UIthoorn 13 Mei 2023

Eigenlijk waren we niet van plan om nogmaals naar Canada te gaan, maar er kwam een zeer voordelig aanbod voorbij om een camper van Halifax naar Toronto te rijden. Van deze stad hebben wij vorig jaar alleen het vliegveld gezien en van Ottawa hebben wij slechts een heel vage indruk. Deze reis zal in tegenstelling van die van vorig jaar een mix worden van weinig natuur en vooral cultuur en stedenbezoek. De verleiding was dus te groot om geen gebruik te maken van de aanbieding. Helaas zullen wij weer moeten vliegen met Air Canada, de maatschappij waar wij vorig jaar niet bijster enthousiast over waren. Alsmaar vertragingen en bar slecht en weinig eten.

Wij starten in Halifax, hoofdstad van de provincie Nuova Scotia, rijden via Lunenburg, Annapolis. Digby naar Saint John in de provincie New Brunswick. We zijn van plan om de Hopewell Rocks te bezoeken en dan naar het Noordwesten te rijden de provincie Quebec in waar we de 2 franstalige steden nogmaals zullen aandoen om dan via Ottawa, waar een neef van Khiem woont, in Toronto te eindigen.

14 Mei

De bus die achter ons huis stopt arriveert op tijd en op het busstation van Amstelveen kunnen wij direct instappen naar Schiphol. Daar worden alle formaliteiten soepel afgehandeld, onze ETA is nog steeds geldig. We hoeven onze vliegtickets niet te tonen, we krijgen in no time onze incheckkaarten en zijn onze koffers kwijt. Bij de security wordt mijn leatherman zakgereedschap, waar 2 messen aan zitten, helaas geconfisqueerd. Stom, niet aan gedacht om het in de koffer te doen. Binnen 40 minuten staan we achter de douane. De wachttijd doden we aangenaam met lezen en drinken van een plas koffie voor Khiem en fruit frappucino voor mij. In het vliegtuig blijkt dat we andere plaatsen hebben dan die we gereserveerd hebben. We zitten achter elkaar en niet eens aan het raam. Na een woordenwisseling met een onsympathieke purser krijgen we toch geen andere plaatsen. Het toestel is propvol. Ik controleer de plaatsen op de boardingpass voor onze vlucht Toronto-Halifax met mijn gereserveerde. Zelfde verhaal. Dat wordt reclameren als we thuis zijn. Om 7.30 om landt ons toestel op het niet al te grote vliegveld bij Halifax, een stad van 500.000 inwoners. Half 9 zijn we in hotel Atlantica. Ruime, lichte kamer en de bedden zijn prima. Honger hebben we niet, maar wel slaap, dus om 11 uur gaan we naar bed. We zijn ruim 21 uur op geweest.

15 Mei

Onze eerste dag, we hebben slaap noch honger. Eten een koekje en een snack die we van het vliegtuig nog over hebben. Bij de receptie van het hotel wisselen wij $50 voor kleingeld om buskaartjes te betalen. Je moet hier gepast betalen en met een ticket kun je dan 3 uur rijden. Ons eerste bezoek geldt de Fairview begraafplaats. Daar liggen 120 slachtoffers van de Titanic begraven. De graven zijn dusdanig opgesteld dat ze aan de romp van een schip doen denken. Bij sommige ervan staan enkele persoonlijke gegevens op de grafsteen vermeld. Er is ook een graf voor een lange tijd onbekend gebleven kind , maar na bijna een eeuw hebben onderzoekers zijn identiteit kunnen vaststellen. Een jongetje van bijna 2 jaar. Het beertje en ander speelgoed worden regelmatig vervangen

Hierna gaan we naar Waterfront, het gezelligste deel van de stad. Eten eerst bij Saltys dat bekend staat om de kwaliteit van hun seafood. Als voorgerecht neemt Khiem stukjes Jacobsschelp omwikkeld met spekreepjes. Ik kies een bord krokant gebakken calamaris, ze zijn kleiner dan die je in NL krijgt en smaken beter. We mogen 1 seafood platter met ons twee delen:garnalen,diverse soorten vis,jakobsschelpen en andere soorten schelpen. Drinken ananas en cranberry sap. Met vol rond buikje wandelen verder langs het water waar o.a. 2 merkwaardige bezienswaardigheden staan: een toren en een draadsculptuur. Gezinnen, groepen vrienden , jonge en oude koppels slenteren gezellig langs de (eet)kraampjes. Op een speelplaats staat een kleine replica van de yellow submarine waar een glijbaan op is gemonteerd. Als we moe zijn rusten we uit op rode stoelen bij het water. En dan opeens slaat de jetlag als een moker toe. Gauw naar het hotel. Bij een kraam kopen wij een dubbele fish and chips die we vanavond op de kamer zullen eten. Maar we moeten ook nog op zoek naar een Canadese simkaart en die vinden wij in de Walmart:$40, ongelimiteerd bellen en 5 gig data. Komen langs een bubbeltjestee winkel en nemen 2 grote bekers mee naar ons hotel. Om 9 uur liggen wij in bed.

16 Mei

Er is vandaag 40% kans op regen, maar het is tamelijk warm en de zon schijnt. Wij gaan te voet naar de citadel die op een heuvel staat. Vermoeiende klim naar boven via een steile weg. Trouwens, heel de stad is nogal geaccidenteerd. Bij de ingang staat een heuse beefeater. In het fort kunnen we in de casematten verschillende exposities zien en films over gevoerde oorlogen.Zo heeft men de briefingroom van de 3e Canadese brigade uit de 2e Wereldoorlog nagebouwd. Ook is er een imitatie van een landingsvaartuig op het strand van Normandië. Om 12 uur schiet een nepkanon uit 1808 zogenaamd een kogel af, men maakt er een hele show van. Na de lunch gaan we met de bus nogmaals naar de Waterfront waar het Museum of the Atlantic staat. Een deel ervan is gereserveerd voor artefacten uit de Titanic.

Zo staan de schoentjes van het 2 jarig jongetje in de vitrine, een prachtig bewerkt deurpaneel, onderdelen van meubelstukken en trapleuningen.

Interessant zijn de persoonlijke bezittingen omdat ze je een indruk geven van het leven van de passagiers. De 1e en 2e klas reizigers leefden in weelde, getuige de wijnkaart en het menu waar de meest luxe gerechten op staan. Zij hadden ook het recht om dekstoelen op de gunstigste plaatsen aan dek te reserveren. 3e klassers mochten helemaal geen stoelen gebruiken.

Het grootste deel van het museum is gewijd aan de geschiedenis van de zeevaart en de marine.

Op de terugweg gaan we een Chinees restaurant binnen dat verschillende prijzen heeft gewonnen en bestellen een doufu- en garnalen met paddenstoelen gerecht. Het blijkt zo veel te zijn dat we er morgen nog een hele avondmaaltijd aan hebben.Tijdens het wachten drinken we een pot Chinese zwarte thee. Zijn vroeg in het hotel.

17 Mei

Vandaag lekker uitgeslapen en tot 12 uur gelummeld. Kamer opgeleverd en taxi besteld die binnen 2 minuten voor de ingang staat . 3 Kwartier rijden naar Elmsdale om de camper op te halen. Zijn er om 12.30, veel te vroeg,we worden om half 3 verwacht. Maar nu worden we toch eerder geholpen, om half 2 en we mogen alvast onze bagage in de camper brengen en beginnen uit te pakken. Heel aardig van de medewerkster. Half 2 formulieren tekenen en hup, we mogen weg. Geen uitleg hoe de camper werkt, die wordt op onze smartphone video’s geladen. Wil je persoonlijke demonstratie,dan kost dat $50. Idioot, zoiets hoort toch standaard bij de verhuur. Maar Canadream is echt een geldschrapende verhuurmaatschapij. Onze camper heeft een slide -out en hoe die werkt is me een raadsel. De baliedame laat het ons zien: auto starten, handrem aantrekken en bij de slide -out op de knop out drukken. Nu ik dat weet help ik een ander Nederlands echtpaar dat voor het eerst met een camper op reis gaat. Trouwens, vandaag zijn het allemaal Travelhome klanten die hier hun vakantie starten, allen aangelokt door de speciale goedkope aanbieding. We hebben een leuke camper, 7 m, kleiner dan de 8 m in de VS, met natuurlijk alles erop en eraan. Dan gauw boodschappen doen, bij Sobeys in het winkelcentrum van de stad, lunchen in een Chin. resto en bestellen een combo voor morgenavond. 10 km voor Peggy’s Cove rijden wij de Sideway RV Park op, een camping met leuk uitzicht op de Atlantische Oceaan. Onze eerste nacht op een camping. Kost slechts $45, full hookup, dwz electriciteit, eigen watervoorziening en afvoer WC water.

18 Mei

Weer een mooie, zonnige dag. Peggy Cove is niet ver meer. In de verte zien wij de iconische vuurtoren al.

Helaas, als ik wil parkeren neem ik een bocht te krap en ram een grote truckcamper. De neus van onze RV ligt in kreukels en zit klem onder het fietsenrek van de truck. Onze RV wordt ‘smiddags door iemand van CanaDream naar een garage gereden en wij gaan met een taxi naar het kantoor in Elmsdale. Daar blijkt dat wij geen recht hebben op een vervangende camper,omdat het ongeval op een parkeerplaats heeft plaats gevonden en niet op de openbare weg. We moeten een nieuw contract afsluiten tegen de huidige condities. Geen enkele coulance. De avond slapen wij in een B&B in Elmsdale. Een schitterend huis met gezellige kamers en overal zitplekken met heerlijke fauteuils waar je heerlijk kunt uitrusten en ontspannen. Een pracht tuin waarin herten rondlopen. We besluiten om een nieuw huurcontract aan te gaan, maar morgen bellen wij de ANWB en Travelhome en hopen dat zij iets voor ons kunnen regelen.

(Foto’s komen nog)

19 Mei

Het eerste wat ik ‘s ochtends doe is bellen naar de ANWB en Travelhome. Jammer, ze kunnen niets voor me doen, stuiten ook op de strikte verzekeringsregels van CanaDream. Nieuw contract en een andere camper. Heel gedoe, niet genoeg saldo meer op mijn creditcard. Moet app downloaden om een account te maken voor MasterCard credietkaart. Ik stort er maar meteen €2000 bij, genoeg om de huur vd camper te betalen en om de volgende dagen door te komen. In de middag rijden we weg, weer over die mooie weg naar Peggys Cove, w.o. 24km langs de oceaan. Niet zomaar een grote vlakte, maar grote meren met begroeide eilandjes erin, heel gevarieerd en boeiend en af toe vissers- en plezierboten. Niet van die enorme grote jachten. We rijden onze camping Wayside voorbij en 5 km daarna hebben we een prachtplek aan zee op camping King Neptune. Ik sluit alleen de electriciteit aan. Uit het raam van onze camper maken we een prachtige zonsondergang mee. Nu we 2 vakantiedagen verloren hebben brengen wij de camper niet naar Toronto, maar blijven we in Nova Scotia, een provincie die Mies 20 jaar geleden al onveilig blijkt te hebben gemaakt. Op de 31e vliegen we van Halifax naar Toronto. Nu we onze plannen bijgesteld hebben zijn we weer rustig en beginnen vol goede moed aan het vervolg van de vakantie.

Camping King Neptune, $56, water en electra.

20 Mei

De vuurtoren is een vd meest gefotografeerde objecten op Nova Scotia. De toren zou naar de enige overlevende van een beruchte schipbreuk zijn vernoemd. Maar er zijn blijkbaar nog andere verklaringen voor de naam. Hij staat daar mooi temidden van grote boulders en gele hei. Dat is dan het enige wat hem bijzonder maakt. De rotsen nodigen uit tot klimpartijen, maar we merken wel dat we alweer een jaar ouder zijn geworden. Het kost ons meer moeite en concentratie om niet te vallen of uit te glijden. Het dorp is zeer fotogeniek.Vooral de enkele gebouwen die op palen boven het water staan doen enigszins denken aan Noorwegen. Het dorpje telt enkele honderden inwoners die deels van toerisme en vooral van de visvangst leven. Ook zijn er nogal wat kunstenaars. Zo is er een reliëf dat het leven van de bewoners uitbeeldt met Peggy als engel. Als lunch nemen wij bij een kraam 2 goed gevulde lobsterrolls, karamelkoffie met slagroom en ahornthee met rode bessen smikkelen die heerlijk op op het terras. Wel een dure maaltijd, $80. Komt door de hst en service. Evenveel als onze lunch bij Saltys in Halifax. Maar ach, de mensen moeten hier ook leven het toeristenseizoen duurt hier zo kort. Na een heleboel foto’s te hebben geschoten rijden we naar Lunenburg, Board of Trade Campground.

‘s Avonds heeft Khiem pijnlijke knieën, het klauteren op de rotsen heeft zijn in tol geëist.

$104 voor 2 nachten, electra en water. Zeer slechte WiFi.

We staan op een verhoging en kijken over andere campers heen naar de zee, leuk uitzicht.

21 Mei

Het regent en naarmate de ochtend vordert

gaat het meer regenen. We trekken dan maar onze poncho’s aan en trotseren de nattigheid, we zijn niet de enigen. We lopen naar de Waterfront. Heel anders dan die van Halifax. Één lange straat met aan weerskanten fleurig gekleurde houten huizen. Vrijwel alle woningen zijn uit hout opgetrokken en zelfs menig openbaar gebouw, zoals o.a. het gemeentehuis. Kerken zijn bijna allemaal wit geschilderd en daar staan er een heleboel van. Een groot deel van de straat bestaat uit restaurants, bars, cafés die op dit uur vol met toeristen zitten, wachtend tot de weergoden hun blaas hebben geleegd. Wij wandelen wat door het stadje, duiken een klein barretje in, bestellen hete chocola, koffie en een scone. Er is goede WiFi en ik kan weer mijn blog bijwerken en foto’s sturen. Het is ondertussen droog geworden en nu zien wij overal toeristenrondwandelen. We komen langs een seafood stal met lobsters, clams, oesters, langoustines en nog veel meer. Om van te watertanden. Maar ja, hoe maak je ze klaar in een camper? We eten ze wel in een resto. Nu gaan we maar van een chowder genieten die overigens tegenvalt: te weinig vis, garnalen, e.d. en te veel aardappelstukjes. (Grand Banker Seafood Bar and Grill)

De Duitse naam Lunenburg komt doordat in de 19e eeuw de regering Duitsers liet overkomen om het gebied te bevolken en te ontginnen. Het waren agrariërs, maar ze ontwikkelden zich snel tot scheepsbouwers en binnen niet al te lange tijd groeide het stadje uit tot een economisch centrumpje van de regio.

Terug naar de camping moeten wij een lange heuvel op. De hele stad is geaccidenteerd en om de ingang van sommige huizen te bereiken moet je een trap op.

Wij weten niet wat ons mankeert, maar we hebben opeens slaap en kruipen om half negen onder de dekens.

22 Mei

Goed zonnig, warm weer. Kan in trui lopen.

Wij verlaten Lunenburg en de camping waar je alleen dichtbij het incheck kantoor WiFi hebt.

Via de Blue Rocks, waar we niet veel aan vinden, en Mahone Bay reis rijden we naar Annapolis Royal. In Mahone Bay staan 3 kerken naast elkaar, een Lutherse, een anglicaanse en een verenigde Canadese kerk. Om Annapolis hebben Fransen en Engelsen jaren gevochten. De Fransen die er het eerst zich vestigden werden bij aankomst geholpen door de Mi’cmaw die hen allerlei nuttige zaken leerden om te overleven. Er ontstond in de loop van de tijd een levendige handel, de relatie was uitstekend. In de oorlog tegen de Engelsen sympathiseerden den oorspronkelijke bewoners met de Fransen. Na de overwinning van de Engelsen werden de Fransen in de 19e eeuw gedeporteerd, enkelen bleven er toch en vonden een schuilplaats bij de Mi’cmaw. Er valt in het stadje niet veel te beleven, vooral vandaag niet, want alles is gesloten vanwege Victoria Day. Zelfs restaurants zijn dicht op een enkele uitzondering na. We maken een wandeling op de boulevard met fraaie uitzichten en lopen deels om Fort Anne heen. Gaan we morgen bezoeken.

Daarna naar de camping: Dunromin, $126 voor 2 nachten,fullhook. Ruime plaatsen.

23 Mei

Zonnetje schijnt. Op naar Digby, hoofdstad van de jacobsschelp. Ik meen dat er in Augustus zelfs een St Jacobs Festival is. Daar doen wij boodschappen. Behalve de gewone dingen als vlees en groenten kopen we ook nog klaargemaakte gestoomde zalm met kruiden, een doos fruits de mer en een lobstergerecht. Beiden in de oven op te warmen. Wij konden de verleiding gewoon niet weerstaan.

Op de boulevard en haven schieten we mooie foto’s, maar verder is er aan het stadje niet zoveel aan. Aan het eind van de boulevard staat een groot restaurant, Captain’s Cabin Restaurant, waar de prijzen iets lager zijn dan die in het midden vd boulevard. Bestellen een tongstrelende seaplatter voor Khiem en voor mij natuurlijk de beroemde St Jacques. Heerlijk ontspannen in de zon onder een parasol met uitzicht op zee. Perfect gewoon. Na onze smaakpapillen verwend te hebben gaan we op zoek naar T-shirts met leuke griezelplaatjes voor onze kleinkinderen. Helaas, geen kindermaten.

Het is ondertussen 5 uur geworden, dus rijden we maar terug naar Annapolis. Niet ver van onze camping stroomt de Annapolisrivier. Gisteren zagen we prachtige witte vlokken schuim op het water, heel spectaculair, maar dat is nu veel minder. Toch schieten we nog even enkele plaatjes,

24 Mei

Vroeg opstaan, want we hebben ongeveer 300 km te rijden en willen niet alleen de hoofdweg volgen, maar binnendoor over smalle en bochtige wegen. Zo hopen wij te genieten van leuke dorpjes. Nogmaals, vrijwel alle huizen zijn van hout en niet alle woningen zijn even mooi. Maar ze staan prachtig in het landschap en zijn volledig geïntegreerd in de omgeving, vormen een eenheid met de natuur. Waarschijnlijk de invloed van de first nations.

Voordat wij Annapolis verlaten brengen wij een bezoek aan het kleine museum van Fort Anne waar we heel wat leren over de Mi’cmaw en de strijd tussen de Fransen en Engelsen. De Mi’cmaw zaten daartussen en probeerden zo lang mogelijk neutraal te blijven, steunden heimelijk en soms openlijk de Fransen, hoewel zij af en toe gemene zaak maakten met de Engelsen. In het fort staat ook nog een kruitkamer en vanaf de hoge wallen heb je een leuk uitzicht op de omgeving.

Om 12 uur beginnen wij aan onze tocht. Onderweg bij Tim Hortons een groot glas ijskoffie en een Caesarsalade en een met avocado. Smaken veel beter dan bij de Mac of Subway.

4.30 Uur arriveren wij in Truro, Scotia Pine Campground. Fullhook en pullthru. $63.

25 Mei

Vandaag gaan we naar een reisbureau om tickets voor de vlucht naar Halifax te kopen. Daarna rijden we naar Burntcoat Head, een mooie plek waar we het hoge getijdenverschil kunnen zien. Aan de Fundy Bay claimen verschillende steden dat zij het hoogste verschil tussen eb en vloed hebben. Voor vandaag is het bij Truro ruim 16 m, maar bij de Hopewell rotsen aan de overkant van de baai bereikt het hoogteverschil wel 18m en is de wandeling spectaculairder. Maar de tocht daar naartoe duurt 6 uur heen en terug, dus stellen we ons tevreden met een korte wandeling over de bodem van de Atlantische oceaan, hier dichtbij Truro. Dat is wel een aparte ervaring. We hebben overigens wel geluk het is nog even eb. Je mag niet te ver gaan om op tijd de trap naar boven te bereiken wanneer het vloed wordt. Om uiterlijk 14.45 uur moeten wij wel terug naar vaste grond. Bij een kraantje staan 2 borstels om de roodbruine blubber van je schoenen af te schrapen. Dat gaat niet gemakkelijk. Er staat nog in een vuurtoren een klein museumpje en je mag de toren naar de top beklimmen; het laatste stukje via een eng trappetje. Fraai uitzicht. Wij wachten de vloed niet af, maar gaan verder naar Antigonish.

Het is nog steeds mooi weer. In Antigonish zoeken we wel een 3/4uur naar Cranberry’s Campground, slechte bewegwijzering. Office gesloten. Moet een nummer bellen en na 5 minuten komt een dame om ons in te schrijven. Vanuit onze slaapkamerraam zien wij de zee.

$65 , elektriciteit en water. Hele nacht regen gratis erbij.

26 Mei

Regen. Langs de kust met fraaie vista’s waar wij af en toe stoppen om foto’s te nemen. Vervolgen onze weg naar Cheticamp , een Franstalig stadje. Trouwens, overal in Cape Breton zie je de Franse invloed, in de namen van dorpjes en gehuchten, Franse vlaggen overal. Gaan eerst naar Beach Campground om een plaats te reserveren, want als we daarna de stad ingaan zouden we wel later op de camping kunnen arriveren. We krijgen een perfecte plaats aan zee. Dan, ondanks een lichte regen de stad in. Aan de kleine haven maken wij mee hoe vissers hun vangst in kisten laden en ze naar de afslag, de markt morgen of restaurants brengen. Het zijn snowcrabs, die speciale die je in NL per poot koopt. We bekijken uit nieuwsgierigheid de menu’s van diverse restaurants. We zijn niet echt van plan om buiten te eten,maar bij een ervan zonder menu buiten ga

ik toch binnen. Haal Khiem erbij en na enig overleg bezwijken we toch voor al die verse delicatessen uit zee. Een hele lobster, halve snowcrab, pond vette mosselen, 6 gefrituurde gamba’s, 5 jacobsschelpen in spek en uiteraard garni. Khiem neemt voor de gelegenheid een blueberry cider en ik houd het bij een echte ananasjus. Een echtpaar vraagt ons wat we eten en bestellen hetzelfde. Blijkbaar hebben ze geen ervaring met hoe je vlees uit de poten van de beesten pulkt, want ze zijn snel klaar en laten de poten staan en ook nog ander lekkers. Kennelijk lusten zij die niet. Zonde van het geld, omgerekend € 77, veel geld, maar niet duur. Er komt nog wel btw bij. Na deze overheerlijke maaltijd zijn onze buiken propvol. Khiem wil nog een cider meenemen.

Terug op de camping wacht ons een onaangename verrassing: onze stekker past niet op het stopcontact van de camping. Zonder elektriciteit hebben we geen verwarming. Kantoortje dicht. Ik ga maar op zoek naar een vrije plek met normaal stopcontact. Gevonden!

Nu rustig uitbuiken en dan tussen de lakens.

Beach Campground, $57, full hook.

27 Mei

Voordat wij onze tocht voortzetten zoeken wij in het dorp naar een winkel waar we T-shirts kunnen kopen voor onze kleinkinderen. Wij vinden er een en kopen er 4 tegelijk.Khiem valt voor een leuk vest. Zo, dat is dan gebeurd.

Een schitterende tocht over de Cabottrail. Het eerste deel langs de zee, nu eens vlak er langs, dan weer hoog boven de diepblauwe oceaan, dorpjes in de diepte. De weg is bochtig en we schieten niet echt op, maar dat hindert niet bij dit prachtige landschap met de magnifieke vergezichten. Wij buigen Oostwaarts af en duiken de highlands in.

Mist en nog eens mist. Er zijn tal van uitkijkplaatsen, maar als we toch niets kunnen zien rijden wij die gewoon voorbij. Pas als wij dalen wordt het zicht beter. Aan het mini haventje van Whitepoint maakt Khiem een lunch klaar van eieren met champi’s en spek. Er vaart een vissersboot binnen en de bemanning van 3 personen gooit hun vangst in bakken in het water.

Ik zie zoveel eenzaam verspreide huizen en piepkleine haventjes dat ik me afvraag wat voor werk er hier is en of er van te leven is. Van een local hoor ik dat ze vooral van de visvangst leven, daarna van toerisme en agrarische producten. Ik zie echter geen landbouwgronden, zo af en toe wel een boerderij. Na deze informatie lopen wij een trail naar de punt van het gehucht, enigszins vermoeiend, want het gaat op en af over smalle paden met losse keitjes. Maar we worden beloond, want de uitzichten zijn weer verrassend fraai. De kleur van de zee is van een apart soort blauw , moeilijk te beschrijven. Rotsen stijgen op uit het water en je blijft gefascineerd kijken naar het spel van de zee die stuk slaat op de harde rotsen en elke keer rollen de golven er weer op stuk. Toch weten we dat het zachte water het op den duur zal winnen van de harde steenmassa’s.

Het wordt tijd om een camping op te zoeken en die vinden wij vlak voor Indian Brook, Avoca Birches Campground. Er zijn slechts 27 plaatsen, waarvan 5 gereserveerd zijn voor doortrekkers zoals wij. Prachtige ruime plaatsen, $62, full hook.

Uitstekende service. ‘s Nachts gratis kikkerconcert.

28 Mei

Vandaag willen wij vogels zien en een wandeling maken. Helaas gaat de excursie naar Birds Island niet door vanwege de ruwe zee.

De aardige campingeigenares raadt ons het 2Rivers Wildlife Park aan. Daar kunnen we vogels en wilde dieren zien, zoals lynxen, beren, hertensoorten, e.d. Ze toont zelfs een hele serie foto’s op internet. Indrukwekkende foto’s.

119i Km gereden, mooi entree, pracht van een camping bovenop een heuvel en we overwegen zelfs om er te overnachten. Maar wat is het park zelf een teleurstelling. Het is gewoon een dierentuin waar de beesten in hokken verblijven. De Nederlandse dierentuinen zijn veel beter, veel natuurlijker en goed ingericht. Na een klein uurtje houden we het voor gezien en gaan we richting Linwood waar we voor het eerst buiten kunnen zitten. 100 m beneden ons ligt een meer met enkele fris geverfde huizen. Waarschijnlijk staat het in verbinding met de zee. Liefelijk panorama.

’s Avonds warmt Khiem de kant en klare seafood maaltijd van de Walmart op. Best smakelijk als je er geen hoge eisen aan stelt.

Linwood Harbour Campground ; $62, elektriciteit en water. Tamelijk ruime kavel.

29 Mei

Dagje rijden vandaag. Zonnig en warm weer. De route van Noord naar Zuid gaat wederom over kedebroekbrakbrak wasbord wegen met oneindig veel bochten. Hebben we meer gehad in Cape Breton afgelopen dagen. In het Zuiden komen we aan de kust met aardige kleine en iets grotere vissersdorpen. Even na Isaacs Harbour houdt de weg op en moeten we met een pont een brede rivier over. Gratis. Wij willen naar Pleasant Harbour waar op de kaart eencamping staat aangegeven. Nee dus. 15 Km terug rijden naar Tangier, daar staat Murphy’s Ocean View Campground. Van vrijwel elke kavel heb je

zicht op de oceaan. Vriendelijke ontvangst, netals gisteren trouwens. Er is een soort kantine aan het water waar je zelf koffie kunt zetten. Hadden we meer tijd, dan zouden wij nog een dag blijven op deze aanbevelenswaardige camping, want er valt hier van alles te beleven. Maar ja, we moeten overmorgen ons huisje op wielen in Elmsdale inleveren. Bij de centrale dump legen we onze grijs- en zwartwater tanks.

30 Mei

Een rustige tocht naar Elmsdale. Daar hebben we een camping gevonden, Renfrew Campground, een kwartier rijden van Canadream. Handig voor morgen. Gisteren hebben wij de koffers min of meer gepakt, maar om de laatste spullen nog een plaats te geven blijkt wel een probleem. Het schoonmaken van het interieur van de camper neemt nogal wat tijd in beslag doordat een half pak suiker op de vloer valt. Deze laatste dag van onze vakantie in Nova Scotia willen we besluiten met een seafood maaltijd. Restaurant Bitar in de stad heeft op zijn menu wel enkele zeegerechten staan. Een seafood platter voor Khiem en deepfried clams voor mij. Niet zo spectaculair lekker als in Cheticamp, maar best smakelijk en minder duur. Bij het verlaten van de camping komen 3 brandweerwagens voorbij en om een beginnend brandje te blussen.

Wel heeft de rit naar het restaurant ons een grote glazen schaal gekost. Onze onvolprezen Garmin navigatie vergist zich weer eens en stuurt ons aanvankelijk over een verkeerde route, een weg zo slecht als we zelfs in dit land nog niet eerder hebben gehad. Grind, zand en kuilen waar een half wiel in past.Alles danst in de camper en een schaal valt van een plank op de borden. Nou ja,hoort bij dit soort camperen. Maar we keren om en laten Garmin voor wat die is en gaan op de kaart verder.

Komen bij een bedrijvencentrum waar we bij Rona ons gas laten bijvullen.

Na de maaltijd zijn we nog een tijd bezig met schoonmaken en gaan om 11 pm naar bed.

Renfrew Campground, $62 full hook. Immens groot, goed voor een nachtje.

31 Mei

Vroeg opstaan en nog voor 9 uur staan we bij Canadream. Inspectie van de camper, alles in orde bevonden. Over de gebroken schaal geen woord. Ik heb 2200 km gereden, 500 meer dan ervoor betaald is en moet bijbetalen. Het bedrag wordt afgetrokken van de deposit die ik terugkrijg.

Ik ben blij dat ik niet ter plaatse de schade van het ongeluk moet betalen. De zaak mag ik in NL afhandelen met mijn verzekering. Er wordt een taxi besteld en iets voor 10 uur staan we op het vliegveld van Halifax. Een lange zit tot 14.30uur.

We hebben alle tijd om de post te lezen en mijn blog bij te werken. Op het vliegveld staat een filiaal van de Clearwater Fish Market: kreeften en krabben in bakken met zout water. Ik verbaas me dat er passagiers zijn die die beesten kopen, mooi verpakt in luxe dozen. Kennelijk mag je die beesten meenemen op binnenlandse vluchten.

Bij de securitycheck worden onze rugtassen tegengehouden vanwege te veel vloeistoffen. Ik moet naar een dumpplek om een fles vinaigrette te lozen. Ik moet opnieuw door de security en als ik protesteer dat ik al eerder ben gecontroleerd word ik gefotografeerd en ook nog gefouilleerd. Mijn rugzak wordt wederom gecontroleerd en als ik nu echt boos word gaat de ambtenaar over op een langzaam-aan actie.Ik schreeuw hem toe dat ik zo mijn vlucht mis. Wat een rotzak, pure machtswellust en pesterij. Khiem kalmeert mij en ik houd me gedeisd. Een dame neemt de zaak over en geeft mij mijn rugzak. Nu rennen naar de gate, daar wachten 2 dames bij de boardinpas controle nog op ons. Om precies 14.30 uur komen we uit de slurf het vliegtuig in. Even later taxiet het de startbaan op. Tot onze aangename verrassing krijgen wij een snack en drinken, keuze tussen wijn en 5 frisdranken. En dat nog wel bij een lokale vliegmaatschappij. Daar mag de nationale Air Canada wel een voorbeeld aan nemen. Gewoonte is dat op binnenlandse vluchten eten en drinken gekocht moeten worden.

In Toronto hebben we een eenvoudig hotelletje midden in het centrum bij de CNN Tower. Het avondeten nemen wij in een Japans restaurant. Een misosoep en zeewiersla vooraf. Daarna kreeft in tempura, vervolgens 6 soorten sushi. We zijn al propvol als er dan nog een gegrilde zalm op een groentenbedje nakomt, nemen wij die in een doggybag mee. Met drinken en tip voor het aardige Japanse meisje erbij voor omgerekend € 92. Niet duur, maar niet om het elke dag te doen. We lopen hierna niet al te vlot naar ons onderkomen.

1 Juni

Als je weinig tijd hebt om een stad te verkennen is een rit met een hop-on hop-off bus een goede manier om er een indruk van te krijgen. Onze bus rijdt langs de bekende iconische gebouwen van Toronto, zoals de CN Tower waar je op 342 m hoog op een glazen vloer naar beneden kunt kijken en ook van de omgeving van de stad tot aan het Lake Ontario kunt genieten. Je kunt eventueel nog hoger, tot 440 m voor waaghalzen.

Het Royal Ontario Museum en de Art Gallery of Ontario zijn fraaie voorbeelden van moderne architectuur, het Casa Loma kasteel en de St. Laurence markt waar je tig soorten brood kunt kopen doen 19e eeuws aan. De City Hall zijn 2 half ronde gebouwen die het centrale plein met fonteinen en de naam Toronto domineren. Ernaast staat de oude cityhall , het lijkt wel fantasie middeleeuws. We lunchen in een foodcourt in een mall bami met dumplings en garnalen, ‘s avonds in een Mexicaans restaurant. Valt goed tegen na al dat lekkers van de afgelopen dagen.

Laatste nacht in Canada.

2 Juni

We hebben iets meer dan een halve dag in Toronto. ‘s ochtends maken wij in de keuken van het hotelletje ons eigen eenvoudig ontbijt klaar. Redelijke keus, maar geen vleeswaren. Dan koffers pakken die wij in het hotel achter laten tot wij om 4 uur met de taxi naar Pearson International AirPort gaan.

We wandelen naar de CN Tower, maar dat valt een beetje tegen met deze warmte. Maken onderweg wat foto’s en in een parkje moet Khiem even uitrusten. In de Tower moeten wij een securitycheck ondergaan. Ben blij dat ik niet voor het waaghalzenplatform heb gekozen. Ben er te oud voor en als ik de filmpjes zie krijg ik slappe knieën. Weliswaar sta je in een tuigje en hoef je geen doodsmak te maken, maar toch…. We hebben 360 graden zicht op de stad, mogen echter niet het terras met de glazen vloer op omdat het in onderhoud is. Geen korting. Op de terugweg naar het hotel doen we eenfoodcourt in een mall aan en eten wat sushi’s.

De taxi brengt ons in 50 minuten naar het vliegveld. Inchecken, boardingpass en bagage afleveren gebeuren automatisch, online.

de controle is weer mierenneukerig. Laptop eruit, schoenen uit. Gelukkig geen problemen dit keer.Wij eten dimsum en drinken een frappucino. Kopen aardigheidje voor de buurman die onze brievenbus leegt. En een box sushi’s voor de kleinkinderen. Raoul, Eno en Lanneke staan met hun kleintjes al op ons te wachten. Wat een heerlijk weerzien. Dit wordt echter een lange wachttijd, want Khiems koffer blijkt in Toronto te zijn achtergebleven. Komt morgen aan.

Met ons allen gaan we naar ons huis. Raoul heeft eten gehaald en we kletsen gezellig bij.

Ze gaan wat vroegere weg om ons te laten bijslapen.