Het begon allemaal op maandagochtend 8 juni met een bestelde taxi bij de firma Janssen taxi. Inderdaad, besteld want voorrijden kwam ie niet op tijd. We hadden afgesproken om vijf over acht s’ochtends; toen er om kwart over acht nog niemand was ben ik maar even gaan bellen. Het bleek dat de chauffeur vertraging had opgelopen bij een eerder vrachtje met bestemming Catharina Ziekenhuis en dat hij nu ergens op de Sterrenlaan in Eindhoven was. De telefoniste van het taxibedrijf wilde best wel kijken of een andere chauffeur eerder aanwezig zou kunnen zijn. Na enige communicatie dat ze dat meteen hadden kunnen bedenken bedankt voor de eer en onze eigen auto gepakt. We zijn vlot naar Schiphol gereden en hebben daar de bagage afgegeven. Daarna de controle op de handbagage, waarbij Anita meende onder een Efteling-hek te moeten kruipen om een stuk van de lege wachtrij te omzeilen. Met als gevolg een beveiligingsdame die over de zeik ging en Anita die zich zeker niet onbetuigd liet. Daarna door het gloednieuwe controle systeem van Schiphol, een systeem dat dermate geniaal is dat bij topdrukte de controle drie keer zo lang duurt als vroeger. Wij waren er gelukkig snel langs en hebben de tijd doorgebracht met koffie en een lekker broodje Foccacio. Daarna boarden; ook deze procedure was gewijzigd met als gevolg chaotische taferelen voor het aan boord gaan. Daarna onze stoel gevonden in een mooie en nieuwe Airbus 330 van KLM.

De vlucht naar Vancouver was goed verzorgd; behoorlijk eten en een prima keuze uit recente films. We hebben gekeken naar “Mont Ventoux” (allebei), “American Sniper” (Harrie) en een film met Shirley McLain (Anita). Verder gedut, wart gelezen en in tien uur naar Vancouver.

Vliegveld van Vancouver is een stuk rustiger, schoner en relaxter dan Schiphol. Vlotte paspoortcontrole, douane-bureaucratie, en in een redelijke tijd de bagage van de band en daarna met een taxi naar downtown Vancouver. De stad heeft een stratenstructuur op z’n Amerikaans, dat wil zeggen met allemaal straten die haaks op elkaar staan met rechthoekige blokken. Lekker overzichtelijk, maar niet zo handig als op zo ongeveer elk kruispunt een stoplicht staat. Na zo’n drie kwartier afgezet bij hotel Sylvia. Dit is een wat ouder hotel dat fraai gelegen is bij de strandboulevard van Vancouver downtown. Mooie ruime kamer met twee queensize bedden en een wat gedateerde badkamer.

We zijn begonnen met een wandeling langs de stranden van Vancouver. Al flink vol met mensen die lekker lagen te genieten van de zon. Zelfs enkele masochistisch ingestelde zwemmers, althans zwemmen in water van zo’n 10 graden lijkt mij een uitdaging. We zijn een stuk door Stanley Park gewandeld. Dit park vult een schiereiland en heeft een groot aantal fietspaden, een stel mooie meertjes en een aantal scenic roads. We kwamen onder andere langs the Lost Lagoon Lake met een groot aantal Canadese ganzen. Na verloop van de tijd kwamen we bij jachthavens en hebben drankjes genomen bij een sjieke superhippe zaak aan het water. Wel hebben we ondanks onze honger afgezien van een diner hier want de prijzen waren sky high.

Teruggelopen naar het Sylvia hotel en hier hartstikke lekker gegeten op het buitenterras. Lekker beschut door een glazen wand tegen de frisse zeebries. Daarna nog een stukje langs het water gewandeld, in de avondzon gezeten en tegen negen uur gaan slapen, want de vermoeidheid sloeg genadeloos toe nadat je bijna 24 uur op pad bent. Op de kamer konden we de branding van de oceaan horen en dat soest je heerlijk in slaap.

Om een uur of zes s ’morgens klaarwakker en redelijk vroeg gaan ontbijten. Hiervoor kun je prima terecht in Sylvia Hotel, allerlei gerechten met eieren, spek, aardappelen en pannenkoeken. Alles caloriebommen!

Daarna zijn we begonnen aan een lange stadswandeling waarbij we het hele stadscentrum van Vancouver hebben bekeken. Eerst over lange winkelstraten (o.a. Robson Street) en langs flatgebouwen in het centrum. Ze hebben trouwens maar 1 echte wolkenkrabber in Vancouver; criterium hiervoor is 60 verdiepingen of meer en er is 1 gebouw met 61 verdiepingen. Veel Aziatische eetzaken, alle bekende merken en vooral de ene Starbucks na de andere. Ook veel zwervers en bedelaars die ongestoord (en zonder te storen) hun gang kunnen gaan. Met een lift hoog in de Harbour Tower omhoog gegaan, met een fraai uitzicht op de stad en omgeving. Op een gegeven moment zijn we Chinatown ingewandeld en hebben daar een prachtige Chinese tuin bewonderd.
In de Chinese wijk hebben we een prima lunch gehad in een eethuis waar we de enige niet-Chinese toeristen waren. Ik weet niet precies wat we gegeten hebben maar het smaakte uitstekend en kostte niet veel (in tegenstelling tot veel andere dure dingen in Canada).

Na de lunch door Gastown gewandeld. Dit is een gezellige stadswijk met veel eethuisjes, kroegen en trendy winkels. Doet Europees aan en straalt veel energie uit, althans voor eenieder met een goed gevulde portemonnee. Na Gastown door naar Canada Place en omgeving. Hier veel nieuwbouw naar aanleiding van de Olympische Winterspelen van 2010.

Het was inmiddels een uur of 2 in de middag geworden en we zijn behoorlijk vermoeid teruggelopen naar het hotel. Aldaar enig rust en verfrissing en enigszins hersteld naar een fietsenverhuur gegaan. Met gehuurde fietsen hebben we een tocht gemaakt rond Stanley Park. Dit gaat over een prachtig eenrichtingsfietspad langs de oceaan. Onderweg nog gestopt bij een theehuis voor lekkere zomerse cocktails. Helemaal tevreden!!

Na al deze inspanningen bijgekomen in hotel en opnieuw in de beschutting van een glazen wand lekker bij het hotel gegeten. De prijzen zijn redelijk en bier en wijn zijn prima. Vooral de Canadese wijn is uitstekend en doet beslist niet onder voor goede wijnen uit andere landen. Redelijk vroeg (10:30 uur) gaan pitten, wederom met het geruis van de branding op de achtergrond.

Woensdagmorgen om half zeven op want om half acht kwam een taxi ons ophalen voor de trip naar het camper verhuurbedrijf. Om zeven uur uitgecheckt en gaan ontbijten. Hotelstaf was in onze afwezigheid zo vriendelijk om de taxichauffeur te vertellen dat wij al weg waren. Dus spraakverwarring en een geïrriteerde Pakistaan. Overigens lijkt de volledige taxibranche van Vancouver in handen te zijn van Indiërs en Pakistani. Allemaal voorzien van hun eigen muziekzenders met voor ons niet alledaagse muziek.

Om half negen kwamen we aan bij het camper verhuurbedrijf (Ambassador). Wordt gerund door een leuk stel. Jutta en Harry zijn in 1991 vanuit Duitsland naar Canada verkast. We hebben een nogal summiere uitleg over het functioneren van de camper oftewel RV gehad. Ik ben blij dat ik thuis al zorgvuldig een aantal video’s heb bekeken over het gebruik van de verschillende tanks (water, gray voor keukenafvoer en black voor WC afvoer). We hebben ons voorgenomen om de ingebouwde WC alleen te gebruiken voor plasjes en niet voor het zwaardere werk. De RV is een reusachtig apparaat, met ingebouwde gebruiksaanwijzing want een aantal onderdelen oogt een beetje gammel. Het slot van een zijvak functioneert niet, de deur van het douchehok sluit niet goed en nog een paar andere grappen en grollen.  Intussen probeerde een squirrel naar binnen te sluipen, gelukkig nog geen wasberen zoals in de film met Robin Williams. De RV is een automaat met een 3.5 liter benzinemotor. Anita heeft nog geprobeerd om na de eerste uitlegsessie door de heg van het bedrijf te rijden (verder ging alles prima hoor).

Daarna om half elf naar de veerboot. Waarschijnlijk eerste bekeuring opgelopen want ik reed met 75 een agent voorbij met een laserdinges op een plek waar ik maar 60 mocht. De veerboot ging pas om 1 uur s ‘middags. Bizarre terminal, het leek wel het vertrekgedeelte van een vliegveld met dito winkeltjes en alle mogelijke soorten eettentjes. De bootreis was leuk, slingerde langs allerlei eilandjes en ging deels door USA wateren. In de verte kon je Mt Reinier zien, de vulkaan achter Seattle. Door allerlei zeestraten tussen eilanden naar Schwartz Bay op Vancouver Island.
In een uurtje zijn we naar onze eerste Campground in Victoria gereden. In Victoria hebben we uitgebreid inkopen gedaan bij een enorme supermarkt. Vreemd is wel dat in de winkel geen alcolhoudende dranken verkocht mogen worden, dit kan alleen in speciale liquor shops (die gelukkig nooit ver van de andere winkels te vinden zijn). Minder was dat bij de eerste de beste bocht die we namen een bak water van 4 liter omgekieperde en de vloer van de RV in een klein zwembadje omtoverde. Het duurde even voor we deze wateroverlast op een rustige plek verwerkt hadden.

De eerste campground van de vakantie bleek een prachtig plekje te zijn aan een baai. Helemaal bijzonder was dat er verschillende zeehonden in het water zaten en regelmatig hun kop boven water uit staken. Ook hele series watervliegtuigen die opstegen en landden. We zijn met een watertaxi naar Victoria downtown gevaren; de watertaxi’s zijn kleine bootjes die je voor een klein bedrag naar de overkant van de baai brengen. We zijn terug gewandeld over het pad dat langs de baai loopt en hebben onderweg bij een stampvolle pub prima gegeten (en gedronken want ze hadden een enorme lijst met speciale bieren van het vat). Nog een tijdje naar de vallende avond boven de baai gekeken en geheel content gaan slapen.

Westbay Marine Village Victoria
Plaatsnummer 20
Locatie: 8 (eenvoudige campground vlakbij baai)
Sanitair: 8 (schoon)
Plaats: 9 (drie meter van zee met zeehonden)
Vriendelijkheid personeel: 8

 

Prima geslapen, althans tot een uur of zeven want toen kwamen de eerste landende watervliegtuigen alweer met veel herrie overvliegen. Na het ontbijt hebben we eerst lekker aan het water in de zon gezeten.

Tegen een uur of tien op pad naar Tofino. We nemen trouwens de hele reis op met een dashcam; heb ik in de kerstperiode ook nog wat de doen om bruikbaar filmmateriaal uit te zoeken. Het werd een mooie  tocht door steeds woestere natuur. De camper rijdt behoorlijk, heeft alleen een nogal wiebelig stuur en een wat hortende automaat.
Onderweg hebben we gepicknickt bij de Qualicum waterfalls. Het was een mooie stopplaats met picknick tafeltjes, we zijn alleen niet naar de watervallen geweest. Luxe om zo maar ergens te stoppen en alles wat je nodig hebt aan eten en drinken bij de hand te hebben!

We zijn nog meerdere keren gestopt bij mooie stukken natuur en zo’n 40 kilometer voor Tofino hebben we de eerste zwarte beer van onze vakantie gezien. Het dier stak plotseling over en veroorzaakte meteen een kleine file van fotograferende toeristen.

Wederom een mooi plekje op een CampGround, aan drie kanten beschut door dichte heggen, wat wel fijn was want er stond een harde wind vanaf de oceaan. We staan zo’n 100 meter van het water en je kunt het gebulder van de branding goed horen. Verder aangenaam weer, zonnig en een graad of 20.
We hebben een mooie strandwandeling gemaakt en daarna heeft Anita lekker gekookt. Ik heb me gestort op een nieuw vakantiehobby, namelijk het aansteken van een kampvuur. Na wat opstartproblemen zat de fik er goed in en hadden we lekkere warmte en bescherming tegen muggen. Wel krijg ik de indruk dat ik een factor 4 keer zo veel hout gebruik als autochtonen maar daarvoor in de plaats hebben we wel een zeer uitbundig vreugdevuur!

Crystal Cove Campground Tofino
Plaatsnummer 5
Locatie: 8 (mooi gelegen vlak bij oceaan)
Sanitair: 8 (schoon)
Plaats:8 (goed beschut met privacy)
Vriendelijkheid personeel: 8

 

Lekker geslapen op de prachtige Crystal Cove CG bij Tofino. S’ochtends nogal frisjes met een behoorlijk harde wind vanaf de oceaan. Hier hadden we op onze plek geen last van want de RV stond prima beschut tussen de struiken. Vandaag hadden we het onderdeel whale watching gepland. Even gebeld met een organisatie die dit verzorgt en te horen gekregen dat ze om 10 uur zouden beslissen of de excursie van 10:30 uur door zou gaan, dit i.v.m. de harde wind (windkracht 7). Als het doorging dan zou de tocht in ieder geval somewhat bumpy worden. We zijn naar Tofino gereden en hebben daar een lekkere bak koffie gedronken op een plekje met zicht op de inlet, d.w.z. de zeebaai in de schaduw van de wind van de oceaan. Ook hier het af en aan vliegen van luidruchtige watervliegtuigen. Even na 10 uur naar het bureau gereden. Aldaar te horen gekregen dat de geplande tocht door zou gaan.

We werden met z’n achten in speciale isolatiepakken gehesen waarmee je bij een eventuele schipbreuk in het water zou blijven drijven (of je langer dan een paar minuten overleeft in water van 10 graden hebben we maar niet gevraagd). Daar overheen nog een dikke oliejas dus koud zouden we het niet krijgen. De acht deelnemers kwamen trouwens uit Frankrijk, China, Duitsland en Gerwen.
We zijn naar de boot gewandeld, dit was een z.g. Zodiac boot, deze boten (of meer bootjes) hebben de naam dat ze niet kunnen zinken. De kapitein was een local met duidelijk indiaanse roots en heeft ons na een korte inleidende beschrijving mee de zee opgenomen. Wat een ervaring, met bijna 50 km per uur over een woeste zee met golven van zo’n 4 meter hoog te scheuren! Anita had flink last van haar nek en ik had het gevoel dat mijn nieren zo ongeveer tot onder mijn oksels terecht waren gekomen – somehat bumby… We zijn naar een baai gevaren waar walvissen zich regelmatig laten zien. We werden perfect op onze wenken bediend, al snel zagen we de eerste grijze walvissen, waarvan een aantal wijfjes met hun jongen. Wat een indrukwekkende dieren, niet alleen door hun afmetingen maar ook door de majestueuze wijze waarop ze door het water glijden en ook de jonkies (kleine 6 meter lang) die schijnbaar van plezier uit het water zo maar in de lucht sprongen! Deze dieren stropen de zeebodem af naar alles wat voor hun eetbaar is en hebben een bescheiden consumptie van 1000 kg per dag.

We zijn een klein uurtje in de baai blijven kijken en daarna in drie kwartier teruggevaren naar Tofino. Onderweg heeft de kapitein nog een aantal pauzes ingelast. We hebben nog een aantal zeeotters bewonderd en zeehonden op een eilandje. Om half twee stonden weer aan land met een unieke ervaring rijker. De Chinese man trouwens ook, want die was de enige die flink zeeziek was geworden.
Na dit geweldige avontuur een goede lunch genoten. Daarna later in de middag nog gaan wandelen in het Pacific Rim natuurpark. Met de eerste wandeling waren we vlug klaar, het pad was namelijk afgesloten vanwege de grote activiteit van beren. Wel nog teruggelopen over een mooi strand. Dit strand was trouwens vijftig jaar geleden nog spierwit maar sinds toeristen elk jaar zo’n 7000 kilo schelpen als souvenir meenemen wordt dit strand steeds donkerder (Anita kon het toch niet laten om een mooie schelp mee te nemen). Een tweede wandeling hebben we wel af kunnen maken; dit was een pad over vlonders door een mooi regenwoud. Wel een droog regenwoud want het heeft al een tijdje  niet meer geregend (normaal valt hier 3 ½ meter regen per jaar).
S ’avonds heeft Anita lekker gekookt en bij een kampvuur hebben we alle prachtige ervaringen nog eens voorbij laten komen.

Vandaag op verplaatsing van Tofino door het Pacific Rim National Park naar Parksville aan de oostkant van Vancouver Island. Voor de eerste keer de rioolfunctie van de RV toegepast. Je moet een buis aansluiten van de RV op het riool van de CampGround, daarna moet je de zwarte tank leeg laten lopen (met output van het toilet), daarna de grijze tank (afwaswater en zo), vervolgens de toilet goed doorspoelen met water en tenslotte de plee nog eens doorspoelen met chemicaliën). Daarna de hele handel goed afsluiten en klaar is kees! Als er ook maar iets misgaat dan krijg je een enorme zooi. Zie de RV film met Robin Williams.

Gekozen voor Parksville omdat het niet al te ver van de veerboot af ligt. De route die we gereden hebben was tegengesteld aan de route van donderdag. Veel mooie natuur en voor een deel niet al te best onderhouden wegen.

We hebben opnieuw een leuke picknick stop gemaakt bij een aantal watervallen (Qualicum falls) en een wandeling gemaakt langs de zogenaamde upper falls en lower falls. Overal waarschuwing voor overactieve beren maar gezien het grote aantal wandelaars geen Yogi bears gezien.
De CampGround in Parksville was qua ligging een leuke verrassing. We stonden een meter of 30 van zee op een ruime en schone plaats. Heerlijk om over het strand te lopen en te genieten van een prachtig uitzicht op de bergen van het vasteland in de verte. Het inchecken bij de CampGrounds gaat telkens heel relaxed. Je wappert met je credit card, je zoekt de aangewezen plaats op en je gaat vooral lekker je eigen gang. We hebben flink boodschappen ingeslagen bij de plaatselijke super en s ‘avonds  in een leuk restaurant gegeten. Wel is het zo dat je in Canada in het algemeen niet verfijnd kunt eten. Er is een behoorlijke fast food cultuur met burgers en veel vet spul. Dit kun je aan het formaat van een deel van de bevolking duidelijk zien.
Rond een uur of half elf gaan pitten met het rustgevende geruis van de zee op de achtergrond.

Park Sands Beacch Resort Parksville
Plaatsnummer 10
Locatie: 9 (in stadje vlakbij zee)
Sanitair: 3 (ronduit goor)
Plaats: 9 (50 meter van zee)
Vriendelijkheid personeel: 7 (alleen check-in, daarna niemand meer gezien)

 

Goed geslapen met het geruis van de oceaan op de achtergrond. Lekker ontbeten en nog even in de ochtendzon gezeten.
Het sanitair van de CG deed voor wat het heren gedeelte niet onder voor een Franse camping, wc brillen onder de poep en veel te weinig toiletten en douches (waarvoor je trouwens ook nog apart moest betalen). Kortom, een prachtig gelegen CG met wat verbeterpotentieel.

Voorlopig is het en blijft het mooi weer, tussen de 20 en 25 graden en geen wolk aan de lucht. Wel redelijk op tijd vertrokken want we wilden de boot van 10:40 uur naar het vasteland. Na het vertrek kennisgemaakt met een ander fenomeen van het rijden met een RV: het tanken. Jeminee, wat slurpt zo’n monster voor een vermogen aan brandstof. Er kan wel 150 liter in maar met een dorstlust van 1 op 4 a 5 kom je er net een kilometer of 600 mee en dat a raison van 1,29 dollar per liter. Doorgereden naar de veerpont en  zonder al te veel problemen aan boord gekomen, alleen een automobilist gesneden want je ziet bijna niets naar achteren in onze 24 feet RV.

De veerboot was behoorlijk luxe met een grote lunchroom aan boord en plekken om buiten lekker te genieten van de zon. Overigens zou je denken dat je voertuig nogal groot is in het parkeergedeelte van de veerboot. Echter, ik denk dat we voor de RV’s bij de kleinere helft zitten. Je kijkt je ogen uit naar allerlei trailers achter mega pick-up trucks en zelfs complete bussen met van alles elektronisch zoals slide-outs, raamschermen en luifels (en maar benzine stoken met z’n allen). We hebben van alles opnames met de dashcam!

De overtocht ging over een mooie zeearm van Departure Bay op Vancouver Island naar Horseshoe Bay een kilometer of 30 ten noorden van Vancouver.  We zijn naar Whistler gereden op een brede en prima weg. We waren ook niet alleen want een groot deel van de bevolking was op zondag naar het binnenland gereden voor recreative purposes. Alle parkeerplaatsen bij bezienswaardigheden waren afgeladen vol, zodat je met een slagschip van bijna 8 meter geen schijn van kans maakt om te parkeren bij interessante plekken. We zijn maar ergens langs de kant van de weg gestopt, alwaar Anita lekkere koffie heeft gemaakt en we de lekkere koeken uit de super van Parksville hebben genuttigd.

Om een uur of half vier kwamen we bij de Riverside CG in Whistler. Het is een mooie, schone en ruime CG waarbij we een z.g. pull-through plaats kregen, d.w.z. een plaats waarbij je van de ene kant naar binnen rijdt en er aan de andere kant weer uit. Wel nog even naar de plaatselijke super gereden voor wat versnaperingen. Het bezit van alcoholische dranken werkt trouwens net weer iets anders dan in de USA. Je mag drank gewoon op straat meenemen zonder speciale verpakking, echter de zichtbare consumptie ervan is strafbaar. En straffen zijn hier echte straffen, bijvoorbeeld het niet opruimen van de drol van je hond kan zomaar 1000 dollar kosten. No shit man!, voordeel is natuurlijk dat er geen gevaar is om in hondenpoep te trappen.

We waren flink moe van de ervaringen tijdens de eerste zes dagen in Canada. De rest van de zondag hebben we het daarom zeer kalm aan gedaan. Anita heeft lekker gekookt, wijntje en biertje gedronken en vroeg gaan pitten.

Het weer is goed in Whistler, overdag een graad of 25 en slechts een paar stapelwolken. Wel koelt het het s’avonds snel af en gaat een leger mosquitos op jacht naar vers mensenbloed. Gelukkig hebben we insectenspray gekocht want anders wordt je helemaal lek geprikt. Een ander Nederlands stel wist te vertellen dat ons wat dit betreft nog veel staat te wachten in de nationale parken!

Riverside Campground Whistler
Plaatsnummer 10
Locatie: 8 (midden in de natuur)
Sanitair: 9 (schoon en ruim voldoende aantallen douches en toiletten)
Plaats: 7 (keurige pull-through plaats)
Vriendelijkheid personeel: 7 (standaard, leuk cafe maar te vroeg dicht)

Vandaag voor de eerste keer ons vechicle de hele dag laten staan. Ook wel lekker op een luxe  campground. Schoon sanitair, lekker warme douches en vanaf 7 uur s’ochtends koffie in een cafe. De hele dag heerlijk zonnig weer gehad; temperaturen van 25 graden in het dal tot 10 graden boven op de berg. Dat café is trouwens uniek in deze wereld want het bleek om 3 uur s’middags alweer te sluiten.

Vandaag een dag in Whistler. Whistler is in 2010 de plek geweest waar de olympische spelen skiën gehouden zijn. Het gemeentebestuur is zo slim geweest om in al het gesmijt met geld en passant de infrastructuur voor vele  jaren in orde te maken. Mooie vrijliggende fietspaden, ontelbare wandeltrails en veel groen als resultaat.

Ons doel voor vandaag was de peak 2 peak experience. Whistler heeft twee bergen met elk mooie skigebieden. Deze gebieden waren in het dal al met elkaar verbonden maar het is net zo leuk om de toppen met elkaar te verbinden. Dit is gedaan door een kabelbaan van 4.5 km tussen twee bergtoppen aan te leggen. Die kabelbaan hebben wij genomen en dat was nogal spectaculair. Overigens lag op die hoogte (2000m) sneeuw en Anita en ik hebben ons laten fotograferen als olympisch kampioenen. Een aantal gondels (+/- 15 personen) zijn voorzien van een doorzichtiger bodem zodat je langs je voeten een paar honderd meter naar beneden kunt kijken. Best spectaculair maar voor een aantal verwende wintersporters als ons was de bijzonderheid er al snel af. Op de andere berg hebben we een mooie bergwandeling gemaakt. Stukken over sneeuw en stukken waar op allerlei plaatsen nog haar van beren van het vorige seizoen lag. De beren schuren zich namelijk bijzonder graag langs bomen en het haar blijft liggen. Ze doen dit trouwens bij voorkeur in september als hoger op de berg bessen groeien, het favoriete voer van deze dieren.
In het restaurant van het bergstation nog een lekkere zalmsandwich gegeten en veel te duur betaald. Het valt elke keer weer op hoe ontzettende duur dit land is, mede door het steeds minder waard worden van de Euro.

Beneden in het dal hebben we nog een mooie wandeling gemaakt langs het Lost Lake. Dit meer is duidelijk populair bij de Canadezen, er werd veel gezwommen en er was zelfs een Dog Beach, want bello moet natuurlijk aan zijn/haar trekken komen. Daarna terug naar Riverside Resort, ontdekt dat de bar al gesloten was, de reservering voor de komende twee dagen in Clearwater in orde gemaakt, dit verslag bijgewerkt en lekker gegeten. Anita kookt prima in ons huis op wielen! Wel is de koelkast er mee opgehouden. We hebben op wat knoppen geduwd en hopen dat het weer in orde komt.
Leuk is trouwens dat je overal veel aanspraak hebt. Zowel op de campground als onderweg. We kwamen onder ander 60-plussers tegen die het geweldig vonden dat we uit NL kwamen. Vooral Oslo vonden ze een heel mooie Nederlandse stad. Ook een vrouw uit Duitsland die al 40 jaar in Canada woont. Anita heeft nog flink gekletst met onze Canadese buurman op de CG.

Vandaag stond onze langste dagtrip op het programma: 420 km van Whistler naar Clearwater aan de voet van de Rocky Mountains. Lekker geslapen, Ik een kopje koffie in het café van de CG, samen een lekker ontbijt en daarna op pad. Op pad trouwens op z’n Nuenens, want ik ben dwars tegen de rijrichting de CG afgereden. Moet kunnen. We hadden op onze mobieltjes kunnen zien dat de Nederlandse voetbaldames zich vrijwel zeker hadden geplaatst voor de volgende ronde bij het WK. Zoiets geeft een goed humeur.

We zijn eerst door de bergen gereden naar het plaatsje Liloeet. Prachtige woeste natuur, besneeuwde bergtoppen en snelstromende rivieren. De RV rijdt prima en laat zich inmiddels routineus besturen. Gedurende vele jaren in het verkeer hebben we natuurlijk allerlei soorten vertraging opgelopen, maar deze keer een bijzondere variant. We hebben drie kwartier gesukkeld achter een vrachtwagen die met zo’n 10 km per uur twee gele verfstrepen op de weg moest spuiten. Met het vriendelijk verzoek om niet in te halen en over de pasgespoten markering te rijden want het hele zaakje moest natuurlijk nog drogen. In een aantal haarspeldbochten kon je goed zien dat dit voor een aantal vrachtwagens (die hier enorm groot zijn) te hoog was gegrepen.

In Lilioeet eerst boodschappen gedaan bij een kleine super, wijn en bier ingeslagen bij een liquour store (blijft wennen dat je in een gewone winkel geen drank kunt kopen) en daarna een lekkere bak koffie in een coffee bar. We hebben inmiddels geleerd dat je de gewone koffie moet nemen in een sterke variant. Alle  bijzonderheden zoals cappuccino kosten een vermogen. Teruggelopen naar de RV alwaar enige paniek want Anita had haar handtasje in de koffie zaak laten liggen. Ze is teruggaan en heeft het blauwe tasje keurig teruggevonden en alle sympathie meeegekregen van de aanwezige locals. In Liloeet was het trouwens erg warm, dik boven de 30 graden. De rest van het traject varieerde de temperatuur van 20 graden op hogere gedeelten tot inderdaad pakweg 30 graden. Daarna door naar Cache Creek en Kamploops voor de volgende etappes. In Cache Creek weer getankt voor een vermogen bij een benzine pomp die een liter per 10 seconden afgaf; zoiets duurt wel ff met een 140 liter tank. Oh ja, tussen Liloeet en Cache Creek zijn we gestopt bij een picknick plaats langs de weg bij Marble Canyon. Een prachtig bergmeertje met wederom de nodige aanspraak want er waren ook een NL echtpaar (klassieke combinatie: Brabantse met Limburger) en een Canadees echtpaar dat zo’n 25 km verderop woonde en een dagje lekker aan het water ging recreëren. We hebben een lekkere sandwich genuttigd en Anita is daarna doorgereden. Nou ja, doorgereden, zich maar rustig doorgescheurd want ze is nauwelijks beneden de 100 km per uur gekomen met ons voertuig.
Tegen half zes kwamen we aan bij CG KOA in Clearwater. Clearwater is een heel klein plaatsje wat eigenlijk niet meer is dan een kruispunt met een enorm winkelcentrum en gas station. Het is wel de ingang voor het Wells Gray provincial park waar me morgen willen rondkijken.

We kregen een mooie pull through plaats vlak bij de receptie. Mooi midden in de natuur, vlakbij het zwembad en de andere faciliteiten van de CG. Anita heeft wederom lekker gekookt: Italiaanse worstjes, gebakken aardappelen en sla. Lekker wijntje en een biertje en daarna nog een flink kampvuur gestookt. Voor het hout van het kampvuur moet je wel afzonderlijk 9 dollar betalen, beetje zot in een land met zo ongelofelijk veel hout. Rond de CG staat een enorm hek om ons te beschermen tegen allerlei beestenboel in het bos (of omgekeerd). Bleef verder stil in het bos; dat kun je niet zeggen van de treinen in de verte die met enige regelmaat een hard signaal laten horen.

De koelkast werkt trouwens de hele dag alweer prima. Het bier is lekker koel!! Onze Ierse buren hadden het minder getroffen met hun RV; toen ze het water aansloten spoot het alle kanten op onder hun camper; lekkage…….

KOA Campground Clearwater
Plaatsnummer 18
Locatie: 8 (mooi in de natuur)
Sanitair: 8 (erg basaal)
Plaats: 8 (prima pull-through plaats met fire pit)
Vriendelijkheid personeel: 9

Lekker geslapen, voor de eerste keer geen koude nacht en wakker geworden met bewolking (ook voor de eerste keer). Het is wel lekker zacht weer, s’ochtends al zo’n 20 graden. Wel de hele nacht in de verte de signalen van de Canadese treinen. Die toeteren namelijk nogal hard bij het naderen van een spoorwegovergang, vooral s ’nachts. Wij staan zo’n drie kilometer van het spoor en kunnen het nog goed horen.

We zijn naar het Wells Gray provincial Park gereden. Hier zijn onder andere een aantal mooie watervallen te zien. We zijn eerst naar de meest bekende geweest: de Helmckens falls. Een kilometer of 40 in het park was vlakbij een parkeerplaats en na 200 meter wandelen hadden we een mooi uitzicht op de op drie na grootste waterval van Canada. Het water komt van zo’n 130 meter naar beneden en stort neer in een komdal dat uitgeslepen is in het graniet. Na 10 minuten hadden we het wel gezien en zijn terug gelopen naar de RV. Deze toeristische attractie had wel heel erg weinig tijd gekost dus op de terugweg zijn we gestopt bij de parkeerplaats van de Moul waterval. Eerst een lekker bakje koffie gezet en daarna een uur wandelen naar de waterval. Het was een mooie trail, eerst een wandelpad met allerlei sporen van beren, die schuren namelijk graag tegen allerlei struiken en bomen waardoor allerlei pluizen met vacht op de grond belanden. Geeft trouwens wel een extra dimensie aan een wandeling in een Canadees natuurgebied, je kunt namelijk overal beren tegenkomen. Wij vandaag niet, maar wel een mooie wandeling over een pad dat steeds ruiger werd. Over allerlei rotsblokken steeds sterker dalend totdat we  bij een prachtige waterval kwamen. Het water van een flink riviertje viel zo’n meter of vijftig naar beneden, ook hier in een komdal waardoor een perfect pleke ontstond voor een picknick. We hebben lekker allebei een bagel met kaas gegeten en genoten van de prachtige natuur. Ook heel mooi waren trouwens de prachtige bloemen die hier overal groeien en de vele vlinders die in de bossen rondvliegen. Her en der sporen van eerdere bosbranden. Zwart verkoolde dennenbomen en veel jong groen van met name berkenbomen. Hier zie je dat bosbranden een belangrijke schakel vormen in de levenscyclus van een oerbos. Door vuur ontstaat ruimte en voedingsbodem voor jonge plantengroei.

Na een klein uurtje kwamen we terug bij de RV en zijn naar Clearwater op de CG gereden. Voor de eerste keer een flinke plensbui gehad na bijna 10 dagen zon in Canada. Op de CG bijgekomen van alle indrukken, Ik heb nog even gezwommen in de pool van de CG en Anita heeft haar nagels gelakt (moet natuurlijk ook gebeuren). Tegen een uur of zes zijn we gaan eten in een grill restaurant vlakbij de CG. Lekker gegeten, Anita forel en ik verschillende soorten vlees. Leuk was dat halverwege een groep Koreaanse motorrijders binnenkwam. Een aantal van hen scanden de menukaart met een app waarbij het menu in het Koreaans werd vertaald, handig! Tijdens het eten begon het buiten keihard te regenen, maar dit was gelukkig afgelopen toen wij klaar waren met eten. Hier komen vrachtwagens voorbij die je in NL niet ziet; tot 30 meter lang met aanhangers en supersterke motoren.

We zijn naar de CG teruggelopen voor een rustige avond. Morgen gaan we echt de wildernis in naar Jasper!

 

Vanmorgen goed ontbeten. Ik was veel eerder op dan Anita en heb eerst koffie gedronken bij het restaurant van de CG. Op de achtergrond stond een tv met de zender van Vancouver aan. Voornaamste nieuwsonderwerp was zo ongeveer elke aanrijding die op de randwegen van Vancouver had plaatsgevonden. Met een heli werden alle resulterende files breed uitgemeten. Ook aangrijpend was het feit dat een luchtballon een noodlanding had moeten maken op een golfterrein. Breaking news!

We zijn op weg gegaan voor de 320 km naar Jasper in de bergen. Een eerste tussenstop hadden we gepland na een kleine 100 km bij Blue River. Van de highway af en via een zandpad van 1 km aangekomen bij de plek vanaf waar je een river safari kunt maken, waarbij een redelijke kans is dat je beren zult zien. Na voorzien te zijn van zwemvesten, werden we met 12 man in een motorbootje geladen. Merendeel van de mensen was trouwens Nederlands of van Nederlandse afkomst. De bestuurder resp. gids genaamd Ben gaf een korte inleiding en zette daarna koers over een rivier naar een prachtig gelegen meer. Dit meer is aan alle kanten omzoomd door steile boshellingen met in de verte besneeuwde bergen en gletsjers. Super mooi. In eerste instantie wilde het alleen nog niet zo vlotten met het spotten van beren. We zijn een aantal keren vlak langs de oever gevaren maar ondanks het aanheffen van “Ik zag twee beren” nog geen visueel contact. Pas toen Ben de boot naar de andere kant van het meer gestuurd had kreeg hij via zijn walky-talky bericht dat iets verder op een zwarte beer langs het water scharrelde. Erop af, en inderdaad hebben we een tiental minuten naar een beer kunnen kijken.  Hartstikke leuk om dit te zien, het beest trok zich helemaal niets aan van het bekijks, zelfs niet vanaf een bootje op minder dan 10 meter. Er werden natuurlijk hele series foto’s gemaakt en filmpjes geschoten. Ben wist te vertellen dat het dier ongeveer 2 ½ jaar oud was en dat hij voor de eerste keer een winter voor zichzelf had moeten zorgen (de beer, niet Ben).

Na deze leuke tocht nog een kop koffie en een hele lekkere muffin gehad en verder gereden naar Jasper. Onderweg nog lekker geluncht met een caesar salad chicken wrap. De weg naar Jasper was, net zoals alle andere wegen, prachtig en de bergen werden steeds hoger en woester. We kwamen o.a. langs Mount Robson, dit is de hoogste berg van de Canadese Rockies. Ook nog een stop gehad bij een parkeerplaats waar Anita heeft gekletst met de eerder genoemde Zuid-Koreanen die een tocht met gehuurde motors maakten.  Hidingo still is their favorite!

Op een gegeven moment moesten we langs poortjes het nationale park van Jasper in en kwamen we al snel aan bij de Whistler CG aldaar. Dit is een immense camping met 780 plaatsen, waarvan het merendeel geschikt voor RV’s (full hook-up). Ligt ook midden in de natuur en er hingen posters met een waarschuwing voor grizzlies die het terrein gebruikten om op jacht te gaan naar baby elks. Leuk plekje om te kamperen. Wel al veel whistlers, een soort van marmotten.

Op de plek aangekomen, water en elektra aangekoppeld en even naar de receptie gelopen om onze inschrijving in orde te maken. Dat even bleek een wandeling van bijna een half uur te zijn want het terrein is nogal groot. Daarna terug gewandeld en ik op weg om hout voor kampvuur te halen. Very close to your ground zeiden ze, maar dat was ook nog zo’n 800 meter lopen. Bij de houtstapel voelde ik me een sukkel want ik kon maar een paar blokken in mijn armen meenemen, terwijl verschillende pick-up trucks massaal aan het inslaan waren. Onze buurman op de CG had hetzelfde probleem, ik heb dus elektra en water weer ontkoppeld en ben met de RV naar de houtstapel gereden (gezellig de Canadese buurman meegenomen zodat die ook flink kon laden). Daarna een flinke fik gestookt, Anita lekker gekookt en bij het kampvuur gezeten. Een leuke verrassing was een elk (eland?) die 50 meter voor ons in het bos in alle rust stond te grazen. Deze CG ligt inderdaad midden in de natuur en alle dieren kunnen zonder meer het terrein oplopen. Ben benieuwd wat er nog allemaal meer voorbijkomt!
Oh ja, het kampeerterrein is zo groot dat er mensen zijn die met de RV naar de douches rijden i.p.v. een half uur te wandelen.

Whistler Campground Jasper
Plaatsnummer 59J
Locatie: 9 (100% puur de natuur)
Sanitair: 7 (erg basaal)
Plaats: 8 (prima pull-through plaats met fire pit)
Vriendelijkheid personeel: 7

Vandaag een dagje omgeving Jasper. Vannacht heeft het flink geregend en onze campingstoeltjes waren kletsnat. De douches zijn veel te ver om te lopen dus volstaan met een eenvoudige wasbeurt bij de washrooms. Daarna eerst naar Jasper voor een aantal noodzakelijke inkopen. Eerst de benzinetank weer flink bijgevuld (twee derde want meer dan 100 dollar ging niet met de credit card), daarna geld gepind en vervolgens boodschappen gedaan bij een soort van buurtsuper. Jasper is een klein stadje dat vrijwel helemaal draait op toerisme en daardoor helemaal volstaat met RV’s. Vreemd genoeg was er geen echte grote supermarkt.

Nadat we de voorraden hadden aangevuld, een lekkere bak koffie gedronken met een smaakvolle muffin. Oorspronkelijk wilden we s’ochtends gaan wandelen en s ’middags naar een mooi meer rijden. Het was alleen nogal regenachtig weer dus we zijn begonnen met de rit naar Maligne Lake van zo’n kilometer of veertig. Deze rit is een scenic trip door de bergen met een grote kans om wild te zien. Na een kilometer of vijf was het al raak; een auto voor ons stopte en we zagen een zwarte beer langs de weg wandelen. We zijn doorgereden tot we bij het dier waren en Anita heeft een aantal foto’s kunnen nemen van een paar meter afstand. Daarna verder gegaan over een prachtige route tussen de bergen en langs turquoise meren. Twintig kilometer verderop stond voor ons een complete file van personenauto’s en RV’s die iets gezien hadden. Het bleek te gaan om een moose met haar jong. Prachtig om te zien, je merkt trouwens dat deze dieren behoorlijk gewend zijn aan menselijke belangstelling. Zolang niemand te dichtbij komt gaan ze onverstoorbaar door met waarmee ze bezig waren.

Hierna doorgereden naar Maligne Lake. Dit is een prachtig bergmeer dat nogal toeristisch wordt uitgebaat. Er is een mega parkeerplaats met ruimte voor busladingen toeristen, je kunt een rondvaart maken en daarna bij een teahouse goed eten en allerlei souvenirs kopen. Het weer was slecht, veel regenbuien, en we hebben daarom een korte wandeling gemaakt en daarna een hapje gegeten.
Vervolgens terug naar Jasper met halverwege wederom een file van voertuigen. In dit geval door een moederbeer met haar jong. Die kleintjes hebben een hoge knuffelbaarheidsgraad maar de mensen met fototoestellen stonden wel heel erg dichtbij. Het werd nog leuker want ik zag als eerste jonkie nummer twee in alle rust uit een boom klimmen. Schitterend! Anita heeft een aantal mooie plaatjes kunnen maken.

Daarna doorgereden naar een parkeerplaats voor een tocht door Maligne Canyon. Dit is een wandeling van zo’n drie uur, deels door een ravijn dat door een riviertje is uitgeslepen in het kalksteen (limestone). 

We hadden flink mazzel, want vanaf het begin van de trip was en bleef het droog. Onder een lekker zonnetje genoten van een mooie wandeling door prachtige natuur (dit land is 1 ongelooflijk groot natuurpark). Onderweg kwamen nog een jonge Nederlandse vrouw tegen die behoorlijk verdwaald was. De dame in kwestie werkte bij de KLM en had een paar dagen vrij. Ze had een foto gemaakt met haar iPad van de wandelkaart aan het begin van de wandelrouter en wist niet meer precies waar ze was. We hebben haar op sleeptouw genomen zodat ze in ieder geval heel bij haar huurauto terug is gekomen. Ik ben op een modderpad nog flink onderuit gegaan en zat helemaal onder de smurrie.

Voor de eerste keer gelopen met ons berenbelletje om bruin beer te waarschuwen dat we er aan kwamen. Dit tot grote hilariteit van een aantal Canadezen. Ze moesten wel lachen om mijn opmerking dat het belletje prima werkte want we hadden geen beren gezien. Via prachtige paden met allerlei bronnetjes terug naar het  beginpunt.
Op de CG hebben we eerst een fire permit (licentie om fik te stoken) gekocht en een vijftal Wapiti’s gezien die in alle rust op het terrein stonden te grazen. Daarna eerst flink hout ingeslagen en naar onze kampeerplaats. Na wat technische problemen (een van de deursloten werkt niet goed) ben ik gaan douchen hetgeen een wandeling van een half uur betekende. Daarna kampvuur aangemaakt, biertje en genoten van het lekkere eten van Anita (soort van zalmburger). Na het eten nog wat aanspraak gehad van een tweetal Franstalige dames uit Quebec. Anita en ik konden ons prima redden in het Frans en tijdens het babbeltje wandelde een wapiti 10 meter aan de andere kant van onze RV voorbij. Prachtig land Canada!

 

Alweer zo ongeveer op de helft van deze bijzondere vakantie. Het was flink afgekoeld vannacht, tot een graad of 3 a 4, we hebben daarom binnen in ons paleis op wielen ontbeten. In het algemeen hebben ze in Canada behoorlijke broodjes en samen met ham, kaas en jam laat het zich prima ontbijten.

We zijn rond half tien op pad gegaan op weg naar de Icefield Parkway, een van de topattracties van dit deel van het land. Vlak nadat we de CG afgereden  waren zagen we een stel Wapiti’s en even verder op de schim van een beer die de weg overstak. Anita heeft het dier gefotografeerd, het bleek onze eerste Grizzly te zijn. Later op de dag hebben we nog twee herten gezien. De eerste stop maakten we bij de Athabasca watervallen, een plek waar een flinke rivier zich door een smalle doorgang perst. Heel mooi en ook heel veel toeristen, onder andere een groep Chinese scholieren die zich vooral bezighielden met het maken van een schier onafzienbare reeks futiele foto’s, kortom echt pubergedrag.

De weg vervolgd over de Icefield Parkway. Het is een mooie en brede weg die zich door een uniek berglandschap slingert. De bergen werden steeds hoger, de gletsjers steeds imposanter en we hebben een hele serie stops gemaakt om het allemaal eens goed te bekijken. Bij een van die stops heeft een Duitse vrouw ons gefotografeerd terwijl we prinsheerlijk aan de koffie zaten op onze kampeerstoeltjes. Een leuk plaatje om aan Anita’s moeder op te sturen!

Na een kleine honderd kilometer zijn we gestopt bij de Columbia Icefield. Dit is een enorme gletsjer waar je vlakbij kunt parkeren en tot een meter of honderd naar toe kan wandelen. Het was een enorme oppervlakte met ijs en imposant om te zien. Wel een vrijwel vlakke Gletsjer en niet de grillige vormen die we indertijd in Noorwegen meegemaakt hebben. In ieder geval opnieuw een uniek stuk Canada.

Na het gletsjerbezoek zijn we verder gereden en na een half uurtje gestopt op de plek waar ik eerder in 2003 gefotografeerd ben met een woeste berg als achtergrond. Leg de foto’s naast elkaar en zoek de verschillen! Anita heeft gezorgd voor een lekkere lunch met minestronesoep en een broodje kaas. Op zo’n moment is een huis op wielen fijn om te hebben.

De rest van de middag doorgereden en nog een langere stop gemaakt bij Peyto Lake. Dit meer heeft een smaragdgroene kleur en is na een korte wandeling te bereiken. We hebben de wandeling uitgebreid met een extra kilometer en zijn verder gereden naar de CG van Lake Louise. Her weer was trouwens het grootste deel van de dag prima; niet al te warm maar droog en met veel zon. Allen bij Peyto Lake begon het tot onze verbazing ineens te sneeuwen! Het was maar een beetje en van korte duur. We hebben voor de Lake Louise CG  gekozen  omdat we graag willen wandelen bij het gelijknamige meer en dat we gehoord hebben dat alle parkeerplaatsen voor RV’s s’morgens razendsnel vollopen (overigens tot nu toe nog nergens problemen gehad om ons vehikel te parkeren).

Bij de ingang van de CG stond een lange file van voertuigen die het terrein opwilden. De intake van nieùwe bezoekers bleek nogal inefficiënt geregeld te zijn zodat we meer dan een half uur voor joker bij de ingang hebben gestaan. Toen we verder mochten naar ons plekje bleek dat dit iets anders geregeld was dan bij andere kampeerterreinen. Per blok moesten twee RV’s geparkeerd worden met de picknick tafeltjes en de stroomaansluiting aan de andere kant dan we gewend waren. We bleken niet de enige met deze verwarring want meerdere campers moesten keren om goed op hun plek te passen.

Deze keer hadden we een plek met alleen stroom en zonder kampvuur mogelijkheid, maar wel lekker dicht bij de douches. Anita heeft pasta gekookt en daarna hebben we er een rustige avond van gemaakt. Het heeft flink geregend en het is koud buiten. De CG ligt midden in het jachtgebied van grizzly beren dus we zijn volgepropt met instructies how to handle in case of. Hopelijk morgen beter weer want we komen hier om te wandelen.
Oh ja, het is al de derde avond zonder internet op de CG, echt afkicken!

Lake Louise RV campground
Plaatsnummer 97
Locatie: 9 (midden in prachtige natuur)
Sanitair: 8 (stonden we gelukkig vlakbij, andere kampeerders moesten ver lopen)
Plaats: 8 (gedeelde pull-through plaats)
Vriendelijkheid personeel: 7 (inchecken gasten was een tijdrovend rommeltje)

Vannacht heeft het flink geregend, vanmorgen miezerde het nog en het is s’morgens hartstikke koud, ik schat niet meer dan 2 graden. Vannacht hebben de trans Canadese spoorwegen hun faam waargemaakt door elke treinpassage met veel en hard getoeter op te luisteren. Dit fenomeen wisten we al van tevoren en we hadden speciaal een plaatsje uitgezocht wat verder van de rails. Die treinen zijn goederentreinen van meestal zo’n 2 kilometer lang. Ze gaan niet harder dan 50 km per uur in bergachtig terrein dus het duurt wel even voor zo’n gigantisch ding voorbij is.

Door de kou voor de eerste keer de verwarming aangemaakt in de RV. De verwarming werkte prima maar de bediening is, en dat geldt voor veel dingen in dit voertuig, priegelig en erg kwetsbaar. Andere onderdelen moet je weer met het nodige geweld bedienen anders gaan deuren niet open, handrem niet op e.d. We zijn inmiddels goed gewend aan ons huis op wielen, kwalitatief is alles behoorlijk op orde maar de robuustheid is niet best. Echter, dankzij schroevendraaier, ductape en kauwgum blijft het hele zaakje aan elkaar hangen.

Rond een uur of negen werd het droog en zijn we richting Lake Louise gereden. Ik ben hier indertijd al in de winter geweest en wilde Anita dit prachtige meer laten zien. Het was maar een paar kilometer rijden en na een minuut of 10 kwamen we bij de mega parkeerplaats. Wat kan een hoop volk hier z’n auto, bus of RV kwijt! Het was al behoorlijk druk maar we konden goed parkeren. We zijn eerst naar de dichtstbijzijnde oever gelopen. Hier zag het al zwart van de mensen, met name Aziaten die met de bus kwamen en na een paar foto’s weer werden ingeladen voor een bezoek aan het volgende hoogtepunt van hun tour. Aan de oever ligt het Fairview Chateau Lake Louise hotel, een kolossaal gebouw inderdaad in de vorm van een kasteel met een weergaloos uitzicht op het meer. Een uitzicht dat zich direct vertaalt in de tarieven; beneden de pakweg 500 dollar per nacht kun je hier niet terecht. Het uitzicht viel deze ochtend ook wat tegen want het meer was deels in nevelen gehuld.

We zijn gaan wandelen met het theehuis van Lake Agnes als eerste doel. Gedurende iets meer dan een uur wandelen stijg je een kleine 300 meter. De wandeling ging door dichte bossen en op allerlei plaatsen lag nog wat sneeuw die in de nacht was gevallen. Het was nog flink koud en de bossen waren mistig. Een leuke verrassing kregen we middels de aanblik van het Mirror Lake, een prachtig meertje in de dichte bossen. Lake Agnes was ons doel, een sprookjesachtig gelegen meer met aan de ene kant bossen en aan de andere kant besneeuwde kale bergen. In het hierbij gelegen theehuis hebben we koffie met crunched apples gescoord en na ruggenspraak met een Amerikaans stel uit Californië besloten om door te wandelen naar een ander theehuis aan de plane of six glaciers, een kleine 7 ½ km verder. Dit werd een spectaculaire tocht. Eerst langs het prachtige meer, daarna een pittige klim over deels nog met sneeuw bedekte hellingen en daarna een stuk door bossen die bekend staan als Grizzly gebied. Gelukkig hebben we een belletje om deze beren te waarschuwen tegen onze komst maar helaas had ik het ding in de RV laten liggen. Anita en ik hebben ons letterlijk samen een paar kilometer door het bos gezongen, dit om allerlei beesten te waarschuwen dat hier twee levensgevaarlijke Gerwenaren aankwamen. Een paar hoogtepunten uit ons repertoire: Brabantse nachten zijn lang, Gute Nacht Freunde van Reinhard May, een groot deel van de hoogtepunten van het repertoire van Boudewijn de Groot, het volkslied van Tivoli/Tongelre (Anita), het Limburgs volkslied (Harrie) en natuurlijk integraal de eerste twee coupletten van het clublied van PSV. Een drukker pad naar het andere theehuis liep een tweehonderd meter lager dus de mensen die daar liepen moeten ons gebleer gehoord hebben. Je zult maar als Duitser door Canada lopen en midden in de bergen Du van Peter Maffay horen! Het gezang heeft wel prima geholpen want we hebben geen beer gezien.

Op een gegeven moment zijn we op het drukkere pad uitgekomen. Dit pad steeg redelijk stijl naar een overdonderend komdal (Cirque) waarop 6 afzonderlijke gletsjers uitkomen. Het weer was inmiddels opgeklaard dus we hadden goed zicht. Op het hoogste punt van de wandeling is een theehuis waar we, samen met een groot aantal andere mensen, geluncht hebben. Voor schandalige prijzen, maar goed, dat krijg je met monopolie posities. Veel leuke marmotten actief en in de verte konden we een lawine van de berg af horen donderen.

We zijn in dezelfde richting als de hele meute teruggelopen naar Lake Louise, nu met de gletsjers in de rug en het prachtige groene meer voor ons. Alle werelddelen zijn hier vertegenwoordigd, maar vooral veel Aziaten. Ook kwamen we nogal wat mensen tegen voor wie de wandeling conditioneel eigenlijk te hoog was gegrepen. Langs het meer zijn we teruggelopen naar de inmiddels stampvolle parkeerplaats. Veel voertuigen stonden kris kras langs de weg. Lake Louise is een echt toeristennest maar wel met goede reden.

We zijn naar Banff gereden (60 km) langs de toeristische route. Deze weg heet de Bow parkview road en slingert door een zeer afwisselend landschap. We hebben op een mooie stopplaats nog koffie gedronken en kwamen rond kwart over vijf in Banff aan. Trouwens vlak van te voren nog een bijzondere regenboog als gevolg van een regenbui in het oosten en de zon over een bergkam in het westen.

In Banff eerst wat boodschappen gedaan en daarna naar de Tunnel Mountain RV & trailer CG, een kilometer of 3 buiten het stadje. We hebben weer een mooie plek met aan de ene kant een prachtig bergmassief en aan de andere kant de bosrand (zonder omheining). Benieuwd wat hier allemaal s’nachts rondsluipt. Het weer is behoorlijk opgeklaard, het koelt af maar lang niet zo snel als gisteren. Ik denk dat we het morgen wat rustiger aan zullen doen want je moet ergens de gelegenheid nemen om al die ervaringen te verwerken.

Tunnel Mountain Trailer resort Banff
Plaatsnummer 891
Locatie: 9 (midden in prachtige natuur)
Sanitair: 8 (schoon en voldoende douches en toiletten
Plaats: 8 (pull-through plaats aan lange asfaltweg)
Vriendelijkheid personeel: 8

Dagje Banff. Prima weer, de hele dag veel zon met wat wolken. Na wederom een goed ontbijt zijn we eerst naar de zwavelbronnen van Banff gegaan. Deze bleken s ’maandags gesloten te zijn, we hebben ons dus beperkt tot een paar mooie wandelingen vlak in de buurt. Op allerlei plaatsen kwamen bronnen met zwavelgeur uit de bergen tevoorschijn. Allemachtig, wat kan dat stinken! Daarna de Banff Gondola experience gedaan; met een kabelbaan naar 2200 meter hoogte, alwaar je nog een stuk kunt wandelen naar een andere bergtop. Leuk uitstapje, maar wel heel erg veel volk op de been. De parkeerplaatsen waren, nog in het voorseizoen, stampvol. Wat wel prima was dat ze in het grondstation van de kabelbaan internet hadden. Na 4 dagen hebben we Whatsapp en mail-services aardig kunnen bijwerken.

S’middags hebben we lekker tot een uur of vier op de CG geluierd. Na alle ervaringen waren we echt toe aan een beetje rust. Lekker gelezen, genoten van de zon en een kopje koffie/thee. Anita heeft nog een lekkere lunch gemaakt bestaande uit minestronesoep en broodjes.

Later in de middag zijn we met de bus naar Banff downtown gegaan. Dat hebben ze hier goed geregeld, waarschijnlijk om het stadje wat te ontlasten van ronddolende RV’s. Op de CG was een bushalte en een klein kwartier later werden we gelost in Banff downtown. Dit was nogal een overgang, want na alle natuurbelevenissen stonden we plotseling en een stadje met een enorm aantal toeristen. Natuurlijk ook de daarmee gepaard gaande winkeltjes met allerlei snuisterijen. Ik was snel klaar met de vraag van zwager Raymond, namelijk een mooi Harley Davidson t-shirt. Daarna 250 winkels doorgelopen en souvenirs gevonden voor onszelf en voor Roel en Silvie. Voor Sandra moeten we nog iets kopen, maar in Vancouver weten we waar we iets leuk kunnen kopen.

Daarna naar een restaurant waar we allebei een superlekkere steak hebben genomen. Flink formaat en lekkere drankjes erbij. Daarna met de bus naar de CG en de avond deels buiten gezeten en, toen het te fris werd, binnen nog wat gelezen.

 

Na het ontbijt de RV transport klaar gemaakt. D.w.z. de zwarte tank geleegd (wc), de grijze tank (afwas en zo), water afgekoppeld en stroom ontkoppeld. Vandaag een korte verplaatsing, namelijk van de grote Banff Tunnel Mountain trailer court naar de natuurcamping Two Jack Lake. De laatste werd in een aantal reisverslagen beoordeeld als een van de mooiste van de Rocky Mountains. Het plekje dat we gereserveerd hebben moet bijzonder zijn, want de reservering was mogelijk vanaf 2 april 08:00 AM en ik had het om 08:02 AM gereserveerd. Vlak daarna was de CG uitverkocht.

Eerst zijn we Banff ingereden om wat boodschappen te doen. Daarna terug naar de zwavelbronnen die deze keer wel open waren. Het was een leuk uitstapje met veel uitleg over het ontstaan van de Canadese nationale parken en het juist op deze plaats voorkomen van (warme) zwavelbronnen in het gebergte. We hebben nog een foto laten maken van Lake Morraine met ons als achtergrond. Deze foto hebben we vergezeld van een verjaardag wens als e-mail gestuurd aan Sandra die morgen jarig is.

Daarna terug naar Banff om bij het VVV-kantoor gebruik te maken van WiFi, dit is namelijk nergens anders beschikbaar in de bushbush.
Inmiddels was het lunchtijd geworden en we zijn in een kwartiertje naar Lake Minnewaka gereden. Deze naam betekent “meer van de geesten” in het oorspronkelijke indiaans (first nation people), dit als gevolg van de plotselinge harde windvlagen die hier zonder schijnbare oorzaak kunnen optreden.

Anita heeft alle ingrediënten voor een lekkere lunch in een tas gepakt en die hebben we burgemeester gemaakt op een picknick plaats bij het meer. Het meer ligt prachtig tussen de bergen, smaragdgroen met besneeuwde toppen op de achtergrond. Teruggekomen op de parkeerplaats werden we verrast door 5 bighorn sheeps die in alle rust over het asfalt banjerden, richting meer.
Daarna zijn we op weg gegaan naar de Two Jack Lake CG, waarbij we onderweg nog een aantal gehoornde schapen zagen, deze keer vergezeld van hun jonkies. De CG waar we onze RV hebben gestald ligt midden in de natuur, heeft minimale voorzieningen (geen water, stroom en riool) en is beslist de mooiste CG die we tot nu toe in Canada gehad hebben (en we hebben al zoveel mooie plekjes gehad).

Het parkeren van de RV was nog een hele tour, links en rechts een paar centimeter speling en een paar lastige boomstronken op de grond. We hebben een korte maar mooie wandeling langs de oever van het meer gemaakt en zijn daarna lekker gaan luieren op ons plekje. We hebben een enorme hoeveelheid hout op het kampvuur verstookt, lekker gegeten en geborreld met een prachtig uitzicht tussen de bomen op een van de mooiste meren van de rockies. Veel sporen van dieren op en rond deze CG.

Het weer was redelijk vandaag; wisselend bewolkt, droog en een graad of 20. Einde van de week wordt een hittegolf voorspeld voor West-Canada. 

Two Jack Campground
Plaatsnummer 49
Locatie: 10 (mooier kun je niet in de natuur zitten)
Sanitair: 6 (erg basaal)
Plaats: 9 (mooi gelegen tussen bomen met zicht op het meer)
Vriendelijkheid personeel: 8 (alleen bij het binnenrijden van de CG iemand gezien)

Vanmorgen wakker geworden langs hetzelfde prachtige meer als gisteren, maar dat zal niemand verbazen. Het was wel flink koud geworden vannacht; gelukkig waren de douches in het betreffende gebouw lekker warm met meer dan voldoende water. Vandaag moesten we weer terug naar de beschaving (internet en email), als was het maar om Sandra te feliciteren met haar verjaardag en te horen of Silvie geslaagd was voor haar studie.

Nog een tijdje lekker zitten te genieten van een spiegelglad bergmeer en rond half elf naar Banff gereden. We moesten naar de plaatselijke VVV om een fatsoenlijk wireless te hebben. Allereerst Silvie geluk gewenst met het behalen van haar studie. Ze klonk niet helemaal tevreden met het punt dat ze gehaald heeft (een zeven) maar binnen 4 jaar nominaal zo’n zware studie afronden – super! Daarna Sandra gebeld met verjaardagsfecilitaties. De yup zit in Madrid bij een congres en heeft het nogal druk met allerlei fancy diners. Roel is druk bezig met de laatste verslagaktiviteiten voor zijn studie.

Daarna zijn we vertrokken naar Radium Hot Springs. Door spectaculaire berglandschappen gereden en alles opgenomen met de dashcam. We hebben gepicknickt op een parkeerplaats bij Marble Canyon. Er was een parkwacht die ons allerlei details over het Kootenay natuurpark heeft verteld. Zo heeft er 12 jaar geleden een enorme bosbrand gewoed, die een gebied zo groot als de provincie Utrecht heeft verwoest en meer dan een maand heeft gewoed. Inmiddels begint de natuur zich weer te herstellen en ze verwachten dat over 15 jaar het bos weer hersteld is. Bijproduct is dat in de maand juli een bloem bloeit die alle hellingen roze kleurt.

Vlak voor de aankomst op de Canyon RV CG zijn we gestopt bij de warmwaterbronnen. We hebben heerlijk gebadderd in 39 graden warm water. Waar de bronnen van Banff stinken naar zwavel, zijn deze bronnen geurloos en licht radioactief. Je gloeit erna heerlijk, let wel, van de warmte.

Nog even een flesje wijn gehaald bij een liquour store en daarna een plekje gekregen op een schitterend gelegen CG. Links en rechts hoge hellingen en daartussen een flinke bergstroom die precies achter ons plekje loopt. Het weer is heerlijk en s’avonds koelt het hier niet zo snel af, wel is muggenspray onontbeerlijk want je wordt hier anders helemaal lek geprikt. Anita heeft lekker eten gemaakt en we zitten nu te genieten bij, alweer, een kampvuur.

Benieuwd wat de volgende dagen nog gaan brengen, in ieder geval heet weer want er wordt een hittegolf voorspeld. Kelowna eind van de week 39 graden en Vancouver tot eind volgende week rond de 28 graden. Voor Canadese begrippen hebben we het deze vakantie enorm getroffen met het weer!

Canyon RV Campground
Plaatsnummer 80a
Locatie: 8 (CG ligt in een diep dal )
Sanitair: 9 (schoner kan nauwelijks; ruim voldoende aantallen toiletten en douches)
Plaats: 9 (mooi gelegen met snelstromende beek achter plekje)
Vriendelijkheid personeel: 7 (we kregen ander plekje dan gereserveerd; bij navraag was de uitleg hiervoor weinig overtuigend)

 

Behoorlijk geslapen, is niet al te koud geworden vannacht en het geruis van een berkbeekje is ook niet verkeerd. Na het ontbijt zijn we vertrokken naar de volgende etappeplaats Revelstoke. Eerst 100 km door een mooi glooiend dal met veel landbouw en veeteelt naar Golden. Onderweg een hert gezien en een hele serie mega grote vrachtwagens beladen met hout. In Golden (oud mijnwerkersstadje) boodschappen gedaan en ons dorstige vervoermiddel weer voorzien van een enorme hoeveelheid benzine. Dit moest in Golden gebeuren want tussen Golden en Revelstoke (zo’n 160 km) was verder geen enkele pomp te vinden.

De weg tussen Golden en Revelstoke werd steeds ruiger. We reden nu door het Glacier NP en het was duidelijk te zien waaraan dit park zijn naam te danken heeft. Wel veel geklooi aan de weg met af en toe wegversmallingen die de eerste dag van ons RV gebruik niet schadevrij gelukt zouden zijn. Voor Revelstoke nog twee mooie wandelingen gemaakt, beide deels over vlonders midden in de nastuur. De eerste wandeling was de Cedar Tree trail, een rondje langs eeuwenoude bomen in een echt oerbos. De tweede wandeling heet de Skunk Cabbage Trail en gaat door een moerasgebied met zeldzame planten. Beide wandelingen waren fraai, en een plezierige onderbreking van de toch wel lange trajecten is prima.

Rond 4 uur s ’middags aangekomen bij Willamson Lake CG in Revelstoke. Deze CG gaf bij de eerste aanblik al associaties met vele Franse campings. Gelegen aan een klein meer waarin je kunt zwemmen, een rommelige receptie (in een caravan) en verder een echte familiecamping. We kregen een leuke plek toegewezen (nr 9) met de achterkant naar een bos met een hoog hek ertussen. Veel schaduw gelukkig want het was vandaag flink warm geworden (tegen de 30 graden).

We hebben de RV snel gekoppeld aan stroom en water, en zijn lekker gaan zwemmen in het niet eens zo koude meertje. Het leek Joyeuse in de Ardeche wel! Daarna rustige avond, Anita gekookt, kampvuur en gewacht tot de temperatuur aangenaam genoeg was om te gaan slapen. Wel irritant is dat de RV gebreken blijft vertonen. Naast kastjes die loszitten, sloten die het niet doen, wateraansluiting die zeer moeizaam gaat, druppelende wasbakafvoer e.d. nu een flinke lekkage. Onder de spoelbak zit duidelijk iets niet goed dus het water maar weer afgekoppeld. Wel staan we vlak bij de douches, hetgeen wel handig is. Bijzonder is de constructie van de douchecabines. Je moet namelijk door de kleedruimte van de eerste cabine om bij de tweede cabine te komen. Geniaal!

Williamson Lake CG
Plaatsnummer 9
Locatie: 9 (aan mooi meertje)
Sanitair: 7 (schoon maar verouderd)
Plaats: 8 (rustig met achterkant grenzend aan bos)
Vriendelijkheid personeel: 8

Vannacht behoorlijk afgekoeld, was s’ochtends nog lekker fris. Buiten ontbeten en daarna eerst even naar de VVV van Revelstoke. We wilden weten of het mogelijk was om met de RV de tocht te maken naar de z.g. Meadows in the sky, een bergtop met veel mooie bloemen in dit jaargetijde. Dit bleek te kunnen en we hebben de scenic road naar de top kunnen maken. In 26 kilometer klim je van zo’n 500 meter naar 1935 meter hoogte. Aldaar aangekomen kunnen je allerlei wandelingen maken door de bergwereld. Het werd vandaag trouwens erg heet (dal 35 graden en berg tegen de 30 graden), we hebben daarom de wandelduur tot zo’n 2 uur beperkt. Wel hebben we inderdaad veel bloemenpracht gezien, bergmeertjes en smeltende sneeuw, en schitterende uitzichten. Lekker gepicknickt met deli broodjes uit de supermarkt en lekkere zoete kersen.

Daarna terug naar de CG en na een korte acclimatieperiode weer door naar het meertje voor de nodige afkoeling. Het leek Frankrijk wel, halve dorp was ook uitgerukt om te kunnen zwemmen, een eenvoudig snack kot en een ongedwongen sfeer.  Ook een wat ander camperpubliek, veel families en nog meer honden en hondjes.

Gedoucht en daarna met ons vervoermiddel naar het dorpje om uit te eten (hadden we wel verdiend). Anita een lekkere clubsandwich en ik een mega Alberta steak. Lekker! Wel is uit eten in Canada vooral een kwestie van eten en ontdaan van alle gezelligheid. Binnen een uur en een kwartier sta je weer buiten. Terug naar de CG en gewacht tot het wat koeler werd. Nog genoten van de strapatsen van buren die een enorme trailer achteruit moesten parkeren in een te klein vak. Een andere plaats werd ingenomen door Hermes buslijn 120, althans een apparaat met een vergelijkbaar formaat. Ook bij kamperen geldt: size matters!

 

Vannacht was het redelijk afgekoeld en daarom goed slaapweer. Lekker ontbijt in de zon, en het werd al snel duidelijk dat het vandaag behoorlijk heet zou worden. Afscheid genomen van de CG met Ardeche- achtige kenmerken. We hebben eerst in Revelstroke nog over de plaatselijke markt gelopen; dit was een zeer beperkt gebeuren met misschien zo’n 20 standjes. Waren we snel mee klaar en zijn doorgereden naar het plaatselijk spoorwegmuseum. Nou ja, doorgereden, we hebben bijna een kwartier staan te wachten bij een overweg voordat een goederentrein van 2 kilometer lang voorbij was. Het museum was hartstikke leuk en gaf een uitstekende indruk van de weergaloos knappe prestatie om dwars door de bergen een spoorlijn aan te leggen, en de opofferingen en de ellende die hiermee gepaard is gegaan. Naast de bobo’s die de lintjes mochten doorknippen, zag je ook foto’s en verhalen van de Chinese slaven die misbruikt werden om, ten koste van veel doden, dit allemaal mogelijk te maken.

Daarna een weg door de gebruikelijk prachtige natuur via Vernon naar Kelowna. Kelowna is een behoorlijk grote stad, net zoiets als Tilburg en dat was goed te merken aan het drukke verkeer. Het was ook erg warm geworden (37 graden) zodat het een nogal pittige tocht is geworden.

Het leed was al snel geleden toen we op de West Bay Beach resort aankwamen. We hadden weer mazzel met onze staanplaats, veel schaduw, een meter of 40 van een groot meer en niet ver van de douches.

De rest van de dag hebben we het rustig aangedaan, Anita heeft waarschijnlijk voor de laatste keer hier een overheerlijke hamburger met aardappeltjes en groente gemaakt. Oneindig veel beter dan onze, waarschijnlijk, Indiase buren; wat daar voor geur van het eten afkwam …. Het leek wel of ze een schotel van tripes (ingewandsvlees) hadden gemaakt.
De hele middag/avond de airco aangehad waardoor onze RV bij het slapengaan redelijk  koel was geworden. Buiten was het een beetje afgekoeld dus het zal wel een zwoele nacht worden.
Trouwens, het blijft een heerlijk tijdverdrijf om allerlei Canadezen te zien stuntelen met hun vaak veel te grote trailers. Elk van deze apparaten zou in Europa simpelweg niet de camping opkomen!

West Bay Beach resort West Kelowna
Plaatsnummer 44
Locatie: 8 (mooi gelegen aan groot meer)
Sanitair: 8 (schoon, slechts 2 douches voor een strandcamping)
Plaats: 8 (gelukkig schaduwrijk met niet al te veel privacy)
Vriendelijkheid personeel: 8

Inderdaad behoorlijk warm gebleven vannacht. S’ochtends al temperaturen rond de 25 graden en de zon brandend aan de hemel. We hebben tijdens het ontbijt besloten om in verband met de te verwachten hitte (tegen de 40 graden) een eenvoudig dagprogramma aan te houden:
- tot een uur of elf naar het strandje
- koffie bij de RV
- Boodschappen doen bij de Wallmart
- Lunchen
- Middag siësta
- Later in de middag strandje
- Eten en luieren
- Genieten van de vallende avond

Niet zo’n gek plan bij flinke hitte!

Het boodschappen doen bij de Wallmart was een belevenis. Allemachtig, wat is deze winkel groot! Het is eigenlijk een AH XXL, Mediamarkt en V&D in een. Trouwens ook een ingebouwde McDonalds. Als je er voor de eerste keer komt is het nodige wandelplezier gegarandeerd, je loopt je te pletter voordat je alles gevonden hebt. Meteen een foto naar Silvie gestuurd want die wil binnenkort in de US ook naar zo’n megakooppaleis.

Daarna op de campground geluncht, waarbij in de tussentijd een gigantische trailer de bocht om de overdekte spelletjes hal wat de krap nam en een hoek van het dak molesteerde. It’s more fun with a trailer! Ook kun je merken dat het zondag is want zo ongeveer elke bezitter van een speedboot is op het water aan het lawaai maken.

In de loop van de middag werd het eerst snoeiheet en vanaf een uur of 3 begon het bewolkt te worden. Dit dempte de ergste hitte enigszins maar het werd wel benauwder. Later in de middag nog lekker gaan zwemmen in het meer. We waren de enigen op het hele strandje!

Vervolgens lekker gegeten en de avond geluierd. Om een uur of half elf nog naar het strandje gegaan met prachtig uitzicht op de lichtjes van een stadje aan de overkant van het meer. Mooi!

 

 

Vandaag de eennalaatste en de eennalangste verplaatsing van deze vakantie. Zo’n 400 kilometer van Kelowna naar Burnaby RV park in Vancouver. Dit RV park hebben we gekozen omdat het niet al te ver af ligt van het inleveradres van ons vervoermiddel.

Het regende zowaar en we hebben voor de eerste keer sinds dagen binnen ontbeten. Het was vannacht nogal warm gebleven in de camper; deze ochtend viel het gelukkig mee.
Goed gevuld vertrokken en er achter gekomen dat het advies om de tank voor tenminste ¼ vol te hebben inderdaad zinvol is. We reden door Kelowna terwijl ik dacht dat we vast nog wel een pompstation tegen zouden komen. Tien minuten verder op de highway stond er een bord dat de eerstvolgende 150 km niets te tanken viel. Dus omkeren en terug naar Kelowna om te tanken. Wederom ons dorstlustige monster voorzien van 150 dollar aan octaan 87 regular gas. Dat dingt zuipt benzine zoals een Schot whisky!

De weg ging in het begin flink omhoog en samen met de regen en de steeds dichter wordende mist werd het een bijzondere tocht. Op sommige punten zagen we geen hand voor de ogen. Na verloop van tijd werd het weer beter, het werd droog en de zon kwam uitbundig tevoorschijn. We zijn onderweg gestopt bij een tankstation met een Subway en aldaar een broodje geregeld naar keuze. Smaakte prima; we behoren nu tot het selecte gezelschap dat kan zeggen dat ze bij de Subway in St Petersburg en in Canada geweest zijn!
De weg werd geleidelijk breder en het verkeer snel drukker op de nadering van Vancouver. Ik kreeg het lumineuze idee om eerst nog langs te rijden bij de Capilano Suspension bridge in Vancouver, een van de belangrijkste toeristische attracties in die stad. Dat betekende 2 x 25 km extra rijden door bijzonder hectisch verkeer met een niet echt flexibel apparaat. Je kunt echt beter met een 2CV in de Parijse avondspits rijden!

De toeristische attractie diende zich aan met een overvolle parkeerplaats. Onder het motto God zegene de greep de RV maar in een hoek gedumpt waarbij het verlaten van de parking tot latere zorg werd verheven.

De Capilano Suspension bridge is een spectaculaire hangbrug van 170 meter over een diep ravijn en kan een gewicht van 65.000 kilogram tillen. Deze waarde werd ook gehaald want het zag zwart van de mensen, vooral Aziaten (>70%). Ook was het een echte toerist trap met een prijskaartje van 38 dollar pp (plus 5 dollar parkeergeld, 3 dollar glaasje limonade, 3 ½ dollar flesje Cola). Wel leuk was dat er een aantal educatieve paden waren gemaakt en een trail bestaande uit een serie hangbruggen tussen grote Cedar trees (60 – 75 meter hoog). We hebben het allemaal eens rustig bekeken, en zijn er in geslaagd om ons huis op wielen uit de drukte te bevrijden. Dit was alleen mogelijk door eendrachtige samenwerking van Anita en mij, zo zie je maar dat bijna 35 jaar huwelijk  toch zijn goede spin-off heeft.

Hierna naar RV resort, Barnaby Cariboo RV vlak bij Vancouver. Plekje bleek krap bemeten, net genoeg om 24 feet RV te parkeren. Wel een schone en vlakke plek. Aangename verrassing waren een binnenzwembad, bijbehorende whirlpool en schoon en ruim bemeten sanitair.

Anita heeft uit de laatste aanwezige voorraden nog een lekkere maaltijd gedestilleerd en tijdens het vallen van de avond hebben we al onze ervaringen in dit prachtige land nog eens doorgenomen.

Barnaby Cariboo RV Park
Plaatsnummer 202
Locatie: 5 (herrie van autoweg en trein)
Sanitair: 9 (schoon, veel douches, zwembad, whirlpool)
Plaats: 6 (RV past net, weinig privacy)
Vriendelijkheid personeel: 7 (beetje stug)

Vandaag moesten we de RV alweer inleveren. Inmiddels een leuke bijnaam gevonden voor het apparaat: “Devine discontent”, naar een strip van De Generaal. Want ondanks een aantal kleinere en grotere storingen waren we aardig aan het vehikel gewend geraakt. In een klein uurtje hebben we alles schoongemaakt, voor de laatste keer de zwarte en de grijze tank geleegd (alles went) en onze spullen weer in de koffers gepakt. Daarna op weg naar het verhuurbedrijf, dwars door een relatief rustig Vancouver. Vlak daarvoor voor de laatste keer een vermogen aan benzine getankt (extra duur want de standaards octaan 87 was toevallig uitverkocht) en dankzij de gewaardeerde hulp van de beheerder van het tankstation de propaantank gevuld. Dit was dan weer voor maar 10 dollar en daar hebben we 20 dagen op gekookt, water verwarmd, ijskast gekoeld en de RV verwarmd.

We hebben de RV ingeleverd bij Jutta en Harry die geen echtpaar bleken te zijn maar wel samen het verhuurbedrijf Ambassador runnen. Alles was ok dus we konden rond 12:30 uur met een inmiddels opgetrommelde taxi naar Vancouver alwaar we nog 2 overnachtingen hadden geregeld in de Sunset Inn & Suites. We bleken een appartement op de 11e etage te hebben, enorm ruim met 2 queen-size bedden en een volledige keuken. Ook een balkon met uitzicht op downtown Vancouver.

Na enige recuperatie weer op pad gegaan in de stad. Anita had het voortreffelijke idee om naar het Museum of Antropology te gaan. Met de taxi daarheen en genoten van prachtige exposities over de First Nation People (oorspronkelijke bevolking van Canada die nagenoeg volledig is uitgemoord) en allerlei andere interessante tentoonstellingen (o.a. een leuke afdeling over Portugal). We hebben ook nog een half uur onder leiding van een gids een aantal oorspronkelijke huizen uit vroeger tijd gezien. Vooral geleerd dat totempalen een bouwkundige functie hadden in huizen, naast de symbolische waarde ervan.

Na dit educatieve gedeelte, zijn we met stadsbussen naar op de wijk Gastown gereden. Hete en stampvolle bussen maar wel leuk om te zien hoe vooral studenten zich door een grote stad verplaatsen (niet veel anders dan in NL). In Gastown zijn veel kroegen en eettentjes, en het geheel heeft een Europese uitstraling. Eerst een lekker terrasje met een pilsje en witte wijn, en daarna lekker gegeten bij de “Spaghetti Factory”, geen spaghetti maar lekkere Italiaanse gerechten. Als gimmick hebben ze midden in het restaurant een complete treinwagon ingericht als eetzaaltje. Stampvol en populair bij kinderen. Wij hebben buiten gezeten en genoten van de drukte op straat.

Na het eten teruggelopen en een tijdje nog op een terras gezeten in Granville Street. Dit is de uitgaansbuurt van de stad. 25 meter verder was de ingang van een muziekgebouw waar s ’avonds een optreden was van de groep Bad Religion. Prachtig om te kijken naar het publiek dat hier op af kwam. Je hebt tattoos en tattoos! Daarna terug naar het hotel gewandeld en niet al te laat gaan pitten.  Opvallend veel zwervers in de stad.

De volgende dag Canada Day, de nationale feestdag voor de Canadezen. Eerst ontbijt in het hotel. Hierover waren de meningen verdeeld. Ik vond het wel heel erg basaal met koffie, eenvoudige broodjes en kuipjes jam; Anita vond het prima want er was de mogelijkheid om zelf wafels te bakken, hetgeen ze dan ook gedaan heeft. Het was de bedoeling om de hele handel naar je appartement mee te nemen en aldaar op te eten/drinken.

Vandaag hebben we gebruik gemaakt van de z.g. “hop on – hop  off”, de klassieke open toeristische bus waarmee je in je eigen tempo alle hoogtepunten van de stad kunt bezichtigen. Na het niet onaanzienlijke bedrag van 42 dollar pp hiervoor gedoneerd te hebben zijn we eerst op pad gegaan naar Granville eiland; dit is een stadsdeel waar een havengebied ook ingericht is als vrijetijdszone met op deze feestdag een groot aantal activiteiten, met name voor Canadese gezinnen. Het bleek erg gezellig te zijn met allerlei muziekoptredens, hondenshows, en veel winkeltjes. Opvallend hoeveel Canadezen probeerden om met hun auto in dit overvolle gebied te parkeren zonder gebruik te willen maken van de aanwezige (dure) parkeergarages.

Hierna verder via een aantal highlights zoals bibliotheek in de vorm van een arena en mooie stadions (a.s. zondag WK finale voetbal dames) naar Chinatown. Hier hebben we weer in hetzelfde restaurant als eerder geluncht. Lekker eten en we waren de enige toeristen  (althans voor onszelf herkenbaar als toeristen).

De planning van de hop on – hop off bussen was inmiddels door de drukte van Canada day behoorlijk in het honderd gelopen; we hebben hierdoor lang moeten wachten op de bus voor de volgende etappe en ook nog een keer extra moeten overstappen omdat niet alle bussen naar Canada Place gingen (ons volgende doel).

Op en rond Canada Place was een enorm aantal mensen op de been. Vanaf hier zou ook s ‘avonds het vuurwerk goed te zien moeten zijn. Hier een groot podium met prima artiesten. We hebben een tijdje staan te kijken naar twee jonge gasten die goed uit de voeten konden op gitaar, banjo en fiddle. Wel warm en nogmaals erg druk. Ongelofelijk om te zien: minstens 500 mensen in een rij voor gratis water.

Vanaf Canada Place weer verder met de toeristische bus. Deze maakte een mooie grote lus door Stanley Park, hierdoor konden we een paar mooie plekjes opnieuw bekijken waar we eerder met de fiets geweest waren.

Niet ver van het hotel uitgestapt en ons daar verfrist en een beetje uitgerust van de drukke en warme dag. Daarna op zoek naar eerst iets te drinken. Vlakbij een biertje/wijntje op een terras en daarna verder op voedseljacht. We kwamen niet zo ver want we liepen tegen een enorme parade aan. Die parade was een soort van kruising tussen het 18 september defilé in Eindhoven en een carnavalsoptocht. Na een aantal militaire voertuigen, pelotons en doedelzakbands kwam een kleurig geheel van groepen en individuen voorbij. Onder andere een grote groep danseressen, Miss Vancouver (inderdaad een stuk), chinezen verkleed als draken maar ook de complete groep Star Wars hoofdrolspelers onder leiding van Darth Vader. Volgens de krant (een dag later) waren er in totaal een slordige 100,000 toeschouwers. Aangezien dit spul dwars door het centrum van Vancouver ging was er daaromheen sprake van een totale verkeerschaos (de hop on – hop off hebben we helemaal niet meer gezien).

Daarna op zoek naar iets te eten. Viel nog niet mee want we waren nog een aardig eind weg van Gastown met de beste kansen en openbaar vervoer was er nauwelijks. We zijn Granville street opgelopen en na enige tijd vonden we een visrestaurant op z’n Canadees. Alleszins lekker eten maar wie komt op het idee om een mooi stuk zalm dik te frituren? Wel gezellig aan tafel met Amerikaanse buren, een Australische serveerster en straatartiesten buiten (o.a. dame met een flinke slang).

Tegen half tien gaan lopen richting Canada Place voor de afsluiting van deze feestdag, het jaarlijkse vuurwerk ter gelegenheid van Canada Day. Dit vuurwerk bleek de moeite van het wachten (drie kwartier) absoluut de moeite waard. Prachtig vanaf een ponton in de baai en tienduizenden toeschouwers. Een mooi laatste hoogtepunt van onze vakantie in dit prachtige land! Daarna in alle rust teruggelopen naar het hotel en gaan pitten.

 

In het hotel wederom dezelfde ontbijtervaring. Daarna koffers gepakt en voor een uurtje of 2 gestald bij de receptie van het hotel. We hebben nog een lekkere wandeling gemaakt langs het West End strand van Vancouver en een kop koffie gedronken, met zeezicht. Hierna terug naar het hotel, met de taxi naar het vliegveld en hier alle formaliteiten doorlopen totdat we in een Airbus 330 van de KLM zaten. De vlucht is vlot verlopen, goede verzorging en dito entertainment aan boord. Doordat we naar het oosten vlogen was de nacht kort. Het KLM personeel probeert een nachtelijke sfeer te simuleren door de raampjes van het vliegtuig gesloten te laten, echter sommige mensen konden het niet laten om telkens weer te kijken of het buiten al licht was. Dat was het want door de noordelijke koers van het vliegtuig wordt het onderweg niet donker. Al met al maar een uurtje of 2 ingedommeld en nogal brak op Schiphol aangekomen. Een uur en een kwartier na de landing konden we in onze auto stappen, back home.