn.

Gelukkig had ik het kaartgedeelte van tevoren offline in Google Maps gezet, dus verdwalen deden we niet.

Tip: tanken

Er is maar één plek om te tanken op de Icefields Parkway: Saskatchewan River Crossing (en ja, dat is niet goedkoop). Ik had gelukkig in Lake Louise al volgetankt.

Alleen de naam ‘Saskatchewan River Crossing’ al, toch? Alsof we in een westernfilm zijn beland. Alleen nog Clint Eastwood erbij en het plaatje is compleet.

Het ligt precies op het punt waar drie rivieren samenkomen: de North Saskatchewan, de Howse en de Mistaya.

Columbia Icefield

Een van de beroemdste stops langs de Parkway. Toen wij er aankwamen, was het nog rustig. Het leek bijna alsof we in een andere wereld terechtkwamen.

Het gebied herbergt 30 gletsjers, omringd door 11 bergen, waaronder Mount Columbia, de hoogste van Alberta. Smeltwater van deze gletsjers voedt de Columbia, Athabasca en Saskatchewan Rivers.

Je kunt met een grote ‘glacier bus’ het ijs op, maar wij kozen voor de korte, licht uitdagende hike naar de voet van de gletsjer. Adembenemend uitzicht, maar ook confronterend. In de afgelopen 125 jaar is de gletsjer ruim 1,6 km teruggetrokken en heeft hij de helft van zijn volume verloren.

Een mooi moment voor een gesprekje met Seth over klimaatverandering. Zijn conclusie? Hij wordt later ‘nature ranger’ en iedereen die we kennen mag bij hem komen werken. Prima plan, jongen.

Na de wandeling ging Seth stenen laten ketsen over het water en torentjes bouwen. Even gewoon kind zijn, onbezorgd, zonder grote thema’s in zijn hoofd. Ook ik werd er stil van. Niet haasten naar het volgende hoogtepunt, maar gewoon nu zijn.

Tangle Creek & Sunwapta Falls

Tangle Creek Falls (35 meter hoog) ligt pal naast de weg, dus daar stapten we even uit. We konden er gewoon op klimmen, super!

Daarna door naar Sunwapta Falls. De

bovenste waterval is makkelijk bereikbaar en daardoor druk. Loop je 2 km door dan is de kans groot dat je vrijwel alleen kan kijken.

Jasper Gates

Ik rijd max. drie uur per dag, zo blijft het leuk voor ons allebei. Vandaag eindigden we bij Jasper Gates in Yellowhead, net buiten het park (campings in de parken boek je via de Parks Canada website).

Het voelde meteen goed: houten hutjes, een dikke beer bij de ingang en een supervriendelijke receptioniste. 

Haardhout kon ik bij haar kopen, handig, want we hadden vlees voor op de BBQ. Seth mocht speelgoed en spelletjes lenen en daagde me direct uit voor basketbal. Ik verloor.

Details die er toe doen

Ik keek uit naar een douche. Deze dag had me moe gemaakt van alle indrukken. Douches waren hier gratis, wow, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. En schoon! Er hing zelfs een douchegordijn… wat een zaligheid. Normaal gesproken wordt alles nat in zo’n hokje, inclusief je droge kleren in de hoek.

En er was zelfs een rekje voor de shampoo. Tja, dan voel ik me toch een beetje verwend en besef ik dat ik blij kan worden van dit soort details. (Of dat nu zegt dat ik een luxe reiziger ben of gewoon te vaak in natte hokjes heb gestaan, laat ik in het midden.)

Ondertussen was Seth buiten druk met het hakken van mooie stukken hout. Het gebrek aan wifi allang vergeten, bezig met de eerste levensbehoefte: vuur, zodat we konden eten. Maar goed en wel toen het vuur lekker brandde, barstte er een flinke onweersbui los.

Oef! Dag vuur, en snel naar binnen in de camper. Ik ben zelf niet zo’n held met onweer, dus ergens had ik even een flitsgedachte aan wat er mis zou kunnen gaan. Tegelijkertijd zag ik alle buren gewoon rustig doorborrelen alsof er niets aan de hand was, dus ik liet het maar los.

Geen BBQ dus! We bakten een heerlijk ei in de camper, dat extra lekker smaakte omdat er tot mijn verrassing peper en zout aanwezig waren. Hulde aan de culinaire slimmerik bij Travelhome die dat bedacht heeft. Toch weer die details hè.

Na een potje Cluedo (geleend bij de receptie) kropen we onder de fleecedekens van Fraserway. Buiten een graad of 5, binnen warm en knus.

En zo eindigde onze dag als moderne pioniers. Een dag vol indrukken, onverwachte momenten en kleine gelukjes.

Morgen verruilen we de gletsjers voor iets heel anders… er staat namelijk iets met paarden op het programma. Tot dan!

Na de lange dagen hiervoor besloten we het vandaag rustig aan te doen. Uitslapen.

De lucht was fris, maar het zonnetje kroop langzaam omhoog. Vandaag stond er iets op het programma waar ik al naar uitkeek: paarden.

We reden naar Old Entrance, een kleinschalige ranch net buiten Jasper, voor een ritje te paard. De plek ademt pure westernsfeer: houten hekwerken, zadels aan de muur, de geur van leer, hooi en paarden in de ochtendzon… het blijft iets magisch hebben.

Onze rit ging over steile paden langs de Athabasca River, met uitzicht op de bergen. Dit zijn de momenten die je in je stoutste dromen beleeft en nu deed ik het samen met mijn kind, die zelfverzekerd het pad volgde. De paardrijlessen die we in Nederland al een tijdje hebben, wierpen absoluut hun vruchten af.

Alsof het nog niet genoeg was, zagen we Colton, een echte cowboy, bezig met het trainen van een zwarte hengst. Het soort tafereel dat je normaal alleen in films ziet, maar wij stonden er gewoon naast.

Jasper, rauw en kwetsbaar

Het gebied Jasper heeft iets verdrietigs, iets dat je voelt.

Op 22 juli 2024 joeg de wind drie afzonderlijke bosbranden bij elkaar tot één grote vuurzee, die twee dagen later de rand van Jasper bereikte. In totaal verbrandde 330 vierkante kilometer van het nationale park en werden zo’n 350 gebouwen in het stadje verwoest. Veel mensen raakten hun huis kwijt.

Vlak buiten Jasper ligt een trailerpark. In eerste instantie vroeg ik me af wat dit precies voor park was… tot het doordrong: hier wonen dus mensen die verjaagd zijn door het vuur.

“Er zijn nog steeds mensen in ons stadje die rouwen, en dat nog jaren zullen doen,” vertelde iemand ons. Juist daarom is toerisme nu zo belangrijk voor het herstel van Jasper.

Zwarte, verkoolde boomstammen staan als stille getuigen overeind. Maar daartussen… dikke dekens van wilde paarse bloemen. Een bijna surrealistisch gezicht.

Whistler Campground

Onze camping, Whistler, heeft geen water of elektriciteit op de plek, maar wel een prachtig sanitairgebouw. Super schoon. De camping is als bij wonder intact gebleven tijdens de brand. Terwijl alles eromheen verwoest werd.

Waar de camping vroeger meer beschut lag tussen de bomen, is het terrein nu open. Een groot deel van de bomen zijn verbrand en de stronken staan er nog. Daardoor heb je overal vrij zicht op de bergen, en zie je de zon langzaam achter de toppen verdwijnen.

Nieuwe buren: een marmottenfamilie

Tot onze verrassing hebben we directe buren: een familie marmotten. Nieuwsgierig, brutaal en totaal niet bang voor ons. Ze scharrelden rond alsof het hun camping was (en misschien is dat ook wel zo).

Tanken-drama

Nog even snel tanken in Jasper voor het eten… dacht ik. Ik kreeg de slang niet in de tankopening. Achter mij groeide de rij auto’s. Seth: “Mam, dit kun je niet maken… al die mensen staan te wachten.”

Maar ik dacht: ach, nu hebben ze tenminste de komende tien minuten gespreksstof over die domme toerist die niet kan tanken. Ik gaf het op en reed weg. Waarschijnlijk een gevalletje hangry. Of gewoon nul geduld.

We hebben heerlijk gegeten bij Maligne Ranch Restaurant. Aanrader!

Na het eten probeerde ik het opnieuw, in alle rust, en toen ging het moeiteloos. Blijkbaar werkt mijn tank ook beter op een volle maag.

Zonsondergang

Terug naar de camping tijdens zonsondergang. En toen gebeurde het: Jasper greep me echt. Waar ik eerst nog twijfelde wat ik van dit gebied vond, wist ik het nu zeker: wow. Zo mooi hier. Iedereen met zijn eigen kampvuur, een rustige, gezellige sfeer.

En toen kwam de kers op de taart: een kudde van zo’n 30 rendieren liep vlak voor ons plekje te grazen. Zo dichtbij, dat je hun adem bijna kon zien in de koele lucht.

We sloten de avond af bij ons eigen vuur. De lucht was helder, de sterren zo fel als ik ze nog nooit had gezien.

Morgen geen plan. Eerst wakker worden… en pancakes bakken.

Slow morning

We begonnen de dag langzaam. Geen haast, geen wekker. Het was fris, de bergen lagen er kalm bij en de zon piepte voorzichtig tussen de wolken door.

Toen ik de deur van de camper opendeed, zag ik tot mijn schrik dat de sleutels nog aan de buitenkant in het slot zaten en het luik van de buitenopslag wagenwijd openstond.

Even schrikken… en daarna dacht ik: blijkbaar voelde ik me zo veilig dat ik onbewust geen enkele reden zag om de boel hermetisch af te sluiten. Vanavond toch maar weer wat extra opletten.

Canadees ontbijt (met verrassende gasten)

Zoals beloofd bakte ik pancakes. Uiteraard met maple syrup en verse banaan, en dat alles met uitzicht op de bergen. Pure geluksmomentjes.

Ik had de pan na het bakken even op de vuurkorf gezet om af te koelen. Stom! Want voor ik het wist, zaten er twee marmotten in de pan. Neeee, niet om ze te braden…. maar ze zaten heerlijk te smikkelen van de restjes pancakes.

Wijsheid van een elfjarige

Onderweg naar Athabasca Falls reden we door een gebied waar de sporen van de bosbranden nog overal zichtbaar zijn: zwartgeblakerde bomen, maar daartussen felgroen gras en paarse bloemen.

En toen zagen we hem: een grizzly!

Tussen de verkoolde stammen liep hij rustig rond, op zoek naar eten. Hij liep rustig rond, meters naast ons. We reden een stukje mee op, terwijl hij zijn weg vervolgde. Als de bomen nog vol in blad hadden gestaan, hadden we hem waarschijnlijk nooit gezien.

Grappig eigenlijk, of misschien een beetje confronterend, want we hadden de hele week gezocht naar beren. Turen, hopen en een beetje balen als het niet lukte. Terwijl je weet: ze zien is echt een unicum.

Gisteren zei Seth nog: “Mama, je moet het loslaten. Het komt als het komt. En dan is het juist bijzonder.” En kijk… vandaag kwam hij. Wijsheid uit een kinderhart.

Mensen…

Wat me blijft verbazen is hoe sommige mensen reageren. Auto aan de kant, naar buiten en dan naar de beer toe lopen (inclusief hond)! Wat gaat er dan in je om als je bedenkt dit te doen…?

Athabasca Falls

Direct langs de Icefields Parkway stort de Athabasca River zich 23 meter naar beneden in een smalle kloof.

Het is geen extreem hoge waterval, maar de kracht waarmee het water naar beneden komt Is indrukwekkend. Vanaf de parkeerplaats loop je in een paar minuten naar verschillende uitkijkpunten. We werden flink nat van de nevel en door het gebrul van het water is het bijna onmogelijk om elkaar normaal te verstaan.

Horseshoe Lake

Op de terugweg naar de camping reden we langs Horseshoe Lake, genoemd naar de hoefijzervorm die je van bovenaf ziet.

Het water is diep turquoise, ijskoud en kraakhelder. Er sprongen mensen van de rotsen het water in. Seth wilde dit ook, maar ik durfde het toch niet aan. Geen idee wat er onder het oppervlak ligt, dat risico nam ik liever niet.

We waren vooral onder de indruk van het contrast: de verbrande bomen rondom en dat levendige blauw van het water, met wilde bloemen ertussen. Zo bijzonder hoe een landschap zich ontwikkelt na zo’n grote verandering.

De natuur fopte ons nog even: in de verte leek het alsof er sneeuw lag op een veld. Dichterbij bleken het duizenden kleine witte bloemetjes te zijn die als een deken over het gras lagen. Later bleek dat dit zilverkruid is.

Terug op de camping

We gingen de watertank vullen. Achter ons kwam nog een camper aan. De mensen keken nieuwsgierig naar wat we aan het doen waren. Je kon zien dat ze iets wilden vragen.

“Can I help you?” vroeg ik, waarop de man zei dat hij wilde weten hoe het werkte. Kennelijk ziet het eruit alsof ik precies weet wat ik aan het doen ben, heerlijk toch!

Dus ik legde in het Engels uit hoe en wat. Ondertussen liep hun zoon naar Seth, en die twee begonnen vrolijk in het Nederlands met elkaar te praten. De man en ik keken elkaar verbaasd aan: Huh? Nederlands!

Overigens verstond ik hem beter in het Engels dan in zijn Twentse dialect, haha. Hij bedankte me, waarop ik zei: “Graag gedaon mien jung.” Hij moest er kostelijk om lachen.

Seth speelde nog even buiten met een paar kinderen die hij vandaag heeft leren kennen. Op de camping hangt een sfeer van rust en saamhorigheid.

Vanavond gaan we vroeg naar bed, want morgen trekken we verder richting Blue River en als het even kan, beginnen we met de zonsopkomst.

We kruipen onder de dekens met een hoofd vol beelden en een hart vol dankbaarheid.

Kîhtwâm miinâ kawāpamitin. Tot ik je weer zie.

Zo nemen de Cree afscheid.

Eeuwenlang was het Jaspergebied het thuis van volkeren zoals de Cree, Stoney Nakoda en Métis, tot ze bij de oprichting van Jasper National Park in 1907 uit hun land werden verdreven. Gelukkig is er nu steeds meer erkenning voor dit onrecht, en werkt Parks Canada samen met de First Nations om hun geschiedenis zichtbaar te maken.

Als kind was ik al gefascineerd door de ‘indianen’, zoals we ze toen noemden. In de loop der jaren heb ik veel gelezen over hun cultuur en wat hen is aangedaan.

Het raakte me dan ook om te zien hoeveel ruimte er in Jasper wordt gegeven aan hun verhaal. Op borden, in gesprekken met rangers en zelfs in de namen van plekken.

Onderweg vertelde ik erover aan Seth. Want dit mag nooit vergeten worden.

We nemen afscheid van Jasper met een beetje pijn in ons hart. Deze plek heeft iets in ons losgemaakt. Vandaag trekken we verder, maar een stukje van ons blijft hier achter.

We vertrokken wat later dan gepland. Seth wilde nog even afscheid nemen van zijn nieuwe vriendjes op de camping, en ik was ondertussen bezig met het aanvullen van onze houtvoorraad.

Van Alberta naar British Columbia

We laten vandaag niet alleen Jasper achter ons, maar ook de provincie Alberta. We rijden British Columbia binnen, en daarmee verschuift ook de tijd. Ineens kregen we het uurtje dat we later vertrokken waren weer terug, als een onverwacht cadeautje!

Onderweg trekken alle tinten grijs zich samen boven ons. Het lijkt wel herfst! Regen, wind, en mistflarden die de bergen omhullen. De Icefields Parkway maakt plaats voor een andere weg, met een ander landschap zoals cedarbomen, moerassen en een voller bos.

Mount Robson

Onderweg stoppen we bij Mount Robson, de hoogste piek van de Canadese Rockies. We waren van plan hier een wandeling maken, maar het goot zo hard dat ik besloot het bij een koffiestop te laten.

Heel even gunde de weergod ons een glimp van de gletsjer op de top, toen het wolkendek voor een paar minuten openschoof. Wow!

Tempo van de dag

Seth dommelde in slaap, hij voelde zich vandaag niet fit. En dus moest ik mee in zijn tempo.

Dat vind ik lastig hoor! Toegeven aan een tragere dag. Ikbetrapte mezelf op de gedachte: “Wat een gemiste kans.”

Tot ik langs de weg een bord zag staan:

“Let the mountains move you.”

Tja. Meer hoef ik daar eigenlijk niet aan toe te voegen.

Aankomst in Blue River

De aankomst bij de Blue River Campground voelt een beetje… treurig. Misschien door de regen. Of omdat het contrast met Jasper zo groot is.

Het terrein wordt gerund door een lief Aziatisch stel dat al vier jaar probeert er iets moois van te maken. En dat zie je. Alles is wat verouderd, maar schoon en verzorgd. De eigenaresse bood zelfs aan om onze was te doen. Toen we terugkwamen van een wandeling, lag alles schoon en droog op ons te wachten. Wat een service!

Wifi en Netflix

Vanavond nestelen we ons samen in de camper voor een film op Netflix.

Ineens ben ik, na al die dagen offline, toch ook best even dankbaar voor de wifi. 

River Safari

Morgen staat om 9:00 uur een rivier Safari op de planning. Tijdens deze riviertocht varen we per kleine boot over de Blue River, dwars door de ongerepte natuur van het gebergte. Als we geluk hebben, spotten we wildlife vanaf het water.

Daarna trekken we verder naar Cache Creek, een plek waar ik zelf nog weinig beeld bij heb, dus dat maakt het des te spannender.

Ik hoop dan weer een avontuur met jullie te kunnen delen. 

Tot morgen!

Ik grap weleens dat mijn leven zich afspeelt tussen uitersten. Nou, vandaag werd dat maar weer eens bewezen.

We begonnen de dag in het natte Blue River, een frisse 5 graden, waar we een fantastische boottocht maakten over de Mud River.

Dit is een uniek gebied. Een gematigd regenwoud dat, buiten British Columbia en een stukje Noord-Ierland, nergens anders ter wereld voorkomt. Hier regent het meer dan de helft van het jaar, waardoor gigantische ceders en sparren groeien. Sommige zijn meer dan duizend jaar oud.

De harde kant van de natuur

De hoop was natuurlijk om wildlife te spotten. De gids vertelde dat er al dagen geen beren waren gezien. Toch bleven we goed kijken.

En ja hoor! Ineens zag ik bovenop de rotsen twee jonge zwarte beren. Kort daarna zagen we ook een grote zwarte beer die hen volgde. Eerst dachten we dat het spelen was, maar de gids legde uit dat het waarschijnlijk een volwassen mannetje was… op jacht.

Een harde realiteit: mannelijke beren doden soms jongen die niet van hen zijn. Best een beetje verdrietig om te zien.

Iggy, de hond van de eigenaar was mee aan boord en die hield zich gelukkig bezig met een stuk vriendelijker contact. Hij kwam heerlijk met Seth knuffelen.

Van koele bossen naar warme prairie

Na de safari reden we ruim drie uur verder naar Cache Creek. Het was alsof iemand onderweg het decor had omgewisseld, alsof of het groen van het regenwoud het stokje doorgaf aan het goud van de prairie. De dennenbomen verdwenen in de achteruitkijkspiegel, terwijl voor ons de heuvels steeds lichter, droger en warmer werden.

Dit is het droogste deel van British Columbia. Hier valt juist een groot deel van het jaar helemaal geen regen en is daarmee bijna een woestijn.

We bevinden ons hier in wat de Canadezen Ranch Land and Rivers noemen. Uitgestrekte prairies, grote boerderijen en smalle kreekjes.

Reistip: mis je het ‘typische’ Canada van dennenbossen, bergmeren en gletsjers, dan kun je deze regio overslaan. Zoek je juist contrast en afwisseling, dan is Cache Creek een verrassende stop.

De naam Cache Creek stamt uit de tijd van de bonthandel en de goudkoorts in de 19e eeuw. Handelaren en goudzoekers lieten hier hun voorraden, hun cache, achter voordat ze verder trokken.

Provence meets Wild West

Qua gevoel is het hier bijna Zuid Frankrijk: warme zon, boom- en wijngaarden en kraampjes langs de weg met lokaal fruit.

Maar hier geen oude Franse dorpjes. In plaats daarvan zie je houten saloons, stoffige westernranches en cowboys te paard.

Het is alsof iemand de Provence heeft opgepakt, er een cowboyhoed op heeft gezet en midden in Canada heeft neergezet. 

Zwembad & Jeu de Boules

De eigenaar van onze camping vertelde dat veel reizigers dit deel overslaan. Jammer, want het voelt echt alsof je in een compleet ander land bent.

Voor Seth was er nog een extra verrassing: een zwembad! En met een temperatuur die zo’n 25 graden hoger lag dan vanmorgen, was dat de perfecte afsluiting van de dag.

Vanavond maken we de Zuid Frankrijk sfeer compleet met een potje jeu de boules.

Morgen gaan we in de voetsporen van de goudzoekers. Hopelijk vinden we nog iets moois! Ook staat er een bezoek aan archeologen op de planning. Omdat Seth zo geïnteresseerd is in oude opgravingen, verwacht ik dat dit voor hem een topdag wordt.

Vandaag blijkt maar weer dat verandering je dag een compleet nieuwe kleur kan geven. En wat mij dan zo’n rijk gevoel geeft? Dat we de vrijheid hebben om met elke wending mee te bewegen.

Au revoir, y’all 🤠 

De goudkoorts slaat opnieuw toe

We sliepen eerst eens lekker uit en vertrokken daarna naar Hat Creek Ranch. Zodra je het terrein oploopt, voelt het alsof je een eeuw teruggaat: houten gebouwen, oude postkoetsen, smederijen en ambachtslieden in historische kledij.

Hier konden vroeger goudzoekers, handelaren en reizigers eten, overnachten en hun paarden laten rusten voordat ze verder trokken naar de goudvelden.

En toen gebeurde het… de goudkoorts sloeg opnieuw toe.

Bij de goudpanplaats ging Seth vol overgave aan de slag. “Mama! Ik heb goud!” riep hij triomfantelijk.

We vonden inderdaad wat goudstof en een paar piepkleine korreltjes. Of het echt is? Volgens Seth absoluut. Ik laat hem in de waan, zijn enthousiasme alleen al is goud waard.

De goudkoorts hier in de Cariboo regio draaide vooral om placer mining, dat is goud zoeken in rivierbeddingen en kreekjes. Met pannen en veel geduld spoelden goudzoekers het fijne goud uit het zand en grind van het rivierwater.

Leuk weetje: er wordt hier nog steeds wel eens goud gevonden door mensen die gewoon aan het zwemmen zijn in een kreekje. 1 ons is op dit

moment 2000€ waard.

Op de ranch ontmoetten we een man in 18e-eeuwse kledij, die een mengeling van Engels en Nederlands sprak. Zijn ouders kwamen uit Nederland en hij vertelde dat zijn moeder de “Nelly” was uit de bekende Van Nelle reclame. Na de oorlog waren ze naar Canada verhuisd.

Of het verhaal waar is? Geen idee. Maar het was in elk geval goud om naar te luisteren.

Van veld naar vork bij Desert Hills Ranch

Daarna reden we door naar Desert Hills Ranch, een lokale groente- en fruitranch waar alles rechtstreeks van het land komt.

Kratten vol paprika’s, tomaten, perziken, aardappelen en meloenen lagen te wachten. Mensen slaan hier enorme hoeveelheden in. Een mevrouw vertelde me dat ze het inmaakt tot jam, chutney en sauzen, of invriest voor de winter.

Wat zijn wij in Nederland toch verwend, met het hele jaar door volle supermarkten.

Clinton: echo’s van het Wilde Westen

Onze route bracht ons verder naar Clinton, een klein plaatsje dat voelt alsof je een filmset van het Wilde Westen binnenloopt. Houten gevels, saloons, antiek en bordjes vertellen verhalen over pioniers en cowboys.

Eigenlijk is het allemaal wat oud en vervallen, met verweerde borden langs de weg. Maar juist daardoor voel je hier de echo van lang vervlogen tijden.

Met Clinton bereikten we het verste puntje van onze rondrit. Vanaf nu trekken we langzaam weer terug richting het startpunt van onze reis.

Fossielen, vriendschap en geologenverhalen

We maakten nog een korte stop bij Maccabee Fossil Beds. Door de middaghitte hielden we het bezoek kort, maar Seth vond het toch fascinerend.

Terug op de camping dook hij meteen het zwembad in, samen met nieuwe vriendjes uit verschillende landen. Het is goud om te zien hoe kinderen zonder gemeenschappelijke taal toch moeiteloos samen spelen.

Tijdens een potje pittenzakgooien ontmoetten we ook nog twee ontzettend leuke mensen, allebei geologen. Ze vertelden Seth van alles over stenen, mineralen en hoe je goud in de natuur herkent. Hij hing aan hun lippen.

Het echte goud van deze reis

En toen realiseerde ik me: het echte goud van deze reis zit niet alleen in de rivieren of in de verhalen van vroeger, maar in de bijzondere mensen die we ontmoeten en de momenten die we samen beleven. Dat zijn de vondsten die je nooit kwijtraakt.

Met het stof van Cache Creek nog op onze schoenen en een paar korreltjes “goud” in onze zak, zetten we vanmorgen vroeg koers terug richting Revelstoke.

De weg voerde ons eerst langs het uitgestrekte Shuswap Lake. Op den duur vertakt het meer zich tot de Eagle River, die een tijdlang naast ons bleef.

Langs de oevers liggen campings, bootverhuur en aanlegsteigers. Dit is duidelijk een paradijs voor watersporters in de zomer. Ook zagen we golfbanen, keurig in het groen, wat het gebied een wat luxere, verzorgde uitstraling geeft.

En dan, in de verte, duiken ze op: de besneeuwde toppen van de Rockies. Het lijkt wel of ze hun armen wijd open doen. Welkom terug!

De droogte en warmte van de afgelopen dagen waren een heerlijke afwisseling, maar hier voelt het vertrouwd. Groene dennenbossen, kabbelende bergbeekjes en frisse berglucht.

Onderweg spotten we een indrukwekkende roofvogel met enorme vleugels, wat waarschijnlijk een Gouden arend was. Wow! Die zie je wel eens bij een show in een dierentuin, maar hier vliegen ze gewoon rond in het wild.

Boulder Mountain

We logeren op Boulder Mountain Resort, een camping waar de sfeer net zo gemengd is als het gezelschap: campers, houten cabins en glamping tenten staan vrolijk door elkaar. Het geeft een levendig, gezellig gevoel.

Na aankomst ploffen we neer. Het was toch een flinke rit. Op Google Maps zie ik dat er enorm veel te doen is in de omgeving. Dat geeft ons altijd een beetje onrust…. we willen niks missen.

Om het overzicht te bewaren maken Seth en ik samen een top 3 lijst: drie dingen die hij wil, drie dingen die ik wil. Alles wat we extra doen is een cadeautje. Zo houden we rust en genieten we meer van wat we wel doen, in plaats van te jagen op alles wat kan.

Sjeezen van de berg

Vanmiddag hadden we zin in wat adrenaline. We gingen naar Revelstoke Mountain Resort, waar je met de gondel omhooggaat voor een fantastisch uitzicht over besneeuwde bergtoppen.

Bij het middenstation stapten we over in de Pipe Mountain Coaster. Dit is een bobslee achtige baan waarmee je in razend tempo de berg af suist. Wat een kick! Halverwege werd er een foto gemaakt: bij Seth straalde het plezier er vanaf, bij mij was toch een vleugje spanning te zien.

Hij wilde meteen nog een keer… Ik niet.

Er volgde een lesje in loslaten: hij gaat alleen, helemaal alleen de gondel in, zo’n 885 meter omhoog, en daarna zelf naar beneden.

In de gondel appt hij: “Ik ben bang mam.”

Ik stuur terug: “Tuurlijk! En toch kan je dit.”

Ondertussen bel ik even met iemand uit Nederland met een lief luisterend oor. Fijn om daar eerlijk te zeggen dat ik dit toch ook best spannend vind, zonder dat Seth daar iets van meekrijgt.

En ja hoor, even later staat hij beneden. Geen spoortje angst meer, alleen trots en stoerheid. Kleintjes worden groot…. ook al hou ik hem in mijn hart stiekem nog klein.

Muggenaanvallen

’s Avonds steken we de BBQ aan. Het enige nadeel? Muggen die ons zoete bloed duidelijk kunnen waarderen. We sprayen ons suf, maar ze blijven komen. We zien andere kampeerders eten in een soort pop up klamboe rond de picknicktafel, geniaal! Ik zocht er eentje op, maar ze zijn best prijzig en lastig mee te nemen in het vliegtuig.

Tip voor Travelhome: misschien een leuke aanvulling op de toch al uitgebreide inventaris?

Kolibries

En dan ontdek ik iets leuks: hier in Revelstoke komen kolibries voor! Laat dat nu net mijn favoriete vogel zijn.

Wisten jullie dat kolibries de enige vogels ter wereld zijn die achteruit kunnen vliegen?

In veel culturen staat de kolibrie symbool voor vreugde, doorzettingsvermogen en het vermogen om schoonheid te vinden in kleine momenten. Ik hoop er hier zeker eentje te spotten.

Overigens horen we op de camping ook een vogel met een bijzonder ‘knor’ geluid. Het lijkt wel een snurkend varkentje. Ik hoop er nog achter te komen welke vogel dat is… tenzij het gewoon de buurman is die het naar z’n zin heeft, haha.

Dampen in de dennen

En alsof dat nog niet genoeg verrassingen waren: tot onze verrassing blijkt de camping een hot tub te hebben. We hebben heerlijk ontspannen in het warme water.

We raakten aan de praat met twee Canadese dames die samen op een mama’s weekend waren. Veel gelach, verhalen en herkenning. Rozig en ontspannen kropen we daarna de camper in.

Dankbaar voor jullie reacties

Tot slot nog dit: we vinden jullie reacties op onze blog heel leuk. Het is best spannend om alles zo uit het hart op te schrijven, zonder te weten of dat aanspreekt. Dus elke keer dat we een berichtje lezen, worden we er blij van.

Laat ook gerust weten als je iets wilt dat we kunnen uitzoeken voor jullie eigen reis.

Morgen gaan we hiken, op zoek naar wilde bloemen, kolibries en vergezichten, en al het andere wat de dag ons geeft. Tot dan!

Romantiek in de lucht

Meadows in the Sky… het klinkt als een liefdesgedicht. Een dag beginnen in Mount Revelstoke National Park, tussen bergen die beroemd zijn om hun schilderachtige velden vol wilde bloemen.

Nou ja, bijna zo idyllisch. In werkelijkheid gingen we gewapend met muggenspray, berenspray en van die charmante netten over ons hoofd. De minder poëtische kant van de natuur hoort er tenslotte ook bij.

Toch, terwijl we de berg op reden, steeg de romantiek letterlijk met ons mee…

We volgden de Meadows in the Sky Parkway, een 26 km lange, kronkelende route omhoog naar de top van Mount Revelstoke. Eerst reden we door dichte bossen, daarna door sparren- en dennenwoud met steeds meer lichtinval, en uiteindelijk bereikten we de alpenweiden: een wereld vol kleurige bloemen. Onderweg lagen meerdere uitkijkpunten en picknickplekjes. We stapten af en toe uit voor foto’s, al weet ik dat geen enkele foto recht doet aan wat we zagen.

Een stalen kus

Halverwege kwamen we langs First Footsteps, een wandeling over de eerste bewoners van dit gebied.

Even later zagen we een prachtig stalen beeld van een inheemse man. De uitleg erbij vertelt dat het volk dat hier ooit leefde op deze manier de opgaande zon groet en de Schepper bedankt voor dit land. Een mooie gedachte, vind ik.

En goh… toch die romantiek. Het zal wel door al die bloemen komen. Ik deed een poging tot een kus op de man die de zon groet. Dat kan alleen maar geluk brengen, toch? Seth stond ernaast te grinniken: “Mahaamm… doe nieeehieeet!”

Bloemenpracht en bergpanorama’s

Boven op de top lag de wereld aan onze voeten. Gele, rode, paarse en witte bloemen. We hadden een boekje meegekregen om de soorten te herkennen, maar eerlijk gezegd keken we vooral om ons heen. Alsof we het beeld in ons hoofd wilden prenten voor altijd.

Hier, tussen de bloemen en met de bergen tot aan de horizon, leek de tijd even stil te staan. Wat een vrijheid voelde ik hier.

Niet alles wat een boom lijkt…

Na een paar uur wandelen en foto’s maken hadden we trek. We reden terug naar Revelstoke voor een lunch, en daarna door naar Sutherland Falls. 

Een korte wandeling bracht ons bij deze waterval, die zich in meerdere trappen naar beneden stort. Het water zorgde voor een verfrissend briesje.

Onderweg zagen we aan de kant van de weg iets groots liggen. Ik dacht even een hert, maar Seth was stellig: “Gewoon een boom, mam.”

Bij de waterval klauterden we over gladde boomstammen, toen Seth ineens bloedzuigers op de bast zag. Hij wist niet hoe snel hij weg moest, half rennend, half glibberend. Zijn vlucht werd abrupt gestopt door een slang voor zijn voeten. Paniek! Het bleek een kousebandslang. Onschuldig, maar genoeg om hem de stuipen op het lijf te jagen. Ik heb er hard om gelachen…

Op de terugweg kwamen we weer langs die ‘boom’… en konden nu beter zien dat het helaas geen boom was. Het was een aangereden moose (eland). Verdrietig om te zien, zeker omdat we zo hoopten er eentje levend te spotten.

Dus om zijn soort te eren, vandaag een foto (van Google) van een levende moose in al zijn glorie. Telt dit voor de bucketlist? Twijfelgeval.

Muggen, mannen en knipogen

We kwamen terug op de camping als een stel wandelende zeefjes. De muggen hadden zich flink tegoed gedaan aan ons zoete bloed.

De beheerder probeerde nog een grap:

“Het zijn de vrouwtjesmuggen die steken,” zei hij, met een knipoog naar Seth.

Ik hield wijselijk mijn mond…

Alsof hij de romantiek uit me kon krijgen. Vandaag niet, makker. Na Meadows in the Sky zit dat hier dieper dan welke muggensteek (of slechte grap) ook.

Voor morgen hebben we SUP boards gehuurd en hopen we weer iets sportiefs te doen. Het wordt naar verwachting flink warm, dus hopelijk vinden we onze verkoeling op het water. En zo niet… dan hebben we in ieder geval weer een verhaal om te vertellen.

Tot dan! 

Vandaag stond in het teken van water. Onze boards huurden we bij Jack, een lokale jongen die gewoon vanuit huis werkt. Via via kwam ik bij hem terecht, eerlijke prijzen en een ontzettend aardige vent.

“Tough cookie,” noemde hij me toen ik zei dat we zelf wel naar het meer reden in plaats van dat hij ons bracht. Poeh, dat heb ik geweten. We moesten de boards met de handpomp opblazen en dat was al een complete workout op zich. Nu snapte ik zijn opmerking… de volgende keer neem ik toch zijn aanbod maar aan.

In zijn tuin dartelde een puppy van drie maanden rond, waardoor Seth spontaan vergat dat we eigenlijk voor SUP boards kwamen.

Jack was zijn eigen camper aan het opbouwen en vertelde over zijn plannen om in de herfst door Canada te reizen. Natuurlijk raakte ik daar mega enthousiast van. Hij nodigde ons uit voor het avondeten om er verder over te kletsen. Hoewel ontzettend attent, heb ik het aanbod toch afgeslagen. Dit zijn van die momenten waarbij ik twijfel: het zou vast leuk zijn geweest, maar alleen met mijn zoon bij een wildvreemde man eten… liever het zekere voor het onzekere. Zonder dat ik er iets over zei, leek hij het te begrijpen.

Peddelen op spiegelglad water

We stapten op bij Five Mile Boat Launch. Omdat we nog vroeg waren, konden we onze camper fijn dichtbij parkeren. Bepakt met proviand (lees: brownies en water) gingen we op pad. Mijn culinaire voorbereiding was beperkt. Ik had niet verwacht dat we zóveel uren op het water zouden doorbrengen. Voor de zekerheid trokken we zwemvesten aan, want je weet tenslotte nooit wat je tegenkomt. Achteraf bleken ze niet nodig, maar hé… beter een beetje overdreven veilig dan onverwacht zwemmen.

Het meer strekte zich uit als een spiegel. De gletsjers op de achtergrond en de bergen die het water omarmen maakten het plaatje compleet. Na een flink stuk peddelen kwamen we plots een waterval tegen. Peddelen langs het ruisen van een waterval… wat een cadeau. Er was vrijwel niemand op het water, waardoor we ons bijna alleen op de wereld waanden.

Seth had het peddelen snel onder de knie. Ikzelf leek meer op een waggelende pinguïn en besloot al snel dat mijn favoriete stand toch ‘zittend peddelen’ was. Officieel, zo zei ik tegen Seth, “om optimaal van het uitzicht te genieten.” In werkelijkheid wilde ik vooral niet met rugzak en al in het water kukelen. Volgende keer gaat er dus een waterdichte tas mee… dan kan ik tenminste zonder stress m’n balans verliezen.

We waren eerlijk gezegd bij terugkomst best gesloopt. Toch besloten we bij de kant nog even (nadat ik mijn rugzak veilig aan wal had gelegd) van de boards af te springen. Heerlijk, dacht ik, even afkoelen! Nou… het bleek écht ijswater. Mijn adem stokte meteen. Dus het bleef bij een kort poedelmomentje, waarna we snel opdroogden in de zon en de boards terugbrachten.

Het idee van warme bronnen

Na het suppen besloten we in het waterthema te blijven en naar Canyon Hot Springs te gaan. Iemand had ons verteld dat je daar in warme, natuurlijke baden kon zwemmen. Dat klonk fantastisch.

Maar bij aankomst bleek het toch anders: In plaats van idyllische poelen tussen de rotsen in de natuur bleek het een regulier zwembad met een forse entreeprijs. Voor de natuurlijke bron moest je nog extra betalen. En de dame aan de balie had duidelijk een ochtend vol chagrijn, het soort humeur dat zelfs een warm bad niet kan verzachten. We besloten het aan ons voorbij te laten gaan en onze dag in eigen tempo af te sluiten.

We deden nog wat kleine boodschappen, ruimden de camper op en draaiden een wasje, zodat we morgen weer helemaal reis klaar zijn.

De twee Canadese dames die we eerder hadden ontmoet, nodigden ons nog uit voor een borrel bij hun haard, maar we besloten het erbij te laten. Het water, het suppen en de brandende zon hadden ons loom en tevreden gemaakt.

We sloten af met een paar potjes domino en doken daarna ons bed in.

Van een handpomp workout tot een ijswaterduik, het was weer een dag voor in de boeken.

Morgen trekken we verder richting Golden. Jack gaf ons onderweg nog een paar mooie tips mee. Ik ben benieuwd wat die route voor ons in petto heeft. Vast en zeker weer een mooi verhaal.

Zonnejagers op pad

Seth noemde me vanochtend een zonjager. En eigenlijk heeft hij helemaal gelijk. Zodra de eerste zonnestralen door de bergen prikken, wil ik op pad. Hoewel ik de wekker ook voelde (en dacht: pfff, nog even slapen), was ik klaarwakker zodra ik de frisse ochtendlucht rook. Op naar een nieuwe dag!

Seth was minder enthousiast. Zelfs een lief spraakberichtje van oma hielp niet. Dus heb ik hem, tegen alle regels in, nog even laten liggen terwijl ik alvast ging rijden.

Een stille ochtend op de weg

Het werd een uur van pure rust. Bijna geen verkeer, alleen de weg en ik. De zon kwam langzaam op, net over de toppen van de Rockies. Misschien gek om te zeggen, maar ik werd er even stil van. Vrijheid in zijn puurste vorm.

Onderweg passeerde ik vaak ‘weeping walls’, een rotswand waar smeltwater in talloze dunne stroompjes naar beneden glijdt, alsof de berg huilt. En zoals vaak dacht ik “foto!”, maar het moment flitste alweer voorbij. Dan maar foto’s maken met mijn ogen.

Wakker worden met uitzicht

Seth werd wakker bij onze eerste stop: Glacier National Park. Hij stapte uit en keek direct naar de imposante gletsjers. We hadden keuze uit talloze wandelingen, maar met de spierpijn van het suppen gisteren, kozen we voor iets kalms. Eerst een korte stop bij Meeting of the Waters, het punt waar de Illecillewaet en Asulkan Rivers samenkomen. De krachten van beide rivieren zie je hier letterlijk botsen, wat een power!

Daarna begonnen we aan onze hoofdhike: de Great Glacier Trail.

Great Glacier Trail, klimmen naar stilte

De ranger vertelde dat er al weken geen beren of wolven waren gezien, maar dat we toch alert moesten zijn. De bear bell ging dus los uit de magneet, zodat hij vrolijk kon rinkelen.

We begonnen rustig, eerst ontbijten, daarna het pad op. De trail start vriendelijk, maar wordt al snel steiler. Seth had er zin in, maar gaf eerlijk toe meer bang te zijn voor slangen en insecten dan voor beren. En eerlijk… de muggen waren weer genadeloos, dus de spray kwam opnieuw goed van pas.

Onderweg zagen we steeds mooiere uitzichten: bergtoppen, valleien, rotsen en het gletsjerwater dat in de zon fonkelde. Af en toe stopten we om handen in het smeltwater te steken, ijskoud!

Toen het pad echt pittig werd, voelde ik de neiging om te zeggen “genoeg, we draaien om”. Maar Seth, mijn kleine bikkel, keek me aan en zei: “Kom op mam, we zijn zo ver gekomen, we moeten dit halen.”

Even later viel zijn blik op een man in een rood T-shirt, helemaal bovenop de top. “Kijk mam, daar moeten we heen!”

Vanaf dat moment werd het rode T-shirt ons doel. Elke stap, hoe zwaar ook, bracht ons dichterbij. En toen we eindelijk boven kwamen, bleek onze ‘rots in het rood’ een Fransman te zijn, samen met zijn vrouw.

Het laatste stuk voelde als een bedevaart, maar we haalden het. En het uitzicht… wow. Direct aan de voet van de gletsjer, met een waterval die naar beneden stortte en een vallei die zich eindeloos uitstrekte. Zo stil, zo groots. Alleen wij, en dat Franse stel in het rode shirt.

We ploften neer om bij te komen. Mijn hoofd kleurde inmiddels net zo rood als dat T-shirt en niet van de zon, maar van pure inspanning. Terwijl ik mijn “krotenhoofd” probeerde te koelen, genoten we van het uitzicht dat alle zweetdruppels meer dan waard was.

Van stilte naar drukte

Op de afdaling kwamen we steeds meer mensen tegen, puffend omhoog. Seth moedigde iedereen vrolijk aan met “klein stukje nog!”. Je zag mensen er echt van opveren. Ik wist alleen: jullie gaan dat moment van rust dat wij hadden niet meer meemaken, straks staat het hier vol. Juist die vroege ochtend maakt zo’n tocht extra bijzonder. Het is alsof de bergen je een privéshow geven, voordat de massa arriveert.

Halverwege sprak een Nederlands stel ons aan: “Alles goed?” Ze bleken net een mama grizzly met jong te hebben gezien, verderop. Ze was het pad overgestoken, gelukkig de andere kant op. Oef. Als we haar op dat steile stuk waren tegengekomen, had ik geen idee wat ik had moeten doen, behalve misschien heel hard hopen dat mijn bear bell meer indruk maakte dan mijn geur van zweet en muggenolie.

Nieuwe tijd

Terug bij de camper namen we een korte pauze om op adem te komen, waarna we koers zetten richting onze eindstop van de dag.

Een bord langs de weg waarschuwde: Zet uw horloge goed. We verloren een uur. En dat voelde, na zo’n dag, best pittig.

We kwamen aan op onze plek op Thousand Peaks Campground, met het soort uitzicht dat je normaal alleen op ansichtkaarten ziet, over de toppen van de Rockies.

We hadden nog plannen om even de omgeving te verkennen, maar zodra ik neerplofte om kort te rusten, greep de slaap me genadeloos. Even bijkomen werd een onverwacht dutje, het soort dat je niet tegenhoudt.

Toen ik weer wakker werd, was de zon al lager gezakt en besloten we het rustig aan te doen. 

Avond in Golden

’s Avonds aten we bij The Wolf, een knus en rustiek restaurant. Bison stond op het menu en dat kon ik niet weerstaan. Heerlijk.

Onbeschrijfelijk mooi

Vandaag was één van de mooiste dagen van onze reis. En als je vraagt wát het precies zo bijzonder maakt… dan moet ik je het antwoord schuldig blijven.

Woorden, foto’s of filmpjes doen geen recht aan wat we hier voelen. De vrijheid die in de lucht hangt. Het natuurschoon dat steeds weer verrast.

Sommige momenten zijn te groot om te vangen in pixels of zinnen. Je moet ze zelf beleven.

Zonsondergang bij de Rockies

De zon zakt achter de toppen, de lucht kleurt zacht roze. We sluiten af met het rustige besef dat we

vandaag vonden we wat we zochten. Morgen ‘jagen’ we weer verder.

En in een gebied dat Golden heet, kan dat alleen maar weer een mooi verhaal worden.

Een luie start onder dreigende wolken

De zonnestralen waren op, verscholen achter dikke regen- en onweerswolken. We werden wakker van het gerommel en getik. Of… was het misschien toch van een appje uit Nederland? Van iemand die precies wist hoe door regen en tijdzones heen te prikken. Hoe dan ook, we voelden allebei niet echt de drang om meteen actief te worden en gaven ons over aan een luie ochtend.

Ik zat lekker te rommelen met het uitzoeken van foto’s, terwijl Seth even belde met zijn lieve vriendjes in Nederland. Stiekem mist hij ze toch wel erg, en dat liet hij vandaag ook merken.

Ik las ook nog even de reacties op de blog. Wat ontzettend leuk om zoveel enthousiasme te zien! Nee hoor, dit is niet mijn werk. Ik doe iets met HR. Maar ik kom er spontaan achter dat ik dit schrijven zó leuk vind, dat ik mezelf er helemaal in verlies.

Eigenlijk ben ik blij dat ik het op deze manier kan doen, want zo deel ik niet alleen onze verhalen met anderen, maar maak ik ook een soort dagboek. Een boek vol momenten die ons, zelfs jaren later, in één klap weer terugbrengen naar precies hoe het toen voelde.

Countryklanken

Toen de lucht wat openbrak, besloten we toch op pad te gaan. Onze eerste stop was een lokale boerenmarkt: gezellige kraampjes vol verse groenten, huisgemaakte lekkernijen en allerlei snuisterijen. Er stond een live zanger met een gitaar, die countrymuziek speelde. En daar stond ik, op een boerenmarkt in de Rockies, terwijl een man met gitaar ‘Georgia’ speelde.

Smelt… daar kan toch weinig tegenop! Ik betrapte mezelf erop dat ik glimlachte. Alsof mijn hart even niet wist of het hier wilde blijven of met me mee naar huis moest.

De rit ernaartoe en verder de bergen in was minstens zo leuk. Seth zat knus met een dekentje, ik had koffie en hij iets te drinken gehaald bij de McDonald’s. Muziekje aan, buiten de regen en samen zo hard mogelijk meezingen met m’n favo hits. Jullie raden vast wel welk genre… 

Wapta Falls

We reden daarna door naar Wapta Falls, aan de rand van Yoho National Park. Onderweg spotten we berggeiten die als bergacrobaten tegen steile rotswanden opklommen.

De wandeling naar de waterval is zo’n 2,5 kilometer enkele reis. Het begon eenvoudig, maar al snel werd het pad steiler en moesten we klauteren over natte, modderige stukken.

Bij aankomst hoorden we het gebulder al van ver. Wapta Falls is niet de hoogste, maar wel één van de breedste watervallen van Canada. Ongeveer 30 meter hoog en 150 meter breed. Een muur van water die met brute kracht naar beneden stort.

De meeste bezoekers bleven op het uitkijkpunt, maar wij besloten dichterbij te gaan. We waren toch al nat en modderig, dus waarom niet? Het opspattende water maakte ons doorweekt, maar de grote glimlach op ons gezicht zei alles. Wow!

Camper danst op de wind

Weer terug bij de camper voelde ik me niet helemaal lekker. Koortsig en rillerig, en die natte kleding hielp natuurlijk niet mee. Waarschijnlijk toch veroorzaakt door een paar muggenbeten die venijniger bleken dan gedacht.

Toch even nagevraagd aan een buurman die eruitzag alsof hij het wist. En ja hoor, in dit deel van Canada zijn muggen soms net kleine vampiers met een overdosis energie. Meestal kom je er met wat jeuk vanaf, maar soms reageren ze heftiger. Bij mij dus ook, een paar beten waren rood, warm en gezwollen, en gaven me dat lome, rillerige gevoel. Blijkbaar is dat gewoon je lichaam dat in de verdediging gaat. Men zegt toch: jeuk is erger dan pijn? Nou… ik kan dat inmiddels beamen. 

Ach, weer wat geleerd: in de wildernis van Canada moet je het opnemen tegen de kleinste bewoners. En vandaag wonnen zij.

Ik probeerde er nog tegenin te gaan, maar besloot me uiteindelijk over te geven aan een rustig einde van de middag: dekentje, paracetamol en een filmpje.

Seth was lief en zorgzaam, paste zijn tempo aan het mijne aan en zorgde dat ik niets hoefde te doen. Buiten trok de lucht opnieuw dicht en begon het te stormen. De camper wiebelde zacht op zijn banden, alsof hij meedanste met de wind. Best spannend eigenlijk.

Op weg naar een nieuwe zonsopkomst

Morgen trekken we weer verder. Hopelijk ben ik fit genoeg om nog vóór de zon wakker wordt de weg op te gaan, zodat we Emerald Lake kunnen zien in het eerste ochtendlicht.

Vandaag was misschien niet de actiefste dag, maar wel de natste en eigenlijk gaf ‘m dat zijn charme. En wie weet… morgen ben ik weer die zonnejager die voor dag en dauw vertrekt, op zoek naar een nieuw verhaal.

En weet je wat zo grappig is? Terwijl ik deze blog afrond, schuiven de donkere wolken op en breekt de blauwe lucht door. De zon lacht me toe. Toeval? 

Een vroege start met een klein obstakel

De maan had de zon nog niet wakker gemaakt toen ik naast de camper stond. Het was fris, de regen had alles flink afgekoeld. Bijna klaar om te vertrekken wilde ik de waterslang loskoppelen, maar de kraan op de camping bleek kapotgedraaid. Geen beweging in te krijgen. Even balen, want daar ging kostbare tijd. Een vroege voorbijganger probeerde nog te helpen, maar ook hij kreeg het niet voor elkaar. De rest van de camping lag nog in diepe rust, dus ik besloot alleen de slang los te draaien en de aansluiting te laten zitten. Een klein offer in ruil voor het voorrecht om zo’n prachtige plek helemaal alleen te beleven.

Emerald Lake

Yoho National Park was nog in diepe rust toen wij om 7 uur aankwamen bij Emerald Lake. Seth maakte ik zachtjes wakker: “Wil je wakker worden op het mooiste plekje van de wereld?”

Warm vest aan, banaantje mee, en daar stonden we. Het meer lag er betoverend bij: zachtgroen, turquoise met een witte nevel die eroverheen lag. De bergen verscholen in de mist, terwijl de zon langzaam doorbrak. We zaten gewoon een uur op de oever, luisterden naar vogels, zagen vissen opspringen en zelfs een havik op een stronk, loerend naar een prooi.

“Dit moet een van de mooiste plekken op aarde zijn,” zei Seth. En ik kon alleen maar instemmen. Een schilderij waarin wij op dat moment onderdeel waren.

Van smaragd naar oker

Op weg naar Takakkaw Falls, één van de hoogste watervallen in Canada, zag ik een camper voor ons worstelen met de steile klim. Mijn grootste angst: problemen op zo’n helling. Ik besloot geen risico te nemen en terug te keren.

We reden verder naar Kootenay National Park. Opnieuw een prachtig gebied met panorama’s waar de Bow River als een blauwe draad doorheen kronkelt, in een kleur tussen ijsblauw en mint in.

We wilden de Paint Pots bezoeken: dit zijn natuurlijke bronnen die ijzerrijk mineraalwater naar de oppervlakte brengen. Dat water kleurt de aarde intens roestoranje, terwijl het bronwater zelf een bijzonder olijfgroen heeft. Vroeger gebruikte de inheemse bevolking deze aarde als pigment. Samen vormen die kleuren een surrealistisch contrast, opnieuw alsof we door een schilderij wandelden.

Seth doopte zijn handen en gezicht in het okerkleurige water en was gefascineerd door het verhaal dat deze aarde eeuwenlang als verfstof is gebruikt. Hij wilde alles weten: hoe het eruitzag op huid, hoe lang het bleef zitten en of we het mee konden nemen (dat laatste maar niet gedaan).

Terug in Banff

Na de Paint Pots reden we door naar Banff. Het rondje was rond, en het voelde bijna vertrouwd. We kenden de weg, wisten waar we konden parkeren. Seth had zijn zinnen gezet op een terugkeer naar The Tree Bears Café, omdat hij daar de vorige keer “de lekkerste cheeseburger ooit” had gegeten. Hij liep rechtstreeks naar de ingang, keek de gastvrouw aan en zei zelfverzekerd: “Do you have a table for two? Oh, and can we sit upstairs?” Meneer van 11 regelde het helemaal zelf. Zijn groei in Engels spreken en zelfvertrouwen vind ik zo mooi om te zien.

We hebben uitgebreid gegeten, rustig onze buikjes rond. Daarna reden we door naar onze volgende overnachting: Johnston Canyon Campground. Midden in de wildernis, zonder bereik en alleen basis faciliteiten.

Seth was not amused: geen wifi betekent geen filmpje of online spelletje. Ik was nog steeds niet helemaal fit en deed een powernap. Toen ik wakker werd, stond hij buiten te praten met een man die zijn hulp vroeg. Hij kampeerde voor het eerst met zijn zoon uit Ottawa en had geen bijl en geen idee hoe hout te hakken. Seth, inmiddels expert, gaf demonstraties, en samen hakten ze een behoorlijke houtstapel. Het werd uiteindelijk een avond van hakken, kletsen, steeds beter worden in techniek, en afsluiten bij het kampvuur. Wifi? Helemaal vergeten.

Een dag in kleur

Vandaag voelde Canada als een levend schilderij, en wij mochten er middenin staan. Wat een rijkdom om zo’n dag te beleven.

Morgen trekken we vroeg de Johnston Canyon in, hopelijk nog voor de drukte, en daarna beginnen we aan het laatste deel van deze reis: Kananaskis.

Een nacht vol verrassingen

De avond van gisteren bracht nog een onverwacht cadeautje: een heldere hemel vol vallende sterren. Ik heb nog nooit zoveel beweging in de lucht gezien. Alsof iemand met een zilveren penseel strepen trok over het nachtblauw. Magisch!

Slow morning

Vanmorgen werden we wakker met nieuws van de ranger dat er ’s nachts een beer over onze campsite had gesnuffeld. Bizar hoe je je soms niet realiseert dat je midden in een echt wildlife gebied slaapt, tot het ineens zo dichtbij komt.

De regen en kou van deze ochtend maakten ons besluit makkelijk: Johnston Canyon sloegen we over. De lange rij auto’s en volle parkeerplaats hielpen ook niet mee.

In plaats daarvan genoten we van een slow morning: uitgebreid ontbijten in town, wat rondstruinen door de winkeltjes, en een bezoek aan een camperwinkel. Daar vond ik een vervanging voor het stukje kraanaansluiting dat ik gisteren had achtergelaten.

De afgelopen dagen zaten boordevol indrukken, dus vandaag voelde als een adempauze. 

Kananaskis

Daarna reden we naar onze nieuwe thuis voor de nacht: Mount Kidd RV Park. Om hier te komen reden we door Kananaskis Country, wat net ten westen van Calgary ligt, tegen de voorkant van de Rocky Mountains aan.

Hier voelt het meteen anders dan de bekende plekken als Banff en Jasper. Minder mensen, meer stilte, ruiger landschap. We merkten ook dat de sfeer hier anders is. Het toerisme hier voelt minder massaal, meer gericht op de natuur en op respect voor het gebied.

De camping is vrij groot, al merken we daar tijdens ons verblijf eigenlijk niet zoveel van. Het voelt intiem en rustig, ondanks de vele plekken. Een klein winkeltje, pizza afhaal en speeltuin maken het compleet. Precies genoeg voorzieningen om het comfortabel te maken zonder de charme van de natuur te verliezen.

Bij aankomst kregen we direct een waarschuwing van de beheerder want er was vandaag ook hier een beer gesignaleerd op de camping. Vanavond extra alert dus!

Wilde paarden

Onderweg naar de camping zagen we een groep wilde paarden. Zonder hek, zonder halter of zadel. Gewoon, open en vrij. Na navraag leerden we dat het nakomelingen zijn van ontsnapte ranchpaarden. Ze hebben zich aangepast aan de natuurlijke seizoenen en blijven in kleine kuddes vrij rondtrekken. Voor mij is dit het symbool van pure vrijheid.

Pizza, pool en praatjes

Vanavond kozen we voor gemak: pizza op de camping. Tot onze verrassing stond er ook een pooltafel. Seth en ik speelden een paar potjes. Ik won de eerste ronde, maar daarna maakte hij natuurlijk korte metten met me.

Niet veel later haakten er een paar boeren aan die hier een paar dagen verbleven. Ze wilden ons wel even ‘imponeren’, wat natuurlijk vooral veel lachen werd. We sloten de avond af bij het kampvuur. Het werd onverwachts een heerlijk gezellige avond.

Hoewel de dag wat rustiger en misschien ‘saaier’ was dan we inmiddels gewend zijn, voelde het juist heerlijk om even te ontspannen. En toch borrelt er alweer verwachting voor morgen. Want dan wacht er een nachtje slapen tussen de paarden.

Maar één ding is zeker: hier in de Rockies blijf je altijd te gast, of dat nu tussen de paarden, beren of muggenfamilies is. 

De regen tikte vanmorgen zachtjes op het dak van de camper. Voor ons het excuus om ons nog eens om te draaien en langzaam wakker te worden. 

Na een rustige start trokken we verder richting Bluerock Wildland. Alleen de naam al doet vermoeden dat we er vooral stilte en afzondering zullen vinden.

Widowmaker

Onze eerste stop was Widowmaker, een plek langs de Elbow River die zijn naam niet voor niets draagt. Vroeger waagden houthakkers, vissers en avonturiers zich met kano’s of vlotten door deze gevaarlijke stroomversnelling. Vaak liep dat slecht af, vandaar de naam “weduwenmaker.”

Bragg Creek

Ons koffiemoment hadden we in Bragg Creek. Wat een heerlijke cowboy vibe hing daar! Een klein westernplaatsje waar de tijd lijkt stil te staan. Terwijl wij onze koffie dronken, dartelde er gewoon een hertje door de straat, alsof het erbij hoorde.

Seth had hier een mijlpaal: hij vond zijn eerste echte Stetson hoed. Hij zette hem op, keek me aan en wist meteen: dit is ‘m. Een herinnering die hij hopelijk nog jaren met trots draagt.

Diamond Valley

Onze route bracht ons door Diamond Valley, waar ik toevallig de Marshall Country Store zag. Deze winkel is van Amber Marshall, de hoofdpersoon uit de serie Heartland. Daar moesten we natuurlijk even stoppen. Heel leuk om zo’n onverwacht herkenningspunt mee te pakken.

Chuckwagon Café

De trek begon inmiddels toe te slaan, dus stopten we bij de Chuckwagon Café. Een rode boerderijschuur met witte balken. Ik bestelde enthousiast een biertje, maar kreeg als antwoord: “Sorry ma’am, we only serve tea and breakfast.” Het was inmiddels half vier ’s middags! We hebben er zo om gelachen. Uiteindelijk aten we dus een cheeseburger die volgens de kaart officieel nog ‘ontbijt’ was. Ach ja, het smaakte er niet minder om.

Daarna maakten we nog een tussenstop bij de Eau Claire Distillery, waar ik een huisgemaakte gin en whisky proefde. Een plek met een knipoog naar de jaren ’20, compleet met oude barstijl.

Blue Rock Wildland

En toen reden we door naar onze eindbestemming van vandaag: Anchor D Ranch, midden in het ruige landschap van Bluerock Wildland. Dit is geen toeristische trekpleister, maar vooral het domein van boeren en ranchers. Koeien lopen hier gewoon los over de weg.

Een groot deel van onze route liep vandaag over de Cowboy Trail. Alleen de naam al past perfect bij deze dag. De weg slingert langs uitgestrekte ranches, houten hekken en glooiende graslanden met de Rockies als decor. Het is geen toeval dat deze weg zo heet. Al generaties lang wonen hier cowboys en ranchers die het land bewerken, vee hoeden en de western cultuur levend houden. De bergen liggen wat verder weg, maar vormen in de verte een machtig decor.

Onze slaapplaats van vannacht was niet de camper, maar een houten cabin op de ranch, een plek die haast te mooi was om waar te zijn.

We werden begroet door Arthur, de ranchhond. Nou ja, “hond”… hij zag eruit alsof hij de baas van het erf was. Een vriendelijke Berner Sennen mix die meteen beste vrienden werd met Seth. Wat een fijn welkom.

De cabin zelf was een droomplek: hertenhoofden aan de muur, een berenvel op de vloer, een bisonkleed, en buiten een houten veranda met een schommelbank. Een plek zoals ik het als mini al voor ogen had.

Zonsondergang & beestenboel

Bij zonsondergang kwamen de paarden naar het hek. De lucht kleurde roze en oranje. Terwijl ik zat te relaxen op de veranda, besloot een muilezel die tussen de paarden stond ineens een showtje op te voeren. Hij sprong doodleuk over het hek en kwam bij ons in het gras staan grazen, pal naast de veranda. Arthur blafte nog om hem terug te sturen, maar de muilezel dacht waarschijnlijk: “Als jij hier mag staan, dan ik ook.”

Het werd een vrolijke beestenboel, met honden, paarden én een muilezel die ons gezelschap hield.

Die nacht vielen we in slaap in onze houten cabin, omringd door niets anders dan intense stilte. Af en toe klonk in de verte het zachte gehinnik van een paard, maar verder was er alleen rust. Het voelde alsof we voor even onderdeel waren van het cowboyleven waar deze streek om draait. Misschien waren we maar gasten voor één nacht, maar we beleefden wél onze eigen kleine cowboydroom.

Hinnikend geroep en het gedreun van galopperende hoeven maakten me wakker. Toen ik naar buiten keek zag ik zeker veertig paarden de heuvel afrennen, aangestuurd door een van de dames van de ranch. Alsof ze precies wisten dat er iets stond te gebeuren, stormden ze in volle vaart naar beneden. Wat een spektakel om je dag mee te beginnen!

Ontbijt op bed (mislukt)

Ik wilde Seth verrassen met een geroosterd brood ontbijtje op bed. Terwijl het brood in de toaster zat, genoot ik buiten op de veranda van het uitzicht op de paarden en raakte in gesprek met twee dames. Tot Seth ineens verschrikt naar buiten rende:

“Mam! Waarom moet je altijd kletsen? Het staat hier in de fik!”

Zo erg was het gelukkig niet, maar het brood was wel zwartgeblakerd… en natuurlijk bleek dit ons laatste brood te zijn. Dus startten we de dag met hongerige magen. Ach ja, het gaat om de gedachte, toch?

Wrangler Vic

Intussen werden de paarden klaargemaakt door de hoofd wrangler, Vic. Een wrangler is eigenlijk de cowboy die verantwoordelijk is voor het vangen, verzorgen en opzadelen van de paarden. Vic had een doorleefd gezicht en de charme van een man die zijn hele leven in de bergen heeft doorgebracht. Hij vertelde over winters waarin de temperatuur tot wel -50 daalt, over lange maanden waarin de ranch volledig ingesneeuwd is, en over de korte maar intensieve zomers waarin alles om de paarden draait. Het is een hard bestaan, maar toch proefde ik iets aantrekkelijks in zijn verhalen.

Seth werd meteen opgenomen in dit wereldje: Vic zei dat hij vanaf zijn zestiende welkom is om hier te komen werken. Zijn eerste baan alvast geregeld!

Kleurrijke verrassing

Terwijl ik nog naar de paarden stond te kijken, zoefden er ineens een paar kolibries om me heen. Klein, felgekleurde flitsjes die stil in de lucht leken te hangen. Ik had ze eerlijk gezegd niet meer verwacht zo laat in onze reis, maar wat een cadeau om ze hier alsnog te zien.

Bar U Ranch

De twee dames die ik eerder had gesproken, bleken samen met nog een derde reisgenoot een zesdaagse trail camp met de paarden te gaan doen. Helemaal vanuit Engeland waren ze gekomen en rechtstreeks met een taxi naar de ranch gereden.

Toen ik vertelde dat wij onderweg waren naar de Bar U Ranch, een historische ranch die tegenwoordig een nationaal erfgoedsite is en hét symbool van het Canadese cowboyleven, begonnen hun ogen te glimmen. Toevallig was er vandaag een rodeo, iets wat ze dolgraag wilden meemaken.

Omdat ze geen vervoer hadden, stelde ik voor om het bed van Seth om te bouwen tot een bank in de camper en hen mee te nemen. Hun blijdschap was onbetaalbaar, en voor ons was het minstens zo gezellig.

Rodeo

Bij aankomst bij de Bar U Ranch werden we overspoeld door de sfeer. Trailers met paarden, cowboys en cowgirls die zich voorbereidden: het voelde alsof we een film in stapten.

Het event begon plechtig. Alle deelnemers reden de arena in, opgesteld in een lange rij. Het Canadese volkslied werd gezongen en een cowgirl reed rond op haar paard met de Canadese vlag. Kippenvel! Er volgde ook een erkenning dat de rodeo plaatsvond op “geleend land” van de inheemse bevolking. Dat vond ik indrukwekkend en respectvol.

Daarna barstte de rodeo los. De kalveren stonden al luid te loeien. Toen het eerste kalf door de lasso werd gevangen en angstig schreeuwde, pakte Seth mijn hand stevig vast. Hij keek me aan en zei niets, maar ik zag dat dit hem raakte. Voor hem voelde het als dierenleed. Ach, zijn zachte hart is geen cowboyhart… en daar ben ik stiekem trots op.

Afsluiten met een glimlach

We namen afscheid van onze Engelse reisgenoten, die een andere lift terug naar de ranch regelden, en vervolgden onze route. Onderweg vond ik nog een westernwinkel waar ik mijn eigen Stetson kocht, een prachtige aanvulling op mijn kleine hoedenverzameling.

Slot in Calgary

Bij aankomst op Bow Rivers Edge Campground waren we moe van alle indrukken. Morgen leveren we de camper in bij Fraserway. Wat jammer… ons thuis op wielen is ons zo lief geworden, en alles is perfect verlopen.

Maar toen kwam er een mail van Air Canada: onze vluchten waren geannuleerd vanwege stakingen. Dat was even spannend, je bent mentaal al klaar om naar huis te gaan. Na wat geregel hebben we een alternatieve vlucht op woensdag. En dus: onverwacht nog een paar extra dagen Calgary!

Eerst voelde het even alsof alles instortte, maar al snel besloten we de knop om te zetten.

Met dank aan Travelhome, en in het bijzonder Manon, die altijd met ons meedacht en zelfs oog had voor Seth zijn beleving, konden we terecht in een fijn hotel in de stad. Na weken vol bergen, rivieren, ranches en eindeloze wegen, zal het ineens bijzonder zijn om weer even de levendigheid van een stad te voelen.

Ons thuis op wielen moeten we nu inleveren, maar de herinneringen nemen we mee. En eerlijk: die zijn onverwoestbaar.

Na weken vol bergen, rivieren, ranches en eindeloze wegen, kwamen we aan in Calgary. En eerlijk: de overgang voelde heftig. Het leek wel alsof de stad al onze herinneringen in één klap wilde opslokken. Ik moest echt even terugschakelen. Seth daarentegen paste zich razendsnel aan, zoals altijd. Zijn gemak gaf mij de rust die ik nodig had.

Rust in de stad

Ons hotel, het Westin, voelde als een oase midden in de drukte. Voor Seth was vooral het zwembad een feest, even weer lekker plonzen. Voor mij was de sauna met uitzicht op de skyline van Calgary heerlijk!

Vanaf daar ontdekten we de stad op onze eigen manier. Met een step toerden we door de straten, bezochten de Calgary Tower en zagen in de verte de Rockies liggen, ons decor van de afgelopen weken. Het uitzicht was indrukwekkend, maar ook een beetje weemoedig. Want hoe mooi de skyline ook is, diep vanbinnen blijft mijn hart een country heart: voor werk kom ik vaak in grote steden, maar échte rust vind ik alleen in de natuur.

We maakten een wandeling door Prince’s Island Park, een groen eiland midden in de stad aan de Bow River. Terwijl de stad rondom ons gonste, gaf dit park ons even datzelfde gevoel van ademruimte als in de bergen.

Via Las Vegas naar huis

Onze alternatieve vlucht bracht ons via Las Vegas terug naar huis. Het eerste stuk verliep verrassend snel. Maar bij het inchecken bleek dat Seth en ik niet naast elkaar zaten: hij was op een andere rij geplaatst. Onder de 12 jaar gebeurt dat normaal niet. Seth zei stoer: “Oh mama, ik zit wel alleen.” Maar voor mij bleef hij toch klein genoeg om daar niet gerust op te zijn. Gelukkig kregen we het aan de balie geregeld en zaten we toch gewoon naast elkaar.

Tijdens de overstap in Vegas trok uiteraard de gokvloer Seths aandacht. Hij waagde lachend een gokje, keek even serieus naar het scherm en zei toen: “Mam, ik denk dat dit een scam is.” Soms is wijsheid dichterbij dan je denkt.

En nu zitten we bij de gate te wachten voor onze vlucht naar Amsterdam. Dit moment geeft me de kans om de allerlaatste blog te schrijven.

Dank!

Lezers, bedankt voor het meelezen, jullie enthousiasme en betrokkenheid. Dat hebben we ontzettend leuk gevonden en het gaf ons onderweg vaak een extra glimlach. We hopen dat onze verhalen jullie hebben geïnspireerd om óók te gaan.

Nou ja, “gewoon” gaan… nee, natuurlijk niet gewoon. Want reizen zoals dit is allesbehalve gewoon. Maar waarom wachten? Ik had dit voor geen goud willen missen. Het verrijkt je, omdat je niet alleen nieuwe plekken ontdekt, maar ook andere culturen en jezelf op een andere manier leert kennen.

En als dat dan kan op een manier vol vrijheid, zoals wij dat mochten ervaren met ons thuis op wielen, dan is het niets minder dan een cadeau aan jezelf.

Voor een ieder die gaat: vele veilige kilometers gewenst.

Voor een ieder die wil, maar nog twijfelt: neem gerust contact op als je wil sparren.

Afscheid

Deze reis heeft ons geleerd dat de natuur ons dichter bij onszelf brengt. Tussen bergen, bossen, dieren en rivieren voelden we ons thuis, vrij en rijk. Het tempo van de stad liet ons zien dat we soms bewust moeten vertragen om echt te voelen wat er toe doet.

Voor Seth en mij zijn dit weken geweest die ons allebei rijker hebben gemaakt, met herinneringen die we nooit meer kwijt raken. Die herinneringen zijn ons kompas: ze wijzen ons terug naar wat er echt toe doet en geven richting voor de toekomst.

Wij gaan naar huis met verrijkte harten, en zullen verder reizen waar de wind ons brengt. Misschien opnieuw via Travelhome, want dat, dat was absoluut een succes.

Canada blijft bij ons: in onze verhalen, in onze foto’s en vooral in de manier waarop het ons geraakt heeft.

Kîhtwâm miinâ kawāpamitin

Tot ik je weer zie.