Vandaag begint onze reis naar West Canada. Wij Mike, Gerda, Tonny, en Henk hoeven er gelukkig niet al te vroeg uit aangezien onze vlucht naar Vancouver pas om 15:40 vertrekt. Gelukkig hebben we gisterenmiddag al via internet ingechecked zodat we onbezorgd met de trein naar Schiphol kunnen.

Rond 12:30 arriveren we op Schiphol. 10 minuten later zijn we onze bagage al kwijt zodat we nog even de tax free zone onveilig kunnen maken en nog lekker een kopje koffie kunnen drinken.Om 14:30 begint het boarden en ondanks dat er maar 2 poortjes zijn tbv de securitycheck gaat alles toch redelijk vlot.

Iets later dan gepland vertrekken we en na een redelijke vlotte vlucht (voor mijn gevoel dan, maar de meningen verschillen hierover in de groep) landen we om 16:15 plaatselijke tijd in Vancouver.

De Douane is een verademing vergeleken met onze eerdere ervaringen in de USA. Vriendelijk en met humor worden we doorgelaten en alles verloopt erg vlot. Bij de bagage band komen we nog een oud vriendje van mijn zus tegen (Jeroen) en verwonderd hoe klein de wereld is praten we even bij.

Buiten is een taxi snel geregeld en een klein half uur later zijn we in ons hotel (het Barclay) op Robson street.  Het Hotel is simpel maar voldoet en de ligging is perfect tov van veel dingen. De Big bus en het openbaar vervoer hebben een halte binnen 150 meter en rond het hotel zitten erg veel restaurantjes van fastfood tot het betere segment.

Onder het hotel zit een bar en we drinken er wat om de tijd te rekken zodat we niet te vroeg in bed liggen om het tijdsverschil wat te compenseren. Uiteindelijk liggen we rond 20:00 in bed om de volgende dag fris te kunnen beginnen.

Rond 07:30 verzamelen we ons onderin het hotel waar een continentaal ontbijt kunnen krijgen voor $5. Het loopt niet over van keus maar gezien het bedrag mogen we zeker niet mopperen.

Na het ontbijt besluiten we de “Big Bus” te nemen. Dit is een stadstour van 2 dagen welke langs de hoogtepunten van Downtown Vancouver komt. 1 v/d 22 opstaphaltes ligt 200 meter van ons hotel dus dat komt mooi uit. Bij de halte komen we een verkoper tegen welke erg vriendelijk is en ons de benodigde kaartjes verkoopt. Hij legt veel uit over de extra tours, maar ik krijg wel de indruk dat dit is om ons nog meer te verkopen. Al met al blijft hij toch wel erg vriendelijk.

Eenmaal op de tour besluiten gewoon een rondje te blijven zitten om eens te kijken waar we allemaal langs komen. Bij Stanley park stappen we uit omdat deze 1 halte voor onze stop is. Zodat we het rondje nagenoeg compleet hebben. Stanley park komt op ons erg rustgevend over en veel mensen denken hier schijnbaar hetzelfde over aangezien het redelijk druk is. Nou is het vandaag zondag en erg mooi weer, maar toch.

We lopen even lekker langs de waterkant met de stadskant aan onze rechterhand. Regelmatig zien we watervliegtuigen landen en opstijgen  wat toch wel een apart gezicht is. Eenmaal aangekomen bij de bekende totempalen maken we wat foto’s en slaan we wat ansichtkaarten in. Hierna vervolgen we de weg via de noord Vancouver kant. We zien Grouse mountain liggen aan de overkant en even  later komen we via een binnenweg aan bij de bushalte.

Onze volgende stop is China town De tuinen van Dr Sun Yat Chen zijn een leuke afwisseling maar al met al vinden we China town wat tegenvallen. Het kan zijn dat het aan de zondag ligt maar het is er erg rustig en verder is er niet veel te beleven. We besluiten via Hastings over te steken naar Gastown. Ondanks dat Hastings bekend staat als een junkie buurt lopen er toch veel toeristen doorheen.  Ondanks de veel aanwezigen junks, bedelaars en daklozen krijgen we nergens het gevoel dat het gevaarlijk is. In de avonduren zal het wel anders zijn.

Eenmaal in Gastown willen we een kleine lunch gebruiken in de Pasta Factory, maar gezien de grote porties valt dit gigantisch in het water. Het restaurant zelf is erg leuk ingedeeld met een volledige tram als eetgelegenheid.

Goed volgepropt bekijken we even later de Steamclock en wachten we even tot hij/zij zijn kwartier fluitje laat horen. Dit valt wat tegen maar is toch wel leuk. Waar ter wereld vind je dit nog meer (nergens het is nml de enige).

We lopen via de winkeltjes naar Canada place waar op dit moment 2 cruiseschepen liggen. Via de boardwalk kunnen we deze bekijken. Het zijn toch wel indrukwekkende reuzen van schepen. Op de Zaandam van de Holland Amerika lijn  kunnen we nog een reddingsboot oefening meemaken waar alle gasten aan mee moeten doen. Dit is wel grappig aangezien de halve boot oranje gekleurd is van de reddingsvesten.

Aangezien het laatste rondje van de bus om 17:00 uur is besluiten we Canada place te verlaten en terug te keren naar ons hotel.

Hier zijn we rond 17:30 maar aangezien we nog vol zitten van onze “kleine” lunch besluiten we op de hotelkamer de tijd te doden en de gemaakte foto’s op de laptop te bekijken.

Rond 21:00 gaan we slapen om morgen weer fris aan de volgende dag te beginnen.

Vandaag zitten we weer rond 08:00 aan het ontbijt en we doen het rustig aan. We nemen de “Big Bus” rond 09:00 om als eerste naar de Harbour centre tower te gaan. Dit is een 175 meter hoog gebouw met een  observatieplatform om Vancouver te bekijken. Na een hobbelige en rommelige rit (want we moeten overstappen om onduidelijke redenen), komen we aan bij de toren. Na betaling van $ 11 vliegen we met een snelle lift omhoog naar het observatieplatform.  Het uitzicht is erg mooi en je kunt van alles zien, van landende watervliegtuigen, Downtown  Vancouver tot Grouse Mountain.

Helaas is het draaiende restaurant pas om 12:30 open, dus we moeten de tijd nog even doden om dit mee te kunnen maken. Aangezien de kaartjes de gehele dag geldig zijn besluiten we even een korte stop te maken in Gastown om hierna weer terug te gaan.

We pakken de steamclock nog een keer mee en al wandelend en winkelend komen we weer aan bij de Harbour Centre Tower.

We gaan meteen naar het restaurant. Dit blijkt mooi rond te draaien maar alleen de lunchplekken mogen hier zitten. Wij drinken alleen een kopje koffie en moeten net buiten het draaiplateau gaan zitten. De ober welke bij de lunchtafels hoort vraagt of we Nederlanders zijn. Op onze bevestiging hiervan vraagt hij waar we precies vandaan komen. We zeggen Eindhoven, in de veronderstelling dat hij alleen Amsterdam kent. Maar tot onze verbazing zegt hij ah PSV… Het blijkt een echte voetbalfan te zijn en hij volgt op 4 sportkanalen al het Europees voetbal. Hij kent zelfs Nederlandse spelers bij Canadese clubs en waar ze vandaan komen (Roda jc enz...) Een beetje verbaast laat hij ons achter.

Na de koffie gaan we nog even de weg vragen bij het Waterfront station wat de beste manier is om naar Grouse mountain en de Capilano suspension bridge te komen. Het blijkt een dagpas ($9) te zijn welke we al in de hal kunnen kopen. Hiermee kunnen we van ons hotel, met de Seabus en verder openbaar vervoer (lijn 236) de hele weg blijven zitten naar Grouse mountain en Capilano.

Bij het Waterfront station “hoppen we weer on” (het is een hop on, hop off tour) op onze big bus om naar Granville island te gaan.

Granville island wordt toch wel genoemd als enkele v/d mooiste stukjes Vancouver. Het is voor ons dan ook beetje een teleurstelling want alle vier vinden we er weinig aan. Het is wel leuk met kleine winkeltjes en een markt, maar tot nu vinden we dit het minste stukje Vancouver tot nu toe. We pakken sneller dan verwacht dus weer de bus naar ons hotel terug.

Aangezien  we nog niets van Traveland gehoord hebben bel ik nog even met ze om de afspraak vwb het vervoer nog eens te checken. Ze kijken alles na en beloven morgen een fax te sturen met alle gegevens.

Op de kamer rusten we even uit en besluiten om later op de avond uit eten te gaan.

Rond 18:00 uur zitten we aan de overkant van ons hotel bij een Grieks restaurant. Het ziet er gezellig uit en het menu voldoet ook prima. De bediening is helaas aan de rappe kant want we zitten nog van onze salade te genieten of de serveerster komt al met het hoofdgerecht aan

Volgepropt en ontgoochelt staan we dus 3 kwartier later al weer buiten.

We sluiten de avond samen op de hotelkamer af met een goed gesprek en een paar gekochte  biertjes.

Na het ontbijt stappen we rond 09:00 op de bus (deze keer het openbaar vervoer) De vriendelijke chauffeuse legt ons uit dat we met haar lijn net niet bij het station stoppen maar wel erg dicht in de buurt komen. Ze zal ons zo dicht mogelijk afzetten belooft ze Hiervan blijkt later niks gelogen want op 150 meter van het station stopt ze op de hoek en zegt ons snel uit te stappen omdat ze hier niet lang stil kan staan.

Een paar minuten later lopen we het station binnen waar de Seabus net aankomt en we dus mooi op tijd mee kunnen. De Seabus is een flinke catamaran welke Downtown Vancouver verbindt  met Noord Vancouver. De oversteek duurt een kwartiertje en eenmaal buiten staat ook bus 236 naar Grouse mountain klaar.

Een klein kwartiertje later staan we al bij de Capilano Suspension bridge. Al met al zijn we nog geen 3 kwartier geleden van ons hotel vertrokken, een super verbinding dus.

We wisten via internet als dat de Capilano hangbrug een echte toeristen plek is, maar toch als je er niet geweest bent kan je er ook niet over meepraten is ons motto.  De brug heeft in de loop der jaren een compleet dorpje om zich heen gebouwd met souvenir shop mensen in authentieke kledij en houthakkers fastfood tent. Om de hoge entreeprijs te kunnen verantwoorden ($30) is er een educatief gebeuren aan de overkant gemaakt en de treetop adventure (loopbrug hoog door de bomen) is toch wel aardig.

De brug op zich is aardig wiebelig maar niet van dien aard dat het eng is. De mensen de stuipen op het lijf jagen lijkt mij uit den bozen gezien de permanente beveiliging en camerabewaking. We merken dat we lekker vroeg aanwezig waren want nu het tegen de middag aan loopt wordt het een stuk drukker. In de souvenirwinkel vinden we wat leuke items en hiermee besluiten we Capilano af te sluiten.

10 minuten later staan we bij de kabelbaan van Grouse mountain Helaas zit het weer ons tegen en ligt de berg in de wolken. Eenmaal boven ligt er nog erg veel sneeuw en lijkt alles pas net opgeruimd. Op Grouse mountain bekijken we 2 shows. De eerste is de ‘”birds in motion” show waar enkele Canadese roofvogels geshowd worden. Qua show stelt het niet veel voor, maar ze laten de roofvogels goed dichtbij zien en leggen veel uit. Ik heb er in ieder geval weer een paar dingen over geleerd.

De 2e show gaat over de houthakkers en de diverse wedstrijdonderdelen die deze houden onderling. Het wordt met erg veel humor gedaan en je ziet leuke dingen voorbijkomen. Erg leuk en zeker een aanrader als je hier ooit bent. Het is de moeite waard om hier op te wachten.

We bekijken de Beren habitat nog even waar 2 grizzly’s wonen welke als wees opgevangen zijn. Ze komen beetje sloom over, maar ze zijn dan ook net uit hun winterslaap. Volgens de medewerker die plaatselijk wat uitleg geeft zijn ze hierdoor ook nog niet op gewicht ! Nou als je er 3 meter vanaf staat zou je dit niet zeggen. Klein zou ik ze niet noemen.

Eenmaal terug bij het chalet van de kabelbaan hebben we een beetje geluk en trekt de bewolking gedeeltelijk op. Hierdoor kunnen we toch nog een flink gedeelte van Vancouver zien liggen.

Eenmaal beneden staat het openbaar vervoer al klaar en 15 minuten later staan we weer op het station. We besluiten het onlangs verbouwde lonsdale quay eens te bezoeken wat net naast het station ligt. Deze kleine overdekte markt is wel aardig om er keer doorheen te lopen.

We rusten even uit in het zonnetje met een ijsje, terwijl Gerda geniet van een portie sushi (wat een contrast)

Aan de overkant is het even zoeken naar onze bus maar na 2 pogingen hebben we deze ook gevonden. Eenmaal in het hotel blijkt Traveland inderdaad een fax gestuurd te hebben en morgen rond 08:30 staat er een taxi voor ons klaar om ons naar het verhuurstation te brengen.

We besluiten de avond in een Japans restaurant. We gaan op tijd naar bed want we willen  morgen goed uitgerust zijn als we de Motorhome op gaan halen.

Vandaag hebben we er extra veel zin in. We gaan de Motorhome ophalen om lekker rond te gaan trekken. Iets later dan aangeven is de taxi er en na een ritje van 40 minuten arriveren we op het verhuurstation. (toch verder weg dan gedacht hadden)

We worden meteen geholpen en na het invullen van de benodigde papieren lopen we naar ons huis voor de komende 24 dagen. Het is een erg nette en mooie 29 foot Motorhome. We zijn ondertussen al wat gewend op Motorhome gebied maar het lijkt er op dat we elke keer toch weer een iets luxer of beter uitgerust motorhome meekrijgen. Dit type beschikt over 2 slide outs (woonkamer en slaapkamer) en heeft een luxe aandoende keuken. En beschikt zelfs over een achteruitkijk camera in de bestuurderscabine. Erg handig bij het parkeren en achteruitrijden. De uitleg neemt niet veel tijd in beslag (veel is ondertussen al bekend) en een half uurtje later zijn we onderweg.

We stoppen als eerste bij een superstore om de eerste boodschappen in te slaan. Dit duurt altijd even en omdat Canadese supermarkten geen alcohol mogen verkopen moeten we ook nog langs een liquor store. We hadden al gehoord dat bier in Canada behoorlijk aan de prijs is maar $2 voor een standaard pilsje in een drankwinkel is toch wel behoorlijk aan de prijs. We slaan toch een voorraadje in en even later zijn we op weg naar de veerboot Vancouver-Victoria.

Op de snelweg wordt al aangegeven dat de veerboot van 3 uur waarschijnlijk vol is en we dus op de volgende moeten wachten. Eenmaal op de terminal aangekomen blijken we geluk te hebben en kunnen we nog net mee. Als we een personen wagen gereden hadden dan was dit waarschijnlijk niet gelukt gezien de grote wachtrij hiervoor.

We eten nog snel een broodje in de Motorhome en gaan hierna aan dek. De boot blijkt 3 dekken te hebben. 2 voor auto’s en 1 tbv groot verkeer. Al met al geen kleine jongen.

Boven aan dek is het goed vertoeven in het zonnetje en we blijven de hele overtocht buiten aan dek. Op de helft van de trip varen we tussen wat eilanden door wat toch een mooi gezicht is en alvast hoopgevend is voor de aankomende inside passage van Port Hardy naar Prince Rupert.

Om 16:45 rijden we veerboot af en op weg naar onze 1e camping. (West Marine Bay) Deze hebben we een paar weken geleden besproken en gevonden in onze Lannoo reisgids. De camping ligt in een baai tegenover Victoria. Er is een watertaxi naar de overkant en we staan mooi aan de baai met uitzicht op Victoria.

Onderweg stoppen we nog snel bij een CAA kantoor (de Canadese ANWB of Amerikaanse AAA) We nemen hier weer de nodige gratis kaarten en kampeerboeken mee en alleen hiervoor is je ANWB lidmaatschap al de moeite waard.

Mbv de verse kaart navigeren we door Victoria en komen we zonder moeite op onze camping aan. Rond 17:30 staan we compleet klaar en aangesloten aan de waterkant

We kijken mooi uit op Victoria waar we de watervliegtuigen zien landen en opstijgen. De wind staat mooi tov van de camping dus de watervliegtuigen komen dichtbij langs vliegen.

Na het eten werk ik het verslag bij terwijl de rest een potje rummikub aan het spelen is.

De eerste dag met Motorhome zit erop.

Net buiten onze campground ligt een watertaxi halte die ons voor $5 p.p. afzet op fishermans wharf. De bestuurder verteld ons dat we via de overkant van de baai een mooie wandelroute terug kunnen maken naar onze campground. We besluiten dat als we niet te moe zijn van het slenteren we deze weg terug nemen.

Via Fishermans wharf nemen we een mooie looproute langs het water richting de oude binnenstad. Tegenover Fishermans Wharf  ligt de “landingsbaan” van de vele watervliegtuigen die hier opstijgen en landen. Volgens onze Watertaxi bestuurder zijn er 175 starts en landingen per dag! Terwijl we zo langs de waterkant lopen lijkt hier niets van gelogen want het ene vliegtuig volgt het andere op. Het is op sommige momenten een komen en gaan van watervliegtuigen. Al met al is het wel een mooi gezicht.

Als we de route verder vervolgen komen we nog een Nederlander tegen welke al 25 jaar in Calgary woont. We maken een leuk praatje om hierna een kop koffie te gaan drinken in een Typisch jaren 1800 aandoend hotel.

Na de koffie zijn we 10 minuten later bij de Inner harbour waar we tegen het Empress hotel aankijken en het Parlement gebouw. Dit is het typische uitzicht wat je in diverse reisgidsen tegenkomt. We besluiten de Goverment street af te lopen om zo te eindigen in China Town. Aangezien het oude gedeelte van Victoria niet zo groot is lijkt het ons goed te doen.

Government street kent vele winkels en we slaan de nodige boodschappen dan ook in (shirtjes en Levi’s broeken) Vlak voor China Town komen we “The Original Christmas Village” tegen welke het hele jaar door Kerstspullen verkoopt. Gerda kan het niet laten enkele items mee te nemen naar huis.

Via China town (met enkele leuke smalle steegjes) lopen we door naar Market Square. Dit is een geheel in oude staat gerenoveerd huizen blok met binnenplein. De winkeltjes zijn vnml op trends of kunst gericht maar wel leuk.

Het is ondertussen wat later in de middag en we besluiten dan ook in overleg om huiswaarts te keren via de wandelroute waar de watertaxi ons op gewezen heeft.

Via een leuke slingerweg langs de oever lopen we terug naar onze Campground.

Onderweg stoppen we soms om de watervliegtuigen nog eens te bekijken of zomaar een leuk uitkijkpunt te bewonderen. Langs de gehele route vind je bankjes met ijzeren plaatjes met inscripties, net zoals we deze ook al in Stanley Park gezien hebben en op andere plekken in Vancouver. De inscripties gaan vaak als nagedachtenis of herinnering naar dierbaren maar soms ook heel simpel als: “geniet van uitzicht” met de naam v/d donateur.

Een uurtje later arriveren we op de campground. We zitten hier nog even in de zon na te genieten om hierna te gaan eten en de avond te besluiten met een spelletje.

Zodra het daglicht de Motorhome binnenvalt, zijn we zo goed als wakker. De gordijnen houden niet veel licht tegen en het dakraam kent geen verduistering. Om 7 uur komen we dus langzaam aan uit bed en beginnen we te rommelen. Het ontbijt staat om 07:30 klaar maar we doen het rustig aan en zijn rond 09:00 klaar en opgeruimd.

Vandaag laten we Victoria achter ons en gaan we op weg naar Tofino. Onderweg staat Butchart Gardens op de planning dus we zien wel hoever we komen. Rond 10:00 verlaten we de campground. De route is kort en via een klein binnendoor weggetje zijn we hier een klein uurtje later al.

De entree a $25 bied ook een Nederlandstalig beschrijving dus deze nemen we nog even mee. Hierin staat een kleine uitleg over het ontstaan, en beschrijvingen van de diverse tuinen van Butchart Gardens. De tuinen zijn ontstaan rond 1904 en vormen een 200.000 m2 groot gebied.

De diverse Stijlen zijn erg  mooi maar vooral de Sunken, en Japanese Garden zijn het mooist. De eerste helemaal aangezien je dit niet verwacht als je de entree hiervan om de hoek binnenloopt. Het uitzicht in deze voormalige steengroeve put is adembenemend mooi. Deze ligt dan ook 18 meter lager dan de andere tuinen vandaar dus de naam Sunken Garden.

Een tochtje door de tuinen is ongeveer 2 uur. (wat korter als je er gewoon doorheen wandelt, en wat langer als je een echte plantenliefhebber en kenner bent) Na een korte stop aan de koffiehoek en souvenirwinkel verlaten we rond 13:30 Butchart Gardens weer.

Als snel zitten we op weg naar het noorden richting Nanaimo. We zoeken een Campground met internet om eens te kijken hoe het met het thuisfront gaat en onze familie in de USA te  mailen. Onze Neef, Nicht, Tante en Oom (of Zus en Zwager in mijn moeders ogen) reizen toevallig op dezelfde tijd door West USA. We zouden contact houden via de mail maar onze Campground in Victoria had helaas kapotte Internet apparatuur. Via het Campbook van de CAA\AAA vinden we er 1 net buiten Nanaimo. We besluiten deze te zoeken en op tijd te stoppen.

Onderweg stoppen we nog even in het kleine dorpje Chemainus. Op zich stelt dit dorpje niet veel voor, maar het is bekend om zijn muurschilderingen welke op bijna elke gebouw te vinden zijn. We maken dus een kleine tussenstop en parkeren onze Motorhome op de aangewezen plek hiervoor. Na een korte wandeling tussen de huizen en beschilderingen door ziet Gerda een bekende bakkerij. De eigenaar hiervan (Kees) kent ze van het lezen op het Canada prikbord van Startpagina. Ze loopt naar binnen om het na te vragen en even later maakt ze dus kennis met Kees. We kletsen even wat en nemen meteen wat krentenbollen en een goed brood mee. (het Canadese supermarkt brood is stukken minder) Na deze onverwachte wending gaan we weer op weg naar Nanaimo

Via een onverwachtse, maar niet minder welkome wegwijzer vinden we de campground al snel en rond 16:30 rijden we de Westwood lake RV Campground op. De beheerster is erg vriendelijk en geeft ons een plek vlakbij de douches en in het zonnetje. Het valt wel op dat je op Canadese Campgrounds vaak moet betalen voor de Douche (kwartjes werk, maar toch). In de USA is dit soms ook wel maar veel minder is onze ervaring.

Het internetten kost ons $5 maar werkt goed en we hebben een redelijk bereik op onze staanplaats. Helaas nog geen bericht van onze familie uit de USA. We stellen dus zelf maar een mailtje samen en sturen dit rond naar familie, vrienden en collega’s. We brengen ze weer even op de hoogte van waar we zijn en wat we gedaan hebben met wat foto’s erbij. Het  is toch wel makkelijk zo’n laptop zeker in combinatie met het internet.

Aangezien het al vroeg in de ochtend is in Nederland, kijken we morgenvroeg wel of er reacties zijn.

We eten wat later dan normaal maar dit ligt vnml aan de oven (of het niet weten hoe deze werkt) toch smaakt alles goed en na een lekkere warme douche en een goed potje kaarten gaan we redelijk op tijd naar bed.

We zijn vandaag vroeg wakker en zitten op tijd aan het ontbijt.  Na het ontbijt controleer ik de mail nog even en zie dat onze familie een mailtje vanuit oakhurst gestuurd heeft. Ze maken het goed en zijn op weg naar Yosemite. We sturen een berichtje terug maar verwachten hier verder geen antwoord op aangezien wij op weg gaan naar Tofino.

We vervolgen de 19a en eenmaal bij de afslag van de 4 gekomen gaan we westwaarts richting Tofino. De weg tot Port Alberni is goed te doen maar hierna wordt de kwaliteit duidelijk minder en op sommige stukken is deze zelfs slecht te noemen. Al hobbelend en schuddend moeten we sommige stukken klimmend en dalend afleggen tussen de reparatie stukken door.

Al met al komen we rond 12:30 aan bij het Visitor center aan en kopen hier meteen een jaarlijkse parkpass. De vriendelijke parkopzichtster geeft ons wat tips en uitleg over het park. Zodat we weten wat de mooiste punten zijn. Gerda heeft ondertussen geïnformeerd of er plaatsen vrij zijn op de parkcamping en dit  moet geen probleem zijn.

Eenmaal op de camping blijkt er nog volop plaats en we staan vlak aan het strand en midden in een stuk regenwoud. Dit is echt weer een typische National Park camping met veel  ruimte en midden in de vrije natuur. Je hebt dan wel geen stroom oid maar met een Motorhome zoals de onze is dit zelden een probleem. We zetten de Motorhome op en aangezien het nog vroeg in de middag is besluiten we het strand eens te gaan verkennen.

Op het strand is het eb en we lopen naar een paar rotsformaties, het is even klimmen, maar in de watergaten en uithollingen zien we een paar mooie grote zeesterren. Oranje en paars zijn de meest opvallende. Gerda vindt de rotsen zo mooi, dat ze deze op neushoogte wil bekijken. (wij denken dat ze gewoon gevallen is)

Eenmaal terug op het strand weten we van de plattegrond van de camping dat er verderop op het strand nog een ingang is. We besluiten hiernaar toe te lopen.

Een paar kilometer verderop vermoeden we dat we deze ingang toch gemist hebben. We besluiten om te draaien aangezien het eerst volgende huis oid pas ver weg is. Weer een paar kilometer terug komen we er achter dat de volgende ingang maar een paar honderd meter verderop was!

We arriveren dus rond 16:00 weer terug op de camping waar net de houtverkoop gestart is. We kopen een bundel om lekker bij de Motorhome een vuurtje te stoken.

Terwijl Gerda het eten bereid, beginnen Henk en ik aan onze echte mannentaak van het vuurmaken.! Als 2 echte volleerde holbewoners en padvinders moeten we 3 pogingen doen om het vuur aan de gang te krijgen. Dit onder het cynische oog (en dito commentaar ) van Tonnie.

Na het eten wordt het al snel fris zodat we ons kampvuur verlaten om binnen de avond te besluiten met een spelletje.

We worden wakker met regen. Niet zo verwonderlijk want dit is een regenwoud maar na al die dagen prachtig weer is dit even wennen.

Na het ontbijt rijden we eerst naar Tofino om te tanken en zo het park achterstevoren te bezoeken en te verlaten. Onze dorstige vriend consumeert voor $190 aan brandstof (a $129.9 per liter) terwijl er nog een kwart tank inzit. De man naast mij vraagt wat “zo’n ding” nog doet in benzine en als ik hem het net genoemde bedrag vertel schud hij vol medelijden.

Als we het park weer inrijden beginnen we onze eerste stop bij de Schooner Beach. Het is een kleine wandeling door het regenwoud over een verhoogde planken wandelweg (Boardwalk) met diverse trappen omhoog en omlaag om de dalen te overbruggen. Onderweg spotten we nog een leuke eekhoorn en als ik hier een foto van maak blijft hij nog keurig zitten ook.

Na een kleine kilometer komen we uit op een paradijselijke strandje met uitzicht op een klein bebost eilandje en een baai. Aangezien het eb is lijkt het net of je op het eilandje kan komen. Helaas houd een knie diepe geul van ongeveer 5 meter ons op afstand.

Eenmaal weer terug rijden we door naar het Rainforrest trail. Het strand slaan we over aangezien we hier gisteren al 3 uur op gewandeld hebben.

Het regenwoud wandelpad is ook voorzien van een boardwalk. En loopt via dezelfde soort trappen een lus door een stuk bos met hier en daar uitleg. Vorig jaar hebben Gerda en ik hetzelfde gedaan in Olympic NP bij Seattle maar we vonden het wandelpad wat we daar gelopen hebben toch een stuk mooier. Tonnie en Henk kennen dit vergelijk niet, en vinden dit wel mooi.

Iets verderop komen we aan bij de south beach trail. Henk en Gerda besluiten hier te blijven wachten aangezien ze geen zin meer hebben in een wandeling. Tonnie en ik besluiten de korte route gewoon toch te lopen en het strand eens te gaan bekijken.  Halverwege komen we een afslag tegen naar een andere trail. Helaas pakken we hier de verkeerde afslag, want na een paar honderd meter vind ik de resterende 200 meter tot het strand wel erg lang worden We draaien dus om en eenmaal de juiste afslag genomen te hebben zijn we inderdaad binnen een paar honderd meter op het strand. Ook dit is een mooi stukje strand maar aangezien het vloed is kunnen we niet veel meepakken van de laagwater poelen. Na een kort verblijf draaien we dus om richting het parkeer terrein.

Gerda en Henk zitten hier te wachten in het bijhorende restaurant. Ze vonden ons al lang wegblijven en hadden al een vermoeden dat we verkeerd gelopen waren.

We gebruiken hier een korte lunch om hierna het park te verlaten en richting Ucluelet te rijden. Volgens de parkopzichster was er hier een mooie wandeling langs een rotskust. We rijden door het idyllische dorpje maar kunnen geen informatie vinden vwb een wandelroute oid. We besluiten niet langer onze tijd te voldoen en op weg te gaan richting de oostkust. We weten niet waar we gaan eindigen aangezien de heenweg door de slechte weg nogal traag verliep.

Als we rond 17:00 het slechte gedeelte verlaten besluiten we voor 18:00 een camping te zoeken en te stoppen met rijden. Gerda vindt in het Campbook van de CAA de Bates Beach RV in Courteney. Met zicht op zee en de bergen. Na wat gezoek door een beperkte routebeschrijving arriveren we rond 18:30 op de camping. De ligging is werkelijk schitterend en we liggen direct aan het strand. We staan naast een ouder Canadees echtpaar en we wisselen wat wetenswaardigheden uit.
Na het eten stoken we weer een lekker kampvuurtje en blijven hier (af en toe in gesprek met onze buren) de hele avond zitten. We zien vlak voor ons in zee een zeehond regelmatig opduiken en ook komen er nog 2 Cruiseschepen voorbij gevaren. Al met al alweer een geslaagde dag in Canada.

Vandaag staan we vroeg op. We proberen in Telegraph Cove een Whalewatch tour mee te pikken. Als dit niet lukt, rijden we op ons gemak door naar Port Hardy.  Voor 09:00 zijn we op weg. De route is rustig en goed te rijden en voor 12:00 zijn we in Telegraph Cove. Aangezien we nog buiten het seizoen zitten is er nog volop plek. Helaas zijn de gebruikelijke plaatselijke orka’s nog niet gearriveerd (Deze komen begin tot midden Juni) maar het kan zijn dat we rondtrekkende orka’s te zien krijgen. We boeken dus op goed geluk een tour. Er zijn meer Nederlanders aanwezig en met 28 personen beklimmen we de boot. Ondanks dat de 3,5 uur durende tocht langs mooie eilandjes en natuurschoon komt, is de magere score een paar zeehonden, 1 stellar zeeleeuw en paar Bald Eagles. In de verte wordt af en toe een dolfijn gezien maar zonder goede kijker zie je daar amper iets van. Wel word er een leerzaam verhaal over de orka’s en hun huidige leefomgeving gehouden. Maar $90 p.p. verwacht ik toch wel meer actie.

Een beetje teleurgesteld rijden we dus richting Port Hardy. Het weer volgt onze stemming want halverwege de route begint het te regenen. Na ongeveer 45 minuten komen we in Port Hardy aan. Na een paar boodschappen en $220 voor onze dorstige vriend, arriveren we om 18:15 op de Quatse River Campground. Deze hadden we al gereserveerd omdat de datum tbv de ferry toch al vast stond. De plek is mooi maar helaas kunnen we hier door de regen niet van genieten. We zijn dus gedwongen binnen te blijven .We lezen de informatie door voor de komende route en gaan op tijd naar bed, want morgen moeten we er vroeg uit!

Om 05:00 gaat de wekker en we komen meteen uit bed. We staan 10 minuten van de ferry terminal af maar we moeten om 05:30 inchecken. De site van BC ferry’s geeft aan dat tickets die 90 minuten voor vertrek nog niet geclaimd zijn als vervallen beschouwd worden terwijl onze voucher zegt 120 minuten voor vertrek aanwezig te moeten zijn. We weten niet hoe of wat dus zorgen we er maar voor dat we zeker op tijd zijn.

Eenmaal om 05:20 bij de terminal aangekomen te zijn, zien we dat alle Motorhomes opgemeten worden. Ik vrees het ergste voor ons fietsenrek wat achter nog een halve meter uitsteekt. De oversteek is van tevoren geboekt op Motorhome lengte wat een voorwaarde is tbv deze reis We hebben als actie een gratis fietsenrek met 2 fietsen gekregen maar deze zijn niet opgegeven. Bij mijn navraag hierover bij het reisbureau moest dit geen probleem zijn. Helaas blijkt dit dus wel te zijn en we kunnen bijbetalen ( a $50) of het rek eraf halen. Gelukkig krijgen we deze keus. Ik had van tevoren deze optie nog bekeken en gelukkig is het rek met 1 veiligheidspin te verwijderen. We besluiten het reisbureau hiervan op de hoogte te stellen aangezien het niet klopt met hun bewering en het niet een prettige ervaring is.

Het boarden is nogal een ervaring aangezien de boot maar 1 in- en uitgang heeft. De auto’s kunnen mbv een ingebouwde brug een draai maken maar al het groter verkeer moet binnen de boot steken. De bemanning helpt hierbij en alles gaat redelijk vlot. Rond 07:00 is iedereen aan boord. Een laat arriverende motorrijder mag nog net mee, maar hierna wordt begonnen met het voorbereiden van het vertrek. Mooi op tijd en 5 minuten voor op schema vertrekken we om 07:25 uit de haven op weg naar Prince Rupert.

Het eerste stuk is over zee om 3,5 uur later bij de eerste eilanden groep aan te komen waarna de verdere reis tussen verschillende eilanden door naar het noorden gaat. Onderweg komen we veel wildlife tegen zoals diverse dolfijnen een paar loodswalvissen en orka’s. De laatste hebben we zelf niet gezien. Maar het werd wel omgeroepen over het schip. Het is frappant om walvissen zo dicht aan de kust te vinden. Ik wordt door een ander Nederlands stel op een fontein gewezen (de ademhaling van een walvis) en als ik mijn kijker er op scherp stel zie ik net zijn staart uit de zee omhoog komen voor de volgende duik. Wat een mooi gezicht!

De route wordt steeds mooier naarmate de tijd verstrijkt. Aan de zeekant kom je in het begin nog mooie witte vuurtorentjes met bijbehorende gebouwen tegen, maar in het midden is de route op zijn mooist om tegen het einde weer af te zwakken (maar dan nog steeds prachtig is)

Het middenstuk is smal en hoog en doet sterk aan de Noorse fjorden denken. De bergen liggen nog redelijk bedekt met sneeuw, maar door de Juni temperatuur zorgt de smeltende sneeuw voor de ene waterval na de andere. Je komt er wel honderden tegen op deze route.

Iedereen maakt foto’s., maar deze indrukken zijn niet op een foto vast te leggen dit moet je gewoon een keer gedaan hebben. Tijdens de 15 uur durende reis ben ik alleen met het eten naar binnen geweest om maar niks te missen van het natuurschoon.

Het eten aan boord is uitgebreid, van een prima kwaliteit, en tegen redelijke prijzen.

Tegen de avond ga ik naar binnen als er een film wordt vertoond op het passagiersdek. Als deze ten einde is komen we mooi voor op schema  aan in Prince Rupert (22:15)

We hebben geluk en mogen als 2e motorhome de boot verlaten. Onze geboekte campground ligt net buiten de terminal en als we er arriveren, volgt de hele boot ons. Er staan meteen 15 motorhomes op de parkeerplaats. Wij zijn dus nagenoeg meteen aan de beurt en staan 5 minuten later al opgesteld om meteen naar bed te gaan. Het is een lange, maar mooie dag geweest.

We slapen een beetje uit maar zijn na het eten toch om 10:00 op weg. We doen meteen boodschappen aangezien we de koelkast “leeggepland” hadden.  Op de boot moet je de propaan tanken afsluiten maar hierdoor werkt de koelkast en vriezer niet meer. We hebben onze spullen dus netjes opgegeten.

De boodschappen duren even aangezien we meteen weer voor een aantal dagen moeten inslaan. Om 12:00 zijn we op weg naar Kitwanga de planning is om hier een campground te zoeken. De reis krijgt een opwindende wending als we onze eerste beer spotten. Hij zit in de greppel naast de weg.  Het is te lastig om te stoppen maar dat we al een beer gezien hebben is voor ons een primeur! Na tandenknarsend en frustrerend verhalen van anderen aangehoord te hebben zijn we nu zelf ook getuige van een echte beer.

Vol goede moed rijden we verder en eerder dan verwacht komen we aan op de kruising met de 37 de Alaska highway. We tanken de Motorhome af aangezien we verder tot Stewart geen benzinepompen meer verwachten. We besluiten de weg op te rijden en te kijken of Stewart haalbaar is. De weg is prima te rijden en het ziet er naar uit dat we rond 18:00 daar kunnen aankomen. De weg is stil en we komen amper verkeer tegen. Na ongeveer 100 kilometer zien we plotseling een beer langs de weg. We stoppen meteen maar tegen de tijd dat we onze fotocamera tevoorschijn gehaald hebben is deze alweer in de bosjes 10 meter verderop verdwenen. Gelukkig hebben we hem/haar goed kunnen zien en we zijn alweer in onze nopjes. Als we verder rijden zien we 5 minuten later weer een Beer ook deze loopt na een korte pauze weer de bosjes in. We hebben zelfs de tijd gehad om een enigszins redelijke foto te kunnen maken. Nog beter gemutst rijden we verder als alweer 5 minuten later beer nummer 3 gezien wordt! We stoppen naast hem en jawel deze beer is een beetje ijdel en laat zich uitgebreid fotograferen en filmen.  We kunnen ons geluk niet meer op en onze dag kan niet meer stuk!

Uiteindelijk zien we langs deze route wel 6 tot 8 beren afhankelijk wie ze ziet, of niet ziet.

Na een kleine 2,5 uur komen we aan bij de kruising naar Stewart en Bear Glacier. We draaien de richting van Stewart op en komen een klein half uur later aan bij Bear Glacier. Deze is beduidend kleiner dan in onze Lannoo reisgids staat maar is nog steeds indrukwekkend met een mooie heldere blauwe kleur. We staan er helemaal alleen van te genieten want er is geen ander verkeer in velden of wegen te bekennen.

Wat later rijden we door naar Stewart waar volgens onze Lannoo gids de Bear River RV park te vinden is. Het vreemde is dat deze in geen van onze anderen kampeerboeken vermeld wordt.  Net voor binnenkomst van Stewart is deze inderdaad meteen gevonden. De ligging is prachtig tussen 2 besneeuwde bergtoppen in. De eigenaar is behulpzaam en vriendelijk en vraagt ons hoe we van zijn Camping gehoord hebben. We vertellen van onze reisgids, en hij noteert dit.

Ik vraag aan de eigenaar of de Bear glacier deze tijd van het jaar altijd zo klein is of omdat dit een gevalletje broeikas effect is. Ik krijg meteen een stuk geschiedenis les want de gletsjer is in de jaren 60 gedeeltelijk opgeblazen om de weg naar Stewart aan te leggen. Toen liep de gletsjer tot aan de weg en was 12 meter hoog. De laatste 40 jaar is deze gekrompen tot het huidig niveau. Dit was dus nog voor de tijd dat het woord broeikas effect bestond!

Volgens de eigenaar krijgen ze laatste jaren niet meer de grote sneeuwval zoals vroeger en dus wordt de Gletsjer bijna niet meer gevoed.

Wonder boven wonder beschikt deze camping “in the de middle of nowhere” ook nog over draadloos internet.  Je blijft je weer verbazen hoe ver de techniek ondertussen gevorderd is.

We controleren dus weer even de mail en lezen enkele berichtjes van het thuisfront.

Als we aan het eten geslagen zijn worden we door Hubert uitgenodigd om bij het kampvuur aan te schuiven. Hubert en Ellen hebben we op de ferry ontmoet en zij zijn net zo’n reislustig stel als ons. Op de boot hebben we al vele verhalen uitgewisseld en wonder boven wonder blijven we elkaar tegenkomen. Ook nu staan we weer bij elkaar op de camping en dus heeft Hubert het plan opgevat de avond samen te delen. Hij zorgt voor de marshmallows wij voor de drank. Met veel genoegen kunnen wij onze beren verhalen nu ook vertellen. Het wordt een gezellige avond en de tijd vlieg voorbij want om 22:15 komt de eigenaar vragen of we de rusttijd van 22:00 willen eerbiedigen en stil willen zijn. We ruimen de boel dus op om in de Camper nog wat te drinken voor we gaan slapen. Dit was een dag vol gezelligheid en voldoening.

Na het ontbijt en de Loonie ( Canadese Dollar) douche nemen we voor de 3e keer afscheid van Hubert en Ellen om op weg te gaan naar de grens met Alaska. Hubert en Ellen willen de Salmon Glacier in Alaska  nog bezoeken welke ongeveer 40 km over de grens ligt. Onze Motorhome is niet verzekerd in de USA. We parkeren dus alleen bij de grens voor de foto en het gevoel.

De grens kent alleen een Canadese grenspost dus Alaska binnen lopen stelt niets voor. Het plaatsje Hyder in Alaska is uitgestorven en bestaat nagenoeg alleen uit (gesloten) souvenir shops. We maken een paar foto’s met het Alaska bord erop en draaien hierna weer om naar Canada. Hier worden onze paspoorten gecontroleerd en gevraagd of we spullen gekocht hebben in de USA. Dit is wel een erg formele vraag, want na onze ontkenning zegt de beambte ook : “ja ik zag jullie hier ook alleen maar staan !”  Na een paar vriendelijke woorden over onze vakantie tot nu toe en de schoonheid van Canada mogen we snel door.

De rit terug gaat weer langs Bear Glacier (kan ook niet anders) maar deze keer ligt deze in de zon waardoor de blauwe kleur nog mooier uitkomt.  We stoppen nog een keer voor een laatste blik en om hierna op weg te gaan naar de kruising met de Highway 17. Op het stuk weg waar we gisteren veel beren gezien hebben, komen we ze nu weer tegen. Als we zeggen dat we alleen nog een moeder met jongen missen worden we op onze wenken bediend en stuiten we op een moeder met een wat ouder jong. Deze is ongeveer 1/3 van de moeder dus zal wel vorig jaar geboren zijn. Maar ze vluchten na een korte blik van ons weer de begroeiing in. Helaas te kort om er een foto van te kunnen maken. We komen nog 2 beren meer tegen maar het nieuwtje is nu wel een beetje van af.

Vlotter dan verwacht komen we op de kruising van de 17 aan. Ons reisdoel vandaag is om de kruising naar de 17 te halen maar als alles meezit, willen we kijken hoe ver we kunnen komen om zo dicht mogelijk in de buurt van Fort St. James te komen. Dit  lukt aardig want de kruising is er eerder dan verwacht en dus rijden we door naar Smithers. De weg ernaar toe is veel van hetzelfde en wordt dus snel nogal saai. Wel zien we nog een beer langs deze drukke weg grazen maar hier stoppen is te gevaarlijk dus rijden we door.

Rond  16:30 komen we aan op Glacier View RV park. De gletsjer waar over gesproken wordt lijkt totaal verdwenen. Wel is er een pad op de berg te zien maar hier liggen wat restjes sneeuw in en mag de naam gletsjer niet dragen.

In het gebouwtje met Receptie en douche speelt continue een klassiek deuntje, je zou je bijna bij een therapeutische sessie wanen.

Wegens de muggen blijven we binnen en beëindigen de avond met het bijna gebruikelijke potje kaarten.

Na wederom een douche met klassieke deun, gaan we op weg naar Fort St. James

Onze planning is er om daar te eindigen en mochten we daar laat arriveren het fort morgen te bezoeken en daar in de omgeving te overnachten. De weg vlot redelijk en rond 15:30 komen we aan bij Fort St. James. We besluiten deze National Historic Site eens te bekijken om te zien of een bezoek nog te doen is. Qua grote valt het nogal tegen en het lijkt verder niet veel bijzonders te zijn. We besluiten dus om zo laat toch nog maar naar binnen te gaan in de veronderstelling dat we er binnen een half uurtje wel doorheen zijn. Hoe anders kan het zijn!  Dmv personages wordt het leven in deze handelsnederzetting van de Hudson Bay Company uit de doeken gedaan. Aangezien we verder alleen aanwezig zijn worden we getrakteerd op een ruime en enthousiaste uitleg. We staan versteld van het leven van de pelsjagers en de handelaren in die tijd. Fort St. James is eigenlijk een Handelspost, maar de Hudson Bay Company hing graag aan de tradities van het leger dus wordt dit een Fort genoemd en de bazen officieren.

We zien het opslag huis met allerlei soorten pelzen en goederen. We leren dat de Beverhuid veel waarde had tov de andere huiden en dat de Hudson Bay company al streepjescode kende! 1 Hudson bay blanket kon je ruilen tegen 3 en een halve beverhuid aangeduid met 3 lange en 1 korte ingeweven streep.

Het verhandelen van alcohol met de indianen was toen al verboden maar door dit als badwater en Pijnmedicatie te verkopen kwam het toch in de handen van de indianen. Vooral de pijnbestrijder was een gewild item. Maar met 80% alcohol en 20% opium was je na 3 flessen verslaafd dus dit is niet zo verwonderlijk.

We horen er allerlei items en geboeid staan we alle 4 te luisteren naar de vele verhalen die verteld worden. Het enthousiasme werkt 2 kanten op want hoe geboeider wij luisteren hoe enthousiaster de vertellers worden.

Diep onder de indruk verlaten we het fort en gaan op zoek naar een Camping. We hebben al besloten niet te ver te rijden dus de eerste de beste camping is ons prima. Ik kon me bij het binnenrijden van Fort St. James een lake view camping herinneren. Deze vinden we (Pitka Bay resort) en inderdaad voor $23 staan we vlak bij het meer met gratis brandhout. We steken een lekker vreugdevuurtje aan en genieten nog even van de ondergaande warme zon.

De camping is niet groot maar ligt er prima bij we kunnen dan ook niet geloven dat we er met maar 4 kampeerders op staan.  Ik maak nog een gezellig praatje met Tobie een lokale Canadees en we praten nog wat na bij ons kampvuur. Als het wat later begint te regenen vluchten we de Motorhome in en blijven hier de rest van de avond ook.

Na het ontbijt en deze keer een gratis en goede douche vertrekken we rond 10:15  op weg naar Barkerville De route is ongeveer 350 km We moeten nog tanken en boodschappen doen dus de insteek is om eind van de middag in Barkerville aan te komen. De route schiet goed op en in Prince George stoppen we voor de aanvulling van de boodschappen. We zien een grote megawinkel genaamd de Costco en zien hier mensen met boodschappen naar buiten lopen. Bij gebrek aan Safeway of the Real Canadian Superstore besluiten we hier dus onze inkopen te doen. De winkel is echt megagroot en verkoopt voedsel, tot TFT’s , tot tuinmeubilair.

Veel is in groot verpakking te krijgen. We nemen de noodzakelijke dingen mee maar als we bij de kassa aankomen, blijkt deze Costco de Canadese variant van onze Makro te zijn. Ineens valt de puzzel in elkaar en begrijpen we de grote verpakkingen en dozen met spullen. Als we zeggen geen klantenkaart te hebben denkt de caissière eerst dat we een geintje maken als ze inziet dat dit niet zo is vraagt ze hoe we binnengekomen zijn. Gewoon door de deur want we zijn nergens gecontroleerd. Als we iemand kennen mogen we op hun kaart afrekenen zegt ze. Gerda vraagt aan 2 dames achter ons of ze iets voor ons kunnen betekenen. Spontaan begint 1 van de vrouwen te roepen: “Maar zij hoort bij ons dit is mijn tante Edith” en vliegt Gerda om de nek. Lang niet gezien zegt ze. Ze vraagt de caissière of ze geen oogje dicht kan knijpen. Als we Contant kunnen afrekenen mogen we erdoor. De 2 dames kijken elkaar blij aan en zeggen: “Zo onze goede daad voor vandaag zit er ook weer op”

Nog verwonderd van de gang van zaken en de manier hoe dit opgelost is rijden we verder.

Eenmaal bij de kruising van de 17 en de 97 slaan we af naar het zuiden richting Quesnel.

De route klimt en daalt maar schiet goed op.

Rond 15:00 komen we bij de afslag naar de 26 aan. Deze voert ons naar Barkerville een authentiek stadje uit de goudzoekers tijd. Onze planning is om vlak voor Barkerville de White Cap inn Campground te nemen met wasgelegenheid. De route naar Barkerville is er een als een Achtbaan met heuvel op en af. Plotseling zien we een Eland in de langs de weg staan, onze eerste. Bij het stoppen loopt deze dame de bosjes weer in maar we kunnen haar nog redelijk goed bekijken.  Iets verderop komen  we weer een zwarte beer tegen. Deze is minder geïntimideerd maar besluit hierna toch maar weer de bosrand in te lopen. Het is duidelijk een jonger exemplaar want hij is nogal klein en rond. Een paar kilometer verder zien we weer een Eland. Een jonger mannetje deze keer want zijn bouw is duidelijk steviger dan de vorige  maar hij heeft nog geen gewei. Toch weer verrukt over deze “vangst” rijden we verder. We kunnen nu ook de eland van het lijstje schrappen een volwaardig mannetje is nog de wens maar toch. Even verderop kan onze dag niet meer stuk als ik een Grizzly over zie steken. Deze grote blonde beer loopt op zijn gemak over de weg en is amper onder de indruk van ons. We kunnen hem 10 minuten volgen als hij heen en weer langs de weg loopt en vlakbij onze motorhome blijft. We fotograferen en filmen er op los. Vol enthousiasme rijden we verder en laten de Grizzly verder met rust. Wat een dag weer!

De Campground vinden we in het plaatsje Wells 8 km voor Barkerville Deze campground is de minste tot nu om op te staan maar we willen wassen dus hebben we niet veel keus.

Terwijl de dames de was verzorgen werk ik het verslag bij en bekijken we vol genoegen de  foto’s van de Grizzly nog eens op de laptop.

De avond wordt rustig besloten met de was opruimen en lezen in de meegebrachte boeken.

Na een rommelig ontbijt met her en der nog was om op te ruimen vertrekken we rond 10:15 naar Bakerville. Na 8 km zijn we hier al en het blijkt nog erg rustig op de parkeerplaats. We zijn er in ieder geval de eerste motorhome. Bij de kassa wordt onze nationaliteit genoteerd en we blijken op de 3e plaats te komen na de Duitsers en Zwitsers.

Het Goudzoekers dorpje heeft nog een redelijk formaat en is voorzien van diverse authentieke of nagebouwde gebouwen. De meeste zijn nml verloren gegaan in een brand waardoor het stadje voor groot gedeelte verwoest werd. Het wordt bevolkt door een aantal acteurs welke de authentieke bevolking naspelen en vragen kunnen beantwoorden of wat je ziet (zolang het maar over hun tijdsperiode gaat)

Er zijn diverse activiteiten die de gehele dag door op schema gespeeld worden zoals een authentieke kerkdienst, een berechting, een schoolles en diverse nevenactiviteiten zoals goudwassen en delven. De geboden rondleidingen zijn wel informatief maar het is nogal commercieel ingesteld en zelf vonden we Fort St. James indrukwekkender.

We willen nog een foto laten maken in oude stijl maar de tegenvallende geboden kleding en foto’s kunnen ons niet overhalen.

Alsof toeval iets bovennatuurlijks aan het worden is komen we hier Hubert en Ellen weer tegen! We praten even bij en zij hebben eergisteren na ons op de Glacier View campground gestaan en gisteren op de camping bij Bakerville zelf een paar kilometer van ons vandaan.

Met de woorden tot morgen nemen we weer afscheid. Even kijken of dit ook weer zo zal zijn hoelang kan je het toeval tarten?

Rond 14:30 gaan we weer op weg. De bedoeling is om zover mogelijk in de buurt van Clearwater te komen, maar gezien de tijd weten we dat dit niet ver zal zijn.

Onderweg wordt een wens wederom vervuld als we op de weg een volwassen mannetjes Eland zien oversteken. We stoppen ruim op tijd zodat we hem niet afschrikken en als we langzaam dichterbij komen kunnen we hem goed filmen en fotograferen. Een voorbij komende motorrijder jaagt hem helaas de bossen weer in.

De kruising met de 97 komt snel en na het tanken neemt Gerda het stuur over. We denken zelf tot 18:00 te rijden en als het eenmaal zover is stoppen we op een camping vlakbij Lac la Hache. We staan mooi aan het meer op een verder rustige campground. De receptie blijkt al gesloten te zijn maar volgens een bordje op de deur mogen we zelf een plek uitzoeken zodat ons de volgende dag bij receptie moeten melden. Dit systeem kennen we nog van Amerika en is verder geen probleem.

De verder korte avond na het eten wordt besloten met een potje rummikub.

Als iedereen wakker wordt en ontbijt voorbereid wordt loop ik naar de receptie om onze plaats nog te betalen. Er is niemand aanwezig dus gaan we eerst maar ontbijten. We hebben loonies nodig om te douchen dus ik moet toch nog een poging wagen.

Na het ontbijt blijkt de receptie open en verontschuldigt de receptioniste zich voor het Duits zijn. (eigenlijk het onhandig omgaan met de kassa) Na mijn “kein problem”  gaat alles een stuk soepeler want ze schakelt meteen over in het Duits.

Na de douche gaan we op weg naar Clearwater om het Wells Gray Park te gaan bezoeken.

Onderweg stoppen we nog even voor de noodzakelijke boodschappen (met leuk praatje met de caissière) en wat contant geld om hierna meteen weer op weg te gaan.

Zodra we de kruising met de 24 naderen slaan we af om binnendoor naar Clearwater te gaan. De route is goed te rijden en op een klein stukje weg na met irritante richels.

Bij een parkeerplaats met schitterend uitzicht over een meer genieten we even van de lunch om hierna de weg weer te vervolgen.

Rond 15:00 komen we aan bij het visitorcenter van Wells Gray Provincial Park. Van een medewerkster krijgen we een kaart met uitleg van het park. Op het einde van 70 km lange doodlopende weg is een camping met alleen staanplaatsen. We besluiten deze te kiezen zodat we morgen vanuit het einde helemaal naar het begin van het park kunnen rijden.  Volgens de parkmedewerkster is er plaats genoeg maar is de laatste 25 km van de weg wel een gravelweg.

De weg door het park is goed te rijden en zelfs de gravelweg is prima te doen.

Eenmaal aangekomen op de camping blijkt de zelfregistratie niet te werken en komen de medewerkers tussen 18:30 en 21:30 langs. Er zijn nog weinig motorhomes aanwezig dus we kiezen een schitterende plek uit vlak bij de Clearwater rivier. We staan net achter een stroomversnelling bij een uitkijkpunt.

Mooi op tijd komen 2 meiden langs om voor $15 het campinggeld te innen en voor $6 extra krijgen we er een flinke bundel hout bij.

Het hout is niet erg droog dus het kampvuur wil niet vlotten. Maar na wat aandringen van de vrouwen klop ik bij onze Duitse buurman aan om zijn bijl te lenen. Hiermee maak ik wat kleine stukken zodat we ons kampvuur alsnog aankrijgen.

We blijven de hele avond buiten zitten en zien zowaar nog een hert vlakbij voorbij komen.

Rond 22:00 uur gaan we naar bed omdat we er morgen op tijd uit willen zodat we de hele dag voor het park hebben.

Het vroeg opstaan is niet helemaal gelukt maar om 09:30 zijn we toch op weg. Onze eerste stop is Bailey’s Chute. Dit is een stroomversnelling welke je vanaf de overkant van de parkeerplaats redelijk kan zien maar via een korte weg naar beneden pas de echte kracht ervan ervaart! Met veel geweld stroomt het water hier via een kleine afdaling en smaller stuk verder de vallei in. Je kunt je bijna niet voorstellen dat zalmen hier tegenin moeten zwemmen en springen. Toch is dit zo volgens het bijbehorende info bordje.

De volgende stop is Ray’s farm. Ray heeft hier in Well Grey gewoond en een boerderij gehad voor 15 jaar. Hij heeft dit stuk grond van de indianen gekregen wegens zijn hulp met een mazelen epidemie. Hij heeft hier 15 jaar gewoond met zijn vrouw en 3 kinderen tot aan zijn dood in 1942.  De vervallen boerderij kan je nu bezoeken en het land wordt op een natuurlijke wijze teruggegeven aan de natuur. Aangezien een kaal stuk weidegrond zeldzaam is in een bos, kan je er veel dieren zien. Op een vos na zien we vnml veel muggen en vluchten eigenlijk terug naar de Motorhome. Hier sprayen we ons (te laat) in en vervolgen onze weg naar de Helmcken Falls te vervolgen

Wells Gray is hier vnml bekend om dus zijn we erg benieuwd. De aanblik is inderdaad erg mooi,  De waterval valt 141 meter naar beneden in een Canyon. Het zal wel gezichtsbedrog zijn maar het lijkt me geen 141 meter hoog. Toch zal het wel kloppen. We nemen de nodige foto’s en bewonderen de canyon.

Een paar kilometer verderop stoppen we bij de Mush Bowl. Ook dit is weer een stroomversnelling maar dan van een kleiner formaat dan Blyte’s Chute. Deze hebben we dus snel gezien om 500 meter verderop alweer te parkeren voor de Dawson Falls.

Via een kleine route is deze veel lagere maar wel veel bredere waterval weer te bewonderen  Hier sta je dan bovenaan en langs de waterval en zie je het water met veel kracht naar beneden vallen ik schat een meter of 20.

Hierna duurt het een kleine 16 km voor we bij de Moul Falls komen. Tenminste de parkeerplaats dan. Want deze waterval kan je alleen bereiken via een wandeling van 4 km.

Het pad ernaar toe is niet geweldig en loopt de laatste 1,5 km door het bos. Het is er erg rustig en eenmaal aangekomen valt de eerste aanblik ons erg tegen. In de Lannoo reisgids hebben we gelezen dat je achter de waterval door kan, maar we komen er bovenaan uit. Het zicht is matig en dus is dit nogal een tegenvaller. Totdat ik aan de overkant van ons hek een bankje zie staan en als ik nog verder zoek zie ik traptreden aan de overkant. Ik besluit het hek verder te volgen en kan langs de afrastering verder het pad weer op. Hier is inderdaad een afdaling welke tot het bankje gaat en verder nog naar de voet van de waterval. Via een houten trap. Het zicht op het bankje kijkt tegen de waterval aan en ook deze is weer van een ongekende schoonheid. Gerda en Ik lopen tot aan de voet waar we door de spray al weer snel genoodzaakt worden de trap weer omhoog te gaan maar niet natuurlijk zonder dit eerst op foto en film te zetten! Nou dit was de 4 km strompelen meer dan waard vinden we eensgezind.

Weer een kleine 14 km verder komen we aan bij Spahats Falls. Deze waterval valt via een komvormige canyon in 2 delen naar beneden waar je het eerste net om de hoek en in een gat biet kan zien. Ikzelf vind dit de mooiste tot nu toe maar smaken verschillen. De waterval ligt er echt schitterend bij en als je de stroom volgt kijk je mooi de Clearwater valley in. Echt een schitterend gezicht! Bij het binnenkomen van de weg naar Spahats Falls zien we nog een bordje viewpoint maar kunnen deze niet op de parkkaart vinden nieuwsgierig als we zijn volgen we deze korte route en komen aan bij een uitkijkpunt over de Clearwater vallei. Erg mooi en toch nog meegenomen.

Rond 17:30 verlaten we het park. We besluiten onze dorstige vriend weer eens van brandstof te voorzien. 150 liter en $200 armer kunnen we weer een kleine 500 tot 600 km vooruit. De tank was nml nog voor bijna een kwart vol en met 1 op 3 komen we met 200 liter toch wel een 600 tot 700 km verder!

We besluiten gewoon tot Blue River te rijden zodat Jasper morgen lekker snel in het vizier komt. Een dik uur later zijn we op de Blue River RV campground. Een overnachting op deze net gebouwde campground (zo lijkt het tenminste) komt op $36 en vinden we het geld niet waard we hebben voor minder al veel beter gestaan maar bij gebrek aan beter kunnen we niet anders. Als de eigenaar hoort dat we uit Nederland komen zegt hij: “hee, jullie hebben de Italianen met 3-0 verslagen.” Gerda rent terug om Tonnie het goede nieuws te vertellen. Bij gebrek aan internet was ze hier toch wel erg nieuwsgierig naar.

Na het eten besluiten we de avond met een kampvuur. Hout kost ons niets want aan de overkant van de weg ligt een net ontgonnen stuk terrein met genoeg hout om de avond door te komen.

Na het ontbijt en een douche neemt Henk rond 10:30 de teugels in handen om de motorhome op weg naar Jasper te sturen. De weg is mooi vlak en schiet lekker op. Na 1,5 uur komen we aan bij Mount Robson de hoogste berg van de Canadese Rockies (bijna 4000 meter). Helaas ligt de top zoals bijna altijd in de wolken maar het blijft toch een mooi gezicht. Bij het visitorcenter vragen we wat we kunnen gaan doen maar het enige wat ze te bieden hebben zijn lange wandeltochten. Gelukkig zit er ook een korte bij naar de Overland Falls. Na een paar honderd meter na het visitorcenter zijn we hier al en na een korte wandeling van 5 minuten staan we aan de Overland Falls. Na Wells Grey is dit behoorlijk behelpen maar het is toch de korte de wandeling waard. Dit is de laatste hindernis voor veel zalmen voordat ze in het meer hierachter terechtkomen om te paren en te sterven.

Na een korte aanblik vervolgen we onze weg naar Jasper hier komen we een uur later dan we kort hiervoor nog verwacht hadden maar het opschuiven van de tijdzone met een uur is hier dan ook wel de hoofdschuldige aan! (in Alberta is het dus 1 uur later) Ik zet mijn horloge op de lokale tijd zodat we geen rare vergissingen kunnen krijgen.

Eenmaal bij de afslag van de 93 (icefield parkway) pakken we na 4 km de eerste campground (whistler) om hier te gaan staan. Het is er erg druk en met meer dan 400 plekken zijn de weinige staanplaatsen met stroom al bezet! Dit is de eerste keer dat we een dergelijke drukte meemaken aangezien  onze campgrounds tot nu toe zwaar onderbezet waren. Een staanplaats zonder stroom maar met het recht om een kampvuur te mogen maken komt op dik $36! De plekken zijn wel schitterend en midden in het bos, en voor dit geld mogen we zoveel hout gaan halen als dat we willen. Hier maken we dus grof misbruik van door de motorhome flink vol te laden op de houtplaats!

Het is rond 16:00 al redelijk bezet op de campground maar toch niet vol. Henk en ik doen een klein schoonheids slaapje terwijl de vrouwen een kampvuur maken.

Na het eten begint het te regenen maar Gerda blijft stug bij het kampvuur zitten. Ik houd haar gezelschap maar het is toch fris buiten.

Rond 20:30 gaan we naar binnen om een potje te kaarten en de avond vroeg te besluiten. We spreken af rond 08:00 uit bed te gaan om de dag vroeg te beginnen en te kijken of we morgen in het visitorcenter iets wijzer kunnen worden van de kampeer mogelijkheden en diverse stops onderweg.

Ondanks dat we vroeg opstaan zijn er om ons heen al diverse mensen vertrokken. Wij vertrekken ook op tijd en staan om 09:00 bij het visitorcenter in Jasper. Hier vinden we bij de algemene infobalie weinig informatie maar we vinden er wel een infoblaadje met alle campgrounds op de Icefield Parkway We besluiten te kijken of we een camping kunnen bespreken. De reserveerlijn lijkt bezet door een stagiaire want ze kan niks vinden of we kunnen niets boeken. Volgens haar gaat de Lake Louise campground pas 19 Juni open, terwijl deze volgens de folder een heel jaar open is. We besluiten naar de parkrangers balie te gaan en hier wat na te vragen. Hier krijgen we gelukkig wel de juiste informatie en blijkt het Columbia Icefield center zelfs als nood uitval basis voor Motorhomes te dienen. Mocht er nergens geen plek meer zijn dan mag je hier gewoon overnachten.

Aangezien het schitterend weer is besluiten we de Jasper Tramway te nemen. Dit is een kabelbaan die Mount Whistler bestijgt en op een hoogte van 2200 meter over Jasper en omstreken uitkijkt.

We kopen kaartjes a $25 p.p. en om 11:18 moeten we “boarden” voor de “vlucht”. Het is qua termen net of je op schiphol bent.  De “vlucht” duurt 6 minuten en brengt ons 900 meter hoger dan het grondstation. Aangezien het nagenoeg wolkeloos is hebben we een prachtig uitzicht over de vallei. Onderweg hebben we geleerd dat de meren aan de overkant (lake Maligne en  Medicine hun helder blauw groene kleur te danken hebben aan het Gletsjer water. Hierin zit sediment wat het zonlicht anders reflecteert en hierdoor de aparte kleur geeft.

Boven bij het bergstation is ook nog een wandeltocht van een uur tot aan de top van Whistler welke nog een kleine 300 meter hoger ligt. Je ziet mensen hiervan terugkomen in een T-shirt en je vraagt je af met een temperatuur van 10 graden wat deze mensen dachten toen ze beneden instapten! Wij lopen het pad een klein stukje op tbv van wat foto’s en besluiten hierna weer naar beneden te lopen om de “terugvlucht” weer te aanvaarden.

Een uur later zijn we weer beneden om Henk te begroeten die trouw en relaxed de Motorhome heeft “bewaakt”.

Even later zijn we weer op weg naar Lake Maligne waar je met een bootje naar Spirit Island kan komen. Een foto hiervan heeft ooit in het National Geographic gestaan en nu wil iedereen deze aanblik zelf ook zien en fotograferen. (wij dus ook). Na een rit van 50 km met een ongeplande foto stop van een ijdele kariboe, komen we rond 14:00 aan bij boten. Terwijl wij gaan parkeren koopt Gerda alvast de kaartjes a $47 p.p.

Op de parkeerplaats komt ze ons tegemoet gelopen want de eerstvolgende boot vertrekt pas om 15:00. We besluiten dus op de parkeerplaats te lunchen om zo onze honger te stillen en de tijd te doden.

Om 15:00 uur zitten we op de boot en krijgen we van de bemanning veel informatie over het meer en de geschiedenis er omheen. Een kleine 40 minuten later arriveren we bij Spirit Island wat eigenlijk een schiereiland is,  maar ongeveer 3 weken per jaar bij de hoogste waterstand wel deze naam mag dragen. We worden hier 10 minuten “losgelaten” tbv van wat foto’s om hierna met een toeter van de boot weer teruggeroepen te worden. Helaas zijn er geen andere manieren om het eiland te bezoeken, of je moet met een huurkano 6 uur de tijd (en conditie) hebben om er te willen komen.

Rond 16:30 staan we dus weer op de steiger. Op de weg terug stoppen we nog even bij Lake Medicine maar Lake Maligne is toch een stok fotogenieker. We lezen we op de infobordjes bij dit meer dat de Kariboe hier aan het verdwijnen is, maar dat met een groot bescherming en volg programma de reden hiervan onderzocht wordt.

Als we Jasper naderen besluiten we dit kleine dorp nog even te bezoeken om wat leuke hebbedingetjes op de kop proberen te tikken en wat kaarten te versturen. Het laatste lukt het eerste niet.

Om 18:30 arriveren we weer op de Whistler Campground. Ook deze keer zijn de stroom plekken volgeboekt en dus vragen we deze keer een plek dichter bij de douches. Dit lukt beter dan gisteren maar is nog steeds een aardig eindje lopen. Het blijft raar dat een Campground met 400 plekken maar 1 douche gebouw kent terwijl het terrein aardig uitgestrekt is.

We vinden het te fris om buiten bij een kampvuurtje te gaan zitten dus besluiten we de avond met lezen en het doornemen van de

Na het ontbijt rijden we naar de dump en waterplaats om de Motorhome een volle tank fris water te geven en het afvalwater te lozen. We verwachten vanavond weer op een park campground zonder voorzieningen te staan en dan is het wel handig om daar op voorbereid te zijn.

Het weer zit helaas niet mee en het is aardig bewolkt met een dreigende regenbui. Net buiten de Campground staan een aantal herten te grazen. Ondanks de waarschuwingen dat ze nu erg gevaarlijk kunnen zijn zien we toch een vrouw uitstappen om een close up te kunnen maken.

Sommige moeten het schijnbaar hardleers ondervinden!

De route is erg bewolkt en helaas missen we daardoor vaak het uitzicht op de bergen waar deze route zo mooi doorheen slingert. Gerda als echte bergfanaat raakt er zelfs een beetje droevig gestemd door.

Gelukkig maakt onze eerste stop bij de Athabasca Falls dit aardig goed. Deze waterval/stroomversnelling heeft zich in de loop van de jaren op een wondermooie manier door de rotsen gesleten. De afgeronde en met groeven gesleten rotsen lijken het meest op door elkaar en aansluitende S-vormen. Met woorden is dit niet te beschrijven, en zelfs de gemaakte foto’s kunnen niet weergeven wat je ziet.

Ondertussen klaart het weer een beetje op, en wordt het zicht op de bergen rondom ons een stuk beter. De route wordt nu een stuk mooier en bij de Sumwapta Falls stoppen we even voor een kopje koffie met lekkernij.

De Sunwapta Falls is een waterval welke op een geelgekleurde Canyon uitkomt en de rots hiernaartoe flink heeft uitgesleten Met veel geweld kolkt en bruist deze waterval door het nauwe sluitende rotsgat. Het zicht op deze waterval is wat minder aangezien je deze vanaf de Canyon of boven de engte net niet helemaal kan zien.

Rond 14:30 komen we aan op het Columbia Icefield waar een groot centrum staat. Dit bezoeken we om meteen om de Gletsjer tour te bekijken en te vragen of de aankomende Campgrounds allemaal geopend zijn. Onderweg zijn we er verschillende tegengekomen welke nog gesloten waren.

Het weer op de Gletsjer is erg slecht en we besluiten op de parkeerplaats af ter wachten of het beter wordt. Het weer voor morgen is hetzelfde dus we hebben eigenlijk niet veel keus.

In het centrum staan een paar pc’s met Internet en voor $2 kunnen we een kwartier onze mail controleren Er staat “high speed internet” boven de pc, maar in Canada is men waarschijnlijk niet veel gewend. In een kwartier halen we het net om onze mail te controleren en 1 berichtje terug te sturen hierna is de tijd op.

Terwijl wij op de parkeerplaats beter weer afwachten (met onze ogen dicht) gaat Gerda nog $2 in de “high speed internet” gokkasten duwen.

Even later komt ze terug met het nieuws dat Nederland van Frankrijk gewonnen heeft en dat we poulewinnaar zijn.

Ondertussen lijkt er een gat in de bewolking te vallen en gokken we erop dat we nu een mooi uitzicht op Athabasca Gletsjer krijgen. We boeken de tour van 17:00 a $38 p.p. en 10 minuten later zitten we in een amper gevulde bus op weg naar de Gletsjer. Hier stappen we over op de 6 wiel aangedreven Ice Explorer bussen welke met hun reuzenbanden de Gletsjer oprijden. Om hier te komen moeten we eerst een steile weg af om er op te komen. Deze weg met zijn hoek van 36° is volgens de chauffeur de 2e steilste commerciële weg in heel Noord Amerika. Alleen in de Verenigde Staten bestaat er nog een steilere van 38°.

De chauffeur verteld op weg naar het uitstappunt, (een kleine 500 meter op de Gletsjer) van alles over deze Gletsjer en het Columbia Icefield waar deze door gevoed wordt (samen met 32 andere gletsjers) Het Columbia Icefield is dan ook groter dan de Stad Vancouver en ligt ingesloten tussen verschillende 3000 meter hoge bergen. De gletsjer is al beschreven sinds 1842  en sinds die tijd ook al aan het krimpen.

We hebben geluk en als we op de Gletsjer staan is het zonnetje net doorgebroken. We mogen er 20 minuten op rondwandelen maar door de kou houden de meeste mensen dit niet vol. Ik heb me goed aangekleed en loop nog even lekker rond. Als een van de laatste stap ik weer op de bus. Terwijl we vertrekken begint het weer flink dicht te trekken en begint het te sneeuwen. De bus na ons kan dus bijna niets zien en we boffen dus echt met dit gat in het weer. De chauffeur verteld ons dat normaal gesproken de lente al in had moeten vallen en dat de sneeuw rond de gletsjer al verdwenen had moeten zijn maar volgend de Canadese KNMI is dit dan ook de slechtste lente sinds 1935.

Rond 18:30 zijn we weer terug op de parkeerplaats en vertrekken we richting Wilcox Creek een Campground 3 km verderop. Er is nog plek genoeg en terwijl we ons opzetten begint het flink te sneeuwen. We maken er foto’s en filmopnamen van want op 13 juni zie je dit toch niet vaak!

We besluiten de avond met een kort potje kaarten en kruipen vroeg onder de wol.

We liggen nog allemaal op bed als we rond 09:15 van Henk koffie op bed krijgen.

We genieten van de koffie en het winterlandschap om ons heen want de sneeuwbui van gisterenavond heeft zijn sporen flink achtergelaten. Een uurtje later verlaten we Wilcox Creek. We dumpen daar ons afvalwater nog maar omdat er geen druk op de waterleiding staat kunnen we geen vers water laden.

Met een flink pak sneeuw nog op het dak vervolgen we onze weg richting Banff.

We stoppen net over de pass in Banff en kijken we in het dal bij het Big Hill Viewpoint.

De bridal veil fall hier net voor stelt eigenlijk weinig voor, zeker nu we al zeker 10 zeer mooie watervallen achter de rug hebben.

Het valt ons op dat veel uitkijkpunten niet of zeer slecht aangegeven staan. De hoofdpunten kan je allemaal wel vinden maar veel kleinere punten staan niet langs de weg vermeld. We besluiten dus om bij elke afslag even te stoppen en te kijken wat er aangegeven staat.

Bij de kruising van de 93 en de 11 slaan we wat boodschappen in bij het daar gevestigde eetgelegenheid/souvenirshop/winkel/benzinepomp. Uiteraard betalen we hier teveel voor maar aangezien we vermoeden dat we vanavond weer op park camping staan kunnen we eigenlijk niet anders.

Vlak na deze kruising komen we aan bij een niet aangegeven uitkijkpunt. Maar wijs geworden stoppen we hier om een wandeltochtje van 500 meter te vinden naar de Mistaya Canyon. Hier kolkt en bruist de Mistaya rivier zich al duizenden jaren door een Canyon. Het slijtpatroon lijkt het meeste op dat van de Athabasca Falls maar is toch net iets anders. Bovendien kan je hier veel dichterbij komen om de slijtageslag tussen water en rots te bekijken.

Voldaan gaan we weer verder op weg. We stoppen regelmatig bij verschillende meren met uitzicht op de bergen of de verschillende gletsjers die je hier vind.

Rond 15:00 arriveren we bij de afslag van Peyto Lake. De kleine parkeerplaats staat al aardig vol en we kunnen de Motorhome net kwijt. De weg naar het uitkijkpunt is steil maar het uitzicht doe je dit meteen vergeten.  Het felgroene Peyto lake ligt er in zijn vossen vorm

Erg mooi bij en met behulp van een Nederlandse groep jongeren maken we hier een leuke foto van ons tweeën. We raken even aan de praat met de groep en ze blijken uit verschillend gezelschap te bestaan waarvan 2 een jaar! uitgetrokken hebben om Canada en Alaska te bezoeken.

Een beetje jaloers gaan we verder op weg. We stoppen nog even bij Bow lake en Crowfoot Gletsjer maar langzaam aan willen we kijken of er plek is op Lake Loise Campground.

Deze beschikt over stroom en aangezien we na een week park Campgrounds al onze apparatuur moeten opladen, hopen hier een beetje op. Mocht er geen plek zijn dan rijden we terug naar Mosquito Creek. Dit moet een mooie campground zijn en als we deze passeren zien we dat deze aan een mooie bergbeekje ligt. Dus het mooie zal wel kloppen.

Onderweg zien we 2 keer een busje met beren opschrift staan. We hadden van verschillende mensen gehoord dat ze een paar kilometer terug een beer gezien hadden dus we vermoeden dat deze er staan om mens en beer gescheiden te houden van elkaar.

Rond 16:00 komen we aan bij de Lake Louise Campground en gelukkig is hier nog plek genoeg. We bespreken meteen voor 2 dagen en eenmaal op onze riante plek aangekomen stoken we meteen de kachel hoog op om de kou uit onze botten te verdrijven. We sluiten alle apparatuur aan en zorgen ervoor dat alle batterijen en accu’s weer opgeladen worden.

Gerda maakt van de overgebleven resten paprika, knoflook, kip ham en rijst een feestmaal. En met de gebruikelijke spelletjes en het bijwerken van dit verslag besluiten we de avond.

Vandaag staan we om 07:30 op om rond 08:00 bij Lake Louise te staan we ontbijten dan op de parkeerplaats. We hadden van Hubert het advies gekregen hier voor 08:00 te zijn zodat we lekker rustig kunnen genieten van het meer.

De parkeerplaats is nagenoeg leeg maar de zon schijnt niet mooi op Lake Loise. Verder waait het nogal zodat de beroemde spiegeling achterwege blijft door het rimpelige water.

Het meer met het Fairview hotel ligt er verder prachtig bij met een mooie boulevard en een netjes afgewerkte oever. Je kunt er zelfs kano’s huren.

Het uitzicht is fenomenaal met een blauw/groen meer dat uitloopt tegen een besneeuwde berg.

Aangezien het weer verder niet optimaal is besluiten we eigenlijk meteen door te rijden naar Moraine Lake en hier te ontbijten. We hopen dat de vroege ochtend nog een redelijke rustige aanblik geeft.

Een klein half uurtje later zijn we hier en het is inderdaad rustig we bekijken snel het meer even en Gerda denkt een weggetje naar de fotolocatie gevonden te hebben. Deze is 1,2 km lang dus we besluiten eerst te ontbijten. Terwijl we lekker rustig aan het ontbijt zitten komen de bussen met massa toerisme al binnengedruppeld. Ze nemen een zijweg de rotsberg op welke wij ook al gevonden hadden maar dachten dat deze verkeerd liep. Na het ontbijt volgen we dus een groep en we komen na een redelijke klim aan op de rotsblokken berg aan de voet van Lake Moraine. Het uitzicht van Lake Moraine is veel ruiger met wel 5 flink  besneeuwde bergtoppen aan het einde van het groen/blauwe meer. Wij vinden Lake Moraine mooier dan Lake Loise maar smaken verschillen. Vanwege de wind is ook hier de spiegeling in het meer niet aanwezig maar dat mag de pret niet drukken. Het uitzicht is fenomenaal.

Op de terugweg stoppen we nog even halverwege om de bergtoppen afzonderlijk te bewonderen en te fotograferen.

Het zonnetje is ondertussen al lekker doorgebroken dus Gerda wil nog een keer terug naar Lake Loise om te kijken of het er nu mooier bij ligt. Aangezien beide meren maar een paar kilometer uit elkaar liggen is dit een kleine moeite. Het is nu veel drukker op de parkeerplaats en de oever staat vol met mensen de zon maakt wel een verschil. Dus we nemen een paar foto’s extra om achteraf de mooiste hiervan uit te kiezen.

We lopen even naar de kano’s om te kijken of we een tochtje over het meer kunnen maken maar $40 voor een half uurtje vinden we toch een beetje te prijzig.

We rijden door naar Johston Canyon ongeveer 30 kilometer verder naar het zuiden.

Halverwege staat een Elk (groot Hert) te grazen en we stoppen op de vluchtstrook om hier foto’s van te maken Het dier blijft er allemaal onverschrokken onder en blijft gewoon doorgrazen 3 meter van de weg, terwijl het verkeer naast en achter ons een kleine chaos wordt aangezien iedereen de beste fotoplek wil hebben. Wij raden na een paar foto’s snel door voordat er ongelukken gebeuren.

Op de afslag naar Radium hot springs gaan wij links en volgen we de 1a naar de Johnston Canyon.

Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats is het daar flink druk en het lijkt erop dat we onze Motorhome zelfs niet kwijt kunnen. Ondanks dat Gerda niet aan het stuur zit laat haar parkeergeluk haar niet in de steek, want net voor ons vertrekt een Motorhome dus wij nemen mooi zijn plaats in.

Johnston Canyon kent 2 wandelpaden 1 van 1,1 km en 1 van 2,7 km. We kijken hoe alles loopt en beslissen daar wel hoe het gaat. Het pad loopt door en langs de Canyon en volgt de rivier die hier wild doorheen stroomt. De wandelpaden zijn mooi aangelegd, soms vlak boven de rivier en na 1 km komen we aan bij de lower Falls. Aangezien het wandelpad goed te volgen is besluiten Gerda en ik de route af te lopen tot de Upper Falls.

Een half uur en 120 meter hoger komen we aan bij de Upper Falls waar de waterval in een geel ravijn stort met hier en daar nog sneeuw langs de wand.

Na wat foto momenten lopen we weer terug en 120 meter naar beneden is dan toch beter te doen. We stoppen nog even bij de Lower Falls waar je via een rotsopening vlakbij de waterval kan komen.

Eenmaal terug op de parkeerplaats zitten Tonnie en Henk net in de motorhome nadat ze op het terras van een ijsje genoten hebben.

Als we via de 1 weer terug rijden naar Lake Loise staat tot onze verbazing de Elk er nog steeds te grazen met de bijbehorende chaos.

Vlakbij onze Campground stoppen we nog even bij een klein winkelcentrum voor de broodnodige aanvullingen en wat lekkers bij de koffie.

Terug op onze kampeerplek genieten we nog even van het zonnetje in combinatie met de koffie en het lekkers. Tegen 17:00 trekt de zon zich terug achter de wolken en wij dus in onze motorhome.

 

Vandaag beginnen we met een beetje weemoed aan deze dag. We gaan via de 1 door Yoho NP en Glacier NP langzaam weer op de weg terug naar Vancouver waar we over een paar dagen de Motorhome weer moeten inleveren. Eigenlijk wil iedereen nog wel even blijven maar het is niet anders.

De weg naar Yoho is niet lang en een klein uurtje later rijden we dit park al binnen. We weten dat de Takakkaw Falls nogal moeilijk bereikbaar is voor grotere motorhomes dus we willen even ter plaatse kijken wat de mogelijkheden zijn. Onze eerste stop is echter het uitkijkpunt op de spiral tunnels. Dit zijn spoorwegtunnels welke de hoogte verschillen op deze pas overwinnen met 2 spiraal tunnels waardoor de treinen in 2 kleine rondjes de hoogte kunnen overwinnen ipv een steile klim. De tunnels blijken gebaseerd te zijn op een Zwitsers idee en zijn ondertussen alweer 100 jaar oud. Wij hebben helaas pech want het hele spoor tot aan Lake Louise, is onderhevig aan groot onderhoud en dus is er geen trein te vinden op dit spoor.

Een mooie maquette laat zien wat de bedoeling is maar het echte werk is toch waar we voor komen.

Even verder blijkt het probleem met de Takakkaw Falls zichzelf op te lossen aangezien de toegangsweg hiernaar toe gesloten is.

Een paar kilometer verder draaien  we toegangsweg naar Emerald Lake op. Het is een korte weg met na een paar kilometer de Natural Bridge. Dit is een rotspartij in een rivier wat door de jarenlange slijtage een natuurlijke brug is geworden over de rivier ipv er midden in.

We maken er de gebruikelijke foto’s en rijden door tot Emerald Lake.

Op de parkeerplaats hier is het erg druk en we parkeren noodgedwongen op de busplaatsen.

Emerald Lake ligt er mooi bij en de ingang wordt gevormd door een mooie restaurant en lodge in blokhut vorm. Het nadeel van al het moois wat nu al gezien hebben is dat we Emerald Lake snel achter ons laten. Het is er erg mooi, maar het wordt een beetje gewoon. Dit klinkt raar maar het is gewoon zo. Als je net de Icefield Parkway achter de rug hebt ben je niet snel meer onder de indruk. Je legt je standaard gewoon steeds hoger.

Via Golden en de Glacier NP (waar we leren dat we nu in de Columbia Mountains zijn) waar we wat uitkijkpunten bewonderen en even lunchen, komen we aan in Mount Revelstoke NP.

De 1 loopt door al deze parken en we blijven op deze weg tot Vancouver.

Onderweg komen we nog 2 onverstoorbare bighorn sheep tegen en gewillig laten deze zich op de foto zetten.

In Mount Revelstoke bezoeken we het visitorcenter even, en lezen we alles over deze voor West Canada belangrijke pas. Hier is de eerste spoorwegverbinding met het westen tot stand gekomen en de 1 volgt nog steeds deze oude spoorlijn.

In Revelstoke aangekomen besluiten we de Willamsons Lake Campground te nemen want onze Lannoo reisgids vermeldt dat dit de enige campground is welke niet aan het spoor ligt.

Wijs geworden door ervaringen met het spoor rond diverse campgrounds (vooral Lake Loise) besluiten we deze treinloze Campground te nemen.

We zijn er rond 17:00 maar het is er al aardig druk. Waarschijnlijk zijn er meer mensen op de hoogte van deze rustige omgeving. We krijgen er een plek net naast de douches. Eenmaal opgezet en gegeten willen we aan ons kampvuur beginnen, maar onze firepit staat 3 meter naast een grote LPG tank! Ivm veiligheid redenen verplaatsen we deze 3 meter verder, maar ik kan me niet voorstellen dat we dit in Nederland tegen zouden komen.

Deze campground beschikt gelukkig weer over internet zodat we het thuisfront weer eens van onze “erbarmelijke” ervaringen op de hoogte kunnen houden. We ronden de avond buiten af met een vuurtje en  marshmallows. We maken nog een leuk praatje met een jong Nederlands stel, en rond 22:15 is het bedtijd.

Vandaag doen we het rustig aan en we zijn pas tegen 11:00 op weg. De camping was rond 09:00 al verassend leeg. Dus we hadden de douches voor onszelf.

De planning voor vandaag is een korte rit naar Kamloops en vandaar zien we wel verder.

De route over de 1 slingert door de dalen en volgt grotendeels het spoor. Hier zien we veel typische Canadese vrachttreinen. Het is moeilijk schatten maar het lijkt erop dat sommige vrachttreinen over de 500 meter lang zijn. Soms kom je in een bochtige vallei en zie je de trein langs je rijden maar blijven de wagons een paar honderd meter nog steeds om de hoek komen ! Verbijsterend gewoon.

v

Je merkt goed dat we aan het dalen zijn want het landschap veranderd in een saaier heuvelachtig terrein. We volgen de 1 langs Lake Shuswap wat op sommige punten een beetje op het Garda meer, en soms op Lake Tahoe lijkt. Het meer heeft een aardige omvang want we blijven het tot Chase volgen. Het panorama is hier gelukkig weer beter waardoor de rit ook minder saai wordt.

Een kleine 3 uur later zijn we in Kamloops waar we een supermarkt vinden voor onze klantenkaart (save on Foods) en de dames doen hier hun best om zo uitgekiend mogelijk de laatste dagen door te komen.

Na de boodschappen lunchen we nog even op de parkeerplaats en besluiten door te rijden tot Cache Creek.

De rit ernaartoe gaat via een soort prairie landschap en volgt de verouderde 1. Via de 5 is er een modernere route naar Vancouver mogelijk, maar we gaan voor de nostalgische en mooiere weg.

Op een viewing Point stoppen we nog even om over een vallei uit te kijken, en volgen we nog even een Canadese vrachttrein van een kilometer lengte

Rond 16:00 uur komen we aan op Brookside campground deze beschikt over draadloos internet maar we krijgen geen verbinding. De stand van Nederland - Roemenie zal moeten wachten tot morgen. Wel jammer want de Campground zelf stelt niet al teveel voor met krappe plaatsen zodat je een beetje een opgesloten gevoel krijgt.

We besluiten de avond weer met een kamvuur waarbij we nog een leuk gesprekje hebben met een lokale Canadees die er als cowboy uitziet of dit graag wil zijn. Zijn hoed en laarzen zijn compleet, maar zijn paard bestaat uit een dikke pick-up.

Na het ontbijt en de douche zijn we rond 10:30 op weg. We volgen de 1 weer en na een paar kilometer wordt de weg gelukkig weer een stuk mooier om te rijden en begint een beetje op Oostenrijk of zuid Duitsland te lijken. De weg slingert mooi door de bergen en volgt netjes het spoor. Onderweg komen we weer verschillende vrachttreinen tegen waarvan Henk denkt dat hij er 1 kon volgen tot ongeveer 125 wagons. We gaan er van uit dat een wagon gemiddeld op 10 meter zit, dus deze trein moet 1,25 km lang geweest zijn!

Onderweg stoppen we nog even om op mooie punten de Frasier rivier te bekijken en we zien nog een witte passagierstrein rijden. Aangezien we nagenoeg hetzelfde tempo rijden komen we de trein regelmatig weer tegen.

De route vordert lekker gestaag en rond 12:30 komen we aan bij Hells Gate. Hells Gate is het krapste punt waar de Frasier rivier doorheen moet en gaat hier dus wild tekeer. Om dit te kunnen bekijken is er een kabelbaan aangelegd de Hells gate Airtram. Deze gaat 300 meter naar beneden gaat om onder in de Canyon op een observatie platform de stroomversnelling te kunnen bekijken. Ik vind dit een typisch geval van “Tourist trap”. Het is puur commercieel met een souvenir winkel, een restaurantje en een ijs/Fudge winkel. De historische waarde wordt een beetje aangehouden met een kleine tentoonstelling. Hiervan is de film over de zalmentrek toch wel het hoogtepunt en een aanrader voor diegene die hun $16 p.p. toch niet als verloren wil beschouwen.

Op de weg terug omhoog spreken we nog een Nederland stel en zo horen we dat Nederland - Roemenie 2-0 geworden is.

We zetten de route voort en het stuk van de 1 van vandaag is toch wel veruit het mooiste en voor diegene die geen haast hebben is dit een mooie weg om naar Vancouver te gaan.

Gerda snuffelt wat in de verschillende kampeerboeken en de Wild Rose Campground klinkt ons het beste in de oren qua beschrijving.

Rond 15:30 komen we aan in het dorpje Hope waar deze campground ligt. Het plaatsje Hope ligt in een vallei ingeklemd tussen verschillende bergen.

De campground is inderdaad erg mooi qua ligging met als enige minpunt de spoorlijn. Als je de 1 volgt en dus ook het spoor zal je zien dat veel dorpen (en dus Campgrounds) hier vaak vlakbij liggen. Onze Campground is behoorlijk diep van opzet dus we staan nog redelijk ver van het spoor af.

De eigenaresse is behoorlijk de kluts kwijt want we verhuizen 3 keer van plek in een kwartier. De eerste keer hebben een plek zonder kampvuur mogelijkheid. Als we haar hier op wijzen krijgen we een andere plek toegewezen maar deze blijkt al bezet! We parkeren onze Motorhome 1 plek verder en ik loop naar het kantoor om dit recht te zetten. Eenmaal geparkeerd blijkt deze plek alleen over stroom te beschikken. Een beetje moedeloos ga ik weer op weg naar het kantoor waarbij voor de 1e keer onze gratis fietsen van pas komen (jawel) Ik fiets dus naar het kantoor en bekijk onderweg de openstaande plekken. Ik prent me de nummers in zodat ik zeker weet deze keer een complete plek te krijgen. Op het kantoor aangekomen schaamt de eigenaresse zich diep en wijst nu eindelijk met mijn hulp een correcte plek aan.

Eenmaal opgezet bekijken we de mail nog een keer, en na het eten zitten we voor de laatste keer aan een kampvuur. Zodra het hout op is en het toch een beetje frisser wordt gaan we naar binnen om de avond te besluiten met een spelletje.

 

Iedereen is lui en laat vandaag en rond 09:30 zitten we aan het ontbijt. We hebben verder ook geen haast want de route vandaag is ongeveer 100 km.

Om 11:00 gaan we op weg naar Langley waar we morgen onze Motorhome weer in moeten leveren. De rit gaat alleen maar over de 1 maar deze veranderd nu in een echte snelweg en je kunt merken dat we de grote stad Vancouver naderen want het verkeer is een stuk drukker.

Om 12:15 komen we aan in Langley waar Gerda een Campground gevonden heeft een paar km van het verhuurstation vandaan. Voor de zekerheid controleren we de straat en het verhuurstation nog even. Om op weg te gaan naar de dicht bij zijnde campground. Het is even zoeken, maar we kunnen deze campground maar niet gevonden krijgen terwijl we er eigenlijk vlakbij moeten zijn. We vragen het aan een voorbijganger en deze geeft ons aan dat de Campground waarschijnlijk niet meer bestaat. Hij kan zich nog herinneren dat ze de trailers nog verplaatst hebben. Gelukkig weet hij nog een Campground hier in  de buurt en geeft meteen aanwijzingen via het plattegrondje wat Gerda bij zich heeft. Hier staat de campground ook op vermeld. We rijden wat binnendoor en een kwartier later staan we op de Hazelmere campground.

De campground ligt er netjes bij en we krijgen een mooie plek bij een kabbelend beekje.

Op de folder van deze campground staat ook een plattegrond van de omgeving en ons verhuurstation staat er zelfs op vermeld. We schatten dat het een half uurtje rijden is, dus hier houden we mooi rekening mee morgenvroeg.

We zijn lekker op tijd en besteden de vroege middag met een lunch en lekker luieren en lezen. Rond 15:30 begint het de vrouwen te kriebelen en beginnen de voorbereidingen met het inruimen van de bagage.

Na het eten en het opruimen lopen we de Motorhome nog even na zodat we deze morgen netjes en zonder zorgen in kunnen leveren.

We besluiten de avond met een laatste spelletje en gaan op tijd naar bed.

We staan redelijk op tijd op en na het ontbijt halen we nog even een doekje door de motorhome. Via een verkeerde interpretatie van de wegenkaart komen we iets later dan gepland aan op het verhuurstation.

Het inleveren verloopt vlot en voordat de taxi er is lopen we de verschillende type motorhomes en caravans nog eens binnen. Je verbaast je nog steeds over de verschillende en soms erg luxe en ruime indelingen.

Rond 12:00 staan we op het vliegveld waar we dan nog 7 uur moeten wachten voordat onze vlucht vertrekt !

Ondanks deze lange wachttijd verloopt alles nog redelijk vlot voor ons gevoel, en vliegen we mooi op tijd naar huis. Met een weemoedig gevoel laten we dit mooie land achter ons.