De vlucht naar Toronto verliep rustig, we hadden stoelen bij de nooduitgang, dus beenruimte genoeg. We stonden al een tijdje op de shuttlebus naar ons hotel te wachten toen een chauffeuse van een ander busje vertelde dat we het hotel eerst moesten bellen. Volgende keer beter de informatie lezen Frans! In het hotel aangekomen wat gelummeld en daarna maar de bar opgezocht.

De omgeving (4-baans weg met industriegebiedjes) leende zich niet echt voor een wandeling. Een prima 'organic' ale van de tap, en ook in Canada is de standaard maat de pint. Na een bardiner redelijk vroeg naar bed, het tijdsverschil van 6 uur begon ons op te breken.

De volgende morgen na het ontbijt koffers in de hotellobby gezet en buiten op een bankje wat zitten lezen met een beker koffie van de Subway tegenover het hotel. Heerlijk warm  weer trouwens. De shuttle van de camper verhuurder zou pas om 1 uur komen. Om 12.15 bleek er een taxichauffeur al een half uur in de lobby op ons te wachten!

Bij de verhuurder de gebruikelijke administratieve rompslomp, controleren en noteren van de aanwezige beschadigingen, verkorte uitleg, nog even routebeschrijving naar Niagarawatervallen en daar gingen we weer: "Drive, he said". Eerst boodschappen natuurlijk, in eerste instantie de basis zaken, en niet teveel etenswaren ivm de douanebeperkingen van de USA. Toronto bleek veel groter dan verwacht net als het aantal higways. Uiteindelijk de navigatie op de telefoon gebruikt om de juiste higways naar Niagarawatervallen Falls te vinden. We kwamen na 2,5 uur op de campground aan toen de duisternis inviel, wat smaakt een biertje dan lekker. Na het eten nog tot laat buiten gezeten.

's Morgens gewekt door het geluid van een voorbijkomende goederentrein. Die moet behoorlijk lang geweest zijn want het duurde ruim  4 minuten voordat het weer stil werd. Na het ontbijt en de koffie met de bus naar de watervallen. We stapten uit, het eerste wat zagen was een grote wolk van fijne waternevel boven de grootste van de drie, de Horseshoe Falls. We stonden bij de rand van de waterval, indrukwekkend en naarmate we verder liepen werd het alsmaar indrukwekkender. We werden er stil van, wat een natuurgeweld. Je kan met een boot tot vlak onder de waterval komen, heel toeristisch natuurlijk maar na wat getwijfeld toch maar gedaan. Iedereen kreeg een rode plastic poncho (de Amerikaanse concurrent  aan de overkant heeft blauwe poncho's) en die bleek ook hard nodig. We kregen het gevoel dat we zo ongeveer de waterval invoeren, wat een geweldige  ervaring! Iedereen zeiknat maar wel heel opgetogen. We hebben er beslist geen spijt van dat we het tochtje gemaakt hebben.

Daarna nog even het stadje ingelopen, wat een kermis! Gelukkig was er ook het proeflokaal van de Niagara Brewery, dat maakte alles weer goed.

De grens over, klink zo simpel voor ons Europeanen. Dat ligt toch wat anders als je de joe es of ee binnen wil. Paspoorten worden ingenomen en dan naar de wachtruimte (waar je zonder toestemming niet meer uit mag!). We waren niet de enige, dus wachten maar. Na ruim 1 uur hoorden we onze naam afroepen, gelukkig hadden we een zeer aardige douanier en nog een geldig elektronisch visum van afgelopen jaar, scheelde een boel papierwerk. Na bijna anderhalf uur reden we de staat New York binnen. Maar goed dat we vroeg vertrokken waren!

Onderweg werd het snel duidelijk dat het pompoen seizoen begonnen is. Op diverse plekken langs de weg lagen ze uitgestald, en niet zo'n klein beetje ook! Uiteindelijk neergestreken op een campground in het plaatsje Bath (je bent niet voor niets in New England). De volgende dag richting Cattskils mountains, lekker weer en onderweg koffie met een donut genuttigd. Viel nog niet mee om een campground te vinden, maar uiteindelijk stonden we in een State park, bijna helemaal alleen (en veel waarschuwingen over beren die we overigens nog steeds geen een gezien hebben (misschien maar goed ook).

Na een koude nacht (4 graden) met dikke trui aan ontbeten. Het was daar 'dry camping' dus geen elektriciteit en dus ook geen verwarming.. Eerst maar even naar Woodstock, als je toch in de buurt bent. Stelt niks voor, wel veel winkeltjes met hippiekleding en vinyl platen. Het was vandaag een dag met veel omleidingen, maar uiteindelijk vonden we een brug over de Hudson en reden we Massachusetts binnen. Weer een camping op een State Park, maar deze keer wel met elektriek en WiFi. Een leuke rit vandaag, New England bevalt ons prima. Veel kleine stadjes met mooie lanen en prachtige houten huizen. Het maakt een lieflijke en ruime indruk. Morgen richting Boston.

Gistermiddag Massachusetts binnengereden ("Feel I'm goin' back to Massachusetts, Something's telling me I must go home And the lights all went out in Massachusetts", er blijven maar songteksten opduiken tijdens onze reizen in de USA) en de hele tijd route 2 gevolgd. Veel groen, maar ook al wat herfstkleuren. Kleine stadjes, langgerekt met voornamelijk houten huizen. Lekker op tijd op een camping neergestreken van waaruit Boston goed te bereiken is.

De volgende ochtend eerst met de camper naar een eidnstation van de Boston Subway gereden met een grote parkeerplaats (dubbel tarief, zo'n camper neemt 2 plaatsen in beslag!). Daarna met de trein naar het centrum van Boston (toch nog 3 kwartier). Na de koffie zijn we de Freedom Trail gaan lopen, De Freedom Trail is een geschiedkundige wandeling door het stadscentrum. Het pad is vier kilometer lang en passeert langs 16 locaties die verbonden zijn met de onafhankelijksoorlog tegen de Engelsen. De route is grotendeels aangegeven in rode baksteen op de trottoirs. Onderweg in een markthal een broodje kreeftsalade gegeten, daar ontkom je hier niet aan. Persoonlijk vind ik dat kreeftengedoe nogal overgewaardeerd, de smaak lijkt op die van krab, maar de prijs is 3 x hoger. De wandeling afgesloten in de oudste pub met een pint "Smuttynose Old Brown Dog Ale". Boston is een leuke mix van Engelse en Amerikaanse bouwstijlen; de stad is compact en doet sfeervol aan, vooral door de smalle straten met kasseien. Er zijn in het centrum geen wolkenkrabbers, en alles is goed te belopen. Zoals gewoonlijk weer wat leuke gesprekken waaronder op straat een uitgebreide geschiedenisles door een Amerikaan (er zijn dus ook Amerikanen die wel wat van geschiedenis afweten) over o.m. de Boston Tea Party.

De terugweg verliep wat minder vlot, twee keer een verkeerde afslag en een keer een bordje gemist waardoor we wel erg binnendoor in het half duister naar de camping zijn gereden. Maar wel een zer geslaagde dag.

De dag erop naar de kust ten noorden van Boston gereden en daar de binnenweg pal langs de oceaan gevolgd, eerst van Massachusetts naar New Hampshire en toen Maine binnen gereden. Prachtige route pal langs de oceaan, weer veel schitterende houten huizen, ook in de badplaatsen. Niks geen torenhoge hotels, maar 2 of 3 verdiepingen hoge appartementsgebouwen, zo kan het dus ook.Onderweg weer de vooraden aangevuld, daar gaat iedere keer flink wat tijd in zitten in die reusachtige supermarkten. De koelkast en de vriezer zijn weer goed gevuld, voorlopig kunnen we er weer tegen. Nog een lighthouse bekeken, Maine heeft er nog zo'n 65 staan, we willen er nog een paar meer bekijken morgen.

Er zijn van die dagen ... Deze ochtend kwamen we terug van de douches bij de camper en bleek de deur niet meer open te kunnen. Daar sta je dan, in T-shirt, blote voeten in slippers en 9 graden! De deuren van de cabine natuurlijk ook op slot en alle spullen (sleutels, telefoon, geld, papieren) in de camper. Bij de receptie wisten ze maar een oplossing, de locksmith. Die kwam na een half uurtje en kreeg uiteindelijk de cabine open. In het slot van de camperdeur bleek een bout afgebroken, maar uiteindelijk kunnen we de deur met de zg deadbolt nog afsluiten zodat de vakantie gewoon verder gaat. Kosten bedroegen $ 120 die we natuurlijk van de verhuurder terug proberen te krijgen. Met flinke vertraging richting Acadia NP in noord Maine vertrokken. De najaars kleuren beginnen al wat te verschijnen en eind van de middag bezochten we nog een leuk vuurtorentje.

Vandaag besloten om door te rijden naar Acadia, het lijkt ons toch wel de moeite waard. Bij het visitors centrum een kaart opgepikt, verder niets gevraagd en ook de kaart maar oppervlakkig bestudeerd. Een flinke rondweg met allerlei uitzichtpunten, dat zag er goed uit. Na enkele mijlen op een smalle weg een bord: maximale hoogte 10 feet. Tja dat gaat niet lukken als je minimaal 13 voet nodig hebt! Stond natuurlijk op de kaart, maar daar hadden we toen niets meer aan. Dan maar keren (aan beide kanten van de weg was een inham in het bos, we waren niet de eersten) en terug. Toiny had niet zo'n zin om met de shuttle bus tde rondrit te maken, dus terug en alvast richting west gereden.

Tijdens het ontbijt huppelde via de openstaande deur een chipmunk naar binnen. Hij leek zelf verbaasd over zijn brutaliteit dus snel naar buiten weer. Vandaag westwaarts richting de White Mountains in New Hampshire. De hele dag US Hwy 2 gevolgd. Weinig verkeer (zondag) en ook de stadjes leken uitgestorven. Bewolkt weer met af en toe wat spikkels. De kleuren beginnen nu echt te komen, ongelooflijk al die verschillende tinten. Maine bestaat voor 90% uit bos, en de varieteit in bomen (en dus ook in herfstkleuren) is enorm.We hebben de hele dag zitten te genieten tijdens het rijden in een rustig tempo (tussen de 70 en 80 km/uur). Onderweg ook nog een ommetje naar een zg "covered bridge"gemaakt, die in New England nog in grote getalen voorkomen. Net voor de White Mountains een camping opgezocht, morgen de bergen in.

Bij het ranger station van het White Mountains National Forest gestopt voor info. Een enthousiaste ranger (wij waren de enige klant en misschien wel de eerste) gaf een aantal tips hoe we het beste dit gebied konden doorkruisen. Als eerste bij een rustplaats (met een stationnetje) de camper neergezet, koffie gedronken en een trail gelopen naar een uitzicht punt. dat was ongeveer 1 uur klimmen en klauteren, een en al brokken steen. Maar eenmaal boven was het wel erg de moeite waard. Vanaf een richel op de top van Mt Willard hadden we een geweldig uitzicht over de vallei en de gekleurde hellingen. En daarna weer dezelfde weg terug, waarvan het laatste stuk in de miezerregen. Dwars door de bergen richting zuid en wat een kleurenpracht! Hiervoor waren we gegaan. Van licht oranje bruin tot woest vlammend rood en alle schakeringen ertussen. Het hield maar niet op, bij ieder bocht was het van ooh en aah.

Gestopt op de eerste boscamping van de bekendste weg door de White Mountains, de Kamcamagus Hwy. Dry camping (geen stroom, geen wateraansluiting en 'pit toilets') maar wel onder een prachtige roze maple leaf. Heel rustig, behalve wat knabbel en knaaggeluiden die we niet konden thuisbrengen. Toiny lag al in bed en ik zat nog wat te lezen toen er plotseling een dikke muis op de bank naar me zat te kijken (die had waarschijnlijk nog nooit een Ereader gezien). Ik wilde hem of haar even zachtjes over het kopje aaien, maar weg was ie al. En nu maar hopen dat er geen vitale bedrading of zo doorgeknaagd is.

De route over de Kamcamagus was wat de herfstkleuren betreft overweldigend. De kleuren spatten er werkelijk van af. Veel stopplaatsen met korte en langere wandelingen, waarvan we er een paar gemaakt hebben. De weg is maar 65 km lang maar je doet er zo een dag over. Later op de middag de staat Vermont binnen gereden en een camping opgezocht. De komende dagen blijven we in deze staat met o.m de Green Mountains.

 

De eerste stop vandaag is de Quechee (veel indiaanse namen in New England) Gorge, ook wel Little Grand Canyon genoemd wat wel heel erg optimistich is. Daarna even gestopt voor een mooi gerestaureerde 'covered bridge', deze was nog in gebruik voor personenauto's. Toch een leuk fenomeen hier in oost USA en vooral New England. Nog een Woodstock bezocht, Woodstock Vermont deze keer. druk en sfeervol, nauwelijks parkeerplkats te vinden. De lunch deze keer maar eens buiten de camperdeur genuttigd in de Long Trail brewery, heerlijk in het zonnetje genoten van een lekker biertje en en hotdog (met sauerkraut natuurlijk). Onderweg weer genoten van de kleuren,m volgens een "insider" zijn ze vanaf morgen op z'n mooist. Neergestreken in een State Park, dry camping opnieuw, geen waifai en geen teleoonnetwerk maar wel heerlijk rustig.

De volgende dag een tocht door de Green Mountains richting de staat New York. Open en lieflijk Vermontiaans (huh?) landschap, veel groene weiden met koeien, kleine dorpen met witte kerkjes en keurige huizen. Veel "Farmer Markets", een grote parkeerplaats met stalletjes waar de lokale boeren hun waren aanbieden.

Bij Chimney Point het Lake Champlain overgestoken (met de veerboot wat noordelijker  moet een erg leuke tocht zijn maar die vaart al niet meer: einde seizoen. Aan de overkant een camping opgezocht en een plaatsje op het strand uitgezocht. We waren zo ongeveer de enigen, de camping sluit a.s. weekend. Veel ganzen en heel veel meeuwen die kleine visjes uit het water pikten (die visjes waren op de vlucht voor roofvissen en dachten aan de oppervlakte veilig te zijn wist een campinggast ons te vertellen).

Vandaag op het strand van Lake Champlain ontbeten in de volle zon: bacon and eggs. Eerst nog wat langs de oever van het reusachtige meer, daarna dwars door de Adirondacks richting Lake Placid. Mocht je niet meer weten waarvan je die naam  kent dan herinneren de borden je er wel aan, een en al olympic wat de klok slaat. In Lake Placid een lekker bakske gedaan bij een coffeeshop met terrasje aan het meer. De zon schijnt uitbundig en de kleuren zijn nu echt fantastisch, de bergen zijn bijna vuurrood gekleurd, we krijgen er geen genoeg van.

We besluiten om vroeg in de middag een camping op te zoeken, we willen het de laatste dagen van deze vakantie wat rustig aan doen. Het is inmiddels 24 graden, daar willen we nog wel even van genieten. We strijken neer in een statepark op een camping (dry natuurlijk) helemaal rondom een meer gelegen. Druk, er waren nog maar een tiental plaatsen beschikbaar, vrijdagmiddag ja wat wil je? Dit is iets wat we nog steeds prachtig vinden, de manier waarop veel Amerikanen hun weekend doorbrengen. Zo primitief mogelijk op een camping, de hele dag het houtvuur aan (ontbijt, lunch, diner alles wordt bereid boven een houtvuur) met vrienden en/of familie. Nog een wandelingetje gemaakt door het bos en verder lekker in het zonnetje zitten te genieten van de bedrijvigheid om ons heen en het rustig voorbij peddelen van stellen/gezinnen in een Algonquin kajak.

De volgende morgen is het regenachtig, maar als we zo rond 8.45 uur opstaan branden er al diverse vuurtjes bij ons in de buurt! De route richting Canada verder vervolgd, het blijft buiig maar de kleuren zijn nog steeds prachtig. We krijgen wel streeds meer behoefte aan wat uitzicht, we rijden nu al dagen door bossen. Uiteindelijk komen in de de buurt van het Thousand Islands Park, waar de River Laurence uitkomt in Lake Ontario. De meeste campings blijken hier al gesloten, ook in de State Parks, maar we vinden er nog een pal langs de rivier. Eindelijk weer eens wifi, en ook nog een wasserette. Lekker met alles schoon aan de laatste paar dagen beginnen (een complete was ligt na ong. anderhalf uur droog en opgevouwen weer in de kast!) en er is ook nog een barretje bij het zwembad, wat willen we nog meer. Hier blijven 2 nachten voordat we maandag Canada weer ingaan.

Deze ochtend het lekker rustig aan gedaan. Uitgeslapen, ontbeten, wat gelummeld en koffie  gedronken. Mooi weer maar een strakke gure wind verpestte  de boel  een beetje. Toiny had gelezen dat er nog wat lighthouses in de omgeving zijn, waarvan er een te bezichtigen is, de meeste staan op eilandjes en een bootje hebben we nou net niet bij ons. Het vuurtorentje lag aan een doodlopende weg, daar waar de St. Lawrence river uit het Lake Ontario stroomt. Er stond ook nog een gebouwtje met een misthoorn, door op een knop te drukken kreeg je tekst en uitleg en een demonstratie van de hoorn. Leuk voor de omwonenden. Op de terugweg nog door een stadje gelopen, nogal toeristisch alleen waren wij zo ongeveer  de enige toeristen. Toiny scoorde nog in de uitverkoop een lekkere warme hoody en dat was het dan wel voor die dag. Lekker uitbollen.

We verlaten de USA via enkele flink hoge bruggen over het Thousands Islands gebied. Bij de tolpoort (bemand, gewoon cash betalen!) hebben we al onze muntje ingeleverd. Erg blij leek de jongeman er niet mee, maar we mochten doorrijden. De Canadese douane is niet zo strikt als hun collega's van de VS. Het hele proces duurde nog geen 5 minuten. Lekker de binnendoor route gereden en halverwege Toronto een camping opgezocht.

Wat ons aan Canada opvalt is dat het veel netter lijkt dan bij de buren. Weinig vervallen huizen en bijna nergens van die ouwe meuk naast en voor het huis. De kleurige houten huizen maken plaats voor grauw steen of kunststof in bruine kleuren.

Halverwege de middag op de campground in een staatspark gearriveerd, ongeveer 10 km af van de plaats waar we morgenochtend de camper moeten inleveren  (de verhuurder had ons een voucher gegeven voor een gratis overnachting). Koffers voor het grootste gedeelte ingepakt, camper gereinigd, alvast ingechecked voor onze vlucht morgen en nog een wandeling van bijna anderhalf uur gemaakt. Nou dat was het dan wel weer, we hebben een prachtige reis gehad met veel, heel veel kleur en weer veel nieuwe indrukken.