En dan is het eindelijk zover. We gaan "en route".
Na eerst in Zoetermeer een bakkie te hebben gedaan, brengt Duco ons naar Schiphol.
Gisteren hebben we via internet al ingecheckt en de boardingpassen uitgeprint, zodat we vandaag alleen maar de bagage hoeven af te leveren.
Nou, dat viel een beetje tegen. 1. Het was beredruk 2. We hadden te zware koffers.

Verrassend was dat voor de verandering het controlepoortje bij Joke niet afging vanwege haar knieprothese. Er zijn waarschijnlijk teveel protheses in omloop. Op naar de koffiebar voor een bakkie en een muffin.
Daarna nog even geshopt en beiden een "luchtje" gescoord.
De tijd ging toch sneller voorbij dan we dachten en om 12.00 uur was het tijd om te boarden.
Uiteindelijk gingen we om 13.00 uur de lucht in.
Onder het genot van een nootje en een neutje hebben we de vakantie ingeluid. Ik zeg PROOST!!!!!!

De vlucht liep gesmeerd en landden we om 13.45 plaatselijke tijd (8 uur vroeger dan in Nederland) in Calgary.
Er bleek een shuttlebusje op de airport te staan die ons naar ons hotel zou brengen. Eenmaal aangekomen in het Sandman Hotel hoorden we bij het inchecken dat wij bij een andere Sandman Hotel geboekt hadden en die bleek in "down-town" Calgary te liggen, zo'n 25 km. verderop.
Wij dus maar een taxi gebeld en een half uur later en 30 dollar lichter stonden we uiteindelijk voor het goede hotel, waar we erg blij mee waren want dit hotel ligt echt midden in het centrum, dus super gezellig.
We hebben een mooie kamer met alles erop en eraan. Het hele hotel is trouwens prachtig, compleet met zwembad en fitnessruimte.
Eenmaal gesetteld wilde Ria haar laptop aanzetten om een start te maken van ons verslag, maar bleek de harde schijf losgeschoten te zijn. Dus computer moest open en we hebben aan veel dingen gedacht maar nou net niet aan het meenemen van een mini kruis schroevendraaier.
Wij naar het grote winkelcentrum op zoek naar een schroevendraaier, wat uiteindelijk gelukt is. Ook maar gelijk een Canadese telefoonkaart gekocht om niet voor onnodige belkosten te worden geconfronteerd. Eerst nog een wijntje in de pub voor we weer terug gingen naar het hotel.
Fingers crossed of het inderdaad zo was dat het alleen een kwestie was om de harde schijf vast te zetten en ja, gelukkig geen dingen kapot verder.
Na een bakkie koffie en een broodje bij Tim Hortons aan de overkant waren we wel afgepeigerd van zo'n lange dag (bijna 24 uur op) en na een heerlijke douche en pyjama aan om 20.30 uur gaan slapen. Welterusten en tot morgen.

Na een paar keer wakker te zijn geworden vannacht stonden we vanmorgen "uitgeslapen" om 7.00 uur op. Na een heerlijk continental breakfast voor Joke en een "aangeklede" joghurtschotel voor Ria, gingen we om 9.00 uur op pad om Calgary te verkennen.
Het weer is redelijk en 10 graden maar het is nog vroeg dus er kan van alles nog veranderen qua temperatuur. Voorlopig hebben we een waterig zonnetje en daar zijn we blij mee.

De Canadese stad Calgary ligt ten oosten van de Rocky Mountains in de provincie Alberta. De skyline van Calgary doet niet onder voor die van andere grote Canadese steden als Vancouver en Montreal. Het is dan ook moeilijk te bedenken dat hier een paar eeuwen geleden voornamelijk indianen op sobere wijze leefden. Sinds de negentiende eeuw is de plaats zich snel gaan ontwikkelen. Met name dankzij de aanleg van de Canadian Pacific Railway, is dit in een sneltreinvaart gegaan. De handel kreeg hierdoor veel meer mogelijkheden, waardoor de eens kleine 'cowtown' langzaam uitgroeide tot een bloeiende stad.

Het plan is om eerst naar een "Mall" te gaan via een lange laan die Barclay Mall Avenue heet. Vandaar uit naar het Prince's Island Park. Intussen kwamen we terecht bij China Town die we ook maar hebben bezocht maar dat had eigenlijk niets te bieden. Nadat we het park hadden bezocht, zijn we aan het einde van de ochtend met de trein en de bus naar het Canada Olympic Park gegaan. Wat was dat indrukwekkend. Een museum van alle Canadese sporters die ooit prijzen hebben gewonnen in alle takken van sport en hun medailles, bekers en kleding waarin zij kampioen werden, ter beschikking aan het museum hebben gesteld. Ria heeft er een mooie filmpjes van gemaakt en gave foto's. Toen het tijd was om weer richting bus en trein te gaan was het weer omgeslagen en regende het "cats and dogs". Dan maar weer een Mall in, genaamd The Market Hall. Daar rondgebanjerd en wat gegeten.

We hebben vandaag 18.093 stappen gelopen en een afstand van 11,38 km afgelegd. Na nog een heerlijke cocktail in de lounge van het hotel gingen we ons mandje in. Morgenochtend worden we om 9.30 uur opgehaald om ons naar de camper te brengen. Dat wordt de eerstkomende 2 weken ons "huis". We kijken er naar uit.

Onze indruk van Calgary: een stad met ongelooflijk mooie en hoge gebouwen, bijzonder schoon, maar het geeft wel een zakelijke/koele indruk. Verder viel het ons op dat hier erg veel Chinezen wonen en veel mensen met tulbanden. We hebben ook de nodige zwervers gezien.

Weer vroeg wakker en om 7.00 uur gedoucht en wel. Broodjes gehaald bij Tim Horton's en op de kamer opgegeten. Om 8.30 uur nog een wandeling gemaakt in het ochtendzonnetje en om 9 .15 terug in het hotel want we zouden om 9.30 uur worden opgehaald door Fraserway (Rob). We dachten dat het 1 uur rijden zou zijn maar binnen 25 minuten waren we in Airdrie op het grote camperpark. Bij de receptie was het erg druk want niet alleen wij kwamen de camper ophalen.

Na uitleg van hoe alles werkt, reden we om 11.30 uur weg. Hoe spannend!!!
Ria beet het spits af. Even wennen aan de automaat maar dat went snel.

Op naar de Wallmart, een levensgrote supermarkt, om inkopen voor een paar dagen te doen, zo'n 5 km. van Fraserway. Daar waren we zo ongeveer een maandsalaris kwijt. Daar schrokken we wel een beetje van en dan moesten we ook nog naar de Liqor Store om wijn in te slaan. Voor de prijs van 1 fles witte wijn, koop je in Spanje wel 5 flessen, dus we zijn nu al aan het afkicken.

En nu echt op pad, richting Banff, naar onze 1e camping. We waren nog niet 20 minuten onderweg of we hadden onze 1e voordoop met regen te pakken. Wat een zeikweer. Het lijkt Nederland wel.  Na 173 km rijden reden we het Nationale Park van Banff binnen op camping Tunnel Mountain Village II om 16.00 uur. Nou ja, camping. Het heet zo maar meer dan een paar lanen met asfalt waar de campers achter elkaar kunnen staan en op een gebouwtje met 7 douches na en wat toiletten was er verder niets. Wel kon je water tanken en een mogelijkheid om stroom te kopen. De prijs is er ook naar, slechts 33 dollar wat erg duur is voor zo'n camperplaats. We dachten alleen water nodig te hebben maar de tank bleek vol te zijn. Ik had echter de slang zo vast gedraaid dat ik hem met geen mogelijkheid meer los kreeg. Met de slang in de aanvoer en de slang op mijn schoot langzaam naar onze plek B-56 gereden. Daar konden we verder wel zien of iemand ons kon helpen. In de grote camper naast ons bleken Nederlanders te zitten en Rijnt, een gepensioneerde brandweercommandant, kwam helpen en heeft de slang los gekregen. Bedankt Rijnt.
Het 1e wijntje werd ingeschonken. Wat heerlijk maar wel kleine slokjes nemen want het is een dure. Het volgende probleem diende zich aan. De camperdeur ging niet meer open.
Met geen mogelijkheid, dus Rijnt werd weer opgetrommeld. Het lukte hem uiteindelijk wel en door de oliepeilstok uit de houder te halen had hij wat smeer om op het slot te smeren. Wat bijdehand toch!!! De deur deed het weer soepel. Bedankt Rijnt. We vroegen wel wat zijn route ging worden door Canada voor het geval we hem weer voor iets nodig hadden haha.

Verder hadden we geen problemen vandaag. Heerlijk gekookt en 's-Avonds bush rummy gespeeld. Het was niet erg warm in de camper maar we kunnen geen kachel aan doen omdat die op electriciteit gaat en dat hebben we niet genomen.
Misschien een beetje dom? Moeten we op gaan letten dus.

Gereden route: Airdrie-Cochrane-Canmore-Banff
Gereden aantal km. 173 km.
Coördinaten van camping Tunnel Mountain Village II: N 51° 11" 17' W 115° 32" 24.

Goed geslapen. Voor het eerst op een “normale tijd" 8.00 uur wakker. Het is koud in de camper, slechts 9 graden. De oven aangestoken voor een stokbrood en om warm te worden.

We vertrokken om 10.30 uur van de camping naar het stadje Banff dat erg leuk was. Wel toeristisch. De straten in het centrum zijn naar dieren vernoemd. We hadden de camper in Wolffstreet geparkeerd. Bij het kopen van t-shirts bleek de verkoopster een Nederlandse te zijn met een leuke babbel. Na een heerlijke cappuccino op een terras met een heater te hebben gedronken terug naar de camper.

Net op tijd want het begon te regenen. Erg jammer maar het zou nog erger worden want tegen 13.00 uur zaten we aan het Bow Lake in een ware sneeuwstorm. Het moet niet gekker worden en dat werd het.

De 1e camping die we hadden uitgezocht aan het Lake Louise hebben we niet gevonden en de volgende 2 waren gesloten.

Uiteindelijk van de Canadian Highway 93 af gegaan en Highway 11 genomen, waar we weer in een gedeelte van het Banff park uitkwamen omdat daar de natuurcamping Thomson Creek Campground zou zijn. En die was gelukkig open.

Hetzelfde systeem als in Nederland de Staatsbosbeheer campings. Je zoek een plek en vult een envelop in met het benodigde campinggeld. Niet goedkoop, 25 dollar, maar dat is niks in Canada, dus betalen maar.

We staan nog geen 10 minuten op onze plek en wat zien we op nog geen 100 meter afstand van de camper: onze 1e beer. Helemaal super. Veel foto’s gemaakt en gefilmd.

Toen de beer weg was hout gehaald en gehakt/gekloven voor het kampvuur vanavond. We zijn benieuwd of we het aankrijgen. Eerst eten en dan proberen. Alles staat klaar maar eerst eten.

En dan komt de redder in nood: John, de parkwachter.
Hij had als motto: 1x per dag iets goeds doen en vandaag had hij ons uitgekozen. Hij heeft voor ons het vuur aangemaakt en wat hout gekloven. We zitten daarna “prinsessenheerlijk” in de Canadese regisseursstoelen bij het knappende kampvuur. Een prima afsluiting van deze mooie dag.

Gereden route: Banff - Lake Louis - Thomson Creek
Gereden aantal km: 163 km.
Coördinaten van camping Thomson Creek zijn: N 51.18736 W 115.54307

Vannacht vroeg wakker geworden van de kou en rare knabbelgeluiden die ik niet thuis kon brengen. Ria sliep als een roos en uiteindelijk ben ik ook weer in slaap gevallen.
Om 8 uur opgestaan en ontbijten maar toen we de tafel wilden dekken en een paar laatjes open trokken begreep in onmiddellijk waar het geluid van vannacht vandaan kwam: MUIZEN!!!!!!

Ze hadden in de bestekla al het papier versnipperd. Ook onze voorraadla van koekjes, pinda’s etc. was niet overgeslagen. Nou ja, een beer gezien, dan draai je je hand niet meer om voor een muis.

Om half 10 vertrek richting Jasper, zo’n 150 km over het laatste gedeelte van Highway 93.
In totaal is deze Highway 233 km. en wordt de Icefield Highway genoemd. Wat een geweldige weg is dat. Men zegt dat dit de mooiste Highway van Canada is. Veel viewpoints waar we natuurlijk ook gestopt zijn om het het uitzicht te genieten en mooie foto’s te maken.

Na zo’n 80 km gereden te hebben kwamen we de Columbia Ice Fields tegen en dat mag echt niemand missen!!!! We hebben dan ook de camper geparkeerd en tickets gekocht voor een gletsjertocht.

Zo’n geweldige bus met 6 speciale banden die wel 1.50 meter hoog zijn en die 5.000 dollar per stuk zijn. Deze bus bracht ons tot zo’n 3.000 meter hoogte. Daar uitgestapt om een wandeling over de gletsjer te maken. Wat een ervaring, om niet snel te vergeten.
Bij terugkomst stond ons nog een skywalk te wachten. Een soort van brug gebouwd over de berg met een glazen bodem waar je zo’n 2.000 meter naar beneden kunt kijken. Mensen met hoogtevrees kunnen daar beter niet overheen lopen.

Na deze wandeling, met telefoons voor uitleg, van een uurtje was het weer tijd om nu “echt” richting Jasper te gaan en een camping te zoeken. Na 2 dagen zonder telefoonservice gezeten te hebben belde Duco ineens op via Skype. Hij maakte zich zorgen want hij had al 2 dagen niks van zijn meiden gehoord.

Opeens een file waarvan wij dachten dat er voor ons een ongeluk gebeurd was, bleek er een beer langs de kant van de weg lekker van het gras te eten. Duco kon live meegenieten van onze opwinding. Wat was dat weer gaaf. Die zwarte beer trok zich van alle mensen niks aan en bleef gewoon lekker door eten. Misschien word je dan een beetje overmoedig maar ik stond gewoon foto’s te maken op nog geen 20 meter afstand. De beer vertrok uiteindelijk weer richting bos en wij richting Jasper.

We kwamen om 16.00 uur aan op Whistler’s Campground waar we 2 dagen zullen blijven.
Fris water getankt, vuil water geloosd en aangesloten op electriciteit, zitten we nu eindelijk lekker warm in de camper en gaan dadelijk eten. Ria zal straks de website bijwerken met verslag en foto’s en zodra we weer internet hebben is één druk op de knop voldoende om iedereen thuis weer mee te laten genieten van al onze avonturen.

Gereden route: Thomson Creek - Jasper
Gereden aantal km: 163 km.
Coördinaten van camping Whistler’s Campground zijn: N 52.85566 W 118.08366.

Wat een verschil is het toch om bij het wakker worden de verwarming aan te kunnen zetten. Binnen een mum van tijd was het heerlijk warm in de "hut".

Het ziet er buiten aardig uit met een blauwe lucht tussen de wolken zonder wind, dus dat belooft een heerlijke wandeldag te worden en dat werd het uiteindelijk ook. Gestart met lange broek, t-shirt en trui.

Alleen al om van de camping af te komen had je al 2 km nodig. Halverwege de uitgang stonden er ineens 2 vrouwtjes Wapiti's (een Elk noemen ze dat hier in Canada). Die werden natuurlijk direct op de gevoelige plaat gezet. Toch maar even controleren of ze er ook goed op stonden. Wat bleek? Het opslagkaartje zat nog in de computer. Ships!!!! Dat werd een een kwartier terug lopen, kaartje pakken en weer een kwartier terug lopen.

Uiteindelijk was dit dubbele pech want in de tussentijd was er ineens een jong opgedoken uit het gras. Gelukkig heeft Joke er met de Iphone mooie foto's en een filmpje van kunnen maken.

Onze route liep van de camping langs de Athabasca/Miette River. Een schot in de roos want het was een geweldige wandeling. Na een half uur ging bij Joke de lange broek en trui uit en de korte broek aan. Een slimme meid is tenslotte op alles voorbereid. Bij een hotel langs de weg nog koffie (gratis aangeboden) gedronken. Wat zijn de Canadezen toch aardig en gastvrij. Bij "Old Fort Point", dat is een soort van uitkijkpunt, omgekeerd en langs de rivier weer teruggewandeld.

We waren blij dat we weer thuis waren na 24.480 stappen en 15,3 km omhoog en omlang gewandeld te hebben. Je zou zeggen die hebben wel een koud wijntje verdiend, maar helaas pindakaas, die is sinds gisteren op dus doen we het met een glas koude jus d'orange, ook geen straf. Lekker gegeten, dagverslag weer bijgewerkt en Ria de foto's op de computer gezet. Nog steeds geen Wifi. Hopelijk kunnen we morgen eindelijk de beloofde druk op de knop geven.

Vertrek van Whistler Campground om 9.00 uur. Eerst water bijgevuld en de nodige “afval” geloosd. Ging perfect. Daarna naar Jasper Center om te tanken (84 liter) en naar Tim Horton’s om koffie te drinken en van Wifi gebruik te maken om de site bij te werken. Ook de mail binnengehaald en even met Duco kunnen skypen. Erg leuk.

Tenslotte boodschappen gedaan waar je toch elke keer weer schrikt van de hoge prijzen, en dat was het helemaal in de Liqor Store. De goedkoopste fles witte wijn was Cad 12,50. Het blijkt dat een gedeelte van de tax bestemd is voor een fonds dat hulpbehoevende kinderen ondersteunt. Kijk, daar willen we best op proosten.

De tocht van vandaag ging over de Highway 16, waar we beren zouden kunnen tegenkomen.
Jammer genoeg niet een zwarte beer gezien maar een grijze berin en die zat naast me.
Op weg naar Clearwater gestopt bij het visitor centre van Mount Robson, de hoogste berg in de Rocky Mountains met een hoogte van 3954 meter.

Tijdens een volgende tussenstop bij de Thunder River heeft Ria nog een paar mooie foto’s gemaakt en tussen het zand vond zij een paar mooie “zilverachtige” zandsteentjes die nu in een plastic zakje zitten en mee gaan naar Nederland.

Even voorbij Jasper nog een stop gemaakt voor 2 mannetjes “Elken” met van die mooie geweien, om uiteindelijk na een prachtige route te hebben gereden aan te komen in Clearwater op een KOA (Kamping Organization America), genaamd Clearwater Valley Resort waar we gelukkig weer Wifi hebben en de mails, apps, facebookberichten kunnen bekijken.

Morgen is het plan om de watervallen te gaan bezoeken in het Wells Gray Provincial Park, Dat zal ook zeker weer mooi worden.

Geerden route: Jasper - Yellowhead pass - Tete Jaune Cache - Valemount - Blue River - Clearwater.
Gereden aantal km.: 331 km.
Coördinaten van Clearwater Valley Resort zijn: N 51.65280 W 120.04219.

Vanmorgen om 7.15 opgestaan, early birds als we zijn. Ontbijten, douchen, vuil water lozen, schoon water tanken en boodschappen doen in de plaatselijke supermarkt: Buy Low Foods: wat een toptent was dat, alleen die prijzen he…… Maar ja je raakt er langzamerhand een klein beetje aan gewend.

Clearwater is een dorpje wat de gateway is voor het Wells Gray Park.
Achter de camping loopt richting het Noorden een weg (in slechte staat) van ruim 40 km het park in. Achtereenvolgens 3 watervallen bezocht: Helmcken Falls , Dawson Falls, en Spahats Falls (deze laatste waterval vonden we de mooiste).

We wisten eigenlijk niet dat deze watervallen hier in Clearwater waren maar bij het inchecken kregen we hier toeristische info over en dat konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan.

De foto’s en filmpjes zullen voor zichzelf spreken. We hebben op deze route ALLE weertypen meegemaakt: zon, wind, mist, regen en last but not least: hagel!!! Maar ondanks dat zijn hadden we deze route niet willen missen.

Wat een geweld als dat water naar beneden stort. Tussen alle buiten door een lekker bakkie gezet met muffin om onze natte kleren te laten drogen om uiteindelijk Yellow Head Highway 5 op te gaan, richting Kamloops. Kamloops is een grote stad en we hadden geen adres van de camping maar Tom Tom Go Mobile bracht ons keurig naar onze stop: de Silver Sage Campground, waar we om 16.30 uur aankwamen.

Gereden route: Clearwater - Barierre - Kamloops
Coördinaten van Silver Sage Campground zijn N 50.68093 W 120.31897
Gereden 227 km.

Vandaag maar een klein stukje gereden. Van Kamloops naar Salmon Arm, maar we verlaten Kamloops niet zonder het Secwepemc Museum bezocht te hebben.

We zitten tenslotte in het gebied waar zo’n 200 jaar geleden Indianen leefden.
Wat we niet wisten dat dit gebied 56.000 m2 groot was en er 17 verschillende stammen leefden, waarvan de Secwepemc (spreek uit als Shuswap) rond Kamloops woonden.

Men probeert door scholing en bijeenkomsten de oude tradities in stand te houden.
Veel plaatsjes, meren en straten zijn vernoemd naar de Shuswaps.

Zo ook het meer waar we vandaag op Pierrespoint Campground, vlak voor de plaats Salmon Arm zijn neergestreken.

Vandaag is het erg warm, zonnig en een heel verschil met de hagel en het onweer van gisteren. Alleen jammer dat het hier: ugge, ugge, ugge (Indianentaal, ja, we passen ons snel aan) stikt van de muggen.

Op een wandeling langs het Shuswap Lake na, zitten we binnen met de airco aan het verslag te werken. Zo zie je maar: elk nadeel heb z’n voordeel.

Gereden route: Kamloops - Chase - Sorrente - Salmon Arm.
Coördinaten van Pierrespoint Campground zijn N 50.74020 W 119.31633
Gereden 116 km.

Met een heerlijk zonnetje vertrokken we vanaf Pierrespoint Campground in Salmon Arm naar het centrum van het stadje om een Tim Hortons te zoeken om de site bij te werken.

Daarna via de Trans Canadian Highway verder richting Revelstoke. We komen langs Sicamous, de stad waar we over een paar dagen de Highway 97A zullen nemen. Maar eerst een paar dagen Revelstoke, dat ligt in het Mount Revelstoke National Park in de Columbian Mountains en dat is te merken aan de omgeving. Veel met sneeuw bedekte bergtoppen. Vreselijk mooi is het hier. Revelstoke ligt aan de monding van de Illecillewaet River (een Indiaanse naam voor stromend water).

Er is in het stadje een belangrijk treinstation voor goederenoverslag en dat is te merken. Er passeren zo'n 4x per dag imposante stoomtreinen met, we hebben ze geteld, 96 wagons geladen met soms dubbele containers. Een ongelooflijke lange sliert dus en het maakt erg veel lawaai bij het passeren.

We blijven 2 nachten in het Canyon Hot Springs Resort. Wel luxe met een zwembad en een hot mineraal bad. Het is prachtig weer, 33 graden om 16.30 uur bij het zwembad en dat treft dus we hebben heerlijk liggen bakken en van de hotspring gebruik gemaakt. Het resort is prachtig aangelegd met veel verschillende bomen, maar, dat is minder, op nog geen 100 meter van onze plaats loopt alweer een spoorbaan en we hebben dus al heel wat treinen van de Canadian Pacific Railway horen en zien passeren. We weten nu dat er heel wat containers uit China hier in Canada worden afgeleverd. Geen verschil met andere landen dus.

Gereden route: Salmon Arm - Sicamous - Craigellachie - Revelstoke.
Coördinaten van Canyon Hotspring Resort zijn N 51.13799 W 117.85690
Gereden 148 km.

We genieten al ruim een week van de ongelooflijk mooie schoonheid van Canada.
Vandaag doet niet onder voor al dat moois, het weer is wel compleet veranderd. Hadden we in het begin van vorige week nog ’s-nachts een extra deken op het dekbed en sokken aan: de laatste 2 dagen is het gewoon fantastisch weer en hebben we ’s-middags de airco aan.

Voor vandaag staat een wandeling op het programma. Aan de Highway 1 zijn verschillende trails die je kunt wandelen. Onze camping ligt tussen 2 nationale parken in. Het Mount Revelstoke National Park en het Glacier National Park waarin de Rogers Pass loopt die aangelegd is vooral voor het goederenvervoer per trein. De start van de aanleg was in 1871 en was pas gereed in 1988.

De Trans Canadian Highway loopt door dit hele gebied heen en daarlangs stroomt de Illecillewaet River dat samen met de besneeuwde toppen van de Selkirk Mountains voor mooie vergezichten zorgt. We kiezen voor de Giant Cedars Trail waar we met open monden (die voor een keer niet kwekten) hebben genoten van de immens hoge cedarbomen en prachtige varens. Het feit dat ze de bomen die dood zijn laten liggen, zodat er een geheel nieuwe vegetatie ontstaat houdt in dat dit een super mooi bos is geworden. Vooral met de zonnestralen die door de bomen heen schijnen.

Doordat in dit gebied veel beren lopen die voor hun jongen zorgen, zijn veel walkingtrails gesloten omdat dat gevaar kan opleveren voor wandelende toeristen.

Als 2e bezoeken we het Railway Museum in Revelstoke waar we eindelijk achter het geheim zijn gekomen van de vele Chinezen in Canada. In 1881 zijn 15.000 Chinezen naar Canada gehaald om samen met de Canadezen de Canadian Pacific Railroad aan te leggen. Het feit dat zij in betaling en behandeling achter werden gesteld, leidde tot veel armoede bij de Chinese arbeiders. Maar de spoorbaan is er gekomen.

We rijden ook een gedeelte van de Rogers Pass die ook met veel moeite en slachtoffers tot stand is gekomen en een verbinding vormt van Oost naar West Canada. Ook hier is het adembenemend mooi. We hebben dan ook vandaag weer veel mooie foto’s gemaakt.
Uiteindelijk om 15.30 uur weer terug op de camping waar we in de schaduw (het is ook vandaag weer over de 30 graden) in onze stoeltjes het verslag schrijven onder het genot van (hoe kan het ook anders) een overheerlijk koud wit wijntje.

Vandaag hebben we 139 km gereden.

Vanmorgen vroeg opgestaan: 7.30 uur. Na het ontbijt weer de nodige huishoudelijke taken gedaan, geloosd en gevuld en tenslotte in het centrum van Revelstoke de tank volgegooid: 85 liter!!!!! Zelfs wij kunnen het “zuipgedrag” van de camper niet bijhouden.

Op naar Tim Hortons, inmiddels een vaste route voor koffie en het uploaden van verslag en foto’s. Onderweg naar Kelowna, onze volgende stop, vallen ons verschillende dingen op: schitterend bloeiende lupines langs de weg en veel hout in de Lakes. Niet zo gek als je bedenkt dat hout het belangrijkste exportproduct is van Canada.

We komen op Highway 97A en rijden in het Mara Provincial Park, ook wel het Okanagan Shuswap district genoemd. We hebben echt het gevoel in een plattelandsgebied te rijden.

Onderweg in een stadje gestopt om wat boodschapjes te doen en bij verrassing kwamen we ook nog een Liqor Store tegen (hoe vervelend) en daar kunnen we natuurlijk niet aan voorbij gaan, dus nog maar 2 flessen witte Pinot Grigio ingeslagen, de goedkoopste prijs tot nu toe in Canada: CAD 9,90.

Verder richting Kelowna komen we een plaatsje tegen met de naam Craigellachie (spreek uit hoe je het wil, haha) en daar was een soort van museum met de naam: The Last Spike. Het was hier, waar uiteindelijk de laatste spijker werd geslagen ter voltooiing van de Canadian Pacific Railway. Natuurlijk zijn we daar gestopt en hebben een paar leuke plaatjes geschoten.

De uiteindelijke route naar Kelowna is mooi. Je rijdt door veel kleine stadjes, maar onze voorkeur heeft toch echt de bergen. Op weg naar de camping loopt een Avenue waar ze hanging baskets hebben opgehangen. Erg mooi om te zien. Kelowna staat bekend om zijn mooie fruitgaarden waarvan we er onderweg ook veel gezien hebben. Ook bekend zijn de heerlijke stranden aan het Okanagan Lake waar we morgen hopelijk een paar uurtjes gaan doorbrengen. Uiteindelijk zijn we om 15.30 uur aangekomen aan de Todd’s RV Camping in Peachland en hebben vandaag 264 km gereden. De bedoeling is om hier 2 nachten te blijven.
Reden voor een verkoelend …… ja, jullie raden het vast al ……, een wit wijntje, want het is tenslotte 35 graden. We zijn blij met de airco in de camper.

Gereden route: Revelstoke - Sicamous - Vernon - Lake Country - Kelowna - West Kelowna - Peachland.
Coördinaten van Todd's RV camping in Peachland zijn: N 49.78460 W 119.70992.
Gereden 264 km.

Vandaag een pas op de plaatsdag. Dat houdt in: met de stoeltjes en een boek aan het heerlijke meer zitten dat zich vlak voor de camping bevindt. We hoeven alleen maar de straat over te steken. Het water is heerlijk en het belooft morgen een heerlijke dag te worden.

Vakantieman: gezellig hé !!

Het werd gisteren inderdaad een heerlijke dag. In de ochtend 8 km gewandeld en in de middag hebben 3 uur op een aanlegsteiger op het water in onze Fraserway campingstoeltjes gezeten en een heerlijk kleurtje opgedaan.

Vanmorgen zijn we om half 8 opgestaan (we waren gewoon al weer wakker). Het bekende ritueel afgewerkt en om 8.45 vertrokken we van Todd’s RV Campground. In tegenstelling tot de route die we oorspronkelijk wilden nemen: van Kelowna (Peachland) naar Merrit, hebben we op aanraden van een Canadees echtpaar en vriendin, die tegenover onze camper stonden, een compleet andere route genomen omdat de weg naar Merrit alléén maar een Highway met 4-baanswegen en 120 km.

Het is, zo vertelden onze Canadese vrienden een echte aanrader want op de route was heel veel wijn- en fruitgaarden waar je bij de Winery’s ook heerlijk kon proeven. Als dank voor deze tip, heeft Ria uit haar missionariskoffertje 2 stel Delfts Blauwe klompjes gegeven, waar ze natuurlijk erg blij mee waren. Als tegenprestatie kregen wij een fles witte wijn uit de Oliver Streek.

De route die we nu genomen hebben was een complete verrassing. We gingen regelrecht het fruitgebied in. We reden richting Penticton waar de Similkameen River begon en die heeft de hele dag naast ons gestroomd.

We reden door veel dorpjes, waar we ook gestopt zijn om ook maar zoveel mogelijk indrukken op te doen. We vonden allebei dat de dorpjes niet zo veel voorstelden, maar dat de route meer dan de moeite waard was.

Na Oliver, waar we in 1e instantie een camping zouden zoeken, besloten we door te rijden naar Hope, wat nog zo’n 125 km rijden was. In het dorpje Osoyoos (leuke vermelding) zaten we zo’n 5 km van de US Border.

Reden om door te rijden is dat Vancouver nog te ver weg was en we daardoor morgen te veel km zouden moeten rijden.

Via Oliver, Osoyoos dus naar Manning Park. Wat een pittige route was dat: 40 km door de Allison Pass om uiteindelijk om 16.30 uur aan te komen in Hope, op Coquihalla Campground aan de Fraser River waar we 1 nacht zullen blijven.

Het weer is omgeslagen vandaag. Hadden we gisteren een strakblauw lucht en 35 graden, vandaag is een heel ander beeld: wel warm maar grijs in de lucht en veel wind en regen onderweg. We zijn onze “Canadese campingvrienden” dankbaar voor deze tip. Vandaag de langste afstand van deze Canadatour gereden.

Gereden route: Peachland-Summerland - Penticton- Kalenden- Keremeos - Osoyoos - Hedley - Princeton - Manning Park - Hope.

Gereden Km.: 402 km.
Coördinaten van Coquihalla campground: N 49.38025 W 121.42676.

Omdat we gisteren zoveel km hebben gereden was het vandaag een makkie. Het was geen straf om van de ongezellige, gedateerde donkere camping Coquihalla campground in Hope te vertrekken. Het regende ook nog dus somberder kun je het niet hebben.

Het stadje Hope hebben we vanwege het slechte weer niet bekeken. Het schijnt een soort van “slaapstadje” te zijn. Voor filmliefhebbers bekend omdat daar de eerste Rambo film is opgenomen (First Blood). Je kunt er een zogenaamde Rambo tour maken. Wij doen dit echter niet.

Halverwege de rit gestopt bij onze populaire Tim Hortons (een soort McDonald's, maar dan voor koffie/chocola/ontbijt en lunch en......met gratis WIFI). Maar wat een teleurstelling. Geen tafel en stoeltjes alleen maar koffie afhalen en GEEN WIFI.

Dan maar doortuffen naar Burnaby een deelstadje van Vancouver naar de Luxe BCRV camping. De luxe bestaat uit het feit dat er een verwarmd binnen zwembad is en een zaaltje waar zeker drie fitnessapparaten staan. Je betaalt er de lieve som van CAD $ 65 voor.

Geen hond te bekennen in al deze voorzieningen. Wat wel handig is op deze camping is dat je de camper kunt wassen en dat is zeker nodig als je er twee weken mee hebt rondgetuft. Later zou blijken dat dit helemaal niet nodig was geweest maar wij vonden dat dit wel moest.

We hadden hier een zgn. “Full-Hookup" plaats. Dat wil zeggen aansluitingen voor electra, water en riool op je eigen plaats. Handig zou je denken. Dat is ook wel zo maar de plaatsen zijn hier zo klein en je staat zo dicht naast je buurman dat het gezellig eetbankje van die buurman vlak naast jouw vuile waterafvoer ligt. Niet erg prettig als je zit te eten of te borrelen.

En dan is het tijd om de koffers weer in te pakken. Dit lukt wonder boven wonder goed en we hadden zelfs nog de tijd om even buiten te zitten in het inmiddels te voorschijn gekomen zonnetje en een potje Skibo te spelen.
Gereden route: Hope - Chilliwack - Abbotsford - Langley - Surrey - Burnaby

Gereden Km.: 138 km.
Coördinaten van BCRV camping: N 49.24908 W 122.91229

Alweer de laatste dag van het eerste gedeelte van deze “droomreis”. We vertrekken een beetje op tijd van de BCRV camping in Burnaby om de camper in te leveren bij de firma Fraserway.

Vandaag dus de laatste rit slechts 13 km. Geholpen door Bram van TomTom Go mobile vinden we zonder problemen het mooie bedrijf. Na het nodige inspectie- en papierwerk en nog even bij de Shell pomp ernaast afgetankt te hebben waren alle formaliteiten afgehandeld en konden we met het busje mee.

Het busje komt zo zei men. Helaas was dit niet zo en moesten we 5 kwartier wachten. Dit was het enige minpuntje van de verder fantastische georganiseerde reis. Wat een super tot in de puntjes georganiseerd bedrijf is het toch. Alles klopte zowel de administratie als de camper die op en top verzorgd was tot op de koffiefilterhouder aan toe. Klassebedrijf die we zeker aan iedereen kunnen aanbevelen.

We werden afgeleverd bij het Travelodge Vancouver Airport hotel waar de kamer al klaar was. Ook hier was het pico bello. Goede ontvangst en prima service. Koffers op de kamer gebracht en op internet voor de vlucht van morgen de vlucht bevestigd en de boardingpassen laten uitprinten bij de receptie.

Daarna werden we met het shutllebusje van het hotel naar een halte van de skytrain gebracht. Deze lijn had een prima verbinding naar Waterfort waar we de waterboot wilden nemen naar Lonsdale Quay. Het doel was om de Capilano Suspension Bridge te gaan bekijken.

Omdat we alleen maar een middag hadden moesten er keuzes worden gemaakt en dat was in de eerste plaats de brug en daarna het Stanley park en als we dan nog wat tijd over zouden houden het Vancouver City Center. Maar alles kost zoveel tijd. Het is wel handig dat je maar een kaartje hoeft te kopen waar je mee de metro, bus en boot mee in kunt. Zo vaak overstappen als je wilt in een tijdsbestek van 1 ½ uur.

De Capilano Suspension Bridge is waarschijnlijk de mooiste attractie van Vancouver.
Het is een 136 meter lange houten hangbrug over de Capilano rivier. Het zicht over de overweldigende natuur is fenomenaal. Naast de loopbrug ligt het Capilano River Regional Park.

Dit park heeft nog meer bruggen waaronder enkele die over rotsformaties lopen van Capilano Canyon. Met diverse begeleide wandelingen kom je langs een totempalen park, kun je in boomhuizen klimmen, kun je vissen voeren en kunnen kinderen het regenwoud ontdekken. Het was echt fantastisch.

Alleen jammer dat er zoveel Japanners ook op het idee waren gekomen die je overal voor de voeten lopen en voor de camera gaan staan als je wilt fotograferen. BRR!! We hebben er 2 uur rondgelopen. Volgens Joke waren het 12705 stappen wat inhoudt 8 km.

Terug hadden we het geluk dat we met de shutllebus van het park mee konden.
We zaten voorin en werden beziggehouden door de gezellige chauffeur die zijn hele leven in de bouw had gezeten en nu niet meer hoefde te werken. Maar rijden op de bus deed hij heel graag en wel voor de vele contacten die hij had met mensen van over de hele wereld.
Hij vertelde veel over Vancouver en we reden ook door het Stanley park heen die ook op onze bucketlist stond. Het is het stadspark van Vancouver van ruim 404 hectare met een heleboel wandel-, fiets- en skatepaden en uitzicht op de skyline van Vancouver.

We werden afgezet in het Vancouver City Center om er wat rond te lopen en een hapje te eten. Wat een super de luxe zaken en gebouwen zie je hier. Maar wel erg druk.

Rond 8 uur weer terug in het hotel. Wel een hele drukke maar leuke dag geweest.
Vanavond het laatste deel van het weekverslag schrijven en het fotoalbum maken zodat we die hier in het hotel waar goed WIFI is nog kunnen uploaden.

En dan is het eerste gedeelte van onze reis al weer voorbij. Gewoonweg omgevlogen. We hebben een fantastische tijd hier gehad. Eigenlijk hadden we te weinig tijd want we hebben nog een heleboel plekken niet gezien en of er een tweede keer komt is de vraag. Maar dit kunnen ze ons niet meer afnemen.

Morgen het nieuwe avontuur en wel ALASKA.

Gereden route: Burnaby - Vancouver.

Gereden Km: 13 km.
Verblijf in het Travelodge Vancouver Airport hotel.

Vroeg uit de veren want we vertrekken vandaag met een vlucht van Air Canada naar Whitehorse, de hoofdstad avn Yukon, in het noorden van Canada. De shutllebus van het hotel was keurig op tijd en in no time stonden we in de vertrekhal van de airport. Koffers inleveren ging dit keer perfect. Ze waren niet te zwaar en er werd ook helemaal niet gecontroleerd. We hebben ook niet een keer het paspoort te voorschijn moeten halen.

Voor we aan boord gingen nog snel even een bakkie gedronken bij Tim Hortons en 10 minuten later dan gepland gingen we de lucht in. Een klein vliegtuigje geschikt voor 80 mensen en de vlucht verliep zonder problemen. We gingen weer een uur in tijd achteruit dus nu is het verschil met Nederland 10 uur. Bij het landen zagen we uit het raampje neef Nico al staan die een foto van het vliegtuig nam. En na hartelijke omhelzingen gingen we op weg naar hun vakantiehuis met de mooie naam Shim Shack aan het Deazadeash Lake in Yukon.

Maar niet voordat we voor de bezienswaardigheden die en route lagen hadden bekeken.
Nico en Suzi blijken prima reisleiders te zijn die erg veel van Canada en Alaska weten en ook goede verhalen er over kunnen vertellen. Maar eerst gaan we heerlijk koffie drinken.

We komen langs de Millenium Trail. Dat is een route die de goudzoekers vroeger namen langs de Yukon river om hun geluk te beproeven. We hebben vanaf een brug een mooi uitzicht op deze rivier.

We rijden ook langs S.S.Klondike boot : de Columbia dat nu als museum fungeert. Het is een voormalige radar boot waarvan het achterstuk onlangs vernieuwd is. Dit schip vervoerde, tijdens de goudkoorts, de goudzoekers via de Yukon River van Whitehorse naar Dawson City.

Dan verder langs lake Kathleen, in het Kluane National Park, waar we om het meer een wandeling hebben gemaakt. Dit meer ligt langs de Haines Highway. We zien een prachtige beverlodge met beverdam en toen we goed keken zagen we een hele grote bever druk in de weer om allerlei takken naar zijn lodge te brengen.

Tegen 17.00 uur kwamen we aan het vakantiehuis van Nico en Suzi met de mooie naam Shim Shack dat schitterend gelegen is aan Dezadeash lake in Yukon. Het plaatsje Haines Yunction ligt er vlakbij.

In het huisje wachtte ons een verrassing. Twee flessen witte wijn en een fles oranje bitter met ervoor met de letters van het spel boggle geschreven : welcome Ria en Joke. Wat vreselijk attent.

Na het eten een heerlijke wandeling gemaakt om het "landgoed van 10 hectare" te verkennen. Wel vergezeld van de berenspray die we toch maar even hebben uitgeprobeerd. Dit leidde trouwens tot grote problemen. (wat, dat vertellen we wel als we thuis zijn).

Het is 22.00 als we toch wel moe naar bed gaan en het is toch wel gek dat de zon nog steeds schijnt. Omstreeks 24.00 uur wordt het hier wat donkerder en tegen 03.00 uur wordt het weer lichter. Dat neemt niet weg dat we als een blok in slaap vielen.

Bij het ontbijt wachtte weer een super lieve verrassing: een door Suzi en Joke zelf geplukt boeket bloemen met alweer de boggle stenen maar nu met de woorden Duco en Ria vergezeld van een lieve kaart van Joke om ons te feliciteren met ons koperen bruiloft. Wat is de tijd toch snel gegaan.

Na het ontbijt moesten de meisjes Rombouts zelf water halen uit de creek. Want in de cabin is geen stromend water of elektriciteit. Je hebt ook geen internet of tel. bereik. Dus helemaal in de bush bij de familie Bus. Maar helemaal geweldig wat een sfeer en stilte hier heerst.

We gingen op pad om allereerst een dorp te bezoeken van de bewoners van de first nation Klukshu. We waren altijd gewend om indianen te zeggen maar dat wordt niet meer gedaan. Men zeg nu de bewoners van de first Nation. We zagen een zalmrokerij en een hut op palen waar de zalm en ander voedsel in wordt bewaard om te voorkomen dat de beren alles opeten.

Dan een prachtige wandeling naar St Elias lake. Je moet altijd berenspray meenemen want het is het overal bear area. We zien wel berenpoep en ook elandenvoetsporen en ook poep van een lynx maar van de dieren zelf is niets te bekennen. We eten onze meegebrachte lunch op bij het meer waar we wel een dood vogeltje met de mooie naam Wilson Warbler zien (hebben we opgezocht in een boekje hoor dat wisten we niet) en gingen dezelfde weg weer terug.

Bij het Rock Glacier Lake maken we een wandeling via een steeds steiler wordende trap. Het laatste stuk lopen we over een steenmassa. Uiteindelijk komen we op 1000m vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op het Dezadeash lake. Joke zag ineens iets in het water lopen en dat bleek een eland te zijn. Onze eerste eland op deze reis.

Vlakbij de cabin van Nico en Suzi is een meertje waar een enorme beverlodge is met een dam naar de lodge toe. We hebben er een mooi filmpje van gemaakt.

Toch wel een beetje vermoeid zitten we op de veranda en is het weer Happy hour. Een wijntje en een snackie in de zon Wie doet ons wat.

En we ontdekken in een boom vlak voor ons een Tree Swallow. Prachtig vogeltje. Kijk maar in het fotoalbum. Na het eten nog een klein wandelingetje waar we een reuze zwam ontdekken die Suzi mooi gaat beschilderen. In een holle boom waar door een specht gaten zijn gemaakt zien we een paar eekhoorntjes en een specht die met zijn koppie door een van de gaten kwam kijken wie er voor de deur stond.

Tot slot van de dag hebben we een potje Keezen gespeeld en toen om 22.30, het is nog steeds licht gingen onze luiken dicht.

We worden wakker door de regen. Nu is het de laatste dagen steeds wat bewolkt geweest in de ochtend. Maar tegen het einde van de dag klaarde het dan steeds weer op. We rekenen erop dat dit vandaag ook het geval zal zijn.

Vandaag vertrekken we uit de de cabin en rijden naar Haines waar we een plek op een cruiseboot hebben die ons naar Juneau brengt waar het huis is van Nico en Suzi. Als alles in de truck zit gaan we nog even de buren Tom en Barbara gedag zeggen die in een huisje verderop in het bos wonen. Tom is een afstammeling van de first nation bewoners. Dan gaan we op weg.

We komen langs de Tatshenshini river waar de 1 miljon dollar falls zijn. Een erg indrukwekkende waterval waar je niet graag in wilt vallen. We verlaten Yukon en rijden nog een stuk door British Columbia waar het verschrikkelijk mooi is. Het weer is hier gelukkig opgeknapt en we rijden langs een stuk weg van de Chuck Creek Trail waar nog sneeuw langs de kant van de weg ligt. We kunnen het niet laten en worden weer een beetje kind en gaan sneeuwballen gooien en maken snowangels. Lekker toch?

En dan passeren we de grens USA/Canada. We hadden in Nederland al een visum aangevraagd maar moesten bij de grens toch vingerafdrukken laten maken en er werd een foto gemaakt. Na het betalen van 6 dollar mochten we de USA in. Yeah.

Even voorbij de grens komen we weer langs een First Nation dorp nu de Klukwan. In de Chilkat river liggen een paar fishwheels Een soort van draaiende visnetten die alleen door de first nation bewoners gebruikt mogen worden om op zalm te vissen. Heel apart. Dan door naar het plaatsje Haines waar we op de boot zullen stappen voor een tocht van 4 uur naar Juneau.

Maar we hebben nog even de tijd voor we de boot op gaan en gaan het nabij gelegen Chilkoot lake bekijken waar Suzi heel wat jaartjes geleden een paar weken heeft gewerkt. En we hebben geluk. We zien daar een pracht exemplaar van een bald eagle. Kijk in het fotoboek. Na een leuke boottocht komen we aan in Juneau waar we de komende week heel wat mooie dingen zullen gaan zien.

Gereden km vanaf Whitehorse tot Haines: 400 km.
Gevaren vanaf Haines tot Juneau : 128 km.

We kwamen gisteravond laat aan in Juneau en het was al 2.30 uur voordat we in bed lagen.
Daarom vandaag maar wat langer blijven liggen en wel tot 8 uur haha. Bij het opstaan konden we pas goed zien wat een schitterend huis Nico & Suzi hebben. We hebben beiden een eigen slaapkamer en samen een badkamer. De achtertuin grenst aan de Mendenhall River.

Na het ontbijt gingen we aan het verslag werken. Veel werk te doen omdat we 3 dagen zonder telefoon en internet hebben gezeten. En omdat we wel veel mooie dingen hebben gezien en er dus ook veel foto’s werden gemaakt was er werk aan de winkel.

Rond 11.30 boodschappen gedaan en daarna door naar het Mendenhall Glacier Icefield en het Tongass National Forest. Dit is het grootste Nationale Bos van Amerika met 17 miljoen hectare. De Icefield heeft niet alleen een gletsjer naar ook een fantastische waterval. Dit alles ligt op slechts 5 km van het huis van Nico & Suzi. We keken onze ogen uit en hebben meer dan eens gezegd dat we Alaska prachtig vinden en dat wij boffen dat zij hier wonen. Rond 16.00 waren we weer thuis. We zatenheerlijk buiten en in de tuin van de buren landde opeens een bruine adelaar, een jong gezien de kleur, gelijk met een grote zwerm kraaien.
Wat bleek: de buurman had een stuk vis in de struiken gegooid waar al die vogels hun deel van kwamen halen. Hoe bijzonder was dat: gewoon adelaars in je achtertuin.

Er was een BBQ georganiseerd. We ontmoetten zoon Leon met zijn vrouw Toren en dochter Alida. Leon bracht een zelf gevangen zalm van 10 kilo en die hij heerlijk bereidde op de BBQ compleet met een heerlijke saus.

Het ontbreekt ons hier aan niets. Nico en Suzi verwennen ons steeds weer met heerlijke nieuwe gerechten. Wat was het gezellig om Leon, Toren en Alida te leren kennen. Wat een hartelijke en gezellige jongelui.

Na hun vertrek hebben we nog een avondwandeling gemaakt. Voor morgen staat er een vistocht op het programma met de boot van Leon. Hopelijk wordt het net zo’n mooie en warme dag als vandaag.

Vanochtend om 10.00 naar de bibliotheek om het verslag en foto’s te uploaden wat de vorige avond al helemaal was klaar gezet voor het uploaden. Na de bibliotheek door voor een wandelroute dat het Mendenhall Wedlands heet en loopt langs Juneau Airport. Een schitterend mooi natuurgebied.

Na een broodje gegeten te hebben gingen we Leon thuis ophalen om met zijn boot “Reef Affair” genaamd, via Auke Bay Auke Bay naar Fritz Cove en Fish Creek, allemaal een deel van de Pacific Ocean te rijden, om in het kleine haventje de boot in het water te laten met de bedoeling om zalmen te vangen.

We zijn eigenlijk bofkonten want het weer is geweldig. Lekker biertje, wijntje, chips en wraps mee aan boord. Wie doet ons wat. Na zo’n 4 uur op het water is nagenoeg de voorraad eten en drinken op en jammer genoeg géén zalm gevangen maar zowel de sfeer als het uitzicht aan boord was geweldig en dat maakt alles goed. Top geregeld Leon.

Rond 20.00 waren we moe maar voldaan weer thuis. Na nog gezellig een spelletje Keezen met een ijskoude Limoncello gingen rond 22.30 gingen echt onze luiken dicht.

Het was een super gave dag.

Vandaag stond er weer iets leuks op het programma. We rijden naar het centrum van Juneau om met de kabelbaan: de Mount Robert Tramway naar boven te gaan tot op 1800 m. hoogte. In de haven van Juneau liggen grote cruiseboten waaronder een van de Holland America Lijn: de Zaandam.

Juneau is de hoofdstad van de Amerikaanse staat Alaska, gelegen in de smalle strook land (Alaska Panhandle) tussen de Canadese provincie Brits-Columbia en de Stille Oceaan. De stad heeft 32.000 inwoners en is vernoemd naar Joe Juneau, die er in 1880 goud vond. In 1906 werd Juneau gekozen tot hoofdstad van Alaska.

Juneau is buiten dat het de hoofdstad is van de deelstaat Alaska een toeristische trekpleister. Gisteren hebben we al de Mendenhall Glacier Icefields bekeken. Vandaag dus het leuke centrum en de tramway rail. Alle medewerkers van attracties hier zijn afstammelingen van de First nation.

We hebben boven een fantastisch uitzicht op de Gastineau channel en het dorp Douglas. Nico vertelt ons heel wat verhalen over Juneau en we boffen ontzettend dat onze neef reisleider is voor veel toeristen en we pikken er een graantje van mee. Verder boffen weook enorm met het weer dat perfect is voor deze tour. Heel helder, een blauwe lucht met een paar wolkjes (dat het goed doet op de foto’s) en een graad of 22.

We bekijken een film over de geschiedenis van First nation bewoners van deze streek en leren o.a. weer een woord uit de “indianentaal” Gunalcheesh = bedankt.

We wandelen verder naar boven naar het punt met het kruis van Father Brown. Ook weer zo’n mooi uitzichtspunt.

In de gondel terug troffen we Jack die ons trakteerde op een leuk traditioneel Indianenlied compleet met een drum waar hij lustig op los sloeg. Eenmaal beneden troffen we Catharine een Raven vrouw van de First Nation van 75 jaar die graag met ons op de foto wilde. Na nog een heerlijk broodje te hebben gegeten gingen we voldaan weer naar huis. Het was weer een fantastische dag.

Voor vandaag hebben we een pas op de plaatsdag ingelast.

We gaan samen het leuke centrum van Juneau verkennen en wat leuke dingetjes scoren. Bovendien willen we onze gastheer en vrouw even een dagje van de meisjes Rombouts verlossen. Eerst even langs bieb om de de verslagen te uploaden en dan op pad. Wie weet wat we mee gaan maken en gaan zien.

We gaan met een boot St Hermans vanuit de Auke Bay haven op walvissenjacht. Toren, die bij de organisatie Big brothers and Big sisters werkt, had voor kaarten gezorgd. Er zijn niet al te veel mensen aan boord dus we kunnen, als er walvissen komen, een goede plek bemachtigen om foto’s te maken. In de haven zijn veel adelaars te zien. Ze komen op het visafval af. Net als bij ons in de haven de zeemeeuwen. We herkennen nu direct het geluid van de bald eagle. Wat leren we op deze reis veel.

Het weer werkt uitstekend mee. Het is wel zaak om een goed winddichte jas aan te hebben want er staat een frisse wind. We varen eerst een half uurtje en zijn ter hoogte van Shelter Island als men de eerste Humpback (bultrug) in het vizier krijgt. Het is fantastisch om te zien. Maar om hem goed op de foto te krijgen valt niet mee.

Daarna vaart de boot verder tot vlak voor Benjamin Island waar een groep van 4 killer Wales (orka’s) bezig is om de zeeleeuwen die langs en op de kant liggen het water in te lokken.
Er is ook een groep zeeleeuwen in het water en het is een gevecht op leven en dood die we van dichtbij meemaken. Echt helemaal geweldig om te zien.

Of de orka’s een van de zeeleeuwen hebben gedood weten we niet. Van een van de bemanningsleden hoorden we dat er 2 soorten orka’s zijn. De eerste soort die, constant in dit water (Lynn Chanel) en in de nabijheid hiervan blijft, doodt de zeeleeuwen niet. Ze spelen er alleen mee. De 2de soort, die niet constant in dit water blijft, maar de “wijde” zeewereld in trekt doodt ze wel.

Het was fantastisch om te zien hoe de orka' s een soort van aanvalsplan maakten en de zeeleeuwen omcirkelden om ze tenslotte in te sluiten en er een gevecht op leven en dood volgde. Niet alleen wij waren enthousiast maar ook de bemanning want op gegeven moment kwam er ook een bultrug aanzwemmen. Dus in een klein gebied een bultrug, vier orka’s en een groep zeeleeuwen is heel ongewoon. Wij zeggen gewoon: komt door ons. Ze wilden zich aan ons laten zien. Jaja, wie zich niets verbeeldt is ook niets. Het was echt heel bijzonder en we hebben er van genoten.

Op weg naar huis nog een wandelingetje gemaakt door een soort van regenwoud dat rond een meer ligt waar men alle takken en bomen die doodgaan laat liggen (doet Staatsbosbeheer ook steeds meer) zodat er hierop een nieuwe vegetatie ontstaat. Dat is hier vooral dikke lagen mos. We zien een mooie bonte specht aan het werk. Aan het meer staat ook de kapel waar Suzi en Nico zijn getrouwd 40 jaar geleden en die heeft een super mooi uitzicht op de bergen.

‘s-Middags bezoek gehad van buurvrouw Eline en pleegdochter Olga die ons graag wilden ontmoeten. Vroege happy hour dus vandaag en we konden zelfs in de tuin in de zon zitten. Zo veranderlijk is het weer.

Na het eten nog de Steep Creek Trail gemaakt door het Mendenhall Glacier Park waar in de avond grote kans is om de grizzly beer te zien. Geen beer te bekennen maar wat wel erg leuk was om te zien was de Porcupine (het stekelvarken). Wel een stuk groter dan wij gewend zijn om te zien en hij zat in de boom een maaltje bladeren naar binnen te werken. Erg apart.
Weer een drukke dag vandaag maar een die we niet hadden willen missen.

Elke dag maken we iets anders mee. En zoals op vele vorige dagen hebben we geluk. Dit weekend worden er op het eiland Douglas, ligt aan de andere kant van het Gastineaux channel, de Golden Rush days gehouden. In Schotland noemen ze dit de Highland games. Alleen hier is het meer gericht op zagen en kappen van boomstammen en klimmen in een immens hoge paal. Het was erg leuk om te zien vooral omdat hier ook vrouwen aan meededen. Ze stonden hun mannetje met boomzagen en paalklimmen. Wel deden er meer mannen mee dan vrouwen.

Het eiland Douglas bestaat uit 2 delen. Het noordelijke en zuidelijke deel. Op het zuidelijke deel staan hele mooie en dure huizen. Je kijkt je ogen uit. Wat ons opvalt, is dat er bij heel veel huizen de Amerikaanse vlag wappert. Dat mag hier zonder dat er een feestdag is.
In Nederland zou je er een bekeuring voor krijgen hier niet.

Er zijn ook nog resten van een oude goudmijn. De 5 stamp Mill. Werkt al meer dan 200 jaar niet meer en er is ook niet veel meer dan een paar oude verroeste resten van te zien. En na nog een blik te hebben geworpen op het centrum van Juneau dat aan de andere kant van het kanaal ligt gaan we naar het noordelijke gedeelte van Douglas.

En wel naar het ski centrum Eaglecrest ski area. We moeten gelijk aan Noa denken die hier haar hart op kan halen in de alpine racing club van de Juneau ski club. En dan de onvermijdelijke wandeling door een soort van regenwoud dat veel lijkt op de wandeling die we gisteren hebben gemaakt. Deze wandeling eindigt echter aan een schitterend meer vanwaar je uitzicht hebt op het Lynn channel waar we zaterdag die fantastische walvisvaart hebben gemaakt.

We lunchen aan het meer en zien adelaars, raven en een belted kingfischer. (ja, natuurlijk)
Dit laatste vogeltje blijft boven het water “bidden” en schiet dan als een raket naar beneden om een visje te pakken. Werkelijk een prachtig gezicht. Hij is alleen te snel om op de foto te zetten.

We hoorden, en dat zijn dan weer die stadsmeiden die dat denken, een aantal schoten. Nee, zei Nico dat is een specht. Ja, natuurlijk. Wisten wij veel. Maar we hebben hem wel gezien enne ook op de gevoelige plaat vastgelegd. Hier wordt hij de Red Breasted Sapsucker genoemd. Voor ons heet hij gewoon Woody Woodpecker.

Gisteren schreven we al dat we deze reis veel hebben geleerd. Zo weten we nu dat je de prachtige bloem die Devils Club heet niet moet plukken want net als de roos heeft hij veel stekels. Niet alleen de steel maar ook het blad. En dat Goats Beard (geitensik) niet alleen onder de kop van een geit hangt maar ook veel in de bermen van Alaska voorkomt. En Beard moss (baardmos) ook aan veel bomen hangt.

Juneau heeft een heel aparte begraafplaats. Een soort grasveldje waar hier en daar een steen met een tekst erop ligt of een klein zerkje met tekst. Er wordt gewoon over het gasveld gewandeld. In de winter als het veel heeft gesneeuwd wordt het veldje gebruikt om te sleeën. Heel bizar. Hier ligt ook Joseph Juneau begraven naar wie de stad is vernoemd.

De dag wordt afgesloten met een BBQ met de hele familie. Het is immers Vaderdag vandaag en Nico krijgt leuke cadeautjes. Hij moet echter, Vaderdag of geen Vaderdag het vlees klaarmaken en snijden. Want daar heb je immers vaders voor, toch?

Onze gastheer en vrouw moeten vandaag werken zodat wij de auto mogen gebruiken. Even nog terug naar het leuke centrum van Juneau om nog een paar souvenirs te scoren. We blijven ten slotte toeristen. De meeste zaken en toeristenondernemingen worden gerund door de First Nation people. Zoals het Dog Belt hotel en de Mount Robson tramway, waar we vorige week donderdag mee naar boven zijn gegaan.

Verder de meeste souvenirswinkeltjes worden gerund door first nation people (je mag geen indianen meer zeggen) en dat is te zien aan de spullen die ze verkopen. Veel ervan wordt door eigen mensen zelf vervaardigd. Niks made in China dus. En dat is te zien aan de prijs die je er voor moet betalen. Dan maar geen indinanenmasker compleet met haar.

En dan op naar de broemde Red Dog Saloon. Hadden we al over gelezen in ons reisboek en dat wilden we natuurlijk met eigen ogen zien. De buitenkant is al leuk maar de binnenkant van de saloon is geweldig. Er hangt een wild-west sfeertje. Op de grond ligt zaagsel. En je verwacht elk moment Billy the Kid door de klapdeuren naar binnen te zien komen.

Je kijkt je ogen uit wat er allemaal aan de muur hangt. En de entertainer: his name is Bill, zingt en speelt er vrolijk op los. We zijn qua prijs van een wijntje weer terug in Canada sferen ($8 voor een glas) maar whatever wat kan ons dat schelen. We drinken wel weer met kleine slokjes.

En dan is de laatste dag aangebroken. Toch staan er nog een aantal dingen op het programma. Eerst gaan we via het Tongass National Forest (dat 17.000 are groot is en het grootste bos van Amerika) naar een mooie kapel dat aan het Lynn channel ligt. De naam er van is The Shrine of St Therese. Er heerst hier een vredige rust.
 
Dan door naar de zalmkwekerij van Juneau. Het stelt eigenlijk niet veel voor omdat dit niet de tijd is voor de zalmtrek. In juli is dit anders en zal de zalmkwekerij vol met zalm zitten en toch een ander beeld geven. We moeten het nu doen met een foto op een affiche en een enkele zalm achter een ruit.

Daarna een lunch bij Alida die haar best had gedaan om ons op superlekkere en gezonde happen te trakteren. Zelfs zelfgemaakte karnemelk was er. Nico had een fles prosecco meegenomen en die moest natuurlijk ook opengemaakt worden want wij houden van "proosten".

Er is in Juneau een prachtig nieuw museum dat 140 miljoen dollar heeft gekost en pas een paar weken geleden is geopend. Het laat op een schitterende manier de geschiedenis van Alaska zien. Over de volkeren en de historie tot en met het moment dat Alaska de 49ste staat van Amerika werd.

Als laatste onderdeel van ons "leerproces" een rit door de achterbuurten van Juneau (we hadden tot nu toe alleen de dure wijken met de prachtige huizen gezien) compleet met de gevangenis met een cellenaantal van 210. Valt mee toch? Rijden we door die buurt zien we ineens een beer. Zou die in die achterbuurt wonen?

Zo is deze laatste dag ook weer bijna voorbij en gaan we de koffers inpakken en ons voorbereiden op de terugreis die morgenochtend om 6.25 uur begint met een vlucht van Juneau naar Vancouver via Seattle. Daar moeten we overstappen op de vlucht naar Amsterdam. Lange dag dus. Hier eindigt onze droomreis. Wij hebben er van genoten en hopelijk jullie ook.

Time flies when you have fun. Eigenlijk een cliché uitdrukking maar het is wel waar. Het is omgevlogen. En ineens is het dan weer tijd om zelf te gaan vliegen. Ook wel weer heerlijk om naar huis te gaan. Our dream came true. Ook weer waar. Zelfs in onze stoutste dromen hadden we niet kunnen bedenken dat het zo mooi zou zijn. Van dag 1 tot en met dag 30 hebben genoten.

De weken dat we met de camper door Canada trokken voelden we ons soms alleen op de wereld. Zo rustig was het op de weg. Zagen we iets moois langs de weg dan kon je gewoon stoppen en foto's van de omgeving maken. We zeiden regelmatig: je rijdt gewoon van het ene schilderijtje naar het andere. We zullen nog heel vaak denken aan een van de eerste campings waar we bijna in the middle of nowhere stonden zonder enige voorziening en we de eerste zwarte beer zagen. Helemaal geweldig was dat.

Wat zeker ook is opgevallen: geen rotzooi langs de kant van de weg. De mensen zijn erg met de natuur bezig en zullen het niet in hun hoofd halen om hun afval uit het autoraam te dumpen. En dat echt niet alleen omdat er een hoge boete op staat (2000 dollar) als je gesnapt wordt bij het lozen van afval. Kunnen heel wat mensen een voorbeeld aan nemen.

Ook hebben we het gevolg gezien van de opwarming van de aarde. In Nederland ervaar je dit niet zo en denk je: het zal wel meevallen. Maar we hebben bv. in Juneau foto's gezien van de Mendenhall gletcher die een paar jaar geleden een heel stuk groter was dan hoe hij op dit moment is. Dat geeft toch wel te denken. We hebben erg veel mooie dingen gezien en veel nieuwe dingen geleerd en hadden het voor geen goud willen missen. Het feit dat er dagelijks contact was met ons thuisfront was erg fijn. Duco die niet met ons meeging, reisde op deze manier toch met ons mee en zag soms eerder de plek waar we 's-avonds zouden overnachten door het op Google maps op te zoeken. Waar zouden we toch zijn zonder internet.

De laatste weken in Alaska waren ook erg mooi. Een groot verschil met de weken in Canada. Dit hadden we immers van te voren zelf voorbereid (met hulp van Duco) en wisten dus wat we zouden tegenkomen. Maar in Alaska namen Nico en Suzi ons overal mee naar toe en kwamen we steeds voor grote verrassingen te staan. De Yukon is een schitterend gebied en het Deazadeash Lake waar hun cabin staat geweldig. Ook Juneau in Alaska was fantastisch en we hebben nog niet eens alles gezien. Een volgende keer?

Even een opsomming van de afstanden die we hebben afgelegd:
Gevlogen: 22000 km.
Gereden : 3000 km.
Gevaren : 200 km.
Gewandeld: heel veel
Genoten: ontzettend
Geleerd: heel veel

Maar aan alles komt een eind. We zullen de komende weken nog heel vaak de verhalen moeten vertellen en dat is gewoon goed. Is een soort van afbouwen. Gelukkig hebben we de dagverslagen en de foto's die een goede weergave geven van onze "droomreis".